Slachtofferisme verkoopt goed.
Carl Friedman
Zij debuteerde in 1991 met de alom geprezen novelle Tralievader. Hiervan verschenen inmiddels vertalingen in het Duits (Vater, eine Erzählung, 1993), Engels (Nightfather, 1994), Italiaans (Come siamo fortunati, 1997), Frans (Mon père couleur de nuit, 2001) en Spaans (Al otro lado de la alambrada, 2001). Voorts werd het boek verfilmd door Danniel Danniel, de film werd in 1997 uitgezonden door de NPS.In 1993 verscheen de roman Twee koffers vol. Opnieuw volgden vertalingen, in het Duits (Zwei Koffer, 1996), Engels (The shovel and the loom, 1996), Frans (Une histoire perdue, 2003) en Russisch (Dva tsjemodana vospominani, 2004) en een verfilming, ditmaal door Jeroen Krabbé‚ onder de titel Left Luggage (1998). Friedmans derde boek, De grauwe minnaar, verscheen in 1996. Deze bundel bestaat uit drie lange verhalen en werd door de Raad voor Cultuur genomineerd voor de Europese literatuurprijs 1997 (Aristeionprijs) en in 1998 voor de Prix des Ambassadeurs, een prijs ingesteld door 25 in Nederland werkzame buitenlandse ambassadeurs. Een Duitse vertaling verscheen in 1997 (Der graue Liebhaber), een Engelse in 1998 (The Grey Lover) en een Italiaanse in 2001 (L'amante biglio).
Carl Friedman woont en werkt in Amsterdam. Zij schrijft wekelijks een column, aanvankelijk in Trouw en vanaf 2002 in Vrij Nederland. In november 2001 verscheen een bundeling van deze columns onder de titel Dostojevski’s paraplu. In het najaar van 2004 verscheen een tweede bundeling van haar beste columns: Wie heeft de meeste joden.
Voor haar werk ontving de schrijfster in januari 2004 de E. du Perronprijs 2003 van de gemeente Tilburg en de letterenfaculteit van de Universiteit van die stad.
http://nl.wikipedia.org/wiki/Carl_Friedman
De feiten spreken voor zich. Slachtofferisme verkoopt goed, zowel hier als in de rest van de christelijke wereld. Immers, wie voelt zich geen slachtoffer van deze of gene? Het is een rol die niet moeilijk is te spelen. En waar een vraag is daar is een aanbod, vandaar al die boeken en films. Als bijna nergens anders werkt het marktmechanisme hier optimaal. Ambassadeurs weten dat maar al te goed. Met een slachtoffer aan de hand ben je overal welkom. Wie houdt er niet van slachtoffers, dus van zichzelf? En dus krijgen we dit te lezen in de NRC:
Spitten naar zichzelf; Carl Friedman over de dilemma's van de niet-gelovige joden
Spitten naar zichzelf; Carl Friedman over de dilemma's van de niet-gelovige joden
Spitten naar zichzelf; Carl Friedman over de dilemma's van de niet-gelovige joden
Friedman heeft met dit boek, waarmee ze zich voor het eerst op het terrein van de fictie waagt, een vorm gevonden om de dilemma's te beschrijven van een niet-gelovige jood die zich, mede als gevolg van de nazi-terreur waaraan familieleden en bekenden hebben blootgestaan, verbonden voelt met het jodendom.
Etty prijst Friedman de hemel in wanneer ze schrijft:
De virtuositeit en de spanning van haar eerste boek, dat bij mij onmiddellijk associaties opriep met het werk van Primo Levi...
Primo Levi? Tja, waarom ook niet, iedereen pikt een graantje mee. Men heeft zoveel empathie voor het slachtoffer dat men de echte slachtoffers niet ziet.
1 opmerking:
Achter "koffer vol" hoort sinds Kees van Kooten een zelfstandig naamwoord, en geen zinnig mens zal zo'n titel nog hanteren sindsdien.
Maar kom, wie zal er aan stront denken als het Goudeerlijk Leed uit het Kamp betreft. Alleen de schrijfster wist dat zij eigenlijk excrementen in de aanbieding had.
Een reactie posten