De zionistische journaliste/schrijfster Daphne Meijer kondigt zichzelf als volgt aan op Linkedin:
Daphne Meijer
Freelance writer of fiction and non-fiction, reporter, research editor. Former Arts and Domestic Affairs Editor at NIW.
Amsterdam Area, Netherlands
Daphne Meijer’s Summary
Daphne Meijer’s Experience
Daphne Meijer’s Education
Via Facebook zag ik dat Meijer bevriend is met Salomon Bouman.
Salomon Bouman is een collega wiens journalistieke werk ik enkele jaren lang kritisch volgde. Hij was tot aan zijn pensioen de zionistische correspondent van de NRC in de zionistische staat Israel. In de inleiding van mijn boek De oneindige oorlog schrijf ik dit over hem:
Mei 2008 verklaarde de voormalige NRC-journalist Salomon Bouman tegenover een zaal vol academici in het Haagse Institute for Social Studies dat de verdrijving in 1948 van ten minste 750.000 Palestijnse burgers uit wat nu Israël is ‘geen oorlogsmisdaad’ was omdat dit ‘het resultaat [was] van een oorlog’. Volgens deze voormalige correspondent in Israël van de Nederlandse ‘kwaliteitskrant’ waren tijdens het bewind van de Arbeiderspartij de Israëlische autoriteiten niet expansionistisch geweest. Dat gebeurde pas na 1977 onder rechts, de Likoed. Een bewering die hij al eerder in de NRC in de volgende bewoordingen had gedaan: ‘Het realisme van het linkse seculiere zionisme, zoals David Ben-Goerion dat beleed, werd naar de achtergrond gedrongen.’ Hetzelfde realisme dus dat ertoe had geleid dat onder aanvoering van Ben-Goerion Palestina in 1948 etnisch gezuiverd werd en meer dan de helft van het aan de Palestijnen toegewezen land door zionistische troepen werd veroverd. Boumans bewering staat ook haaks op uitspraken van Ben-Goerion zelf, zoals deze: ‘Ik ben tevreden met een deel van het land, maar alleen op basis van de gedachte dat we na de stichting van de staat een sterke macht opbouwen – en we de verdeling van het land zullen afschaffen en we ons over het hele Land van Israël zullen verspreiden.’ 36 jaar lang heeft Bouman lezers en luisteraars bericht vanuit de context dat Israël het slachtoffer was geweest van ‘Arabische agressie’. Zijn opmerking dat het met terreur etnisch zuiveren van ‘de Joodse natie’ geen oorlogsmisdaad was, is illustratief voor de berichtgeving van niet alleen ‘de slijpsteen voor de geest’ maar van die van alle westerse commerciële massamedia. De oorzaak van wat eufemistisch het Israëlisch-Palestijnse conflict heet is achter de horizon verdwenen en zo wordt nagenoeg elk verzet van de verdreven en onderdrukte Palestijnse bevolking als een uitwas geportretteerd.
Tot zover de inleiding. Net als Daphne Meijer is Salomon Bouman een fatsoenlijk mens, afkomstig uit hetzelfde burgerlijke milieu als ik met dezelfde normen en waarden. Er is maar 1 wezenlijk verschil tussen ons: ik ben geen zionist. Voor alle duidelijkheid, ik ben ook niet tegen het zionisme, ik ben van mening dat het antisemitische christendom de oprichting van de staat Israel noodzakelijk heeft gemaakt, niet als exclusieve 'Joodse staat',maar als multiculturele staat van Joden en Palestijnen, de oorspronkelijke bewoners van Palestina. Ik wil dat het internationaal recht en de resoluties van de wereldgemeenschap dienaangaande gerespecteerd worden. En juist daarin verschil ik fundamenteel van mening met Daphne Meijer en Salomon Bouman. Bouman ontkent domweg dat Israel vanaf het begin oorlogsmisdaden heeft gepleegd en Meijer moet op haar beurt zich in allerlei bochten wringen om toch maar een 'linkse' zioniste te kunnen lijken. Een tekenend voorbeeld is deze recente reactie van haar in een discussie over De curieuze rol van @RonnyNaftaniel in het antisemitisme debat:
Ik ben het eens met de theorie dat je de activiteiten van de Israëlische regering los zou moeten zien van individuele Joodse Nederlanders. Individuele Joden die hier leven zijn niet verantwoordelijk voor wat er daar gebeurt, en kun je er dus ook niet op aanspreken of ’straffen’.
Ik geloof in de individuele verantwoordelijkheid als persoon, om je ergens voor of tegen uit te spreken, en daar consequenties aan te verbinden voor jezelf. Dat zijn echter twee verschillende zaken. De consequenties hoeven niet op je geplakt te worden door een ander. Een ander hoeft niet voor mij te beslissen hoe ik mijn verantwoordelijkheid voor het conflict in het Midden-Oosten ervaar.
Ik citeer:
Ik geloof in de individuele verantwoordelijkheid als persoon, om je ergens voor of tegen uit te spreken, en daar consequenties aan te verbinden voor jezelf.
Dus als men zich als joodse zionist publiekelijk uitspreekt over Israel als 'Joodse staat', dan is die uitspraakniet vrijblijvend, aangezien die afkomstig is van een direct betrokkene die zodra hij/zij de grens van Israel passeert ogenblikkelijk meer rechten bezit dan de 20 procent Palestijnse inwoners van de zionistische staat. Voor die joodse zionisten werd in 1948 en 1967 het Joodse en Palestijnse grondgebied etnisch gezuiverd door zionistische troepen.
Nu stelt Meijer dat
Individuele Joden die hier leven zijn niet verantwoordelijk voor wat er daar gebeurt, en kun je er dus ook niet op aanspreken of ’straffen’.
Klopt dit ook gezien haar eerdere uitspraak? Nee, en hier hebben we nu de kern van het probleem. Eerder schreef Daphne Meijer over:
hoe diep en onvoorwaardelijk de liefde van Joden voor Israel is, dieper misschien dan de liefde voor Nederland.
En die zogeheten 'liefde' voor volk en vaderland maakt blind, waardoor zionisten zich uiteindelijk toch direct of indirect, bewust of onbewust, impliciet of expliciet achter de terreur van de 'Joodse staat' opstellen. Ik heb hiervan talloze voorbeelden op deze website gegeven. Met andere woorden, als die zogenaamde 'liefde' waarover Meijer schrijft inderdaad zo 'diep en onvoorwaardelijk' is dan moet men hiervoor ook aan te spreken zijn. Liefde zonder verantwoordelijkheid bestaat domweg niet. Maar omdat Meijer net als Bouman fatsoenlijk willen blijven lijken, wenst ze niet aangesproken te worden op haar zionisische verantwoordelijk voor de terreur van het zionistische regime dat Israel inmiddels tot een schurkenstaat heeft gemaakt. Hun 'liefde' voor volks en vaderland dient consequentieloos te blijven. Maar die schizofrene houding wordt steeds onhoudbaarder doordat in toenemende mate de publieke opinie dit niet meer accepteert. En dat komt voor een niet onaanzienlijk deel door het feit dat het joods slachtofferisme uitgewerkt is. Steeds duidelijker wordt het dat Israel niet de kleine David is maar de barbaarse Goliath. Dat weten zionisten als Meijer en Salomon maar al te goed en dus wordt hun houding onvermijdelijk steeds irrationeler. Zelfs irrationeler dan die van de rechtse zionisten die gewoon stellen dat het expansionisme door moet gaan, en dus het moorden en roven. En omdat de zionisten die fatsoenlijk willen lijken dit weten, mijden ze elke discussie met critici als ik. Ze weten dat het politieke zionisme failliet is, net als elke ideologie die uitgaat van onhoudbare dogma's. Maar hoe nu verder? Daarover later meer.
1 opmerking:
De curieuze rol van Daphne Meijer in het antisemitisme debat.
anzi
Een reactie posten