zondag 4 juli 2010

Daphne Meijer 23

De zionistische journaliste/schrijfster Daphne Meijer kondigt zichzelf als volgt aan op Linkedin:



Daphne Meijer


Freelance writer of fiction and non-fiction, reporter, research editor. Former Arts and Domestic Affairs Editor at NIW.


Amsterdam Area, Netherlands
Current
Freelance journalist at a number of different companies
Former Arts and Domestic Editor at Dutch Jewish Weekly
Past
former theatre critic at Het Parool at Het Parool
Education
Universiteit van Amsterdam
Connections
 75 connections
Industry
Media Production

Daphne Meijer’s Summary
I started out in 1987 as a trainee at the NIW in Amsterdam. I worked as a freelance journalist for many newspapers and magazines, both in Holland and abroad. (A magazine in London still ows me money for a piece they published in 1988, now that I think about it.) 
I did the research and made the interviews for two documentaries, wrote a play, had a lot of fun as a creative writing teacher, and did a stint as a correspondent in India and Afghanistan. Since 2004 I've been based in Amsterdam, and very recently resettled myself as a freelance journalist, both for print media and radio. 
Looking back so far on my very diverse career, I can draw three obvious lessons. One, I'm easily bored. Second, I'm a generalist. Third, I really like to get out to report, but I also like to stay in to write. Some of my best memories are of working for Het Parool as a theater critic, going to visit theater productions, sometimes in the most peculiar places. At the same time, I stayed cuddled up inside my flat to write two books and a play. 
The perfect job would give me the best of those worlds, really.
Daphne Meijer’s Specialties:
As a radio an print media professional I specialize in Jewish and Middle Eastern affairs. I'm also interested in International Aid issues, the effects of Globalization, Religious Affairs and Migration issues in the broadest sense. My object of study at the UvA was 18th Century Theater, and I indeed love the Theater and the Arts in general. That's why I wrote all these books, probably.

Daphne Meijer’s Experience
Freelance journalist 
a number of different companies(Media Production industry)March 2010 — Present (5 months) 
Former Arts and Domestic Editor 
Dutch Jewish Weekly(Media Production industry)2004 — Present (6 years ) 
former theatre critic at Het Parool 
Het Parool(Media Production industry)1997 — 2002 (5 years )

Daphne Meijer’s Education
Universiteit van Amsterdam 
drs. , Historical Dutch Literature , 1985 — 1994 I spent two years during the early eighties studying Political Science at the University of Amsterdam. I never finished the 'kandidaats' degree, but it was time well spent. And yes! part of the time I lived in a squat.Activities and Societies:I worked and studied part-time, and wrote my first novel during this time.





Via Facebook zag ik dat Meijer bevriend is met Salomon Bouman.



Salomon Bouman is een collega wiens journalistieke werk ik enkele jaren lang kritisch volgde. Hij was tot aan zijn pensioen de zionistische correspondent van de NRC in de zionistische staat Israel. In de inleiding van mijn boek De oneindige oorlog schrijf ik dit over hem:

Mei 2008 verklaarde de voormalige NRC-journalist Salomon Bouman tegenover een zaal vol academici in het Haagse Institute for Social Studies dat de verdrijving in 1948 van ten minste 750.000 Palestijnse burgers uit wat nu Israël is ‘geen oorlogsmisdaad’ was omdat dit ‘het resultaat [was] van een oorlog’. Volgens deze voormalige correspondent in Israël van de Nederlandse ‘kwaliteitskrant’ waren tijdens het bewind van de Arbeiderspartij de Israëlische autoriteiten niet expansionistisch geweest. Dat gebeurde pas na 1977 onder rechts, de Likoed. Een bewering die hij al eerder in de NRC in de volgende bewoordingen had gedaan: ‘Het realisme van het linkse seculiere zionisme, zoals David Ben-Goerion dat beleed, werd naar de achtergrond gedrongen.’ Hetzelfde realisme dus dat ertoe had geleid dat onder aanvoering van Ben-Goerion Palestina in 1948 etnisch gezuiverd werd en meer dan de helft van het aan de Palestijnen toegewezen land door zionistische troepen werd veroverd. Boumans bewering staat ook haaks op uitspraken van Ben-Goerion zelf, zoals deze: ‘Ik ben tevreden met een deel van het land, maar alleen op basis van de gedachte dat we na de stichting van de staat een sterke macht opbouwen – en we de verdeling van het land zullen afschaffen en we ons over het hele Land van Israël zullen verspreiden.’ 36 jaar lang heeft Bouman lezers en luisteraars bericht vanuit de context dat Israël het slachtoffer was geweest van ‘Arabische agressie’. Zijn opmerking dat het met terreur etnisch zuiveren van ‘de Joodse natie’ geen oorlogsmisdaad was, is illustratief voor de berichtgeving van niet alleen ‘de slijpsteen voor de geest’ maar van die van alle westerse commerciële massamedia. De oorzaak van wat eufemistisch het Israëlisch-Palestijnse conflict heet is achter de horizon verdwenen en zo wordt nagenoeg elk verzet van de verdreven en onderdrukte Palestijnse bevolking als een uitwas geportretteerd. 

Tot zover de inleiding. Net als Daphne Meijer is Salomon Bouman een fatsoenlijk mens, afkomstig uit hetzelfde burgerlijke milieu als ik met dezelfde normen en waarden. Er is maar 1 wezenlijk verschil tussen ons: ik ben geen zionist. Voor alle duidelijkheid, ik ben ook niet tegen het zionisme, ik ben van mening dat het antisemitische christendom de oprichting van de staat Israel noodzakelijk heeft gemaakt, niet als exclusieve 'Joodse staat',maar  als multiculturele staat van Joden en Palestijnen, de oorspronkelijke bewoners van Palestina. Ik wil dat het internationaal recht en de resoluties van de wereldgemeenschap dienaangaande gerespecteerd worden. En juist daarin verschil ik fundamenteel van mening met Daphne Meijer en Salomon Bouman. Bouman ontkent domweg dat Israel vanaf het begin oorlogsmisdaden heeft gepleegd en Meijer moet op haar beurt zich in allerlei bochten wringen om toch maar een 'linkse' zioniste te kunnen lijken. Een tekenend voorbeeld is deze recente reactie van haar in een discussie over De curieuze rol van @RonnyNaftaniel in het antisemitisme debat:

Ik ben het eens met de theorie dat je de activiteiten van de Israëlische regering los zou moeten zien van individuele Joodse Nederlanders. Individuele Joden die hier leven zijn niet verantwoordelijk voor wat er daar gebeurt, en kun je er dus ook niet op aanspreken of ’straffen’.

Ik geloof in de individuele verantwoordelijkheid als persoon, om je ergens voor of tegen uit te spreken, en daar consequenties aan te verbinden voor jezelf. Dat zijn echter twee verschillende zaken. De consequenties hoeven niet op je geplakt te worden door een ander. Een ander hoeft niet voor mij te beslissen hoe ik mijn verantwoordelijkheid voor het conflict in het Midden-Oosten ervaar.
Het wordt echter wel ingewikkelder wanneer je, zoals het CIDI, in een spagaat zit. Aan de ene kant moet je een bizarre en illegale aanval op de flotilla naar Gaza zien goed te praten; aan de andere kant ben je bezig met softe dingen als les geven op VMBO-scholen in Amsterdam-West over de holocaust. Als je vroegere researcher Midden-Oosten dan ook nog sinds vorige maand bij blonde Geert in de Kamer zit, maakt dat de organisatie voor de buitenwereld ongeloofwaardig. Ik zeg speciaal: voor de buitenwereld, want voor het CIDI is dit te rijmen, en ik snap ‘t zelf ook wel.
Kunt u afronden, hoor ik in de verte roepen…
Het zou voor de werk van het CIDI goed zijn wanneer de taken worden losgekoppeld, en het CIDI zich splitst in een afdeling met beleidsterrein Nederland en een afdeling met beleidsterrein informatie en documentatie over Israël. De afdeling Nederland kan aan antisemitisme bestrijding en anti-islamisme bestrijding doen, en andere vormen van discriminatie en etnicisme en racisme, met alle doelstellingen en dialoog-projecten en andere tools die je maar kan verzinnen.
De afdeling Israël kan dan vervolgens twee kanten op. Men kan de meest verschrikkelijke hasbara (Israëlische PR) gaan uitkramen over de noodzaak voor een oorlog tegen Iran en zo. Daar luistert buiten de SGP toch niemand naar. Of men kan zich in tweeën splitsen, zo ongeveer zoals in het buitenland het pro-Israel kamp in tweeën is gedeeld: links en rechts.
Dat zou ik Ronny ook gunnen. Het is tragisch om een keurige meneer zich in bochten te zien wringen op de televisie om uit te leggen dat witte fosforbommen eigenlijk best okee zijn, in het gebruik. Laat iemand dat maar doen die daar echt van overtuigd is.

Ik citeer: 

Ik geloof in de individuele verantwoordelijkheid als persoon, om je ergens voor of tegen uit te spreken, en daar consequenties aan te verbinden voor jezelf.

Dus als men zich als joodse zionist publiekelijk uitspreekt over Israel als 'Joodse staat', dan is die uitspraakniet vrijblijvend, aangezien die afkomstig is van een direct betrokkene die zodra hij/zij de grens van Israel passeert ogenblikkelijk meer rechten bezit dan de 20 procent Palestijnse inwoners van de zionistische staat. Voor die joodse zionisten werd in 1948 en 1967 het Joodse en Palestijnse grondgebied etnisch gezuiverd door zionistische troepen. 

Nu stelt Meijer dat



Individuele Joden die hier leven zijn niet verantwoordelijk voor wat er daar gebeurt, en kun je er dus ook niet op aanspreken of ’straffen’.




Klopt dit ook gezien haar eerdere uitspraak? Nee, en hier hebben we nu de kern van het probleem. Eerder schreef Daphne Meijer over:




hoe diep en onvoorwaardelijk de liefde van Joden voor Israel is, dieper misschien dan de liefde voor Nederland.





En die zogeheten 'liefde' voor volk en vaderland maakt blind, waardoor zionisten zich uiteindelijk toch direct of indirect, bewust of onbewust, impliciet of expliciet achter de terreur van de 'Joodse staat' opstellen. Ik heb hiervan talloze voorbeelden op deze website gegeven. Met andere woorden, als die zogenaamde 'liefde' waarover Meijer schrijft inderdaad zo 'diep en onvoorwaardelijk' is dan moet men hiervoor ook aan te spreken zijn. Liefde zonder verantwoordelijkheid bestaat domweg niet. Maar omdat Meijer net als Bouman fatsoenlijk willen blijven lijken, wenst ze niet aangesproken te worden op haar zionisische verantwoordelijk voor de terreur van het zionistische regime dat Israel inmiddels tot een schurkenstaat heeft gemaakt. Hun 'liefde' voor volks en vaderland dient consequentieloos te blijven. Maar die schizofrene houding wordt steeds onhoudbaarder doordat in toenemende mate de publieke opinie dit niet meer accepteert. En dat komt voor een niet onaanzienlijk deel door het feit dat het joods slachtofferisme uitgewerkt is. Steeds duidelijker wordt het dat Israel niet de kleine David is maar de barbaarse Goliath. Dat weten zionisten als Meijer en Salomon maar al te goed en dus wordt hun houding onvermijdelijk steeds irrationeler. Zelfs irrationeler dan die van de rechtse zionisten die gewoon stellen dat het expansionisme door moet gaan, en dus het moorden en roven. En omdat de zionisten die fatsoenlijk willen lijken dit weten, mijden ze elke discussie met critici als ik. Ze weten dat het politieke zionisme failliet is, net als elke ideologie die uitgaat van onhoudbare dogma's. Maar hoe nu verder? Daarover later meer.

1 opmerking:

Anoniem zei

De curieuze rol van Daphne Meijer in het antisemitisme debat.

anzi

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...