Daphne Meijer 31

De zioniste Daphne Meijer schrijft:


Ik zou daarnaast willen pleiten voor CIDI linksaf... het linkse verhaal... Harmonieuze contacten leggen – daar hebben linkse Joden nu weer verstand van. Dat doen ze namelijk al jaren, samen met een heleboel niet-Joodse vrienden en gelijkgestemden, overigens. De linkse Joden zullen echter uit hun winterslaap van malcontent moet ontwaken, en eens even flink aan de bak moeten om dat voor elkaar te krijgen.


http://kandigol.wordpress.com/2010/07/


'Malcontent'? Een persoon dus die 'ontevreden' is en 'opstandig'. Malcontent? Opstandig tegen wat? De terreur van Israel. Opstandig? Dat is een volstrekt verkeerd woord. Ontevreden over de terreur van Israel? Waarom gebruikt Meijer de volkomen misplaatste begrippen opstandig en ontevreden? En waarom het gebruik van een Frans woord, behalve dan om te verhullen? Het verzet van Een Ander Joods Geluid tegen het zionistisch expansionisme, tegen het moorden en stelen van 'de Joodse staat,' is dus niets anders dan een kwestie van 'malcontent'? Moet Een Ander Joods Geluid uit zijn 'winterslaap van malcontent ontwaken'? Wat is dit voor wartaal?

Om te begrijpen wat hier staat moeten we weten waar Daphne Meijer op uit is. Kort samengevat wordt steeds zichtbaarder dat ze een meta-standpunt probeert in te nemen inzake de onvermijdelijke breuk die is ontstaan tussen humanistische joden enerzijds en overtuigde zionisten anderzijds, dus tussen joden die fundamentele kritiek hebben op de zionistische staat en de blinde aanhangers van de 'Joodse staat'. Meijer probeert zogenaamd boven de partijen te staan in een poging een fusie tussen beide groeperingen mogelijk te maken. De kritische joden die terreur afwijzen moeten 'ontwaken' en de fanatieke zionistische aanhangers die terreur rechtvaardigen moeten 'linksaf'. Vanaf haar schijnbaar verheven positie ziet ze de schapen in de woestijn afdwalen van het pad dat tot verlossing leidt. En door de schijn te wekken dat zij van duizelingwekkend hoogte als een soort godheid objectief weet wat de waarheid is, kan alleen zij en niemand anders een alternatief bieden. Het messianisme ligt diep verankerd in het joods bewustzijn. Desondanks is dit alles niet meer dan een nonsensicale pose. Een slimme pose, dat wel, want het levert de freelancer Meijer geen windeieren op. Ze creeert haar eigen markt. Maar het blijft een absurde pose. En dit wordt pas goed duidelijk wanneer men de joodse geschiedenis kent.

Het jodendom komt voort uit een monotheistische godsdienst, vanuit het heilige geloof 'uitverkoren' te zijn, dus vanuit de gedachte fundamenteel anders te zijn dan alle andere mensen op aarde. En deze mythe leidt ook bij sommige seculiere zionisten als Meijer tot de rotsvaste overtuiging dat 'de liefde van Joden voor Israel [diep en onvoorwaardelijk] is, dieper misschien dan de liefde voor Nederland,' of welk ander land dan ook waar 'de joden' wonen. Deze veronderstelling berust op de gedachte dat joden in de eerste en laatste plaats joden zijn, gasten in het land waar ze geboren zijn en dat ze tenslotte toch eens zullen moeten terugkeren naar hun eigen 'beloofde' land. Wat dat betreft hebben de zionisten precies dezelfde opvattingen als de antisemieten, die de joden in hun land  als een vreemde eend in de bijt beschouwen. Dit is natuurlijk een politieke leugen, een zionistisch/antisemitisch fabeltje, gebruikt door mensen met een identiteitsprobleem. Op die manier wordt door zionisten en antisemieten een schijn-eenheid gebruikt voor een politiek doel. Het is een leugen, want al millennia-lang bestaat er onder joden een diep schisma wat betreft de vraag wie of wat een jood is. De gedachte een homogeen volk te zijn berust op een metafysisch geloof en niet op een grondgebied, zoals bij de meeste andere volkeren. De veronderstelling een homogeen volk te zijn gaat volledig voorbij aan de werkelijkheid, zoals de joods-Israelische schrijver Amos Oz al in 1988 met deze woorden beschreef:

De ware strijd die vandaag de dag de natie verdeelt is allang niet meer een geschil over gebieden, politieke partijen, veiligheid, voorvaderlijke rechten en grenzen, het is een strijd over het wezen van het judaïsme en het mensbeeld… De vraag is: wie zijn wij? 

Twee jaar later voegde Oz hieraan toe: 

Achter de discussie over de toekomst van de bezette gebieden ontkiemde een vraag die veel dieper ging: wat kwamen we hier doen? Wat willen we zijn en moet het gezag gebaseerd zijn op de wil van het volk dan wel op de godsdienstige geboden? De beslissing werd, als vele andere, uitgesteld en verdrongen onder het voorwendsel dat er niemand was om mee te praten, en we de hindernis wel zouden nemen zodra die zich aandiende. Omdat het leek dat het antwoord op de vraag waar de grenzen moesten komen, kon wachten, ontweken we ook het antwoord op de vraag wie wij waren en wat we hier kwamen doen, een vraag die niet los gezien kan worden van het probleem over de toekomst van de bezette gebieden, de rechtvaardiging van de oorlog en de waarde van vrede. Het grote debat over de grenzen van de macht was bedoeld om diepgaandere discussies tot zwijgen te brengen en te verdringen, zoals die over het doel van het zionisme. En intussen worden wij door onze eigen macht aangetast en gecorrumpeerd.

Het Joodse volk dat in Israel leeft, leeft in onmin met elkaar, zoals ondermeer uit de moord op Rabin bleek.

In zijn essaybundel Naar Een Normaal Joods Bestaan schreef de Joods-Israelische auteur Abraham Jehoshua in 1980 over de status quo die ook in Israël bestaat tussen joodse extremisten en de gematigde joden, een status quo die tot nu toe nog een onvermijdelijke gewelddadige confrontatie heeft voorkomen. Jehoshua:

Status quo is een geladen begrip vervuld van een bijna militaire dreiging. Er is een intense ondergrondse oorlog gaande, die alleen door wederzijdse afspraken binnen de perken kan worden gehouden. De emoties in beide kampen zijn heftig, en de kleinste bres zou een dijkbreuk kunnen veroorzaken… In zekere zin is de status quo een substituut voor de ballingschap (in de diaspora, SvH), in die zin dat beide fungeren als een buffer die de voortdurende confrontatie binnen de totale Joodse levenssituatie afremt. De dreigende oorlogssituatie is tot nu toe altijd een doeltreffend argument geweest om de status quo te handhaven en onnodige conflicten te vermijden. Maar desondanks bestond het vage gevoel dat, als er ooit vrede zou komen, juist deze kwestie de aanleiding zou vormen tot een nieuwe Joodse Oorlog […] Het is een blijvend, diepgeworteld en fundamenteel conflict, maar er komt een moment dat een open confrontatie niet langer kan worden vermeden.

Dit zei Jehoshua tegen mij erover:

Ik vrees ten zeerste dat het almaar door laten gaan van het conflict onze identiteit uiteindelijk zal vernietigen. Er zijn joods-Israëli’s die de externe strijd voortdurend zoeken, want – zo zeggen ze – zolang er een externe druk bestaat zal er onder de Joden zelf geen gewapend geschil uitbreken. Vooral sommige religieuze fanatici zijn buitengewoon bang voor vrede, omdat dan de seculiere Joodse identiteit in Israël zich vrij zal kunnen ontwikkelen. Juist uit angst daarvoor zijn de zeloten zo fel tegen vrede. Zij zijn ervan overtuigd dat de joden gedoemd zijn om in een permanent conflict met de buitenwereld te leven, niet alleen met de Arabieren, maar met alle andere volkeren op aarde. Aan dat conflict ontlenen ze hun identiteit, vrede zou hun identiteit vernietigen. Die sluimerende strijd tussen extremistische en gematigde joden is al millennia oud, het leidde er tweeduizend jaar geleden toe dat de joden in ballingschap gingen. Men moet zich goed realiseren dat wij niet uit Israël zijn verdreven, maar dat wij in ballingschap zijn gegaan om zo aan de aanhoudende crisis tussen het nationale gezag en het religieuze systeem te kunnen ontsnappen. Door in de diaspora te vluchten hoefden de joden geen keuze te maken, we hadden namelijk niets meer te kiezen, in de buitenwereld bestond eenvoudigweg geen Joods nationaal gezag meer. De gola, de ballingschap, was dus niet een van buitenaf opgelegd fenomeen, zoals algemeen wordt beweerd, maar een van binnenuit gevormd verlangen ernaar, om zo aan de interne strijd te ontkomen, de strijd over de vragen: wie en wat is een Jood en hoe moet hij zich als Jood gedragen? Door de stichting van de staat Israël is dit oeroude conflict ineens weer uiterst actueel geworden. Zoals gezegd, hieraan ten grondslag liggen de vragen: wie is een Jood en wat is een Jood? Dat betreft niet alleen een religieus vraagstuk, ook onder seculiere joden in Israël bestaat hierover veel verwarring. Een deel van hen heeft net als de religieuze fundamentalisten dat permanente externe conflict nodig om zich te definiëren, ze zijn niet zeker over zichzelf, ze geloven niet echt in hun seculariteit. Ze zijn bang dat als er vrede uitbreekt ze niet langer meer als Jood worden beschouwd, dat ze dan als het ware gedwongen worden zich te bekeren tot de religie om weer Jood te kunnen zijn. Die onzekerheid over wie ze zijn ervaren ze als een bedreiging en zij kunnen hun nationale identiteit alleen handhaven dankzij het externe conflict. Kijk, de uiterst orthodoxe joden van Neturei Karta zijn absoluut niet bang voor vrede, omdat zij een identiteit bezitten. Zij hebben Israël niet nodig om joods te kunnen zijn, waar ze ook zijn, al zouden op de maan zitten, dan nog zullen ze uiterst orthodoxe joden blijven. Sterker nog: ze zijn fel gekant tegen de staat Israël die volgens hen de normen en waarden van het judaïsme probeert te vernietigen. Die mensen zijn dus niet bang voor vrede met de Arabieren, maar het zijn de semireligieuzen, de Gush Emunim, het fanatieke Blok der Getrouwen, zoals ze zichzelf noemen en de lui die eromheen hangen, die zoeken het permanente conflict, want alleen op die wijze kunnen ze telkens weer de grenzen van hun identiteit bepalen.

Aldus de vooraanstaande Joods-Israelische auteurs Jehoshua en Oz. Wat we nu zien is hetzelfde als wat er ten tijde van de Romeinen gebeurde, extremistische joden gaan een strijd aan met seculiere joden over de vraag wie nu eigenlijk een jood is. Met andere woorden, een strijd over de vraag wat de inhoud is van het judaisme. Hieruit kan alleen een oorlog voortkomen, net zoals ten tijde van de Romeinen, toen gematigde joden vermoord werden door extremistische joden en een opstand onder leiding van fundamentalistische joden het begin was van de vrijwillige diaspora. Welnu, het uitgangspunt van Daphne Meijer dat ze boven de partijen een neutrale messiaanse positie kan innemen is volledig absurd. Het was onvermijdelijk dat er een intern conflict is uitgebroken, de zaden zijn gezaaid, het zionisme is uitgelopen op een terroristische ideologie. Meijer zal net als alle anderen een keuze moeten maken. Dat hebben de gematigde joodse Nederlanders van Een Ander Joods Geluid allang gedaan, die hoeven niet uit een 'winterslaap van malcontent... ontwaken.' Ze zijn klaarwakker, de enige die uit haar 'winterslaap' moet 'ontwaken' is Daphne Meijer zelf, wil ze tenminste straks niet ontdekken dat ook extremistische joden allang klaar wakker zijn, zoals ondermeer ook in Nederland bleek toen de van origine Joods-Israelische PVV-er Gidi Markuszower voorstelde om 

'joden die het omstreden Goldstone-rapport verdedigen... met een religieuze ban' te straffen. En hoe konden deze 'joodse verraders in ons midden' aangepakt worden? 

In het oude Polen (waar mijn roots liggen) wisten we wel raad met dit soort verachtelijke joodjes. Die werden gewoon de shul (synagoge, red.) uitgeplukt en uit het shtetl (dorp, red.) geschopt; in het beste geval. In het ergste geval werden deze in de koude bossen van Oost-Europa achtergelaten en nooit meer teruggevonden.

Markuszower noemt het 'natuurlijk wel ergens jammer' dat dit gebruik nu in West-Europa niet meer bestaat. 'Maar ja, wat niet mag (rechtsstaat) moet je niet doen.'

http://www.depers.nl/binnenland/470707/PVVer-wil-tegenstander-uitstoten.html

Wakker worden Meijer. Jouw meta-positie bestaat niet. Het 'Joodse volk' bestaat alleen in Israel, en zelfs daar bestaat een strijd over het wezen van het judaisme. Job Cohen is allereerst een Nederlander en pas dan joods. Hou op met het scheppen van een vals onderscheid. Hou op met het spreken namens alle joden. Laat die hoofdletter weg, joodse Nederlanders zijn geemancipeerd genoeg om namens zichzelf te spreken. Niet iedereen kampt met een identiteitsprobleem en/of loyaliteitsprobleem. Niet iedereen kiest bewust voor het slachtofferisme.