Afshin Ellian als Duur Drama. 2

Afshin Ellian: 'Hoe ook berekend, de immigratie is duur drama.' Heeft Ellian het over zichzelf? Nee, hij heeft het over de andere allochtonen, de buitenstaanders.

En week of drie geleden schreef ik dit:

De vraag voor een Nederlandse intellectueel is de volgende:

hoe komt het dat Hirsi Magan/Ali die gevormd werd in een gesloten onvrije tribale cultuur, getekend door schaarste en angst ineens zo'n succesnummer werd in een zogeheten 'tolerante' open rijke en kosmopolitische cultuur van vrijheid? Het is een voor de hand liggende vraag die opmerkelijk genoeg nooit publiekelijk is besproken in de polder. Anders gezegd, hoe kan het dat iemand uit een cultuur die diametraal tegenover onze cultuur staat de heffe des volks en een deel van de blanke intelligentsia wist te mobiliseren? Het is alsof deze mensen in haar een verlosser zien. Zijzelf zijn niet in staat geweest om de rancunes te formuleren die al die tijd als een veenbrand ondergronds hebben gewoed. Hoe komt dat?

Ik denk dat het antwoord simpelweg het feit is dat mevrouw Ali beter dan de gefrustreerde westerlingen de angst en onbegrip onder woorden kon brengen. Ze werd niet belemmerd door onze bijna aangeboren sociale remmingen, onze culturele dwang van wat hoort en niet hoort. Immers, zij groeide op in een omgeving die getekend werd door haat en geweld, fenomenen die in Somalie door niets aan banden worden gelegd, integendeel, ze worden er gecultiveerd. Het zijn de krijgsheren en het geweld tussen de stammen die daar de werkelijkheid bepalen. De tribale cultuur verdeelt de wereld in voor- en tegenstanders, er bestaat geen tussenweg zoals wij hier in het Westen langere tijd hebben gekend. Magan/Ali heeft de oorlog met zich meegenomen en die mentaliteit sloot naadloos aan op de sfeer die vooral na 11 september 2001 manifest werd. Precies op het juiste moment wist zij intuitief de onderhuidse ressentimenten te herkennen en te mobiliseren. Beter dan wie dan ook kende ze die ressentimenten vanuit haar jeugd. Het is de wrok van mensen die zichzelf ondergewaardeerd voelen. Letwel, voelen!

In een ontwrichte tribale cultuur bestaat geen consensus die door vreedzaam overleg tot stand komt, uiteindelijk is het alleen geweld dat respect afdwingt. En hetzelfde geldt nu in onze kosmopolitische cultuur. Het kapitalistisch systeem verkeert weer eens in een periodieke crisis. Dit keer in een zeer ernstige, en zodra zich een crisis aandient in dit bestel en er sociale ontwrichting dreigt dan moeten de haat en de angst van de ontevredenen zo worden gemobiliseerd dat de macht er niet door bedreigd wordt. Dus moet de haat worden geprojecteerd op degenen met nog minder macht dan de ontevredenen. Dit is zo oud als de mensheid. En daarom kwam voor de gefrustreerden Hirsi Magan/Ali precies op het juiste moment. Ze was een geschenk uit de hemel voor haatdragende intellectuelen en de heffe des volks. Hier was ze, een zwarte vrouw uit een cultuur waar ze elkaar permanent naar het leven stonden, een moslima die bekeerd leek tot het ware materialistische geloof, die in ruil voor geld en aanzien bereid was dingen te zeggen die voorheen niet mochten worden gezegd. Tenminste, niet publiekelijk. Dat ze zelf verder geen beginselen kende, behalve erop los meppen, was geen enkel probleem want als een ras opportuniste wist ze telkens haar praatjes aan te passen aan het publiek dat ze voor zich had, en zo kon ze via de PVDA, naar de VVD en nu de Republikeinen naar rechts opschuiven... Vergeet niet, ze heeft geen boodschap, geen beginselen, geen oplossing. Ze is een opportuniste met een beschuldigende vinger die ze uitsteekt naar de zwakste partij in het spel. Zo heeft ze het in Somalie geleerd en zo zal ze het blijven doen. Dat wil zeggen: zolang ze een publiek heeft, dus zolang de angst en de rancune onder ons heerst.

Ondertussen schrijft Tony Judt in Ill Fares the Land:

'We cannot go on living like this. The little crash of 2008 was a reminder that unregulated capitalism is its own worst enemy: sooner or later it must fall prey to its own excesses and turn again to the state for rescue. But if we do no more than pick up the pieces and carry on as before, we can look forward to greater upheavels in recent years to come. And yet we seem unable to conceive of alternatives. This too is something new... Today, neither Lef nor Right can find their footing.'

En in die leegte zijn de Hirsi Ali's naar boven komen drijven. Ze zijn een symptoom van een ernstige ziekte.'

Zie: http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/03/anet-bleich-van-de-volkskrant-3.html

Ik herhaal bovenstaande nog eens vanwege het volgende: de allochtoon Afshin Ellian, een soortgelijk geval als mevrouw Ali, beweert nu in Elsevier dat 'Hoe ook berekend, de immigratie is duur drama.' Let op, 'drama' dus, een negatieve kwalificatie waarmee deze van origine Iranier zijn rancuneuze blanke achterban probeert te mobiliseren tegen onze niet westerse allochtoonse Nederlanders. Het opmerkelijke is nu dat evenals mevrouw Ali, ook Afshin Ellian uit een tribaal opererende cultuur komt. De Iraniers zijn de afgelopen twee eeuwen niet in staat geweest om welke machtsovername dan ook geweldloos te laten verlopen, de andere stam/partij is er altijd de vijand die met geweld moet worden onderdrukt. Die mentaliteit zit zo diep verankerd in de belevingswereld van Afshin Ellian dat hij niet in staat is in Nederland te integreren. Het ironische is nu dat Ellian precies hetzelfde doet wat hij andere allochtonen verwijt, namelijk zich niet integreren. Hij handelt en denkt net als een doorsnee Iranier, niet als een Nederlander. Hij kan geen nuances aanbrengen. Het is alles of niets, en deze extremistische houding verschilt fundamenteel van de 'tolerante' houding die historisch in Nederland is gegroeid. Net zoals de Nederlanders gevormd zijn door de geografische, economische, politieke en zelfs klimatologische omstandigheden waarin zij en hun voorouders zijn opgegroeid, zo is Afshin Ellian gevormd door het historisch gegroeide fanatisme, de onverdraagzaamheid en het geweld in zijn vaderland.

Het probleem nu is dat een deel van de rancuneuze en angstige middenklasse in Nederland Afshin Ellian als een soort 'verlosser' ziet, als iemand die met zijn radicale kijk een antwoord geeft op de complexe problemen waarmee een hoog technologische welvaartsstaat geconfronteerd wordt. Dat is natuurlijk waanzin. Waar we mee te maken hebben zijn vooral de angsten voortkomend uit de sociaal/economisch onzekerheid in een post-industriele maatschappij. In Ill Fares The Land schrijft Tony Judt daarover:

Inequality is not just a technical problem. It illustrates and exarcebates the loss of social cohesion... If we remain grotesquely unequal, we shall lose all sense of fraternity, for all its fatuity as a political objective, turns out to be the necessary condition of politics itself. The inculcation of a sense of common purpose and mutual dependence has long been regarded as the linchpin of any community. Acting together for a common purpose is the source of enormous satisfaction, in everything from amateur sports to professional armies. In this sens, we have always known that inequality is not just morally troubling: it is inefficient.'

En dit is nu precies het probleem, niet geintegreerde allochtonen als Ali en Ellian begrijpen niet hoe de Nederlandse samenleving tot stand is gekomen en willen dat ook niet weten. Ze proberen groepen tegen elkaar op te zetten, en bedreigen zodoende de sociale samenhang die noodzakelijk is om een vreedzame samenleving mogelijk te maken, een samenleving die wezenlijk afwijkt van de samenleving die hen gevormd heeft, en die ze ontvlucht zijn. Ze zijn bekeerlingen die in Rome niet handelen als de Romeinen, maar die Roomser dan de Paus zijn geworden en met veel kabaal in hun gastland de angsten exploiteren voor hun eigen gewin. De enigen die daar profijt van trekken zijn zijzelf en een groepje rancuneuzen die zich nergens meer thuisvoelt. In een volwassen samenleving zouden de Ali's en Ellian's geen gehoor vinden, maar in een angstige samenleving wel. We zullen onze eigen angsten onder ogen moeten zien.

'The inculcation of a sense of common purpose and mutual dependence has long been regarded as the linchpin of any community. '

De voortdurende hetze van Ellian is zowel 'inefficient' als gevaarlijke waanzin. En het zijn zowel de autochtonen als de allochtonen in ons land die de pathologie van deze Iranier financieren.