Als mijn moeder nog had geleefd en ze zou Alzheimer hebben gehad, zou ik haar dan in een luier in beeld hebben gebracht? Nee, en zeker niet ter meerdere eer en glorie van mezelf. Wat mankeren mensen toch dat ze met hun eigen leed nu langs de deuren komen leuren? Eerst Frenk van der Linden en nu weer Adelheid Roosen. Ik vrees dat ons nog heel wat te wachten staat, want het beeld is god geworden, alles moet in beeld worden gebracht, belikt en betast. En hoe zichtbaarder de mens lijkt te worden des te onzichtbaarder hij/zij is. Hoe meer de mens als individu wordt geportretteerd des aangepaster hij/zij is. Hoe authentieker de mens lijkt des te conformistischer hij/zij is, tot hij/zij uiteindelijk is gereduceerd tot een pop, waarmee men alles kan doen. Alles moet worden gelijk geschakelt. Alles moet genadeloos worden ontleed onder de microscoop van de commerciele media. Kijk mijn moeder nou toch, in een luier, op het toneel, onbeschermd tegen het meedogeloze oog van de camera.
Het kenmerk bij uitstek van een totalitaire maatschappij is dat er geen onderscheid meer bestaat tussen het openbaar en prive domein. Alles moet begluurbaar zijn, en daarmee beheersbaar. Een oude vrouw met een luier. Mijn god, kan het ontluisterender? Kan het vernederender? Daar zijn moeders niet voor. En het walgelijke eraan is dat de dochter laat zien hoe de rollen zijn omgedraaid, eindelijk kan ze met de moeder doen wat ze vroeger niet kon. Ze heeft het laatste woord. En de bodem van de put is nog steeds niet in zicht.
2 opmerkingen:
In de tachtiger jaren kwam er een golf aan -- vaak zelf-gefinancierde -- boeken over dit onderwerp.Geschreven door dochters van demente moeders; dochters die plots 'moeder's moeder' werden.
En onze nationale familietherapeute -- altijd goed voor een paar kerstshows-deeltjes -- Madame Elsemarie van den Eerenbeemt drukte iederen in die jaren op het hart: 'Je moeder wordt nooit je ex-moeder.'
(Klopt,de vingers-in-je-keel worden ook nooit je ex-vingers...)
Maarrrr... het betrof toendertijd dochters die plots hun moeder INWONEND kregen. Of zoals de politieke boodschap luidde/luidt: wat is er beter dan mantelzorg? (Lees: goedkoper).
Tussen neus-en-lip door hoorde ik Dat-Mens-Dat-Al-Zo-Lang-Dat-Mens speelt op TV vertellen dat ze slechts 's avonds tijd had voor haar moeder -- zelf slechts middagvoorstellingen nog? in bejaardentehuizen? -- en dat haar moeder 'dan toch' naar bed ging...
Hoe moet je anders verklaren dat ze half ontkleed is en dat je een rood, statisch-elektrisch 'tapijtje' meebrengt als je je demente moeder gaat bezoeken?
Rood tapijt - gele luiers... de beproefde kleuren van Mcdonalds... de cameraman ging bij voorbaat akkoord.
'Walgelijk' is helemaal het juiste woord. Maar ik heb een vriendin die... eh.. Mag ik hier later nog op terugkomen...?
Ton
Ik kreeg bijna in tranen in mijn ogen toen ik Paul Wilders bij Pauw en Witteman zag. Waarom wil die man op televisie? Heeft hij iets te verkopen? Nee. Heeft hij iets interessants te melden? Ook niet. Hij wilde wel hee graag goede antwoorden op de vragen geven, maar hij had gewoon niets te zeggen, behalve dat hij de visie van zijn broer niet deelde en ook ruzie met hem had. Daarnaast was hij niet al te snugger en al met al een makkelijke prooi voor de doorgewinterde interviewers. Ik vond dat hij zichzelf nodeloos kwetsbaar maakte. Maar ja, hij wilde het toch zelf. Sommige mensen moet je tegen zichzelf beschermen.
Een reactie posten