De Nuance van de NRC 93

Naar aanleiding van het feit dat de NRC, net als bijna alle andere westerse massamedia, de wereld verdelen in joden en niet-joden, waarbij de Joden in Israel dat mogen wat niet-Joden niet mogen, schreef ik: 'Nog steeds worden de Joden in Israel gebruikt door het Westen.'

Niet alleen is Israel het resultaat van het eeuwenoude christelijk antisemitisme, waarbij de Palestijnen de prijs moeten betalen voor de Europese vervolging van de joden, maar Israel speelt, met het oog op de olie, ook nog een belangrijke geopolitieke strategische rol voor het Westen. Dit hele proces is onvermijdelijk geweest, zoals de grote joodse denkster Hannah Arendt al in oktober 1945 voorspelde in haar essay Het Zionisme Bij Nader Inzien. Ze schreef:

'Het eindresultaat van vijftig jaar zionistische politiek is belichaamd in de recente resolutie van de grootste en invloedrijkste afdeling van de Zionistische Wereldorganisatie. Tijdens de laatste jaarlijkse conventie in Atlantic City in oktober 1944 namen Amerikaanse zionisten van links tot rechts unaniem de eis aan voor een ''vrije en democratische joodse staat… [die] geheel Palestina zal omvatten, onverdeeld en onverminderd.'' Dit is een keerpunt in de zionistische geschiedenis, want het betekent dat het revisionistische programma, zo lang en bitter verworpen, uiteindelijk gewonnen heeft. De resolutie van Atlantic City gaat zelfs een stap verder dan het Biltmore Programma (1942), waarin de joodse minderheid minderheidsrechten had toegekend aan de Arabische meerderheid. Ditmaal werden de Arabieren in de resolutie simpelweg niet genoemd, wat hun – dat moge duidelijk zijn - de keuze laat tussen vrijwillige emigratie of tweederangs burgerschap… Deze doelen blijken nu volledig identiek te zijn aan die van de extremisten wat betreft de toekomstige politieke inrichting van Palestina. Het is de doodsklap voor die joodse groeperingen in Palestina zelf die onvermoeibaar hebben gepleit voor een vergelijk tussen de Arabische en de joodse bevolking. Anderzijds zal het de meerderheid onder het leiderschap van Ben-Goerion aanzienlijk versterken… Door de resolutie zo bot te verwoorden op een moment dat hun geschikt leek, hebben de zionisten voor een lange tijd iedere kans op onderhandelingen met de Arabieren verspeeld, want wat de zionisten ook mogen aanbieden, ze zullen niet vertrouwd worden. Dit zet op zijn beurt de deur wijd open voor een macht van buiten om het heft in handen te nemen zonder de twee meest betrokken partijen te raadplegen. De zionisten hebben nu daadwerkelijk alles gedaan om een onoplosbaar ‘tragisch conflict’ te creëren, dat alleen kan worden beëindigd door het doorhakken van de Gordiaanse knoop. Het zou erg naïef zijn om te geloven dat het doorhakken van de knoop altijd in het voordeel van de joden zou uitpakken en ook is er geen enkele reden om aan te nemen dat het zou resulteren in een duurzame oplossing.'

Uit deze analyse trok Arendt de volgende profetische conclusie:

'Een dergelijke onafhankelijkheid, zo werd geloofd, kon het Joodse volk bereiken onder de vleugels van elke grootmacht sterk genoeg om zijn ontwikkeling te beschermen. Paradoxaal als het mag klinken, maar juist deze nationalistische misvatting dat een natie een inherente onafhankelijkheid bezit, had tot gevolg dat de zionisten de joodse nationale emancipatie volledig afhankelijk maakten van de materiele belangen van een andere natie. Het feitelijke resultaat was een terugkeer van de nieuwe beweging naar de traditionele methoden van shtadlonus (de vroegere ''hofjoden'' die vorsten financieel ten dienste stonden. SvH), die de zionisten ooit eens zo bitter hadden gehaat en zo fel hadden gehekeld. Nu kenden ook de zionisten politiek gesproken geen betere plaats meer dan de foyers van de machtigen en ze kenden geen betere basis voor hun overeenkomsten dan de goede diensten aan te bieden als agenten van buitenlandse belangen […] Als de joden in Palestina kunnen worden belast met de taak om voor een deel zorg te dragen voor de Amerikaanse belangen in dat gedeelte van de wereld dan zou inderdaad de fameuze uitspraak van opperrechter Brandeis nog bewaarheid worden: men moet een zionist zijn om een perfecte Amerikaanse patriot te zijn […] Maar slechts dwaasheid kan een beleid dicteren dat vertrouwt op bescherming van een verre imperiale macht terwijl het de welwillendheid van de buren verspeelt […] Welk programma hebben de zionisten te bieden voor een oplossing van het Arabisch-joodse conflict?”

Hannah Arendt heeft gelijk gekregen, opnieuw spelen de Joden in Israel de rol van 'hofjoden' voor de belangen van de westerse machthebbers. Opnieuw worden de Joden gebruikt en zijn ze daarvan zelf de dupe geworden. (Voor de hele slechte verstaander: Arendt bedoelde dit niet als rechtvaardiging van de Holocaust, maar als verklaring van de jodenhaat) Want, zoals Arendt benadrukte, door de Palestijnen te verdrijven zou de haat alleen maar kunnen toenemen. Israel zou immers alleen kunnen overleven door 'bij een buitenlandse macht bescherming te zoeken dan wel een functionerend vergelijk met hun buren moeten sluiten […] de zionisten [zullen] als zij de Mediterrane volken blijven negeren en slechts rekening houden met grootmachten ver weg, alleen maar hun werktuigen blijken, de agenten van vreemde en vijandelijke belangen. Joden die hun eigen geschiedenis kennen zouden zich bewust moeten zijn dat een dergelijke stand van zaken onvermijdelijk zal leiden tot een nieuwe golf van jodenhaat; het antisemitisme van morgen zal verklaren dat joden niet enkel profiteerden van de aanwezigheid van de vreemde mogendheden in die regio, maar dat zij in feite deze hadden beraamd en daarom de schuld dragen voor de consequenties ervan […] De joden die ''realistisch'' proberen mee te doen aan de koehandel van de door oliebelangen geregeerde politiek in het Midden-Oosten, zullen zich net zo ongemakkelijk voelen als mensen met een hartstocht voor de koehandel, maar niet over koeien noch geld beschikken en besluiten om bij gebrek aan beide het grandioos geschreeuw te imiteren waarmee doorgaans deze opzichtige transacties vergezeld gaan.'

Uit Arendt's woorden wordt duidelijk dat de westerse politiek, en in navolging daarvan de westerse commerciele massamedia, de Joden in Israel gebruiken voor hun eigen belangen. Uiteindelijk zijn zij ook geen vrienden van 'de Joodse staat', maar de grootst mogelijke vijanden. Het zijn kranten als de NRC die het extremisme in Israel permanent voeden, door het Israelische terrorisme goed te praten of te verzwijgen. Het zijn ook niet de westerse burgers of de westerse journalisten die gevaar lopen, maar de burgers in het Midden-Oosten, Palestijnen zowel als Joden. De houding van de NRC is consequentieloos. De redactie kan de recente Israelische terreur blijven rechtvaardigen zolang dit geen enkel probleem oplevert voor henzelf en voor Nederland. Op den duur zullen de ware slachtoffers dit gaan realiseren en hun strijd gaan verleggen naar uiteindelijk degenen die de Israelische terreur zonder enige consequenties mogelijk maken. De houding van het Westen met betrekking tot Israel is uitermate kortzichtig zoals we binnen afzienbare tijd zullen merken. De Iraanse revolutie is kennelijk geen waarschuwing genoeg geweest. Het extremisme van een krant als de NRC is exemplarisch voor de onnozelheid van de westerse commerciele massamedia, die geen enkele ruimte openlaten voor nuances. Daarover later meer.