De Israelische Terreur 518

'De regering Olmert begon haar periode met de luchtoorlog tegen Libanon in 2006, en beëindigt die in stijl: met bloedige bombardementen op de Gazastrook. Toen en nu weer is het excuus: we kunnen niet anders. Toen en nu is dat een leugen. De oorlog tegen Libanon was een bewuste en gewilde escalatie, de bombardementen op Gaza ook. Die laatste zijn bovendien het failliet van de wederrechtelijke en onmenselijke blokkade van de Gazastrook, uitgevoerd met de medeplichtigheid van de Verenigde Staten, Europa en Egypte. Hamas is desondanks niet op de knieën gedwongen; voordat onder een nieuwe Amerikaanse regering, wellicht een andere wind gaat waaien uit Washington, moet het karwei afgemaakt worden: niet voor niets heeft Israël het staakt het vuren al verbroken met een eerste aanval op 4 november, de dag van Obama’s verkiezing. Hamas moet en zal uit de macht verdreven worden, het bestuursapparaat gebroken, de leiders vermoord. Palestijnen mogen zich niet verzetten, zij dienen te gehoorzamen. Andermaal, net als in Libanon wordt daartoe door Israël de verwoestende vuurkracht van een moderne luchtmacht ingezet tegen burgers, om politieke doelen te realiseren.
Voor Israëlische regeringen is diplomatie de voortzetting van oorlog met andere middelen. Dreiging, dwang en militair geweld is de taal die van Israël uitgaat. De regering Olmert is daarop geen uitzondering: zij heeft in bijna drie jaar niets gepresteerd dat een oplossing van het Israëlisch Palestijnse conflict door onderhandelingen ook maar een millimeter dichter bij heeft gebracht.

Stichting Een Ander Joods Geluid houdt daarom de Israëlische regering niet alleen verantwoordelijk voor elke dode en elke gewonde die in Gaza valt, maar ook voor deze totale stagnatie van ‘het vredesproces’. Een regering die alle troeven in handen heeft om van diplomatie een succes te maken, daarin vooral uit onwil erbarmelijk faalt, en vlak voor haar heengaan niet beters weet te doen dan ten strijde te trekken,is niet alleen incompetent, maar ook misdadig.
Het Nederlandse buitenlands beleid valt op door een overmaat aan tegemoetkomendheid jegens deze ‘bevriende natie’, die zich tegenover haar buren niet beter gedraagt dan de eerste de beste schurkenstaat.
Bestuur Stichting Een Ander Joods Geluid.'