Tijdens de Herdenking van de Februaristaking op 25 februari 2021 verklaarde Geert Mak tegenover een select gezelschap genodigden:
Nee, we hebben niet meer te maken met het fascisme van de vorige eeuw, maar wel met de 21ste-eeuwse varianten van hetzelfde fenomeen. De protocollen van de Wijzen van Zion zijn vandaag de dag vervangen door de samenzweringstheorieën rond George Soros, maar de teneur is exact hetzelfde: de Jood, de ander, als bron van alle kwaad. Het verkrachten van de waarheid, het bewust omhelzen van verzinsels verlokt steeds meer mensen tot een ideeënwereld die aan elkaar hangt van mythes en magisch denken, en van dromen over een boreaal superras.
Laten we ons nog eens omdraaien naar de Dokwerker. Kijk hem staan, deze Amsterdamse arbeider, het symbool van een overweldigende solidariteitsbeweging, want dat was het. Tachtig jaar na dato hebben we, vrees ik, soms te veel gediscussieerd, we letten op elk pluisje op elkaars jas, we koesterden te vaak onze schoongepoetste verledens en onze met bleekwater gereinigde zieltjes.
De helden van toen waren niet zulke heiligen. Kent u de legendarische leuze nog, die in deze roerige dagen zou zijn ontstaan? ‘Rotmoffen, blijf met je rotpoten van onze rotjoden af!’ Oef. Maar hadden we die anonieme Februaristaker, die deze woorden eruit gooide vanuit een zeldzaam moedig, en goed, en solidair hart, voortaan maar moeten weren bij deze herdenkingen? Hadden we hem of haar dan maar moeten ‘cancelen,’ zodat we onszelf en onze clubjes nog beter en zuiverder zouden voelen?
‘STAAKT! STAAKT! STAAKT!’ riep het beroemde pamflet uit die dagen. En lees eens verder: ‘Weest solidair. Onttrekt de Joodse kinderen aan het nazigeweld, neemt ze in uw gezinnen op! Weest eensgezind! Weest moedig!’
Solidair, moedig, eensgezind — en ik zet een dikke streep onder eensgezind. Dat waren de sleutelwoorden. Toen.
En dat zijn ze nu, meer dan ooit, opnieuw.
Net als zijn vader, dominee Catrinus Mak in 1936 het ‘staatkundig tolerabel’ achtte om joodse Duitsers uit de samenleving te verbannen, aangezien God’s uitverkoren volk kennelijk fundamenteel zou afwijken van de witte christelijke volkeren, die niet uitverkoren waren door de allerhoogste, zo beschouwt ook zijn zoon Geert de 'Jood' -- met hoofdletter -- als iemand die tot een ander volk behoort. Ook voor Geert die tot het christendom is teruggekeerd, blijven ‘Joden’ een héél bijzonder volk, anders dan alle andere volkeren die ooit op aarde hebben bestaan of nog steeds bestaan. Het opmerkelijke is dat juist uit deze waanveronderstelling het anti-semitisme is ontstaan, zoals Geert als wedergeboren christen zelf ook besefte toen hij in zijn boek De eeuw van mijn vader (1999) schreef:
Soms vraag ik me af: heeft bij de mannenbroeders van voor de oorlog, die zich zo graag ‘de kinderen Gods’ noemden, wellicht ook een onuitgesproken jaloezie meegespeeld? Jegens de enige echte ‘kinderen Israëls’?
Mijn oude vriend was intelligent genoeg om zich te realiseren dat hij toch met een of andere verklaring moest komen voor de anti-semitische sentimenten van zijn ouders, maar hij was tegelijkertijd uitgekookt genoeg om die ‘uitgesproken jaloezie’ niet te kwalificeren voor wat dit ressentiment in werkelijkheid was, namelijk ordinair anti-semitisme. Het was immers absoluut geenszins ‘staatkundig tolerabel’ dat joodse Duitsers, of joodse Fransen, of joodse Nederlanders, etcetera, landgenoten dus, uit de samenleving werden verbannen. Hoe gek Geert dit nog steeds mag vinden, joodse (kleine letter!) Nederlanders zijn allereerst en bovenal Nederlanders, en joodse (kleine letter!) Duitsers eenvoudigweg Duitsers, etcetera. Dat christenen joden als het uitverkoren volk beschouwen heeft uiteindelijk geleid tot de Holocaust, omdat zij de ‘Jood’ (met hoofdletter), als ‘de ander’ zagen, en dus ‘als bron van alle kwaad,’ want de eigen groep kan natuurlijk nooit het kwaad vertegenwoordigen. Vandaar ook dat Geert nu de Russen (hoofdletter!) criminaliseert, want er moet altijd een externe bedreiging blijven om de interne cohesie te bewaren. In dit opzicht reageert Mak net als de nazi’s die in het interbellum de joden als het kwaad criminaliseerden. Het betreft hier een alom bekend sociaal-psychologisch fenomeen. Meer daarover de volgende keer.
3 opmerkingen:
Goed gezegd, Stan.
Het woord 'communist' kwam zeker niet over zijn lippen, want STAAKT, STAAKT, STAAKT was geschreven door Paul de Groot een joodse Nederlandse communist. Aan de vooravond van de staking vond een korte bijeenkomst op de Noordermarkt plaats van 250 leden van de CPN waar dokwerkers, bouwvakkers, trammensen en werklozen bijeen kwamen. Ongetwijfeld zouden ze nu door onze fijngevoelige intellectuelen voor ruw volk worden uitgemaakt. Deze communisten zouden zich ziek gelachen hebben over mondkapjes en anderhalve meter afstand!
Bovenstaande opmerkingen zijn niet anoniem, maar van Gerrit Zeilemaker. Trots op zijn lidmaatschap van de CPN tot 1986!
Een reactie posten