Tjebbe van Tijen

Naar aanleiding van mijn verslag over de praktijken van Derk Sauer, die in het ineengestorte Ruland onder Boris Jeltsin naar schatting rond de 150 miljoen bijeen wist te vergaren, sprak de voormalige activist en archivaris Tjebbe van Tijen mij bestraffend toe door te stellen:

‘Sauer als voormalig extreem-linkse activist,’ tjohhh hij was gewoon een Hollandse maoist... die had je in allerlei gradaties, de meesten niet meer dan ‘extreem in hun geloof van de rode dageraad ergens ver weg over de horizon... naar mijn weten heeft Derk nooit het gebruik van zeg eens bommen of vuurwapens, liquidatie in de Lage Landen gepropageerd, laat staan in de praktijk gebracht... hij is beneden aan begonnen (via zijn vader een baantje bij het Sociaal Fonds Bouwnijverheid) en van de stencilmachine daar belandde hij bij de Nieuwe Revu… trouw blijvend aan de radicaliteit van zijn jeugd... ik vind dat best een gezonde vorm van schizofreniteit... vele dingen hebben een keerzijde, zo ook Derk Sauer, wellicht Stan moet je nog eens naar de eigen keerzijde kijken... die is er vast...

Ik antwoordde Van Tijen als volgt:

zeker, maar ik ben nooit een maoïst geweest die multi-miljonair wilde worden en nog steeds op de sp stemt, en die nu met zijn anti-poetin hetze deelneemt aan het criminaliseren van rusland, waardoor een nieuwe koude oorlog is ontstaan en een derde wereldoorlog mogelijk wordt. als je het verschil tussen mij en sauer niet kunt zien dan adviseer ik je een bril te kopen en na te gaan denken. stel jezelf vervolgens de vraag: hoe komt het dat de één gemarginaliseerd wordt en de ander door het establishment bewonderd wordt. denk na, in godsnaam, het speelkwartiertje is afgelopen. wij leven nu in een system-crisis.

'een gezonde vorm van schizofreniteit'? een voormalige maoist die in tien jaar tijd, mede dankzij oud kgb-ers 150 miljoen bijeen verzamelde in een ineengestorte, mafiose, samenleving, en nu samen met de russische nieuwe rijken op de foto staat? ben ik nu gek of jij, tjebbe van tijen?

Tjebbe Van Tijen reageerde als volgt:

Wel gespletenheid kent uitersten... en ik wees erop dat Sauer niet gerekend kan worden to de groep van ‘extreem-linkse-activisten’ […]

De geschiedenis van stencil-jongen (Sociaal Fonds Bouwnijverheid) tot krantenmagnaat in Moskou en dan ook een poging daartoe in de Lage Landen van Sauer is mij bekend... Er zijn trouwens meer jonge NL maoisten die later hoge posten bekleed hebben, zoals een van de (vroegere) directeuren van Uitgeverij Elsevier…

Alle staten ter wereld kennen het dynamisch monsterverbond tussen 'criminelen' en ‘legalen' […] dat was, is en blijft een basisgegeven van iedere staat.

Als ik spreek over jouw, zo ook mijn eigen keerzijde, heb ik daarmee niet gezegd dat die keerzijden van dezelfde orde of gelijk in vorm zijn... enkel dat meerduidigheid van een persoon mij beter voorkomt dan iemand 'die stijf & strak één enkele ‘juiste lijn’ volgt. Voilà, dat is wat ik probeerde over te brengenn in mijn reactie hierboven…

Ik heb al een bril trouwens (sinds mijn vijftigste) Poetin — in mijn visie — behoeft geen hetze om tegen hem te zijn... zolang hij niet in staat is om zijn eigen leiderschap 'erfelijk' te maken, krijgt hij niet de titel van Tsaar, maar hij en zijn hofhouding schuren dicht tegen deze historische rol aan (en anders dan de Hermitage aan de Amstel, zie ik de eeuwen van het Tsaristische Rusland als één even vol van magnifieke als van desastreuze gebeurtenissen... ik hoor zweepslagen en zie bloed en modder bij de diamanten van deze keizerlijke kaste).

Nu laat mij dan maar 'gek' zijn om toch in de Russische Federatie zoals die nu bestiert wordt een vorm van 'vrijwillige slavernij' te zien waarbij onderdanigheid en uitsluiting van het overgrote deel van de bevolking aan deelname op enige wijze aan bestuur, het kenmerk zijn (dat is wat meer descriptief dan enkel het woordje: totalitair)

Je geo-politieke visie met een dreigende Derde Wereldoorlog in het verschiet, deel ik overigens niet.

Tot zover deze korte uitwisseling van gedachten. Wat mij nu opvalt is de typisch Hollandse toon van ‘ho, ho, wacht even, niet zo kort door de bocht, doe maar normaal, dan doe doe je al gek genoeg.’ Het is de mentaliteit die het poldermodel mogelijk maakt, dat wil zeggen: niet je kop boven het maaiveld uitsteken, want we zitten allemaal in hetzelfde bootje, je moet in een klein land, waarin een ieder die meetelt afhankelijk is van ieder ander die meetelt, jezelf ‘accomoderen,’ zoals dit zo fraai heet, en wat in de praktijk neerkomt op het collaboreren met de macht, waardoor bijvoorbeeld in Nederland 75 procent van de joodse Nederlanders uitgeroeid konden worden, met steun van politie, justitie en de modale Nederlander die wegkeek toen zijn joodse buren werden gedeporteerd. Zelfs de leden van de Hoge Raad collaboreerden door aan te blijven nadat de nazi-bezetter begin 1941 de president van de Hoge Raad, mr. Visser, vanwege zijn joodse afkomst ontsloeg, en geen ‘van de raadsheren van de Hoge Raad protest aantekende naar aanleiding van zijn schorsing en ontslag.’ In diezelfde tijd versterkten hoofdstedelijke ambtenaren de bezetter ongevraagd kaarten waarop concentraties joden in Amsterdam waren aangegeven, zodat de deportaties werden vergemakkelijkt. Desgevraagd antwoordde opiniemaker Bas Heijne dat deze houding voortkomt uit de Nederlandse ‘overtuiging dat accommoderen beter is dan confronteren. Om erger te voorkomen.’ Ook hier geldt dat niemand het recht heeft om collaboratie als zodanig te benoemen, want jij bent heus niet beter dan de ander, een opvatting die we bij Tjebbe van Tijen zien terugkomen, wanneer hij beweert dat ‘vele dingen een keerzijde [hebben],’ en dit geldt dus ook bij ‘Derk Sauer, wellicht Stan moet je nog eens naar de eigen keerzijde kijken... die is er vast…’ Aangezien elk mens zondig is, zo luidt het streng gereformeerde geloof, 'wie werpe de eerste steen.' Tot hoever deze gedachtegang gaat, weet ik niet, maar ik vrees dat het bij degenen die opgegroeid zijn in de polder héél ver kan gaan. Vandaar dat na de oorlog tallozen de dans zijn ontsprongen, zoals tevens blijkt uit het feit dat pas sinds onlangs onderzoek wordt gedaan naar de Nederlandse oorlogsmisdaden tijdens de Indonesische Onafhankelijkheidsoorlog. 

Het ‘accomoderen’ is natuurlijk een eufemisme voor misdadige collaboratie. Deze verwerpelijke houding van de modale Nederlander weerspiegelt zich tevens in Tjebbe van Tijen’s bewering dat ik Sauer geen ‘voormalig extreem-linkse activist’ had mogen kwalificeren, aangezien ‘naar mijn weten Derk nooit het gebruik van zeg eens bommen of vuurwapens, liquidatie in de Lage Landen [heeft] gepropageerd, laat staan in de praktijk gebracht.’ Grappig is Tjebbe's mening dat iemand met ‘maoïstische’ opvattingen, absoluut geen ‘extreem-linkse’ kijk op de wereld heeft, want, en ziedaar weer het corrupte poldermodel, ‘tjohhh hij was gewoon een Hollandse maoist,’ met andere woorden: je moet dat allemaal niet zo serieus nemen, het is Nederland, en hier kun je volstrekt consequentieloos blijven doorkweken, woorden betekenen hier immers niets. Dit cynisme kent natuurlijk zijn prijs. Maar die wordt pas merkbaar op het moment dat woorden ineens tot daden leiden, zoals in crisistijd altijd weer duidelijk wordt. Van Tijen, die in welvaart en vrede opgroeide, gaat er nu van uit dat dit alles zo zal blijven. Nee, Tjebbe, zoals ik schreef, het speelkwartiertje is voorbij. Lees eens W.L. Brugsma’s boek Vrede is het alleen in de pauze (1993). De  memoires van deze journalist, die de nazi-concentratiekampen overleefde, tonen aan hoe flinterdun de vrede is, zodra de geschiedenis door onze voordeur naar binnenmarcheert. Volgende keer meer over Tjebbe van Tijen’s houding. Niet alles is namelijk  consequentieloos gebabbel.