Anoniem heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Marjan Schwegman van het NIOD" achtergelaten:
Onkiese keuze: opwinding om niets?
Alle opwinding rond het besluit van het comité 4-5 mei, een (door ‘Westerbork’)
geweigerd gedicht over een SSer op de Nationale Dodenherdenking 1940-1945 te
laten voorlezen, komt niet uit de lucht vallen. Wat opvalt is dat velen de
langzamerhand vergeten oorlog 1940-1945 veronachtzamen, waaraan de
Nationale Dodenherdenking en Nationaal Monument hun bestaansrecht ontlenen.
Zij staan daarin niet alleen. Daar is een gewenningsproces aan vooraf gegaan.
Het is een logisch gevolg van het feit dat de Dodenherdenking doelbewust is
omgevormd tot aanhangsel van ons buitenlands beleid na 1945.
Er is eenvoudig een ‘memorandum’ aan vastgeplakt strekkende tot vandaag, dat ruimte geeft alle oorlogen waaraan wij deelnemen, te legaliseren en ‘onze’ doden mee te nemen in de herdenking.
Een woordvoerder van dat comité schreef mij op 25 mei 2011 o.a.: ‘In alle
naoorlogse jaren is Nederland betrokken geweest bij meer dan vijftig
oorlogssituaties en vredesoperaties.’ Hij schreef er niet bij in wiens belang...
Doorzien we nu waaraan deze onverkwikkelijke zaak is te danken?
Wordt vervolgd.
Kees Mattijsen, Eindhoven
kees mattijsen,
Ik juich het toe dat niet alleen de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog worden herdacht, maar ook de miljoenen slachtoffers van het geweld sinds 1945. In de toekomst zal de herinnering aan die oorlog steeds meer vervagen, al was het maar omdat de oorlogsgeneratie binnenkort niet meer bestaat, maar dat maakt het herdenken van de ontelbare slachtoffers en alle terreur die al dan niet in onze naam is uitgevoerd geenszins overbodig. Eerder schreef ik hierover dit:
De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist schrijft in zijn boek Exterminate all the Brutes, dat
'Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.'
De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis ‘verdelg al het gespuis’. Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist
'Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?'
Hij schrijft dan:
'Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek”, daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.'
Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de
'Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.'
In zijn boek 'A History of Bombing' beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag:
'Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.'
Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times,
'weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.'
Het is vanuit deze wetenschap dat de joods-Amerikaanse hoogleraar Norman Finkelstein tegen mij zei:
'Ik ben van mening dat er te veel Holocaustmusea zijn, in feite zijn er te veel Holocaustherdenkingen. Het wordt tijd dat de uiterlijke manifestaties ervan verminderen, bescheidenheid dwingt ons de Holocaust in proportie te brengen met het lijden van de rest van de mensheid. De morele dimensie ervan moet verder reiken dan alleen: 'nooit meer voor de joden'. Het moet zijn: ''nooit meer voor ieder mens op aarde''.'
Met andere woorden: de nazi-holocaust was niet uniek maar een onvermijdelijk uitvloeisel van het technologische geweld dat al een eeuw eerder zijn eerste slachtoffers had gemaakt, in een tijd toen de overgrote meerderheid van het christelijke Westen dit doodnormaal vond zolang het maar buiten de Europese grenzen gebeurde. Niet voor niets wijst de zwarte humanist en dichter Aimee Cesaire op het volgende:
'the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal... They thought they were only slaughtering Indians, or Hindus, or South Sea Islanders, or Africans. They have in fact overthrown, one after another, the ramparts behind which European civilization could have developed freely.'
http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2010/06/daphne-meijer-14_6644.html
Met andere woorden: met het herdenken van de slachtoffers die onze blanke christelijke cultuur gemaakt heeft, veronachtzamen we absoluut niet de slachtoffers van de Tweede Wereldoorlog, de 20 miljoen russen, de 6 miljoen joden, de miljoenen zigeuners, homoseksuelen, communisten, christenen etc. Het is hoogste tijd om door het herdenken de aandacht te vestigen op ook de burgers die we nu opofferen voor allerlei westerse en zelfs, o eeuwige ironie, Israelische economische en geopolitieke belangen. Ik bedoel: de shoa kwam niet uit de lucht vallen. de continuiteit is schrikbarend. Herdenken is een politieke daad en niet vrijblijvend.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten