Marjan Schwegman van het NIOD 9

Tijdens de Tweede Wereldoorlog sloot een half procent, 0,5 procent, van de Nederlanders zich aan bij het verzet en een half procent van de Nederlanders nam dienst bij de SS. De rest, 99 procent behoorde tot het 'grijze' midden dat de andere kant opkeek terwijl hun joodse buren werden afgevoerd en collaboreerde in mindere of meerdere mate met het nazi-regime. Dit zijn de officiële feiten. 


Wanneer nu Marjan Schwegman, directeur van het NIOD, stelt dat het leed dat de joodse Nederlanders is aangedaan een 'absoluut unieke karakter' heeft, dan neem ik aan dat zij als historica daarmee allereerst verwijst naar de collaborerende houding van de Nederlanders en van vooral ook de Nederlandse autoriteiten, een feit dat -- tekenend genoeg -- net als de Nederlandse naoorlogse terreur in 'Ons Indie' nog steeds niet 'volledig' is onderzocht door het NIOD, zoals ondermeer blijkt uit het pas in de herfst 2011 verschenen boek 'Jodenjacht,' een studie geschreven door een archivaris en een journalist die als volgt werd aangekondigd:


'De onthutsende rol van de Nederlandse politie in de Tweede Wereldoorlog
Tijdens de Tweede Wereldoorlog was het opsporen en arresteren van ondergedoken joden in Nederland voor een belangrijk deel het werk van de Nederlandse politie. Veel rechercheurs deden dit werk met grote overtuiging en volledige inzet, zo blijkt uit nieuw en baanbrekend historisch onderzoek. Bestudering van de strafdossiers van meer dan 250 politieagenten die zich met het arresteren van joden hebben beziggehouden, leidde tot uitgesproken schokkende resultaten. Binnen de Nederlandse politie bleken groepen actief die alle trekken hadden van een criminele organisatie. De betrokken agenten mishandelden, stalen, roofden, en verkrachtten. En bovenal: ze joegen vele duizenden joden de kampen en de dood in. Sommigen bleken zulke fanatieke jodenjagers dat het zelfs de Duitse bezetter te gortig werd. 

Jodenjacht kwam tot stand in samenwerking met het Nationaal Archief, onder eindredactie van archivaris Jan Kompagnie en journalist en programmamamaker Ad van Liempt. Van Liempt is bekend van bestsellers als De oorlog (30.000 ex) en Kopgeld (20.000 ex). Kopgeld verscheen in vertaling in Engeland en Duitsland.'
http://www.uitgeverijbalans.nl/web/Artikel/Jodenjacht.htm


Dit is slechts één voorbeeld van de collaboratie van Nederlandse gezagsdragers. Ander voorbeeld: 'In Amsterdam maakten ambtenaren in opdracht van de bezetter de beruchte ‘stippenkaart’; een kaart van Amsterdam waarop precies te zien was waar Joden woonden.' http://www.4en5meiamsterdam.nl/page/24874/nl 


Een kennis van me, professor Ulli d'Oliveira, wees me in dit verband op de collaboratie van zelfs de Hoge Raad, het hoogste rechtscollege van Nederland. 


'Na het ontslag van L.E. Visser, de Joodse president van de Hoge Raad, bleven de overige leden gewoon zitten. Vanaf dat moment liepen de raadsheren achter de feiten aan. Al tijdens de oorlog wezen critici erop dat de meegaandheid van de Hoge Raad het principiële verzet van advocaten en andere juristen fnuikte. Waarom hebben de raadsleden zich niet krachtiger teweer gesteld?'
http://www.uitgeverijboom.nl/boeken/geschiedenis/de_hoge_raad_en_de_tweede_wereldoorlog_9789461056641/


Maar over juist dit 'absoluut unieke karakter' van de Tweede Wereldoorlog heeft mevrouw Schwegman het niet. De hierboven geciteerde studies zijn ook niet geschreven door NIOD-onderzoekers. Dat is niet zo verwonderlijk als men weet dat dit instituut met overheidsgeld in stand wordt gehouden. Collaboratie is de kern van het Nederlandse poldermodel, het kritiekloos samenwerken met de gevestigde orde ligt diep verankerd in de Nederlandse mentaliteit. Collaboreren getuigt hier in de polder geenszins van een 'absoluut unieke karakter.' Wel als men het vergelijkt met andere landen. Ik bedoel, het is toch 'absoluut uniek' dat een collaborateur als Jan de Quay na de oorlog minister president van Nederland kon worden, nietwaar?