De Tijd bracht het voorbije weekend op twee pagina’s het verhaal ‘De kinderen van Assad’, de fotoreportage met een korte tekst van de Nederlandse persfotografe Marielle van Uitert. Een zeldzaam verhaal in onze media waarbij voor een keer ook eens een andere klok te horen is. Een waar ditmaal geen wit/zwart in thuishoort.
Ze fotografeerde illegaal in het grensgebied van Libanon met Syrië, een gevaarlijke regio waarlangs die rebellen wapens en jihadisten het land binnensmokkelen. Een etnisch lappendeken waar dorpen met verschillende religieuze achtergrond naast elkaar leven. In normale omstandigheden vreedzaam. Maar nu al veel minder.
Zo schrijft zij:
“Op een bepaald moment werd ik uit een bus getrokken en in een bunker geduwd. Daar dwong een man – wellicht een rebel – me foto’s te maken van de grens, waar tanks en sluipschutters stonden opgesteld. Enkele dagen voordien waren op die plek twee journalisten vermoord.
Ik dacht de hele tijd: ‘Ik wil niet dood!’ Pas nadien heb ik me gerealiseerd dat het die man niets kon schelen als ik zou worden neergeknald. Dan konden die rebellen zeggen: ‘Zie je wel, Assad deinst er zelfs niet voor terug westerse journalisten af te maken.’
Behalve journalisten worden in Syrië ook kinderen ingezet als wapen en propagandamiddel. ‘Bij manifestaties lopen ze voorop, ze krijgen microfoons in de hand geduwd en zingen verzetsliederen om de massa op te hitsen’, vertelt van Uitert.
Bij dit laatste dient men ook nog het verhaal van de Nederlandse oorlogscorrespondent Arnold Karskens en van anderen te voegen. Zij hebben het over gewapende rebellen die reeds bij het prille begin van het verzet vanuit die betogingen op de ordediensten schoten. Uiteraard om zo bloedbaden te creëren welke dan op het conto van de Syrische regering kon geschoven worden.
Willy Van Damme
1 opmerking:
Washington Arming Syrian Insurgents
Ben benieuwd wanneer Amnesty Nederland bij de Amerikaanse ambassade gaat demonstreren.
Een reactie posten