Chris Kijne van de VPRO 57

Murdoch en Blair bij The Atlantic Council, het oudste politiek bestuursorgaan van de NAVO.


De Guardian bericht:


Rupert Murdoch pressured Tony Blair over Iraq, says Alastair Campbell

Rupert Murdoch joined in an "over-crude" attempt by US Republicans to force Tony Blair to accelerate British involvement in the Iraq war a week before a crucial House of Commons vote in 2003, according to the final volumes of Alastair Campbell's government diaries.

In another blow to the media mogul, who told the Leveson inquiry that he had never tried to influence any prime minister, Campbell's diary says Murdoch warned Blair in a phone call of the dangers of a delay in Iraq. The disclosure by Campbell, whose diaries are serialised in the Guardian, will pile the pressure on Murdoch in light of his evidence to the Leveson inquiry.

http://www.guardian.co.uk/media/2012/jun/15/rupert-murdoch-tony-blair-iraq-alastair-campbell

Alastair Campbell was als voormalig televisiejournalist 'Director of Communications and Strategy for Prime Minister Tony Blair between 1997 and 2003.'  Campbell werd algemeen gezien als de 'spin doctor' van de regering Blair. http://en.wikipedia.org/wiki/Alastair_Campbell

En al die tijd hield deze 'spindoctor' zijn mond over de macht van de machiavellistische zionist Murdoch, op de druk die door de pro-Israel lobby werd uitgeoefend op de politiek van het Verenigd Koninkrijk en de invloed die daar weer uit voortvloeide op regeringen, bijvoorbeeld die van Balkenende. Desondanks blijven andere televisiejournalisten als Chris Kijne van de VPRO bij politici pleiten niet 'teveel bezig' te zijn met 'principes... transparantie en zo' en om in plaats daarvan een 'spindoctor' in te huren  die geen ‘groter moreel besef’ heeft dan  het verkopen van een of ander ideologisch product zodat de zogeheten vrije pers en haar publiek niet te weten komt wat er zich achter de schermen afspeelt. http://stanvanhoucke.blogspot.nl/search?q=chris+kijne  Wanneer op zijn beurt een andere opiniemaker de lezers van de Volkskrant vertelt dat 'het in ons eigen belang [kan] zijn dat we stevig worden voorgelogen,' dus wanneer juist journalisten gaan pleiten voor het bedriegen van de kiezers dan is maar één conclusie mogelijk: het systeem is over zijn hoogtepunt heen, de corruptie heeft de basis waarop het systeem berust, 'transparantie... en zo,' fundamenteel ondermijnt. 

Op dit punt aangekomen is het werk van de Amerikaanse auteur Herman Melville belangrijk. Melville stelde dat ‘when the substance is gone men cling to the shadow.’ Deze constatering getuigt van een diep inzicht in de natuurwetten waaraan ook de menselijke psyche onderworpen is. Zoals bekend is alles energie, zelfs materie, maar dan in tijdelijk gestolde vorm. Panta rhei, alles is in beweging, alles is onderdeel van  het proces van geboren worden en afsterven. Al bij de geboorte begint het stervensproces. Iedereen weet dit, maar zo goed als niemand handelt er naar, de schijn van bestendigheid wordt krampachtig in stand gehouden en nu de geestelijkheid niet meer de centrale plaats inneemt op het westerse toneel heeft de journalist de functie van priester overgenomen. Hij bepaalt voor de massa wat de waarheid is, en wat niet en wie belangrijk is en wie niet. Maar de natuur is intelligenter dan de mens. En naarmate de oorspronkelijke energie, waarmee alles begint, uitgeput raakt probeert de mens die ontwikkeling angstvallig te verhullen door de werkelijkheid te versieren met krullen, toeters en bellen. De mensheid is op dat moment in de barokke fase beland. Dat proces is onvermijdelijk. Elke stroming eindigt in barok. Elke ontwikkeling verandert tenslotte onherroepelijk in kitsch. En in die fase is de westerse beschaving vandaag de dag beland. De oorspronkelijke impuls is uitgewerkt, de toekomst is een herhaling van dezelfde en daarmee steeds absurdere zetten. Maar hoe leugenachtig de journalistiek ook mag zijn, de werkelijkheid is door de spreekbuis van de macht op den duur niet te verhullen, net zo min als de rooms katholieke geestelijkheid de Reformatie kon tegenhouden. Het grote probleem is evenwel dat een dergelijke fundamentele omslag onvoorstelbaar veel geweld met zich meebrengt, zoals Melville benadrukte toen hij schreef dat in tijden van overgang ‘places once set apart to lofty purposes, still retain the name of that loftiness, even when converted to the meanest uses.’ Een voorbeeld daarvan is hoe de westerse democratie uit puur eigenbelang het begrip ‘humanitair ingrijpen’ inzet ter legitimatie van het plat bombarderen van andere landen. ‘The responsibility to protect’ is in de praktijk niets anders dan grootscheeps staatterrorisme, waarin alleen de terroristen nog zeggen te geloven maar niet hun achterban en al helemaal niet hun slachtoffers. Westers terrorisme om precies te zijn, dat dient om het militair industrieel complex draaiende te houden, onze meest lucratieve economische activiteit. Vandaar dat we ondermeer Murdoch en Blair samen bij de NAVO zien.

Om dit militair industrieel complex zo soepel mogelijk draaiende te houden is de pers van doorslaggevend belang. Zonder de westerse journalistiek was het nooit mogelijk geweest dat bijvoorbeeld Madeleine Albright in 1996 op de Amerikaanse televisie zonder massale ophef te veroorzaken kon verklaren dat de dood van meer dan een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar als gevolg van de westerse sancties en de westerse bombardementen die de infrastructuur volledig hadden verwoest ‘de prijs waard’ was geweest.  Het feit dat Albright naderhand tot minister van Buitenlandse Zaken werd benoemd zonder dat er een golf van walging door de westerse wereld ging illustreert het belang van een gehoorzame pers die genocide acceptabel en uitvoerbaar maakt. De door Chris Kijne geprezen televisiejournalist Twan Huijs viel bijna van zijn stoel van ijdelheid toen hij Albright op de Nederlandse buis mocht interviewen, waarbij hij wijselijk geen enkele vraag stelde over haar goedpraten van westerse terreur. Het zou het einde van zijn glansvolle carriere in Hilversum hebben ingeleid. Deze corruptie van de westerse mainstream media werd al in 1866 gesignaleerd door niemand minder dan Gustave Flaubert toen hij schreef: 

'U heeft het over de verdorvenheid van de pers; die maakt mij zo doodziek dat kranten me een regelrechte lichamelijke walging bezorgen. Ik lees liever helemaal niets dan die verfoelijke lappen papier. Maar men doet al het mogelijke om er iets belangrijks van te maken. Men gelooft erin en men is er bang voor. Dat is de wortel van het kwaad. Zolang de eerbied voor het gedrukte woord niet uit de wereld is geholpen, komen wij geen stap verder. Breng het publiek de liefde voor het grote bij en het zal de kleine dingen in de steek laten, of liever gezegd het zal de kleine dingen zichzelf laten utischakelen. Ik beschouw het als een van de gelukkigste omstandigheden van mijn leven dat ik niet in kranten schrijf. Het doet mijn beurs geen goed, maar mijn geweten vaart er wel bij en dat is het voornaamste.'

En vijf jaar later liet hij in een brief aan George Sand weten:

'De hele droom van de democratie bestaat uit het verheffen van de proletarier tot het domheidspeil van de burgerman. Die droom is al gedeeltelijk verwezenlijkt. Hij leest dezelfde kranten en heeft dezelfde hartstochten.'

Het is deze zelfde stupiditeit waarover later de Siciliaanse auteur Leonardo Scascia opmerkte: 'Vroeger bestond er een domheid die lijdelijk bleef en waarvan de trage rust toch een soort levenswijsheid verried. Tegenwoordig echter kom je steeds meer een domheid tegen die met nimmer aflatende energie, rusteloos zwoegend, alles aanvalt en te gronde richt.'

Eerder dan wie ook besefte Flaubert dat dwaasheid niet zou wijken voor de veel geroemde vooruitgang, een feit dat volgens zijn collega Milan Kundera

'de grootste ontdekking was van een eeuw die zo trots was op haar wetenschappelijke rede... de dwaasheid vervaagt niet ten overstaan van de wetenschap, de techniek, de vooruitgang of het moderne, integendeel, met de vooruitgang gaat ook zij vooruit!... de moderne dwaasheid betekent niet de onwetendheid, maar de gedachteloosheid van pasklare ideeen... De flaubertiaanse ontdekking is voor de toekomst van de wereld belangrijker dan de meest schokkende gedachten van Marx of Freud. Want je kunt je de toekomst wel voorstellen zonder de klassenstrijd of zonder de psychoanalyse, maar niet zonder de onweerstaanbare opkomst van pasklare ideeen die, ingevoerd in computers, gepropageerd door de massamedia, het gevaar met zich meebrengen binnenkort een macht te worden die elk oorspronkelijk en individueel denken verplettert en zo de werkelijke essentie van de Europese cultuur van onze tijd verstikt.


Kundera schrijft vervolgens over


                                           'de heroische inspanningen van de moderne roman die zich verzet tegen de golf van kitsch, maar er tenslotte door gevloerd zal worden. Het woord kitsch verwijst naar de houding van degene die tot elke prijs zoveel mogelijk mensen wil behagen. Om te behagen dien je je te conformeren aan wat iedereen wenst te horen, in dienst te staan van de pasklare ideeen, in de taal van de schoonheid en de emotie. Hij beweegt ons tot tranen van zelfvertedering over de banaliteiten die wij denken en voelen. Na meer dan vijftig jaar wordt de kernspreuk van Broch nu alleen nog maar meer waar. Op grond van de dwingende noodzaak te behagen en zo de aandacht van het grootst mogelijke publiek te trekken, is de esthetiek van de masamedia onvermijdelijk die van de kitsch en naarmate de massamedia ons gehele leven meer omsluiten en infiltreren, wordt de kitsch onze dagelijkse esthetiek en moraal.'

Zoals gesteld, alles eindigt in barok, in kitsch, in inhoudsloze vorm. De democratie is, voor zover die bestond, veranderd in kitsch. Wat we zien is veel uiterlijk vertoon van een systeem waarin nagenoeg niemand meer in gelooft, niet de burgers, niet de politici en zeker niet de commerciele pers die politici adviseert zich achter een facade schuil te houden omdat 'het  in ons eigen belang [kan] zijn dat we stevig worden voorgelogen.' In dit wereldbeeld is ‘transparantie... en zo’ contraproductief. Voor cynici geldt dat het allemaal ‘toch niet [erger kan] worden.’ Waarheid is in het bewustzijn van de huidige opiniemaker een verhandelbaar goed op de eeuwig ‘veranderende markt’ die ‘een andere aanpak’ vraagt, om Chris Kijne's commerciele vriendin Mizzi van der Pluijm te citeren. Als directeur van de uitgeverij Atlas/Contact streeft zij ernaar alles zo ‘efficient’ en vooral ook ‘flexibel’ mogelijk te maken. Inderdaad ‘when the substance is gone men cling to the shadow,’ en pas op want het wordt wel degelijk allemaal nog ‘erger,’ wat Kijne cum suis ook mogen beweren.