Nazmiye Oral 26

Nazmiye Oral als pin up van het vrouwenblad Opzij.

Nazmiye Oral schreef in haar Volkskrant-column gisteren dit:

'Een hoofddoek op jeugdige leeftijd is werkelijke onderdrukking... Soms, als ik bij een vriendin op bezoek ben, dan kijk ik uit op het schoolplein van een islamitische basisschool. In de pauzes kunnen we elkaar amper verstaan omdat de kinderen joelen en gillen en vrolijk aan het rennen en spelen zijn. Ik houd ervan om naar ze te kijken, maar ik word er tegelijk verdrietig van. Ik vind het erg om meisjes van acht jaar met een hoofddoek te zien rondrennen, af en toe het afzakkende doek op hun hoofd opnieuw schikken en verder weer gewoon kind zijn. Dat ze worden gedwongen door hun ouders om een hoofddoek te dragen op zo’n jonge leeftijd is werkelijke onderdrukking.

Wat gebeurt er met je als je je op die leeftijd al moet verschuilen en bedekken? Dat doet iets belangrijks met je identiteit. Dat zorgt ervoor dat je niet volledig kunt opbloeien en dat je nooit werkelijk van jezelf bent geweest.' 
http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7896/Niet%20de%20streekbus,%20maar%20het%20schoolplein//


Met andere woorden: het hoofddoekje leidt later onvermijdelijk tot een verminking van de identiteit. Twee vragen: klopt dit, geldt dit voor iedereen en leidt het anders zijn per definitie tot psychische verminking?

Vooropgesteld dit: mevrouw Oral heeft het niet over vrijheid, maar over sociale druk van de omgeving. Welnu, ik ken geen enkele samenleving waarin geen sociale druk bestaat. Ook onze maatschappij wordt gevormd door sociale conventies. Ik geef als praktisch voorbeeld Nazmiye Oral zelf. Nadat haar lichaam op de cover van Opzij was geretoucheerd schreef ze:

‘Ik ben beroofd. Nadere bestudering van mijn foto’s in Opzij leerde dat ook ik niet gespaard was door de retoucheerstift.(…) Voor de kreukjes kan ik nog een reden verzinnen, ik ben niet helemaal wereldvreemd. Het zijn rimpels. Kennelijk maakten ze me harder, of ouder. Hoe dan ook, een reden om weg te gummen. De moedervlek blijft een mysterie, want zij zit op een door de natuur perfect gekozen plek.’
Oral ongewild geretoucheerd op cover Opzi

Onder druk van de moderne westerse cultuur vond Oral het niet erg dat de rimpels uit haar gelaat en hals waren verdwenen, maar de 'moedervlek' op haar linkerborst had zichtbaar moeten blijven 'want zij zit op een door de natuur perfect gekozen plek.' Zo, de vraag is alleen hoelang blijft die 'moedervlek' op een 'perfect gekozen plek'? De sociale conventie in het Westen verordonneert dat vrouwenborsten allereerst sexy behoren te zijn. Zodra de linkerborst van mevrouw Oral een rimpelige hangend zinloos stuk vlees is geworden wordt die moedervlek als buitengewoon hinderlijk ervaren door de mannelijke omgeving omdat die vlek nu juist de nadruk legt op een als lelijk ervaren borst door onze op jong en sex-gerichte commerciele samenleving. En dan is het niet meer waar dat 'vrouwzijn leuk [is] omdat er mannen bestaan,' zoals Oral stelt. Dat geldt alleen zolang die borst gezien mag worden. Zo schrijft de sociale druk in onze westerse maatschappij voor. Vandaar ook dat de fotomodellen steeds jonger worden, mannen willen jong en aantrekkelijk, niet oud en afstotend. De Volkskrant-columniste speelt dit spel gewillig mee, zolang ze dit nog kan.

Opmerkelijk is dus dat Nazmiye Oral zich wel aanpast aan sociale druk onder de mom dat we met westerse vrijheid te maken hebben en anderzijds zich afzet tegen die sociale druk zodra het om hoofddoekjes gaan. Ze is voor de druk van de westerse sociale conventies, en tegelijkertijd tegen de druk van de allochtoonse conventies. 

Het volgende punt is of sociale druk de mens mismaakt. Een van de redenen waarom de grote satiricus Karl Kraus de psycho-analyse van Freud belachelijk maakte was het feit dat volgens deze theorie elke kunstenaar een mentaal geval is. Want, zo stelde Kraus, pas door het anders zijn dan al die anderen, door de sociale druk om 'normaal' te zijn, ontstaat de noodzakelijk frictie om te kunnen scheppen. 

Ik zal mezelf nu als voorbeeld geven. Mijn moeder was een Schotse dame die uit een milieu kwam waarin men in het openbaar altijd keurig gekleed rondstapte. Het gevolg was ondermeer dat ik een wollen plusfour kreeg, vier inch langer dan de al even gruwelijke knickerbocker, u weet wel zo'n broek die ook Kuifje aanheeft. Niet alleen kriebelde die broek vreselijk, maar ik stond werkelijk voor lul in dat ding, tenminste, zo ervoer ik het. Op een stripfiguur na droeg niemand ter wereld zo'n 'drollenvanger' zoals die in de Nederlandse volksmond heette, dus waarom ik die toch al zo onstuimig was? Maar vanwege de sociale druk die mijn moeder ervoer moest ik dat ding toch aan. Nu de bewering van Nazmiye Oral: 'Dat zorgt ervoor dat je niet volledig kunt opbloeien en dat je nooit werkelijk van jezelf bent geweest.' Klopt dit gedetermineerde mens- en wereldbeeld in mijn geval? Welnee mevrouw Oral, doe niet zo mal. Overdrijf niet. Sterker nog: de grootste denkers, dichters, beeldend kunstenaars, mensen, voor wie onze cultuur groot respect heeft, hebben allemaal geleden onder de sociale druk, maar dat betekent niet dat dit ervoor heeft gezorgd 'dat je niet volledig kunt opbloeien en dat je nooit werkelijk van jezelf bent geweest.' Integendeel zelfs, juist door de sociale druk hebben deze mensen zich weten vrij te maken. En ervoer ik mijn plusfour als 'werkelijke onderdrukking'? Welnee, mevrouw Oral, doe niet zo melodramatisch. 

De plusfour van Stan van Houcke, gedragen door Kuifje. Oef. 

Werkelijk absurd wordt het wanneer Oral in haar column voorstelt dat de PVV zich richt 'op deze meisjes,' die op het schoolplein hoofddoekjes dragen. Nazmiye Oral wil dat de overheid zich met de kledingvoorschriften van jonge allochtonen gaan bezighouden, en dat allemaal in het kader van de bevrijding van het individu. De volgende stap is het verwelkomen van een totalitaire samenleving, want uiteindelijk leidt al dit gezeur over vrijheid tot onderdrukking. Hou  daar mee op, Oral. Er moet een scheiding blijven tussen het publieke en private domein. Dat is de kern van een vrije samenleving.