In Whose Name Are You Speaking?
A Response to Dutch Foreign Minister Uri Rosenthal
Rifat Odeh Kassis
February 2011
In recent weeks and months, a number of Latin American countries have publicly expressed their recognition of Palestinian statehood. Given that a Palestinian state doesn’t yet exist, this recognition also amounts to supporting the Palestinian right to statehood. Both to Israel and to defenders of its policies around the world, the “snowball effect” of nations recognizing this right is, unsurprisingly, unnerving.
One such defender is the Dutch Foreign Minister, Uri Rosenthal. In an interview with the Jerusalem Post, Mr. Rosenthal argues why he believes international support for a Palestinian declaration of statehood “does no good.” But what strikes me most about the interview is not the straightforwardness of his opposition. Rather, I am struck by what his opposition barely manages to mask: the hypocrisy of his rhetoric on “negotiations” and “democratic values;” a repressive attitude toward what he characterizes as “inflammatory language regarding Israel” within the EU; and, ultimately, a betrayal both of the Netherlands’ strong record of commitment to international law and of his responsibilities as their representative.
It is important not only for Palestinians and Israelis to know exactly what Mr. Rosenthal is defending (inequality, systematic human rights violations, restrictions of free speech and press, the moral bankruptcy of an apartheid state). It is also important for all citizens of the Netherlands to know what their own Foreign Minister is saying and doing in their name.
With this in mind, I’d like to examine a number of the statements made by Mr. Rosenthal in his interview with the Jerusalem Post, as well as the contextual remarks provided by Herb Keinon, his interviewer.
· Mr. Rosenthal asserts, “on the one hand, steps should be taken” to advance the diplomatic peace process, but international recognition of a Palestinian unilateral declaration of statehood “does not do any good whatsoever” to “bring the Middle East process to a higher level.” According to the article, “Rosenthal’s comments came before an afternoon meeting with Prime Minister Binyamin Netanyahu, during which Netanyahu stressed that a unilateralist track would ‘kill negotiations with the Palestinians.’”
Part of what Mr. Rosenthal clearly opposes is a unilateral declaration of Palestinian statehood. But he doesn’t utter a word of objection to the unilateral steps taken by Israel in the occupied Palestinian territories (oPt), which are internationally recognized as such. Israel has illegally annexed East Jerusalem, confiscated vast amounts of Palestinian land to build its apartheid wall and protect terrain for illegal settlements, built and encouraged people to inhabit those settlements (which have eaten away at more than 40% of the West Bank), practiced brutal detention policies, restricted freedom of movement and other fundamental liberties, tried children in military courts, put the Gaza Strip under a state of permanent siege, and killed over 1,400 Gazans in a total bombardment in late 2008/early 2009 (mostly civilians, including over 300 children). The list of unilateral acts – the list of crimes – goes on and on. Mr. Rosenthal claims to oppose decisions taken by governments without balanced, negotiated political processes. But if this were really true, he would understand the need to bring Israel before the Hague instead of defending it in the Jerusalem Post.
As for the “negotiations with the Palestinians” in danger of being “killed,” according to Netanyahu, they have taken place for twenty years and accomplished virtually nothing. Perhaps it is such negotiations – tired, redundant, increasingly irrelevant as Israel creates more and more facts on the ground – that must die in order for a just peace to come alive in our region.
· The interview informs us that “the Dutch parliament recently passed a resolution calling on the government to work against EU recognition of a Palestinian state….”
Let’s translate. The Dutch government (including Mr. Rosenthal) doesn’t want to take positive steps toward stopping the bloodshed – positive steps in the form of granting Palestinians their inalienable rights as stipulated by numerous UN resolutions and tenets of international law. That would be “unilateral”! That would be wrong. Instead, the Dutch government would rather decide (unilaterally, by the way) to prolong inequality and suffering by prohibiting other nations from taking a positive, proactive, and peaceful stance on ending the conflict altogether.
This is the language of hypocrisy, not of justice.
· The article mentions, “Rosenthal, who is Jewish and married to an Israeli, was characterized recently by Czech Foreign Minister Karl Schwartzenberg as one of the two most active supporters of Israel among EU foreign ministers.” And he defines himself as “among the ones” in the EU who ‘regularly try to warn against unnecessary inflammatory language’ on Israel, and says his government has actively worked against efforts to “bash” and “delegitimize” Israel partly through the use and “disproportionate” application of such “inflammatory” language.
The passages quoted above constitute an exercise in euphemisms. Within the Dutch context, Rosenthal’s role is not simply a “supporter” of Israel, one who tries to “warn” against “unnecessary inflammatory language” that aims to “delegitimize” the Israeli state. Rather, it is the role of a censor, a repressor of criticism, and a political blacklister, supported by and supporting the work of Zionist lobbies like NGO Monitor and CIDI. Mr. Rosenthal’s rhetoric and policies go hand-in-hand with those of such organizations, which terrorize NGOs exposing the truth of the Israeli occupation and bully the Dutch public out of hearing it. For instance, NGO Monitor recently slammed ICCO, a Dutch aid organization, for financing the Electronic Intifada, an independent news source focused on the Palestinian-Israeli conflict. (ICCO is also under fire from CIDI for supporting the Olive Tree Campaign, “Keep Hope Alive,” realized by the YMCA/YWCA JAI.) NGO Monitor vilified the Electronic Intifada and condemned ICCO by association. Rosenthal’s response? “I will look into the matter personally,” he said. If ICCO’s funding proves to be true, “it will have a serious problem with me.”
Is this the really level that Mr. Rosenthal – not to mention the lobbies who share his tactics of finger-pointing, threats, and repression – has stooped to? Persecuting organizations and publications that support human rights and social justice for Palestinians as “delegitimizing” and “anti-Semitic,” publicly smearing them, and seeking to sabotage not only their work but also their rights to free speech and free press? This is an appalling position for any human being to have. It is all the more appalling to see it in a democratic representative, ostensibly part of an apparatus designed to uphold those rights in the first place.
It is important for Mr. Rosenthal to be confronted by Jewish and Israeli human rights organizations and activists, of which there are many; he must be told “not in our name.” It is equally important for these organizations and activists to condemn NGO Monitor, CIDI, and other repressive lobbies: to remind them that their tactics serve only to prolong the damage done to both Israelis and Palestinians, that everyone suffers when rights are denied and governments are given a blank check to inflict harm without monitoring or criticism.
· Mr. Rosenthal says, “We have seen over the last few months some events where some of the EU partners were eager to engage in straightforward initiatives, and I was among those who said ‘Let’s keep a little bit more restrained attitude, and look especially at whether this will be conducive to the Middle East peace process at large.” Later, he denies portrayals of Israel’s image within the EU as “the lowest it has been in decades,” replying, “I think this is an exaggeration. When you look at the conclusions of a series of council of foreign affairs ministers’ meetings, you will see balanced conclusions vis-à-vis the Middle East peace process.”
Mr. Rosenthal advocates being “restrained” in responding to policies that flagrantly violate international law and human rights – a “restraint” that seeks to prohibit other EU countries from taking positive initiatives that might bring the conflict closer to an end. Even worse, he defends these violations through public office, and thus makes his own country a partner in their perpetuation. The Dutch people are well-admired throughout the world as prioritizing human rights and international law; they, then, are being damaged and degraded by Mr. Rosenthal’s audacity. Likewise, his praise for “balanced” views in an utterly imbalanced situation serve to make the EU complicit in Israeli crimes committed against Palestinians. The Dutch people must know that their Foreign Minister is sacrificing the image of the Netherlands for the sake of Israel – that he is working hard to represent Israel’s interests while tarnishing those of his own country – and they should reject this insult, this injury.
· He asserts, “If you take a positive stance toward Israel you might expect from Israel something in return. I’m happy to say that in the last few months Israel has taken an open attitude toward the requests made by the Dutch government to be more lenient on exports and goods from Gaza. That is a subtle game.”
It is not subtle, and it is not a game. Economic “leniency,” the mere relaxation of commercial restrictions imposed on Palestinians, solves nothing. The last 43 years have proven to Palestinians that economic band-aids will only prolong our occupation, will only intensify the destructive dependency of the Palestinian economy on the Israeli one, will distract the international community into thinking Israel is taking concrete steps toward meaningful change – when in reality it allows Israel to get away with taking none at all.
As we have read, Mr. Rosenthal urges taking a “positive stance” toward Israel. But showing a “positive stance” toward Israel should never mean sacrificing one’s own principles of justice and dignity, nor should it involve sacrificing Palestinians’ human rights. I urge Mr. Rosenthal to adopt a “positive stance” toward Israel that respects these values – because Israel certainly has not adopted one of its own. The Israeli state is responsible for the deaths of 352 Palestinian children during its 2008/2009 attack on Gaza; between 26 March 2010 and 18 January 2011, its military shot 24 children while collecting gravel near the border between Gaza and Israel; it has demolished Al-Araqib, a Bedouin village in the Naqab (Negev) Desert, 18 times in the past several months; the state continues to build illegal settlements on confiscated land in the oPt, including East Jerusalem. Is this openness? Is this positive? This is devastation; this is violence; these are policies that seek to crush, control, and erase. The only truly “positive stance” toward Israel is one that insists that these crimes must end.
· “Rosenthal also dismissed reports that the US was interested in the EU taking a tough stand on Israel, since domestic political constraints prevented Washington from doing so itself – a kind of good cop/bad cop arrangement. ‘I hear that story over and over again,’ he said. ‘I would not like to be placed in the position of the bad cop; I don’t think Europeans like to be placed in the position of bad cops.’”
Mr. Rosenthal may not like to be placed in the position of the bad cop, but he is undeniably putting both the Netherlands and the EU in the position of the bad friend – to Israel. Israel needs good friends to remind her that its treatment of Palestinians, its behavior at home and on the international stage, cannot go on forever. To really understand this, we need only to look toward Egypt: the Mubarak regime, a dictatorship supported by the US and many European countries for the past 30 years, was brought down in a mere 18 days by the nation’s youth and peaceful means. The young people of Egypt managed to do, in 18 days and with tremendous integrity and clarity, what three decades of “positive engagement” by the US and the EU (trying to “convince the regime” of taking democratic steps while continuing to fund its dictator) failed to do. We Palestinians are going to do the same against our occupation – with the support of the EU or without it.
· “Rosenthal diplomatically declined to weigh in on the debate whether it was ‘undemocratic’ for the Knesset to establish a committee to investigate where certain NGOs were getting their funds, saying this was ‘for the Knesset to decide.’” With respect to the Knesset panel, he added, “There is no reason to hide anything. I am in favor of transparency,” and “a vivid and lively civil society, where NGOs are a part of it, is very important.”
The contradictions continue. Is it not the role of the Dutch Parliament to also investigate the funding sources of, say, CIDI? How can Rosenthal claim to support transparency, not to mention the vividness and liveliness of civil society, while only acting repressively against groups and individuals he disagrees with? How can he say, free of irony, that the presence of NGOs in civil society is “very important,” when he supports a smear campaign against NGOs in his own civil society? And how can he praise the ideals of civil society in the first place while simultaneously practicing another campaign – silence – when it comes to Israel’s repression of the NGOs whose existence he finds so valuable in abstract?
FM Rosenthal’s pronouncements on the Israeli government are so blind, so brazen, hypocritical, and so unjust that I am sometimes surprised he can utter them comfortably in his own name. But when we consider his vocal and prominent role in the parliament of his own country, and in the political arena of others’, it is especially important for all communities and individuals he attempts to represent (Jewish, Israeli, Dutch, European, etc.) to say, loud and clear:
“Not in ours.”
Rifat Odeh Kassis (
Arabic:
رفعت عودة قسيس) is a
Palestinian Christian was born in
Beit Sahour, in the
West Bank. An active human rights and political and community activist, he was arrested and imprisoned several times by
Israel.
In 1992 he founded the Palestinian section of the international child rights organization,
[1] Defence for Children International (DCI) and in 2005 he was elected President of the international movement. In October 2008, during the International General Assembly meeting, held in Brussels, he was reelected President for another term.
In 1995 he helped to establish a rehabilitation programme in
Chechnya targeting
Chechen children who have been injured and traumatized in the war.
In 1996 he left Palestine to work in Central Asia for several years, helping to develop the NGO sector there.
[2]
In September 2000 he came back to Palestine to become the Executive Director of the East Jerusalem
YMCA. As a response to the
second Intifada he founded the "Keep Hope Alive Campaign" and founded and run the YMCA/YWCA Joint Advocacy Desk.
In 2003, he co founded the
Occupied Palestine and Syrian Golan Heights Advocacy Initiative (OPGAI), a network works on contributing to establishing a social movement and advocating on ending the Israeli occupation of Palestine and the Syrian Golan heights.
In 2004 he co founded the Palestinian National Coalition for Christian Organizations in Palestine (PNCCO), a network from several Christian related organizations works on enhancing the unity between these organizations and giving a national voice to the Palestinian Christians in their struggle on ending the Israeli occupation to their land.
In 2005 he joined the
World Council of Churches (WCC) in Geneva to run the
Ecumenical Accompaniment Programme in Palestine and Israel (EAPPI). Currently he is the Special Adviser to the General Secretary of the World Council of Churches on the Middle East, .
Since September 2007 he is a Consultant at Dar Annadwa, the
International Center of Bethlehem (ICB).
In March 2008 together with others he established “
Badayl/Alternatives” an international consulting agency.
He is a co founder of the
Alternative Tourism Group (ATG), a Palestinian NGO specializing in tours and pilgrimages. It was established by five people from Beit Sahour, late Jamal Salameh, Ghassan Andoni (executive director), Dr. Majed Nassar, Dr. Elias Rishmawi and Rifat Odeh Kassis (President).
He was a member of
ICCO International Advisory Group, the Netherlands from 2002 till 2009. He was also member of the Advisory Group of
Dan Church Aid- Denmark from 2000 till 2008.
In January 2008 he became Member of Board of Directors of The
Alternative Information Center, (AIC).
In April 2008 he was requested to become a member of the Peace for Life (PfL) subgroup on the Middle East, in Manila the Philippines
In June 2008 he was selected as a member of the
World Economic Forum’s Global Agenda Council on the Welfare of Children, Switzerland.
He is a ca-author and the general coordinator of Kairos Palestine.
He is the author of several articles, study papers and researches and in 2006 he published his first book,
Palestine: A Bleeding Wound in the World’s Conscience.
In 2008, together with
Mitri Raheb he published his second book
Christian Community, facts, figures and trends.
http://en.wikipedia.org/wiki/Rifat_Odeh_Kassis
In mijn boek De oneindige oorlog staat het volgende interview met Rifat Odeh Kassis:
Rifat Odeh Kassis: ‘Als een mens zich in abnormale omstandigheden bevindt dan ontwikkelt hij zich psychologisch abnormaal, denkt hij abnormaal, handelt hij abnormaal.’
Augustus 1982 schreef Shlomo Shmelzman een open brief aan de pers, waarin hij zijn hongerstaking aankondigde die hij uit protest tegen de Israëlische bombardementen van Libanon was begonnen. De Israëlische strijdkrachten maakten toen gebruik van clusterbommen, napalm en fosforbommen tegen een burgerbevolking. Shmelzman schreef: ‘In mijn kinderjaren heb ik geleden onder angst, honger en vernedering toen ik uit het getto van Warschau, via werkkampen, naar Buchenwald werd gedeporteerd. Vandaag, als burger van Israël, kan ik niet de systematische vernietiging van steden, dorpen en (Palestijnse) vluchtelingenkampen accepteren. Ik kan niet het technocratische geweld van de bombardementen, de vernietiging en het vermoorden van menselijke wezens accepteren. Ik hoor vandaag de dag te veel bekende geluiden – geluiden die worden versterkt door de oorlog. Ik hoor “vieze Arabieren” en ik herinner me “vieze Joden”. Ik hoor “gesloten gebieden” en ik herinner me getto’s en kampen. Ik hoor “tweepotige beesten” en ik herinner me “Untermenschen”. Ik krijg te horen over het verscherpen van de aanval, het ontruimen van het gebied, het zwaar bombarderen van de stad om tot overgave te dwingen, en ik herinner me leed, vernietiging, dood, bloed en moord… Te veel dingen in Israël doen me herinneren aan te veel dingen uit mijn jeugd.’
‘De vluchtelingen willen niet gecompenseerd worden voor hun verloren land. Ze willen naar huis terug… “Ik zal nooit een andere gedachte hebben”, zegt Said Kewash, een man met een smal gezicht die uit Mayroon komt, vlakbij de Libanese grens (in Israël). Maud Saleem beaamt het. Hij zegt dat hij de sleutel van zijn huis op zak heeft en hij heeft zijn zoon verteld dat wanneer hij sterft, de sleutel met hem begraven moet worden.’ Life Magazine, 1951
‘Een Joodse staat onder de bescherming van de Britse Kroon, die drie tot vier miljoen Joden zou omvatten… zou vanuit elk oogpunt nuttig zijn en zou vooral in harmonie zijn met de ware belangen van het Britse Rijk.’ Winston Churchill, 8 februari 1920
‘Ik hoop dat onze politici een dialoog beginnen met Hezbollah en zelfs met Iran. We moeten onze tegenstanders met respect tegemoet treden, niet langer met geweld. Het heeft niets opgelost, de chaos wordt alleen maar groter. Weet je, ik was tijdens de oorlog in 2006 -- en trouwens nu nog steeds -- geobsedeerd door de vraag hoe de Hezbollahstrijders eruit zagen, wat voor gezichten ze hadden, wat ze wisten, door wat ze precies werden gemotiveerd, enzovoorts. Ik wil mijn tegenstanders zien, letterlijk en figuurlijk. Het zou fantastisch zijn als we bijvoorbeeld via televisie een hand naar hun zouden kunnen uitsteken, om ze te leren kennen. Ik zou als filmmaker heel graag met ze willen spreken, op dezelfde manier als ik onze soldaten sprak. Wat mij tijdens de opnamen opviel was dat niemand van de militairen aan het front de Hezbollahstrijders terroristen noemde, zoals politici altijd doen. Er was respect voor de vijand, op een bepaalde manier werden de anderen door ons als soortgenoten gezien, als mensen die net als wij gevangen zaten in een groot machtspel, waarvan niemand wist wat de inzet is. Een militair zegt in de film: ‘‘Iemand heeft ons gestuurd om een spel te spelen dat wij niet begrijpen’’, en dat is precies waar het om draait. Bovendien maakt het aangezicht van de dood mensen gelijk. Het paradoxale is dat de oorlog soldaten op een bepaalde manier humaner kan maken. Politici ontmenselijken de vijand met woorden, waardoor de ander onbegrijpelijk wordt, maar in een situatie van leven en dood begrijpt een mens de ander veel beter.’ Yariv Mozer, filmmaker, 2008
De West Bank. Tezamen met een aantal Nederlandse juristen dineer ik ’s avonds laat in het huis van Rifat Odeh Kassis op een heuvel in het bezette en ommuurde Beit Sahour ten zuiden van Jeruzalem, ten oosten van Bethlehem en op steenworp afstand van de Geboortekerk, met een ster onder het altaar die de plaats aangeeft waar volgens de overlevering Jezus werd geboren. Rifat Kassis is een Palestijnse christen, president van Defence for Children International en ook van de Palestijnse sectie van deze internationale mensenrechtenorganisatie. Daarnaast werkt hij voor de Wereldraad van Kerken in Genève en is actief in verschillende besturen van internationale en locale organisaties. Vanwege zijn activiteiten op het gebied van de mensenrechten en de politiek is hij door de Israëlische overheid verschillende keren gearresteerd en gevangen gezet. Toch blijft Kassis zich verzetten tegen de Israëlische schendingen van de mensenrechten.
Rifat Kassis: ‘Onder een bezetting leiden mensen een abnormaal bestaan, dat niet zal normaliseren tenzij de voornaamste oorzaak van die abnormaliteit verdwijnt, en dat is natuurlijk de bezetting en het onrecht dat onlosmakelijk eraan verbonden is. Vooral westerlingen zijn binnen deze rechteloze context almaar op zoek naar een druppeltje hoop, naar licht aan het einde van de tunnel. Vergeefs. De situatie verbetert niet doordat bijvoorbeeld de Nederlandse regering zijn financiële steun aan de bezette gebieden met enkele miljoenen euro’s verhoogt, en ook niet doordat drie Palestijnse dorpen zojuist zijn aangesloten op het waternet. Dit alles gebeurt binnen de context van een gewelddadige onderdrukking, die alle facetten van het dagelijkse leven bepalen. In werkelijkheid verslechtert de situatie van de Palestijnen. Als een mens zich in abnormale omstandigheden bevindt dan ontwikkelt hij zich psychologisch abnormaal, denkt hij abnormaal, handelt hij abnormaal. De algehele situatie wordt geleidelijk aan steeds uitzichtlozer, tot de oorzaak van de abnormaliteit stopt. Alles, het hele leven, is onder een bezetting abnormaal, niet slechts één onderdeel ervan. Op dit moment bevinden we ons in de absoluut verschrikkelijkste fase van onze geschiedenis, want nooit eerder is er een gewapende strijd geweest tussen verschillende Palestijnse facties. En dat geweld komt voort uit de abnormaliteit van de bezetting. Ik bedoel daar niet mee te zeggen dat als de bezetting stopt we intern niet zullen strijden, maar we zouden de kans krijgen geweldloze manieren te vinden om de onderlinge tegenstellingen te overbruggen. Ik ben niet iemand die de schuld van alles meteen aan de bezetter geeft, maar in dit geval is de bezetting wel degelijk de oorzaak. Zonder buitenlandse interventie ontwikkelen mensen mechanismen om vreedzaam naast elkaar te kunnen leven. Maar door het externe geweld van de langdurige bezetting is de harmonie binnen onze samenleving ernstig verstoord geraakt en daarom zeg ik dat de militaire bezetting de voornaamste oorzaak is van onze huidige problemen.
Als ik op afstand naar het probleem kijk en me dus even niet bezighoudt met de dagelijkse details, dan besef ik dat de Israëli’s aan het verliezen zijn. Ze verliezen allereerst omdat ze niet in staat zijn om de Palestijnen voor altijd te onderdrukken en te beheersen. De Palestijnen zullen zich blijven verzetten zolang ze hier leven en ze zullen het land nooit in de steek laten. Israël kampt met nog een ander onoverkomelijk probleem. Het ligt in het Midden-Oosten en dus zullen de zionisten in deze regio moeten integreren, er zit niets anders op. Maar zolang Israël zichzelf blijft zien als een buitenpost van de westerse beschaving in een gebied vol barbaren, zal het nooit integreren. Welnu, het sluiten van vrede met de Palestijnen geeft Israël een kans bij uitstek om te integreren, doet het dat niet, dan zal het zich hier nooit normaal kunnen ontwikkelen, zal het altijd op zijn hoede moeten zijn en zal het geconfronteerd blijven met de argwaan en zelfs de haat van de buren. Laat men zich daarbij niet verkijken op de oppervlakkige relaties tussen Israël en Jordanië of Egypte. De vredesovereenkomst met Cairo dateert uit 1979, maar nog steeds bestaat er geen enkel gezamenlijk project van beide landen. En niet omdat de Arabieren bloedzuigers zijn, zoals de joods-Israëli’s hen graag afschilderen, maar omdat een gewoon mens niet graag de banden met een uiterst agressieve onderdrukker aanhaalt. De joods-Israëli’s weigeren dit te beseffen. Militair gesteund door de enige supermacht ter wereld kunnen ze wel doorgaan te streven naar de hegemonie in onze regio, maar ze zullen nooit het vertrouwen van de honderden miljoenen Arabieren krijgen. Ze kunnen dus wel doorgaan met het hier en daar sluiten van vredesovereenkomsten en ze kunnen koningen, presidenten en andere hoogwaardigheidsbekleders uitnodigen, maar ze zullen nooit door de gewone Arabische burgers worden geaccepteerd. Tenzij ze tonen dat ze onderdeel van de regio zijn door allereerst vrede met hun Palestijnse buren te sluiten en de Golan Hoogte terug te geven aan de Syriërs. Pas door een rechtvaardige vrede kunnen ze integreren en hun bestaan normaliseren.
De politiek van Israël wordt weliswaar bepaald door de elite, maar die wordt sterk beïnvloed door een kleine groep extremistische kolonisten. De elite dient -- zoals overal elders -- haar eigen belangen, geld, macht een aanzien, en de kolonisten dromen van de terugkeer van Bijbelse tijden, het mythische koninkrijk van David. Beide groepen dienen kortetermijnbelangen, hun gewelddadig beleid biedt geen oplossing voor de eeuwigheid. Ik heb verschillende Israëlische scenario’s voor de toekomst gelezen, en één daarvan is het handhaven van de situatie zoals die nu is. Dus doorgaan met het voeren van de politiek van de voldongen feiten, blijven expanderen en etnisch zuiveren, en dat, zoals nu, laten financieren door het Westen. Af en toe een oorlog, waarbij ze wat lichte verliezen accepteren. Het maakt de elite en de extremisten niet veel uit dat een aantal jonge soldaten sneuvelt, dat wordt afgeschreven als bijkomende schade. Maar als u deze politiek goed bekijkt, dan merkt u dat ze nooit werkelijk gewerkt heeft. In 1948 wisten de zionisten de troepen te verslaan van de traditionele Arabische leiders die de moderne oorlogsvoering niet kenden. De Israëli’s probeerden de Jordaanse koning te gebruiken om het Palestijnse vraagstuk uit de wereld te helpen. Hij kreeg de West Bank op voorwaarde dat de koning geen gevaar zou worden voor Israël. Maar dat bleek geen oplossing, want toen ontstond de PLO. Verzetsorganisaties als Fatah van Yasser Arafat en de PFLP van de christen George Habash, klopten vervolgens bij de Arabische regimes aan om een gewapende strijd te beginnen. Israël dacht dat het deze luizen in de pels wel aankon en deed geen enkele poging het conflict vreedzaam en rechtvaardig op te lossen. Vervolgens werd de veel radicalere Hamas een geduchte tegenstander, nadat Israël Hamas had gebruikt om Fatah te verzwakken. We zien dus dat de politiek van het negeren niets anders heeft opgeleverd dan een escalatie van geweld. En het verzet radicaliseert juist doordat het Westen het Israëlische geweld tegen de Palestijnen blind accepteert. Israël mag van Europa en de Verenigde Staten straffeloos tekeergaan. Op die manier wordt elke democratiseringstendens tenietgedaan. De radicalisering zal in een explosie uitmonden. Als die niet in Israël kan ontploffen omdat Israël een door en door gemilitariseerde maatschappij is, dan zal die in Nederland exploderen, of in Zweden, of in Frankrijk, waar dan ook. Het is de prijs die iedereen betaalt om het expansionisme van het zionistische leiderschap mogelijk te maken.
De meeste vooraanstaande Israëli’s zorgen ervoor dat hun kinderen niet naar het front worden gestuurd, ze laten het gevaarlijke en smerige werk door andermans kinderen doen. Stap voor stap is het land een schurkenstaat geworden. Overal ter wereld doet Israël in het geheim ‘’het vuile werk’’ voor de Verenigde Staten, zoals in Zuidoost-Azië en Latijns-Amerika waar het betrokken was bij martelen en bij het trainen van doodseskaders. Het land is ook actief in de drugshandel en wapensmokkel. Tijdens de Koude Oorlog bleef Israël als een van de weinige landen nauwe banden onderhouden met het apartheidsregime en in dezelfde tijd was het een van de weinige landen die raketten gericht had op het zuiden van de Sovjet-Unie. Israël was een belangrijke schakel in de Irangate-affaire, waarbij de regering Reagan in het geheim wapens aan aartsvijand Iran verstrekte en met de opbrengsten daarvan het terrorisme financierde tegen de Nicaraguaanse bevolking, nadat die tijdens democratische verkiezingen de hervormingsgezinde Sandinisten aan de macht had geholpen. Het is geen toeval dat Israël in plaats van een veilig toevluchtsoord de meest onveilige plaats ter wereld voor joden is geworden. Het komt niet omdat de Arabieren barbaren zijn en zij beschaafd, absoluut niet, ze oogsten alleen wat ze zaaien. Ze hebben het onheil over zichzelf uigeroepen, en het Westen steunt hen erin. Net als in het geval van de Zuid-Afrikaanse apartheid zou de wereld zich tegen het zionisme moeten verzetten. Pas dan zal Israël een hoge prijs voor zijn extremisme gaan betalen. Ik voorspel u dat die tijd eraan komt. Zelfs de protestantse kerken in Nederland, die onvoorwaardelijk achter ‘’de Joodse natie” stonden, herbezinnen zich op hun relatie met Israël. Niet omdat ze ineens denken dat de Palestijnen het uitverkoren volk zijn, maar omdat ieder individu met enige normen en waarden weet dat groot onrecht gestopt moet worden. Die verandering van houding, van mentaliteit zal niet morgen plaatsvinden en misschien zelfs niet binnen tien jaar, maar dat maakt niets uit, de Palestijnen zijn taai en onverzettelijk. Ze worden al veertig jaar en sommigen zelfs zestig jaar lang onderdrukt, en ze zullen nog eens zestig jaar strijden voor hun recht. Dit is geen retoriek, maar een diep gevoelde overtuiging onder hen. De mensen weigeren hun hoop, verlangen, hun droom op te geven. Zouden ze die opgeven, dan hebben ze niets meer. Ze gaan door, ook omdat anders al hun lijden zinloos is geweest. Vanaf 1986 is het gemiddelde inkomen omlaag gegaan, zodat nu 67 procent van alle Palestijnen in de Gazastrook en op de West Bank onder de armoedegrens leeft, maar men geeft niet op. Mijn broer is een van de meest gefrustreerde mensen die ik ken, hij meent dat dit geen gebied is om te blijven en ondertussen bouwt hij hier een nieuw huis. Waarom bouwt mijn broer een huis als hij zo graag weg wil? Wij bouwen om te blijven! De Israëli’s zouden moeten begrijpen dat wij nooit zullen vertrekken, zelfs niet als we kunnen. Ik zou in Saudi-Arabië kunnen wonen, zoals ze mij hebben aangeboden, maar ik doe het niet. Mijn thuis is hier, op deze heuvel, met zicht op Bethlehem, vlak bij Jeruzalem en de geboorteplaats van Jezus. De Israëli’s mogen dan wel op hun geweld en militaire overmacht vertrouwen, maar één ding is zeker: wie het zwaard trekt, zal door het zwaard vergaan. Wanneer precies, weet niemand, maar dat het ooit zal gebeuren, weet iedereen. De geschiedenis leert ons dat. Als onze vijanden verstandig waren, dan zouden ze de kans op een rechtvaardige vrede met twee handen aanpakken.
Ongeveer 53 procent, dus meer dan de helft van de Palestijnen is onder de 18 jaar, dus als de bezetter bijvoorbeeld huizen vernietigt dan zijn het vooral jongeren die getroffen worden, dat geldt ook voor de talrijke en veelvuldige beperkingen in onze bewegingsvrijheid. De confrontatie met het wrede geweld van een bezetting creëert zowel lichamelijke trauma’s als psychische. Die trauma’s weerspiegelen zich niet bij iedereen op dezelfde manier, het is afhankelijk van iemands karakter en de wijze waarop de omgeving hem of haar opvangt. Duidelijk is wel dat het hele leven getekend wordt door de terreur van de langdurige onderdrukking, sommige effecten zijn onmiddellijk te zien, andere symptomen zijn pas veel later zichtbaar. Ik geloof niet zo erg in statistieken, maar ik weet één ding uit ervaring: een bezetting laat diepe sporen in je achter. Wanneer die zich tonen, en hoe die zich tonen, dat weet niemand, ook jijzelf niet. Sommigen weten zich van de ergste effecten te bevrijden, anderen niet, sommigen worden er sterker van als mens, anderen worden erdoor vernietigd. Op onze scholen is het percentage van kinderen met leerproblemen bijzonder hoog. Uit onderzoek blijkt dat de abnormaliteit van een onderdrukking de oorzaak hiervan is. Bijna alles hier heeft te maken met de langdurige Israëlische interventie in ons dagelijks leven. Sociale wetenschappers die onderzoek verrichten, zijn regelmatig verbaasd over de uiteenlopende reacties. Er zijn kinderen die vol goede moed de Muur met graffiti bespuiten, terwijl anderen de deur niet uitdurven, er zijn veel kinderen die achtervolgd worden door nachtmerries, maar er zijn ook kinderen die op tanks springen, die met stokken en stenen op de tanks afgaan. Hoe dan ook: al deze reacties zijn niet normaal. En zelfs degenen met de beste cijfers op school blijken door de bezetting te zijn gevormd, maar dan op een manier die hem of haar juist motiveert meer te bereiken. Wat er echter binnen in hem of haar gebeurt, weten zelfs de wetenschappers niet precies. Daar moet nog veel meer onderzoek naar worden gedaan. Vandaar ook dat ik huiverig sta tegenover statistieken zodra het over trauma’s gaat. Een trauma kan de één stimuleren en de ander te gronde richten. Zodra de bezetting eindigt, zullen we werkelijk onze trauma’s onder ogen moeten zien. Het probleem is dat wij Palestijnen er niet over praten. Ikzelf bijvoorbeeld heb verschillende keren in de gevangenis gezeten, maar heb zelfs nooit met mijn vrouw over mijn ervaringen gesproken. Niet omdat ik dit niet wil, maar ik kan het niet. Ben ik nu een normaal mens? Ik weet het niet, ik heb soms mijn twijfels. Ik geloof dat ik diep in me iets verberg, waarover ik zou moeten praten of schrijven. Met andere woorden: het is bijzonder moeilijk om te bepalen wat precies de gevolgen zijn van langdurig onrecht en geweld. Ik kan u wel zeggen dat iedereen erdoor beïnvloed is, zelfs de meest talentvolle en levendige kinderen, die een rijk sociaal leven leiden en die aan volksdansen meedoen en in zangkoren zitten, zijn door het geweld gevormd, allen ondervinden aan den lijve de dagelijkse terreur van de bezetting. De voortdurende vernedering dwingt ons óf te gehoorzamen óf te rebelleren. Wanneer men zich verzet, zijn er twee alternatieven: je gedraagt je als een beest omdat de Israëli’s je als een beest behandelen, of je wordt politiek actief. Mannen voelen die onderdrukking meer dan vrouwen en dat komt omdat de samenleving mannen een andere rol heeft gegeven. De vernedering komt bij hen harder aan. Bovendien zijn vrouwen, ook in onze samenleving, sterker dan mannen. Ze zijn opener en directer, geven ongezouten kritiek, mannen potten meer op. Vrouwen kunnen hun angst onder ogen zien en schamen zich niet om over hun angst en zorgen te praten of om hun zwakheden te tonen, om te huilen als daar reden voor is. Dit in tegenstelling tot mannen, die hun gevoelens onderdrukken, ze moeten immers mannelijk lijken. De effecten van de bezetting komen bij hen harder aan dan bij vrouwen. Soms doen buitenstaanders onderzoek naar huiselijk geweld hier, maar zelden leggen ze verband tussen het huiselijk geweld en de bezetting. Men gaat ervan uit dat de Palestijnen tot een tribale, patriarchale maatschappij behoren waarbij het gebruikelijk is dat mannen hun vrouwen slaan. Maar ze zien dit gedrag niet in de context van een langdurig en zwaar onderdrukte samenleving waarbij huiselijk geweld tevens een reactie is van een man die publiekelijk door bewapende soldaten is vernederd en eenmaal thuis op zijn beurt vrouw en kinderen vernedert.
Heeft u de documentaire Arna’s Children gezien? Het is het verhaal over de inzet en betrokkenheid van Arna Mer-Khamis die als joods-Israëlische met een Palestijn was getrouwd en opkwam voor de rechten van Palestijnse kinderen. Ze streed tegen de bezetting omdat die volgens haar niets anders was dan onderdrukking, racisme, vernedering, intolerantie en minachting voor de medemens. Ze richtte onder andere een theatergroep op in het vluchtelingenkamp bij Jenin. Via acteren en kunst leerde ze kinderen zich te uiten over de trauma’s, de chronische angst en het geweld van de bezetting. Een humane en dappere dame, die helaas, in 1995, veel te vroeg aan kanker overleed. Haar zoon Juliano werkte als regisseur met de kinderen uit Jenin en filmde zes jaar lang hun activiteiten. Deel I van de film gaat over haar leven met de kinderen, deel II handelt over de periode na haar dood. Juliano zoekt de voormalige kinderen weer op om te zien wat er na de dood van zijn moeder met hen is gebeurd. Iedereen die deel II van de documentaire ziet, verwacht dat de kinderen goed terecht gekomen zijn. Nadat ze drie of vier jaar lang dankzij Arna een goede ontwikkeling hebben doorgemaakt, verwacht de kijker dat ze verder zijn gaan studeren voor acteur, of ingenieur, of arts. Niets van dat alles, opmerkelijk veel van die kinderen sloten zich uiteindelijk aan bij de Al Aqsa Brigade. Sommigen werden zelfmoordterrorist en anderen begonnen de gewapende strijd tegen de bezetter. Een aantal van de laatste groep was gesneuveld. Ook ik was in eerste instantie verrast dat kinderen die zo’n goede opleiding hadden genoten als het ware ineens de wapens hadden opgepakt. Maar toen ik er wat langer over nadacht, realiseerde ik me dat die keuze eigenlijk helemaal niet vreemd was, het kwam logisch voort uit het jarenlange geweld van de bezetting. Dit was hun manier om de immense vernedering en het schreeuwende onrecht te verwerken. Ze hadden elke kant op kunnen gaan, maar door het trauma van de onderdrukking kozen ze voor deze weg.’
In Arna’s Children vertelt één van de acterende kinderen, Ashraf Aboe al-Haya, zonder naar woorden te hoeven zoeken: ‘Wanneer ik op toneel sta voelt het alsof ik aan het stenen gooien ben. We zullen ons door de bezetting niet voor altijd de goot in laten drukken. Voor mij is acteren als het gooien van een molotovcocktail.’ Zes jaar na de opname sneuvelt Ashraf tijdens de beruchte Slag om Jenin. Arna Mer-Khamis kreeg twee jaar voor haar dood de Right Livelihood Award, beter bekend als de alternatieve Nobelprijs, voor haar ‘hartstochtelijke betrokkenheid bij de bescherming van en het onderwijs aan de kinderen van Palestina’. Tijdens de officiële ceremonie in het Zweedse parlement zei ze in haar dankwoord: ‘Ik ben meer dan zestig jaar geleden geboren in een zeer kleine gemeenschap in Palestina. In een Joodse moshav genaamd Rosh Pina nabij het Arabische dorp Al-Ja’una. Het dorp op de rotsen en de groene heuvels van Opper-Galilea, tussen het Meer van Galilea en de Libanese grens, stond in die tijd onder Brits mandaat. Sinds 1948 is het Joodse Rosh Pina uitgebreid en ontwikkeld, terwijl het dorp Al-Ja’una van de aardbodem is weggeveegd. Zijn inwoners werden zogeheten Palestijnse vluchtelingen. Verdreven van hun geboortegrond en opgesloten in kampen, ging zelfs het land, de bron van hun levensonderhoud en de basis van een volledige cultuur, in handen van anderen over door pure roof en gewelddadige verdrijving, die een diepe wond in mijn ziel hebben achtergelaten. Hoewel de helft van mij intact is, draagt de andere helft de pijn van die werkelijkheid. In dit land werden de zaden gezaaid van racisme en lijden, oorlogen en dood en pijn. Een hele bevolking die de mensenrechten is ontnomen staat voor ons, de kinderen groeien op omgeven door beelden van soldaten, stenen en vuurwapens. Ze zijn getekend, ze worden bedreigd en ze zijn kwetsbaar. Hun kreten van pijn worden gesmoord door luidsprekers, die over orde, recht, veiligheid en vooruitgang tekeergaan. Met de last van mijn verleden begon ik me samen met de kinderen te verzetten… Hun wonden zijn diep… hun ziel en geest zijn gewond, hun ontwikkeling belemmerd… kinderen geslagen en geschokt, die getuige zijn geweest van de vernedering door soldaten van hun ouders en broers en zusters. Ze zijn kinderen die in de gevangenis lange verhoren hebben ondergaan. Kinderen die werden verhinderd te studeren toen hun scholen, crèches werden gesloten. Deze kinderen kennen de Jood, de joods-Israëli, alleen als een soldaat die schiet om te doden en die slaat en vernedert.’ Arna Mer-Khamis probeerde zich te verplaatsen in de psyche van de onderdrukte, die permanent onder spanning leeft. Maar wat weet de buitenstaander die niet dezelfde ervaring heeft? Eric Sevareid, die als Amerikaans oorlogscorrespondent jarenlang met de geallieerde troepen was opgetrokken, stelde zichzelf in 1945 de vraag wie precies weet wat het is om in geweld te leven. Hij zei: ‘Alleen de soldaat leeft werkelijk de oorlog. De journalist doet dat niet… Oorlog voltrekt zich binnen in de mens… en dat is waarom, op een bepaalde manier, u en uw zoons uit de oorlog voor altijd vreemden voor elkaar zullen zijn. Als, door het wonder van de kunst en de genialiteit, in latere jaren twee of drie van hen hun hart weten te openen en de juiste woorden vinden, dan zullen we allemaal misschien een klein beetje weten wat het was – en dan zullen we weten dat al de huidige sprekers en schrijvers nauwelijks in de buurt zijn gekomen van het verhaal.’ Uit eigen ervaring weet ik dat Sevareid gelijk heeft. Hoe schets ik als journalist bijvoorbeeld de intens geschrokken blik van een zwaargewond Palestijns kind, dat ik jaren geleden in het grootste Palestijnse ziekenhuis in bezet Oost-Jeruzalem in een bed zag liggen? Hoe breng ik de gruwelijkheid over, zijn hartverscheurende lijden, dat zijn verminkt bestaan voor altijd zal tekenen? De Nederlandssprekende Palestijnse arts, die in Rotterdam was opgeleid, vertelde me dat het jongetje door twee Israëlische hogesnelheidskogels in zijn buik was getroffen. Het allergrootste deel van zijn darmen was verwoest en hij moest daardoor de rest van zijn leven zwaar gehandicapt en pijn lijdend door zien te komen. Het kind was op het balkon van zijn huis, onder de ogen van zijn moeder, neergeschoten terwijl hij naar een Israëlische legerinval keek. Eric Sevareids impliciete vraag is juist: hoe kunnen wij, die leven in een wereld van rust en overvloed, ons werkelijk verplaatsen in de belevingswereld, de permanente angst en vernedering, van mensen die dagelijks geterroriseerd worden? Alleen iemand die de terreur van het geweld direct ondergaat, leeft werkelijk de oorlog.
In 1948 nam Arna Mer-Khamis als linkse Palmachstrijdster deel aan de etnische zuivering van Palestina. Vier decennia later richtte ze met een kleine groep Joodse en Palestijnse gelijkgestemden in Haifa de vereniging Zorg en Studie op om ‘kinderen onder een bezetting’ te beschermen. In het kader daarvan startte ze in het vluchtelingenkamp bij Jenin een project voor kinderen en werd twee jaar later het eerste ‘Kindercentrum’ geopend, genoemd naar de gedode verzetsstrijder Aboe-Jihad. Het herbergt onder andere een bibliotheek en een therapieruimte voor kinderen met leerproblemen. Met de 50.000 dollar van de Right Livelihood Award liet ze een theatergebouw in het vluchtelingenkamp bouwen. Het Steen Theater werd tijdens de Israëlische inval in 2002 zwaar beschadigd door het leger. De befaamde violist Yehudi Menuhin schreef na een bezoek aan een van haar kinderhuizen in een brief aan Arna Mer-Khamis: ‘Ik steun volledig uw schitterende werk met Palestijnse kinderen. Het is een noodzakelijkheid en een inspiratie voor alle Joden. Dat is de reden waarom ik hier ben. Wie het zwaard trekt, zal door het zwaard vergaan. Terreur en vrees zullen tot terreur en vrees leiden. Haat en boosaardigheid zijn besmettelijk. Als je geliefd wilt zijn, moet je eerst liefde geven.’ Menuhin voegde eraan toe: ‘Eén ding moet duidelijk zijn, de heerser die door middel van angst corrumpeert, vertrapt de menselijke waardigheid en het leven, en blijft mensen verstikken die aan zijn macht zijn overgeleverd. Het zou het allerlaatste middel dienen te zijn om te worden gebruikt door degenen die zelf maar al te goed de ernstige consequenties kennen en het onvergetelijke lijden van een dergelijk bestaan.’ Het was dit besef waarom Arna fel uithaalde naar mensen die zich graag afficheren als progressief. ‘De meeste Israëli’s hopen op de onderwerping van de Palestijnen, zelfs “links” in Israël. De meerderheid van degenen die zich kwalificeren als leden van het “vredeskamp” vermijdt direct fysiek contact met de Palestijnse bevolking. Iedereen wil manifestaties organiseren, petities schrijven. Maar slechts een handjevol van hen wil een vluchtelingenkamp bezoeken, en zijn voeten vuil maken. In de ogen van links Israël is een Arabier smerig, gewelddadig en verdacht. De linkse Israëli’s zijn bang. Hun idee van vrede is zich afzonderen van de Arabieren, en niet met hen samenleven.’
Rifat Kassis: ‘Wat betreft kinderen. Westerlingen hebben regelmatig kritiek op het feit dat ouders van kinderen die door Israël worden gedood hun gestorven kinderen martelaren noemen. Die kritiek is volgens mij onjuist. Wat moeten die ouders dan zeggen: dat hun kind voor niets gestorven is, bij toeval vermoord is? Het is toch voor de hand liggend dat mensen bij zo’n groot verlies naar zingeving zoeken. Dat ze een betekenis proberen te geven aan de dood van degene van wie ze zo veel houden. Bijna ieder mens probeert de dood betekenis in zijn leven te geven. Het begrip martelaar betekent in het Arabisch, net als oorspronkelijk in het Grieks, getuige. Zo wordt het ook in het Oude en Nieuwe Testament gebruikt. Je bent getuige geweest. In het christendom is het getuige-zijn verbonden met het dienen, zodat je de ervaring opnieuw beleeft. Het plaatst je in een ondergeschikte positie, je maakt jezelf nederig, je dient. Palestijnse christenen en moslims gebruiken dit begrip ook niet in de allereerste plaats voor mensen die al dan niet in de strijd tegen Israël gedood zijn. In een overlijdensbericht noemen wij bijvoorbeeld ook iemand die zijn of haar leven lang een goede onderwijzer of onderwijzers is geweest, een martelaar. Hij of zij was een martelaar van het onderwijs. Deze mensen hebben hun leven aan een eerbiedwaardige zaak gewijd. In het dagelijks leven heeft dit begrip dus niets te maken met het martelaarschap in het christendom of de heilige oorlog van islamisten. Het is een teken van respect. Het probleem van de westerse media is dat ze een moeder onmiddellijk na het verlies van een zoon die een zelfmoordaanslag heeft gepleegd interviewen. Ze is omringd door talloze familieleden, de dood van haar kind is nog niet in zijn volle omvang tot haar doorgedrongen, ze is emotioneel volkomen van de kaart en dan krijgt ze een microfoon onder haar neus geduwd. En wat moet ze dan zeggen? Dat haar zoon of dochter volkomen zinloos is gestorven? Natuurlijk zegt ze dat niet. Ze zoekt naar een betekenis en zegt trots te zijn op haar kind. ‘‘Mijn zoon is voor Palestina gestorven, hij is in de strijd voor onze vrijheid om het leven gekomen.’’ Wat kan ze anders zeggen? Maar als de westerse journalisten haar twee of drie maanden later in alle rust zouden interviewen, dan zouden ze een heel ander iemand aantreffen, een moeder die intens verdriet heeft over de dood van een geliefd kind. Dat doen namelijk alle moeders ter wereld. Waarom denkt men eigenlijk dat een Palestijnse moeder deze natuurlijke reactie niet zou hebben? Waar berust die gedachte op? Wat dit betreft, erger ik me te pletter aan al die verhalen dat onze cultuur op de dood en niet op het leven zou zijn gericht. Iedereen die zo over ons spreekt is een racist. Niet wij zitten met een probleem, degenen die beweren dat wij christelijke en islamitische Palestijnen een cultuur van de dood aanhangen, zijn ernstig in de war. Degenen die werkelijk denken dat Palestijnse moeders hun kinderen opofferen zijn racisten en niets anders. Kortom, wij moeten het hele begrip martelaarschap in een beperkte context opvatten, het heeft allereerst en vooral te maken met de behoefte om de dood van een geliefde betekenis te geven.
Op de West Bank en in de Gazastrook zijn overal posters te zien van jonge mensen die om het leven zijn gekomen in de strijd tegen de bezetter. Veel van die jongeren zijn met een automatisch geweer afgebeeld, in een pose die doet denken aan Rambo of de Terminator. Ze kopiëren de iconografie van het geweld, dus hoewel ze de Amerikanen haten houden ze van de Amerikaanse filmhelden. Die groep bestaat zeker. Ik veroordeel deze jonge mensen niet, want ze zijn nu eenmaal onder een bezetting gevormd in een bestaan vol geweld. Daarnaast is er een grote groep die vecht zonder op te vallen en die uiterlijk vertoon afwijst. Opvallend daarbij is het volgende: degenen die zich voorafgaand aan de eerste intifada hebben verzet waren politiek en cultureel buitengewoon goed geschoold. Ze zaten op universiteiten, lazen boeken, luisterden naar verschillende soorten muziek en waren theoretisch goed geschoold. Die mensen waren uiterst gemotiveerd, wisten dat ze op zijn minst het risico liepen gevangen te worden genomen en te worden gemarteld. Ze wisten dat ze het risico liepen te worden gedood. Die mensen hadden geen enkele behoefte om stoer te doen. Het verzet was ondergronds. Sinds het begin van de Palestijnse volksopstand in 1987 is er een grote groep bij gekomen, jonge mensen uit alle lagen van de samenleving, vaak ongeschoold, die openlijk in verzet gingen. Het was echt een volksopstand waarbij iedereen een manier vond om zich te verzetten. Maar er zat ook een negatief aspect aan: niet langer werd het verzet bepaald door een geschoolde elite, maar door een ongeschoolde massa. Die ontwikkeling werd nog eens versterkt door het repressieve beleid van de Israëlische regering om elke Palestijnse leider, van hoog tot laag, op te pakken of te vermoorden. Doordat er geen geschoolde leiding meer was kreeg ook het verzet een ander karakter. Wat we nu ook zien is dat de aanhang van zelfs de PFLP verandert. De PFLP ziet zichzelf weliswaar nog steeds als een marxistische, progressieve, seculiere organisatie, maar steeds meer volgelingen ervan zijn strenggelovige christenen en moslims, veel van de vrouwen gaan gesluierd. Een aanzienlijk deel van de aanhangers is lid van een beweging geworden waarvan ze de ideologische doelstellingen niet of nauwelijks kennen. Er is sprake van een gedepolitiseerde massa die in toenemende massa de ontwikkelingen bepaalt. Het is een logische ontwikkeling die ik niet bekritiseer, aangezien volgens het internationaal recht een bevolking zich gewapend mag verzetten tegen het leger van de bezetter. Het probleem is alleen dat men politiek ongeschoold blijft. Dat is volgens mij ook de verklaring van die Rambo-achtige posters. Men leeft in een beeldcultuur, waarin het geweld misschien niet wordt verheerlijkt, maar in elk geval wel wordt afgebeeld als de oplossing voor problemen. Bij gebrek aan politieke scholing is men weerloos tegen deze -- ironisch genoeg -- westerse beeldcultuur. Wat ik u al zei: niets onder een bezetting is normaal, de hele samenleving is ontwricht. Wat men Hamas of Fatah noemt, blijkt soms bij nader inzien niets anders dan een tribaal belang of soms zelfs een strijd tussen criminele bendes. Wij Palestijnen weten dat en negeren het niet. Helaas is er geen gezaghebbende stem om dit effectief te veroordelen. Ik geef u een voorbeeld: iemand die de ene dag zijn buurman met een geweer intimideert, kan de volgende dag met datzelfde geweer het Israëlische leger beschieten. Enerzijds is hij dus een dappere vrijheidsstrijder, anderzijds een laffe asociaal. De vraag is nu: wie heeft de autoriteit om een dergelijke man tot de orde te roepen wanneer elke populaire leider door Israël is gevangen genomen of vermoord? Door de enorme competitie tussen Hamas en Fatah kreeg dit soort mensen meer prestige, wapens, geld. Iemand van mijn gevorderde leeftijd ziet het verschil tussen degenen die bereid waren zichzelf op te offeren en een nieuw slag mensen dat een ander opoffert uit eigenbelang. Wij moeten dit probleem oplossen zonder een gewapende interne strijd. De westerse boycot van Hamas is een van de ergste interventies geweest voor de democratische krachten in de Palestijnse samenleving. Daardoor werd interne kritiek op Hamas ineffectief, en werden politieke argumenten in feite onmogelijk. Elke kritiek leek daardoor een vorm van verraad. Het is een van de talloze voorbeelden hoe externe ingrepen de situatie hier verslechteren. Laat onszelf via democratische weg onze maatschappij vormgeven. Ik zal u een voorbeeld geven. Begin 2007 verbood de Hamas-minister van Onderwijs een schoolboek met een bloemlezing van Palestijnse volksverhalen. De reden was dat er enkele seksueel expliciete woorden in stonden. Vervolgens begonnen Palestijnse burgers te demonstreren en binnen een week zag de minister zich gedwongen het verbod op te heffen. Dit is de manier waarop wij onze samenleving willen ontwikkelen. Geef ons de kans daartoe. Als het Westen Hamas boycot, dan kunnen wij niet anders doen dan Hamas steunen. Laat het Westen ophouden onze hervormingen en onze democratie te saboteren. Hamas komt voort uit de dagelijkse terreur van de bezetting. Zij hebben redenen om zich te verzetten, net als wij christenen. Laat het Westen ophouden alternatieven voor verandering onmogelijk te maken. Ik zeg dat niet omdat ik een Hamasaanhanger zou zijn, maar als christelijke Palestijn, die in het openbaar keer op keer pleit voor het naleven van de mensenrechten en het in stand houden van het internationaal recht.
De joods-Israëlische samenleving ontkent wat ze doet. Ondanks alles voelen de Joden in Israël zich nog steeds slachtoffer en als zodanig portretteren ze zichzelf ook. Ze zijn de periode van de Holocaust nooit ontgroeid. Ze geloven dat het slachtofferschap hen het recht geeft om te doen wat ze willen. Critici tracht men te neutraliseren door hen te beschuldigen van antisemitisme en tot nu toe is men bijzonder succesvol geweest met het bespelen van het Europese schuldgevoel. Het slachtofferisme is onderdeel geworden van hun cultuur en van hun nationaal karakter. Zij zijn de slachtoffers en kunnen niet zien dat ze permanent anderen tot slachtoffer maken. Zij zijn David die tegen Goliath vecht, zij zijn de weinigen die tegen een overmacht strijden. Als gevolg hiervan hebben ze een paranoïde levenshouding ontwikkeld. Ze voelen zich vervolgd en opgejaagd en daarom willen ze oppermachtig zijn. Daarnaast hebben ze de racistische opvatting dat de Arabieren alleen de taal van het geweld kennen, vandaar hun grove geweld tegen ons. Daar komt nog een zekere mate van schuldgevoel bij. Hoe schuldiger ze zich tegenover ons voelen, des te meer ze ons haten, wat een in de geschiedenis veelvoorkomend verschijnsel is. Geweld tegenover ons is vanaf het begin van de staat een karakteristiek kenmerk van de joods-Israëlische maatschappij. Geen zwakte tonen. Er bestaat onder de Joden in Israël een consensus hierover, tussen links en rechts bestaat wat dit betreft geen enkel verschil. Die mentaliteit komt primair voort uit angst. Ze zijn bang, en hun regeringen doen er alles aan die angst levend te houden. De Israëlische regeringen exploiteren de angst, zodat de consensus en daarmee de interne cohesie blijft voortbestaan. Ondertussen betalen ook de gewone Israëli’s een steeds hogere prijs voor hun eigen geweld. Zo kampt een aanzienlijk aantal Israëlische soldaten, die in de bezette gebieden heeft gediend, met psychologische problemen. Er zijn boeken geschreven en documentaires gemaakt over de veranderingen die de bezetting teweeggebracht heeft binnen de joods-Israëlische gemeenschap. Om hun geweld te stoppen zullen de Joden in Israël allereerst hun ernstig vertekende zelfbeeld moeten corrigeren. Wil er sprake van genezing zijn, dan moet iemand met een psychische stoornis eerst inzien dat hij of zij aan een stoornis lijdt. In dit geval zal hij of zij moeten leren inzien geen slachtoffer meer te zijn, maar een dader die anderen tot slachtoffer maakt. Zolang de Joden in Israël niet met dit feit worden geconfronteerd en ook nog eens menen dat ze tot een uitverkoren volk behoren, is een rechtvaardige vrede absoluut onmogelijk. Daarnaast zal het Westen het beleid ten aanzien van Israël fundamenteel moeten herzien, want zelfs al zouden de Joden in Israël inzien dat ze van slachtoffers nu daders zijn geworden, dan nog zou dat onvoldoende reden zijn om te veranderen zolang het Westen kortzichtig genoeg blijft om het Israëlische geweld straffeloos te accepteren. Er zijn tekenen dat er iets aan het veranderen is, er zijn dissidente stemmen onder de Joden, er zijn ook niet-Joden elders die nu beseffen dat bijvoorbeeld de zogeheten “zuiverheid van de wapens” pure Israëlische propaganda is, dat Israël een expansionistische en racistische staat is, dat Israël in 1948 en 1967 een groot deel van Palestina etnisch heeft gezuiverd. Dit inzicht is vooral ook onder joods-Israëlische historici, journalisten, schrijvers en academici gegroeid. Kijk, als het christelijke Westen werkelijk iets om de joden geeft, dan zou het hen confronteren met de werkelijkheid. Niemand van ons vraagt aan het Westen de vriendschappelijke banden met Israël voorgoed te verbreken, maar als het Westen werkelijk van hen houdt, moet het hen laten zien wie ze in werkelijkheid zijn. Iemand die het slechte gedrag van een ander niet bekritiseert kan geen goede vriend van hem of haar zijn, nietwaar. Ik betwijfel dan ook sterk dat de Verenigde Staten en Europa goede vrienden van Israël zijn. Het was voor deskundigen overduidelijk dat de Israëlische aanval op Libanon in 2006 geen Israëlische maar een Amerikaanse oorlog was, die direct te maken had met de Amerikaanse belangen in het Midden-Oosten, met Irak en Iran. Dat is niets nieuws. Israël wordt al vanaf zijn stichting gebruikt als voorpost van de koloniale machten. Die politiek heeft nooit echt goed gewerkt en in 2006 zagen we het uiteindelijke falen ervan, toen Israël niet in staat bleek Hezbollah te verslaan. Met veel minder manschappen en wapens wisten de sjiitische guerrillastrijders de Israëlische militaire overmacht ineffectief te maken, waardoor Israël zijn ware gezicht moest laten zien. Door de massale terreur tegen de Libanese en Palestijnse burgerbevolking verloor “de Joodse natie” veel sympathie in de wereld. En zonder die internationale steun is het land kwetsbaar. Ook de volgende oorlog zal volgens mij alleen maar Amerikaanse belangen proberen te beschermen en Israël kan er alleen maar mee verliezen. Het land zal de prijs voor al dit geweld betalen, een zware prijs, want de raketten van Hezbollah en trouwens ook die van het Palestijnse verzet hebben een steeds groter bereik. Sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog behoren conventionele veldslagen tussen verschillende legers tot het verleden. Sterk gemotiveerde guerrillastrijders die uiterst mobiel en flexibel zijn spelen een steeds belangrijkere rol, ze zijn moeilijk door een trager opererend leger uit te schakelen, zoals de gebeurtenissen in Vietnam en ook nu weer in Irak bewijzen. De militaire hulp van het Westen is contraproductief, net zoals het westerse beleid in onze hele regio. Men heeft het over een nieuw Midden-Oosten zonder het huidige Iran, zonder het huidige Afghanistan, het huidige Syrië, zonder Hezbollah, Hamas en straks de sjiieten van Irak, die dankzij de Amerikaanse inval de macht in handen hebben gekregen. Het hele Midden-Oosten moet op de schop en dat allemaal in het belang van Israël en de Amerikanen. Dat doel wordt voor de joods-Israëli’s steeds problematischer, want duidelijk is dat iemand die voor een rechtvaardige zaak strijdt gemotiveerder is dan iemand die voor het expansionisme van de politieke elite vecht. Een groeiend aantal Israëlische reservisten, vraagt zich af waarom ze voor de diefstal van Palestijns land zouden moeten sterven. Ze weten dat hun geweld niets met rechtvaardige verdediging te maken heeft, maar alles met onrechtvaardige onderdrukking. Ze zijn bereid om te sneuvelen als Israël wordt aangevallen, maar niet als Israël onschuldige Libanese burgers aanvalt. Langzaam maar zeker verandert de houding onder een deel van de Israëlische militairen. Dat kan de Israëlische elite natuurlijk niet accepteren en daarom worden de groep Refuseniks, die niet meer dan zeshonderd mensen omvat, zo zwaar gestraft. Hun weigering om Palestijnen te onderdrukken, ondergraaft het hele militaire instituut en zelfs het hele politieke systeem. Ik denk dat de gewone Israëlische soldaat net als iedereen elders de oorlog haat. Hij of zei Ze zullen zich ongetwijfeld afvragen: waarom zou ik mezelf laten doden voor de belangen van George Bush of de oliemagnaten? Zo gek is die vraag immers niet.
De Joden in Israël zouden zich moeten afvragen welk belang gediend wordt met een permanente staat van oorlog, met een gemilitariseerde samenleving, met de voortdurende angst en onzekerheid. Israël is voor Joden het gevaarlijkste land ter wereld geworden. Ze zouden zich moeten realiseren dat een oorlogszuchtig imago geen nieuwe immigranten aantrekt. De overgrote meerderheid van de joden op aarde piekert er niet over om naar Israël te verhuizen, ze kijken wel uit. De meer dan één miljoen immigranten uit de voormalige Sovjet-Unie kwamen hier niet naartoe om hun wortels te zoeken, maar vanwege economische overwegingen. Hetzelfde geldt voor de Joodse kolonisten op de bezette West Bank. Van de ongeveer 500.000 kolonisten zijn er slechts vijf- à zesduizend ideologisch gemotiveerd, de rest woont er vanwege de comfortabele appartementen, de goedkope leningen en allerlei belastingvoordelen. Zijn al deze mensen bereid om tot het einde der dagen in conflict met hun buren te leven? Wij Palestijnen gaan namelijk niet weg. De Joden die voorafgaand aan de stichting van de staat wegens vervolging en antisemitisme hierheen vluchtten en onderdak vonden, hadden geen keus, maar de kolonisten van nu hebben een andere band met het land. Voor de mensen die een alternatief hebben geldt dat het zionistische systeem het bijzonder moeilijk heeft gemaakt voor de gewetensvollen onder hen om hier te blijven wonen. Alles wat ze hier doen, doen ze in een conflictsituatie, nooit leven ze in harmonie met hun omgeving. Stel, u meent dat u na tweeduizend jaar recht heeft op het land van een ander en u bent bereid die ander te verdrijven, hem zijn bron van inkomsten te ontnemen, zijn olijfbomen met wortel en tak te vernietigen, zijn huis met de grond gelijk te maken en als dat allemaal nog niet voldoende is, hem te vermoorden. Is het dan voor u mogelijk om u hier geworteld te voelen, om vrede te sluiten met de omgeving? Vergeet niet, de grond is overgoten met bloed. Hoe zou u zich ooit geworteld kunnen voelen in een land waar zo lang zo veel onrecht heeft plaatsgevonden? U kunt een tijdlang proberen uzelf wijs te maken een slachtoffer te zijn, maar er komt onvermijdelijk een moment dat u beseft dat dit een leugen is, of op zijn minst een volstrekt onvoldoende argument om zo veel onrecht en leed te hebben veroorzaakt. En wat dan? Tegelijkertijd weten de Palestijnse slachtoffers hoe diep zij met deze grond zijn verbonden, hoe erg zij al die jaren geleden hebben om hier geworteld te blijven. In het Arabisch bestaat een gezegde die ongetwijfeld ook in andere talen zal bestaan: “zo gewonnen, zo geronnen”. Ik bedoel, een straatarme immigrant uit de Sovjet-Unie die met enkele Israëlische shekels arriveert kan in korte tijd eigenaar zijn van een appartement in bezet gebied. Hoe kan zo iemand zich geworteld voelen in dit land? Op geen enkele manier behoort het land tot zijn persoonlijke geschiedenis. Hij heeft er niets voor hoeven te doen om er te kunnen leven. Om ergens werkelijk thuis te horen, moet men er iets voor gedaan hebben. Om werkelijk een band met een land te hebben, moet men iets opbouwen, iets gegeven hebben, moet men ervoor gewerkt hebben, moeten jij en je ouders er als het ware voor geleden hebben. Dat duurt tijd, vergt inspanning, zelfs als men verhuist duurt het geruime tijd voordat men zich in de nieuwe woning echt thuis voelt. En dan nog kan men soms met heimwee aan het oude huis terugdenken. Welnu, Israël is een samenleving van kolonisten, een artificiële samenleving die haar draai niet heeft gevonden, die geen onderdeel wil zijn van de eigen omgeving, de regio waarin het ligt. Een kunstmatig land dat mensen uit alle delen van de wereld hier naartoe brengt en hen vertelt dat hier hun wortels liggen. Maar geworteld raken kan natuurlijk niet op bevel. En dus…’
Geen opmerkingen:
Een reactie posten