24 februari 2011
Obama vergeet eigen rol in het Midden-Oosten
EIGEN BERICHTGEVING – OPINIE - De Amerikaanse president Barack Obama heeft zich voor het eerst uitgesproken over het onderdrukken van het volksprotest in Libië. In een korte verklaring noemde hij het gewelddadig optreden van het regime en het bloedbad "schandalig".
Hij noemt de gewelddadige aanpak van de betogingen in Libië in strijd met de internationale normen en zegt dat het geweld moet stoppen. Het recht op betogen is een mensenrecht en mag niet worden onderdrukt, vindt de Amerikaanse president.
"De verandering in de regio wordt aangestuurd door het volk en niet door buitenlandse machten", zegt Obama. Hij verwees daarbij naar een Libische betoger tegen Khaddafi die zei: "Wij willen alleen maar leven als mensen."
Marionettenregeringen in Irak en Afghanistan
Moqtada al-Sadr, de Irakese sjiitische radicale leider, is woensdag vanuit Iran teruggekeerd naar de Iraakse stad Najaf. Dat melden zijn medewerkers.
Obama is wel de laatste persoon die anderen de les moet spellen. Het is net de V.S. die een marionettenregering installeerden in zowel Irak als Afghanistan. Na de Amerikaanse militaire bezetting wordt Irak nu bezet door Amerikaanse en Israëlische privé-firma’s. Afghanistan wordt voornamelijk bezet door Amerikaanse en NAVO-soldaten.
Massale protesten in Irak worden verzwegen
Bij een vorige aanslag in Samarra vielen er 30 doden en 28 gewonden.
Het is net Amerika dat de internationale media onder druk zet om niet te berichten over de massale protesten die heden gaande zijn in Irak tegen hun marionettenregering. Men zwijgt over het bloedig onderdrukken van demonstranten en de honderden doden die er de voorbije weken zijn gevallen in Irak door ingrijpen van de Iraakse veiligheidsdiensten tegen burgers die voor hun rechten opkomen.
Het gaat er in Irak veel bloediger aan toe dan in veel van de landen in de Arabische wereld waar nu protesten aan de gang zijn. Maar het Witte Huis doet er alles aan dat deze informatie over het agressief onderdrukken van betogers in Irak niet te lekken naar de buitenwereld.
Drie miljoen Iraakse doden door toedoen V.S.
Een zelfmoordaanslag in het Noord-Afghaanse Char Darah heeft aan districtsgouverneur Abdul Wahid Omarchel het leven gekost.
Bovendien is de V.S. verantwoordelijk voor drie miljoen Iraakse doden die vielen tijden de oorlogen van 1991 en 2003 en het jarenlange boycot van Irak.
En was het niet de V.S. die zowel Irak als Iran wapens bezorgde en de oorlog tussen beide landen acht jaar in stand hield (1980-1988). Dit vooral onder druk van bondgenoot Israël die rustig zijn eigen agressieve bezetting van het Palestijnse volk kon aanhouden terwijl landen in de regio met elkaar vochten (heers-en-verdeel politiek).
De V.S. beging tal van gruwelijkheden tegen gewone burgers in Irak en Afghanistan toonden ondermeer WikiLeaks-lekken aan. Denken we alleen maar al aan witte fosfor dat de Amerikanen gebruikten in de Iraakse stad al-Fallujah om een Jordaanse sunnitische terrorist al-Zarqawi te doden. Al-Zarqawi kon ontsnappen, maar duizenden Iraakse burgers niet. Het aantal kankergevallen door het gebruik van witte fosfor en andere chemische producten en bommen is explosief gestegen in Irak. Dit zagen we zowel na de oorlogen in 1991 en 2003 als na campagne in ondermeer al-Fallujah. Korea en Vietnam waren ook geen propere oorlogen op dat vlak en burgers waren het slachtoffer van experimentele chemische rotzooi die de Amerikanen met tonnen boven hun hoofden uitstrooiden en de tactiek van verschroeide aarde. Miljoenen doden waren het gevolg.
De V.S. zou dus beter zelf een onderzoek starten naar de eigen midaden en verantwoordelijkheden tijdens de bezetting in zowel Irak als Afghanistan. Bij talrijke Amerikaanse bombardementen tegen taliban-strijders die hun land verdedigen, kwamen telkens een tienvoud aan gewone burgers in Afghanistan om het leven. Hetzelfde gebeurde bij Amerikaanse bombardementen in West-Pakistan met drones (onbemande vliegtuigen). Het islamitisch radicalisme, de taliban en al-Qaida namen alleen maar in aantallen toe met het aantal burgerdoden door Amerikaanse bommen in Irak, Afghanistan, West-Pakistan en Noord-Jemen.
Obama liet persoonlijk sjiiten in Noord-Jemen bombarderen
Inderdaad Obama beval vanuit de Oval Office in het Witte Huis persoonlijk om Amerkaanse gevechtsvliegtuigen in te zetten, zij aan zij met Jemenitische en Saudische toestellen. Gezamenlijk bombarderen ze al geruime tijd de sjiitische bevolking in het noorden van Jemen. Zowel de Jemenitische president Ali Abdullah Saleh, de familie Saud in Saudi-Arabië als het Witte Huis en de CIA wensen geen rechten te geven aan sjiieten aldaar. Hetzelfde zien we in Libanon (de Saudisch-Amerikaanse steun voor de soennitische Hariri-clan en de hetze tegen het sjiitische Hezbollah) en de neid tegen het Iraanse sjiitische regime.
Obama gaf dus eigen persoonlijk opdracht op massaal sjiitische dorpen in Noord-Jemen te bombarderen met duizenden Jementische burgerslachtoffers en honderdduizenden vluchtelingen als gevolg.
De Jemenitische president Ali Abdallah Saleh heeft zijn veiligheidstroepen opdracht gegeven om de "manifestanten te beschermen" in het land waar de repressie van het volksprotest al zeker 15 mensenlevens heeft geëist, zo heeft het officiële persbureau Saba gemeld.
De president gelastte de veiligheidsdiensten "alle rellen te vermijden en elke rechtstreekse confrontatie tussen demonstranten voor en tegen het regime te voorkomen". Saleh vroeg ook "het recht van de burgers om vreedzaam bijeen te komen te beschermen".
De president gelastte de veiligheidsdiensten "alle rellen te vermijden en elke rechtstreekse confrontatie tussen demonstranten voor en tegen het regime te voorkomen". Saleh vroeg ook "het recht van de burgers om vreedzaam bijeen te komen te beschermen".
Net als Libië is Jemen een lappendeken van stammen. President Saleh zorgde eerst als president van Noord-Jemen en nadien van het verenigde Jemen (sinds 1991) voor een minimum aan stabiliteit in het altijd al onrustige land.
Maar de laatste jaren nam het protest alsmaar toe tegen zijn regering. Sjiiten in het noorden van de republiek wouden meer investeringen in hun regio: wegen, scholen, infrastructuur, jobs. En eveneens de vrijlating van hun gevangen medestanders. Bepaalde stammen gijzelden toeristen en enkele keren werden ook buitenlanders gedood – alhoewel ze meestal hun niet voorzien avontuur nog konden navertellen. Al-Qaida Jemen kwam echter te voorschijn met diverse aanslagen, ondermeer op Jemenitische soldaten, regerings- en ambassadegebouwen en de olieinstallaties in het land. Gezien deze olie-installaties zich in diverse stammengebieden (zoals nabij het historische Marib) bevinden en er voortdurend onenigheid is over de opbrengsten, kan de Jemenitische bevolking niet optimaal profiteren van de oliewinning. Veel geld van opbrengsten verdwijnt zonder dat de gewonen qat-kauwende Jemeniet er beter van wordt.
Zelf was ik enkele jaren geleden nog in Jemen, maar een bezoek aan Marib werd niet veilig geacht door de toeristische politie die permits moet verschaffen aan toeristen. De dag nadien werden inderdaad in Marib vier Fransen ontvoerd door stammen die het konvooi overvielen. Deze Fransen kwamen pas na veertien dagen weer vrij.
Het niveau van het staatsonderwijs in Jemen is erbarmelijk. Het privé-onderwijs onbetaalbaar. Vooral het uiterste noorden en het zuiden met bijzonderste steden Taiz en Aden worden achtergesteld tegenover de hoofstad Sanaa en zijn regio. Jemen is één van de armste landen in de wereld.
De Jemenitische president Ali Abdullah Saleh.
Op Aljazeera toonde men op 23 februari 2011 nog een reportage over het aanleren van democratie door middel van het verkiezen van een schoolparlement. De directeur van een school benadrukte dat de kandidaten-leerlingen in eigen naam en niet in naam van een politieke partij opkwamen met een eigen programma. Men leerde de principes van democratie, vrouwen- en individuele rechten. De leerlingen stemden voor elkaar en wie de meeste stemmen haalde kreeg een zitje in een nationaal jongerenparlement van leerlingen.
Toeristen blijven ook alsmaar meer weg uit Jemen door de onrust: al-Qaida aanslagen, burgeroorlog tussen het Jemenitische bewind en lokale sjiitische stammen in het noorden en voortdurende demonstraties en stakingen in het zuiden van het land door een secessiebeweging die het zuiden wil laten afscheiden van de Jemenitische staat. De oppositie in Jemen is enorm verdeelt. Een deel van deze oppositie schaarde zich nu wel recent bij het studentenprotest tegen het bewind van president Saleh.
Jemen zou toeristisch erg interessant zijn mocht het stabieler zijn. Het kent veel natuurschoon, archeologische sites en paleizen van koningen en de typische architectuur nog van de middeleeuwen in het Midden-Oosten met prachtig versierde gevels van appartementsgebouwen. Maar toeristen laten al enkele jaren dit land links liggen door het aanhoudende interne geweld. Dit in tegenstelling met buurland Oman dat erg rustig is om te bezoeken en waarbij men moderniteit met de historische gegevens combineerde. Het openbaar vervoer in Oman is wel slecht, dus als je het land wil bezoeken, moet je een beroep doen op een taxichauffeur of groepsreis (héél erg duur) of zelf een auto huren en alzo dit prachtige land verkennen.
Betogers in Jemen eisen het vertrek van de regering.
Terug naar Jemen. Een meerderheid van de Jemenitische bevolking blijft achter hun president staan die heeft laten weten dat alleen verlies bij de verkiezingen van 2013 hem zal doen afzien van een volgende termijn. (Eerder verklaarde Ali Abdullah Saleh nog in 2013 zelf of zijn zoon geen kandidaat te zijn, maar deze belofte trok hij deze week in.)
Een alternatief voor het bewind van president Saleh is niet voorhanden. Zeven parlementsleden van zijn partij namen wel gisteren ontslag en gaan een eigen partij oprichten, maar veel wordt daar ook niet van verwacht dat Saleh daardoor baan moet ruimen.
Het is dan ook erg hypocriet van de Amerikanen om verwijten te sturen naar hun bondgenoot Saleh, terwijl zij samen met hen tientallen sjiitische dorpen bombardeerden in het noorden met vele burgerslachtoffers. Maar de V.S. is niet gekend voor een gevoelige zelf-kritiek. Hun daden in het Midden-Oosten worden met de matel der liefde bedekt. Dat ze jarenlange allerlei dictators steunden (en nog steunen) en marionettenregeringen is algemeen geweten. Maar vandaag valt die steun voor ondemocratische regimes pal op het hoofd van Obama en co.
Ook in Palestina beweegt wat…
De Tunesische president Ben Ali viel eerst van zijn troon. Dan zijn Egyptische collega Mubarak met zijn nummer twee (baas van de Egyptische veiligheidsdiensten en folterpraktijken) Suleiman. Suleiman was samen met de Palestijn Erekat top-onderhandelaar voor vrede tussen Palestijnen en Israëli’s de voorbije twee decennia. Dat van vrede niets terecht is gekomen en dat Israël alleen maar meer land bezet houdt weet iedereen. Het lekken van gevoelige informatie (via de Palestine Papers) over de Palestijnse Autoriteit en Erekat die massaal toegevingen deden aan Israël, zorgde voor het ontslag van Erekat als Palestijnse onderhandelaar en leidinggevende binnen de Palestijnse Autoriteit. De Palestijnse president Abbas kondigde ook noodgedwongen presidents-, parlements- en gemeenteraadsverkiezingen aan voor september 2011. Of Hamas hier aan gaat deelnemen zal afhangen van de kiesreglementering en of er een akkoord over de stembusslag komt tussen hen en Fatah.
Met een nieuwe regering in Cairo kan er wel het een en ander in de goede richting evolueren voor de Palestijnen. Alhoewel militair bevelhebber Tantawi liet weten alle internationale akkoorden waaronder het vredesverdrag tussen Egypte en Israël strikt te zullen nakomen. Cairo liet echter Iraanse gevechtsboten toe om via het Egyptische Suez-kanaal verder te reizen naar Tartous in Syrië.
(Iran en Syrië hebben goede politieke-, economische - en militaire banden. Ze zijn ook beiden erg kritisch voor het zionisch regime dat aan de macht is in Tel Aviv en al zes decennia het Palestijnse volk aldaar bezet en onderdrukt.)
De Amerikaanse president Barack Obama (L) en de Amerikaanse minister voor Buitenlandse Zaken Hillary Clinton tijdens een toespraak in het Witte Huis.
Van maart 2007 tot juni 2007 bestuurden Fatah en Hamas gezamenlijk de Palestijnse gebieden onder leiding van pemier Haniyeh. In juni 2007 wou de CIA samen met Fatah-mensen het Hamas-bestuur aan de kant zetten en ontstond een bloedig conflict met honderden doden. Hamas zette toen de Fatah-coupplegers uit de Gazastrook en bestuurt sindsdien deze kuststrook autonoom. Het erkent het bestuur van president Abbas’s regering niet.
Onderhandelingen met tussenkomst van Egypte brachten Hamas en Fatah de voorbije jaren nauwelijks dichterbij een overeenkomst tot een regering van nationale eenheid. Tot heden bestuurt elke politieke partij dan ook een eigen Palestijns gebied: Fatah op de bezette Westelijke Jordaanoever en het islamitische Hamas op de bezette Gazastrook. Een situatie die ontstond door toedoen van de Amerikaanse inlichtingendienst CIA die Fatah-mensen ondermeer in buurland Jordanië opleidde om Hamas aan de kant te zetten. Dit mislukte evenwel, maar zorgt voor een verdeelt Palestijns bestuur en een Palestijnse Autoriteit waar alsmaar meer Palestijnen (zeker na de publicatie van de Palestine Papers) een grondige hekel hebben.
De Palestijnse Autoriteit gaf niet alleen massaal Palestijnse rechten weg tijdens ondehandelingen met Israël (zoals het recht op terugkeer, het statuut van Jeruzalem en het ontmantelen van alle Israëlische illegale kolonies). Ze zijn naast Israël een tweede interne onderdrukkingsmachine vergelijkbaar met het regime van de Roemeense leider Ceausescu.
De vele Amerikaanse tussenkomsten in het Midden-Oosten hebben dus noch gezorgd voor stabiliteit, democratie of voor het respecteren van mensen- en volkerenrechten. Het VS-beleid aldaar is dan ook een totale blamage en laat ons hopen dat met de golf van revolte de burgers zelf het één en ander nu kunnen rechtzetten.
Gianni.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten