Het volgende schrijft niet zomaar iemand, maar een oude gezaghebbende Amerikaanse commentator, William Pfaff, van de International Herald Tribune en de New York Review of Books:
The American commitment of the last four decades (at least) has been to the reactionary and undemocratic order that has prevailed in the Middle East, and to the three wars and several smalland misconceived “Greater Middle Eastern” interventions that sowed the disorder now undoing Middle Eastern and Mediterranean geopolitics... The Arab intellectual Khaled Hroub, writing in the London-published daily, Al-Hayat, argues that the Arab dictators have profited from the Israeli-Palestinian conflict by making it a pretext for demanding discipline and conformity from their populations to stand firm against Israel. If democracy takes hold in the Arab states and Egypt, an increasingly authoritarian Israel, seizing Palestinian territories and displacing the Jerusalem and West Bank Palestinian population, will be all the more isolated (if not worse) – and with it, the United States. The self-destructive alliance the Obama administration (like the G.W. Bush administration before it) has forged with the reactionary and expansionist Likud party in Israel is a barrier to American friendship with Arab democracy. Last week’s veto by the U.S. of an otherwise unanimous UN Security Council resolution condemning further illegal Israeli settlement- building on Palestinian land advances the moment when the Palestinians will take the issue to the General Assembly, which (not the Security Council) is the UN authority that voted to create Israel inside the territory of a partitioned Mandate Palestine. It also guaranteed the well-being of the Palestinians whose land was appropriated. The Palestinians may now ask for recognition as an independent state and government, existing within the UN-defined frontiers, which are under illegal military occupation, and they will demand that the General Assembly require enforcement of partition on its original geographical terms (with mutually agreed modifications)... The Israelis should note that even now the U.S. is not a true friend to Israel since its relationship to Israel is tainted by hypocrisy. Washington too, from the very start, has refused – and continues to refuse -- officially to accept Israel’s violations of international law and its settlement ofPalestinian territory. Its actions unofficially suggest otherwise, but they contradict America’s official commitments only because the right-wing Israeli lobby in the United States holds a gun to the back of Congress. Israel should take care. The Obama administration itself launched its Middle Eastern policy in 2009 with a demand that Israeli settlements cease. It backed off that demand, when it was contemptuously spurned, but Barack Obama’s successor will inherit the hypocrisy of past American policy choices in the Middle East, and find himself the enemy of the governments that eventually will have replaced the unseated Tunisian, Egyptian, presumably Libyan (and other) despotisms of recent memory. He or she and their electoral counselors may be more disposed than Obama to accept the unsavory but lucid advice of Machiavelli that I quoted in a recent column: “A prudent ruler [make that American president] ought not to keep faith when by doing so would be against [his country’s] interest.” One should add that above all is this good advice when the candidate for betrayal seems determined, in any case, to commit national suicide: as is true of Israel under Likud rule.
http://www.truthdig.com/report/item/new_regimes_have_reason_to_resent_america_20110222/?ln
De politieke gevestigde orde in de VS is nu gedwongen te kiezen tussen de belangen van de joodse lobby of die van het Amerikaans imperium. Die belangen sporen al langere tijd niet meer, en dat feit zal leiden tot een breuk met het zionistisch extremisme. Al in 1945 waarschuwde Hannah Arendt in The Jewish Writings hiervoor. De westerse geschiedenis heeft keer op keer aangetoond dat zodra de shtalonus niet langer ingezet konden worden voor de belangen van de ware macht, de invloed van de hofjoden tot nul werd teruggebracht. Israel is een joodse huurlingenstaat geworden die geen schijn van kans heeft om ongestoord door te kunnen gaan met het grootschalig schenden van het internationaal recht door te roven en te moorden. Het Westen is te afhankelijk van de Arabische olie geworden en van de stabiliteit in heel Azie. De zionistische propagandisten van het CIDI en de Uri Rosenthal, onze niet al te snuggere zionistische minister van Buitenlandse Zaken, beseffen dit niet en zullen straks een prijs voor hun onwetendheid moeten betalen.
Vier jaar geleden interviewde ik voor mijn boek De oneindige oorlog een van 's werelds grootste deskundigen op het gebied van Hamas, de door William Pfaff geciteerde Khaled Hroub, verbonden aan de Universiteit van Cambridge. Hij sprak tijdens een bijeenkomst georganiseerd door het ISIM, het international institute for the study of islam in the modern world, opgericht door de universiteiten van Amsterdam, Leiden, Nijmegen en Utrecht.
'Khaled Hroub is director of the Cambridge Arab Media Project in association with the Centre of Middle Eastern and Islamic Studies at the University of Cambridge, where he previously served as visiting scholar. He has also worked for the Middle East Programme of the International Institute of International Studies in London. Mr. Hroub is host of the weekly book review program, Books and Authors, on Aljazeera; editor of the forthcoming book, New Media and Politics in the Arab World; author of Hamas: Political Thought and Practice; and weekly contributor to the Arab daily newspapers Al-Hayat, Al-Sharq, Al-Ittihad, Al-Kahera, and Al-Ghad. He has also written for the International Herald Tribune and his academic writings have appeared in Middle East Journal, Middle East International, Journal for Palestine Studies, Shu’un Arabyya, Critique: Critical Middle Eastern Studies, Outre Terre, and Internationale Politik. Mr. K. Hroub is a member of Queens’ College.'
Khaled Hroub, wiens boek Hamas: Political Thought and Practice algemeen beschouwd wordt als een van de beste analyses van deze groepering, vertelde me onder andere over de strategische en tactische fouten die Fatah gemaakt heeft, hoe men Hamas heeft onderschat. En hoe Hamas als grootste democratische regeringspartij natuurlijk op den duur nooit kon aceepteren dat een groepering waarop de regering geen greep heeft door het buitenland wordt bewapend. Zeker niet als diezelfde rebellen erop uit zijn hun politieke tegenstanders van Hamas desnoods met geweld uit te schakelen. Khaled Hroub laat als een seculiere wetenschapper ook zijn kritiek op Hamas horen. U kunt hier naar het hele interview luisteren:http://webdisk.planet.nl/houck006/default.aspx Onder de rubriek: interviews. Of via hier:http://www.stanvanhoucke.net/audioblog/pivot/entry.php?id=30#body
Khaled Hroub: “Welke belangen denken de westerse media met hun propaganda te dienen?’’
‘Hamas is in 1987 opgericht, maar haar wortels gaan veel dieper. Hamas komt voort uit de Palestijnse Moslim Broederschap die een jaar of vier, vijf vóór het uitroepen van de staat Israël ontstond. Voordat ze zich transformeerde tot Hamas zorgde de beweging ervoor bij geen enkele gewelddadige confrontatie tegen de Israëlische bezetting betrokken te raken. Men richtte zich op de opbouw van de Palestijnse gemeenschap, sociaal werk, religieus onderwijs enzovoorts. Pas in 1987 besloten leiders de wapens op te nemen om een militaire confrontatie met Israël aan te gaan. Er speelde in die tijd een combinatie van twee à drie factoren die tot dat besluit leidden. Allereerst werd de druk van de jonge leden om zich actief te verzetten steeds groter. Nadat de oude garde zich drie decennialang terughoudend had opgesteld, werd hun beleid niet langer meer geaccepteerd. Het motief dat ‘wij moeten wachten tot wij goed zijn voorbereid,’’ was onacceptabel geworden. Een kleine groep van de Palestijnse Moslim Broederschap in Gaza besloot zich af te splitsen van de moederorganisatie en vormde in het begin van de jaren tachtig wat nu bekend staat als de Islamitische Jihad. Om te voorkomen dat ze hun achterban verloren, zagen de islamisten zich gedwongen in actie te komen tegen de bezetting. Daarnaast waren er twee externe factoren. De eerste was de opkomst van de politieke islam in de regio, begonnen met de Iraanse revolutie maar ondergronds overgeslagen naar Egypte, Jordanië, Syrië enzovoorts. De tweede beslissende factor was het uitbreken van de eerste intifada in december 1987. Alle Palestijnse politieke groeperingen waren vanaf de eerste dag betrokken bij de volksopstand. Destijds waren de islamisten inmiddels een bijzonder krachtige partij in de Gaza Strook geworden. Dus als ze afgezien hadden van deelname aan de wijd verbreide confrontatie met Israël, dan zou hun populariteit sterk zijn afgenomen. Wat betreft de Israëlische steun aan Hamas. De Israëlische wilden de PLO te verzwakken door Hamas de concurrerende macht te maken. Verdeel en heers. De PLO was namelijk de legitieme Palestijnse vertegenwoordiging en die was een bedreiging voor de bezetting van de Westbank en de Gaza Strook. De Israelische beleidsbepalers dachten dat ze Hamas konden gebruiken om hun eigen belangen veilig te stellen. Niet dat ze Hamas of de Moslim Broederschap financierden, maar ze lieten de organisaties wel volledig met rust. Uit studies blijkt dat de Israëlische autoriteiten vergunningen verstrekten aan de islamisten om liefdadigheidsinstellingen, scholen en zelfs een universiteit te openen. Overigens kregen ook andere Palestijnse groeperingen een vergunning zolang die zich maar niet verzetten tegen de militaire onderdrukking. Er is geen concreet bewijs dat Israël Hamas financierde. Als wetenschapper moet ik ervan uit gaan dat Hamas zich onder de ogen van de bezetter heeft gevormd en erin geslaagd is een geduchte tegenstander te worden zonder dat Israël in staat is gebleken de organisatie te verslaan.
Het zogeheten vredesproces dat in 1993 begon met de Oslo Akkoorden was en is nog steeds een grote illusie waarin bijzonder veel westerlingen geloven. De werkelijkheid is dat het proces vanaf het begin zo was opgezet dat het nooit kon slagen en al helemaal nooit tot een levensvatbare Palestijnse staat zou leiden. In de eerste plaats bleef in de praktijk de werkelijke macht in handen van de Israëli’s, alleen de dagelijkse klussen van de bezetting werden overgedragen aan de Palestijnen, vanaf het ophalen van de vuilnis tot de gezondheidszorg en het openbaar vervoer. De Israëli’s verwachtten dat door de Oslo Akkoorden ze niet langer meer bezetters zouden lijken zodra de Palestijnen de verantwoordelijkheid kregen voor het dagelijkse bestuur. Maar vanuit het perspectief van het internationaal recht kwam er geen eind aan de bezetting en zijn de Israëli’s als bezettende macht nog steeds verantwoordelijk voor hetgeen in de bezette gebieden gebeurt of niet gebeurt. Wezenlijke staatstaken kregen de Palestijnen niet, de grenzen, de lucht, de zee, alles werd en wordt nog steeds door de Israëli’s beheerst. Terwijl de Israelische regeringen het begrip vredesproces aan de wereld verkochten, ging de gebruikelijke gang van zaken ongestoord door, het bouwen en uitbreiden van de joodse nederzettingen, het stelen van water uit aquifers, het dé-arabiseren van Oost-Jeruzalem, alle illegale activiteiten die voorafgaand aan de Oslo- overeenkomst plaatsvonden gingen en gaan nog steeds in hoog tempo door. Sinds het begin van het zogenaamde vredesproces is de totale omvang van de nederzettingen in de Westbank maar liefst verdrievoudigd. En zelfs nu nog wordt er land gestolen, waardoor er geen enkele hoop bestaat op een levensvatbare Palestijnse staat. De Westbank is opgedeeld in een serie Bantoestans, waartussen de Palestijnse bevolking niet vrij kan reizen, onder andere vanwege de overal aanwezige militaire controleposten. Dat is het feitelijke resultaat van het zogenaamde vredesproces. Wanneer men spreekt met Israëlische autoriteiten over de logica hierachter staan ze met een mond vol tanden, want de enige logica is die van een koloniale macht. Het is de gedachte dat ze als militaire macht heer en meester zijn en dus alles kunnen doen wat ze willen, tot het stelen van Palestijns land toe. Ze hebben daarvoor geen enkel overtuigend argument. Al jarenlang zijn de Palestijnen de dupe van dit geweld. De feiten spreken voor zich. De Palestijnen kregen volgens het VN-Verdelingsplan 47 procent van het voormalige Palestina. In 1948 bezette Israël ongeveer 78 procent van het land en sinds 1967 bezetten ze de rest. Met de komst van de muur en het zogeheten ‘’Disengagement Plan’’ blijft er nog zo’n 60 procent van de Westbank over voor de Palestijnen, kortom rond de 12 procent van het voormalige Palestina, een kwart van wat de Palestijnen oorspronkelijk van de Verenigde Naties kregen. En tussen deze 12 procent bestaat geen continuïteit, het is niet met elkaar verbonden. Door de afscheiding moeten Palestijnen in sommige gevallen 30 kilometer omrijden om bij hun buren te komen. In plaats van twee à drie minuten zijn ze tenminste een uur reistijd kwijt want ze moeten ook nog voorbij de militaire controlepost zien te komen.
Al sinds 1988 heeft de PLO als wettige vertegenwoordiger van het Palestijnse volk Israël officieel en publiekelijk erkent, een erkenning die werd herhaald in 1991 tijdens de Madrid Conferentie en in 1993 en 1994 ten tijde van de Oslo Akkoorden. En zie wat er gebeurde. Een verslechtering van de positie van de Palestijnse bevolking. Een proces dat nog eens verergerde in 2006 toen Hamas democratisch aan de macht kwam. Ze verloren nog meer land en nog meer mensen, het aantal joodse kolonisten in bezet gebied verdubbelde. Om nu van Hamas te eisen dat ze Israël erkent is ronduit absurd, want het zal de vicieuze cirkel niet doorbreken, het zal geen eind maken aan de diefstal van land en het doden van Palestijnse burgers, zoals we tijdens de PLO-jaren gezien hebben. Denkt men werkelijk dat een erkenning door Hamas ertoe zal leiden dat Israel zich uit de bezette gebieden zal terugtrekken, zoals de Verenigde Naties al jaren eist en het International Gerechtshof in Den Haag in 2004 voorschreef? Zal Israël dan ophouden met het schenden van het internationaal recht? Geen enkele politieke partij in Israël accepteert een onafhankelijke Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook gebaseerd op de VN-resoluties 242 en 338. En toch hebben de Palestijnen zowel binnen als buiten Israël de staat erkend. Dus voor Hamas is deze door het Westen gesteunde eis nonsense. Juist dit standpunt van Hamas wordt nu door de meerderheid van de Palestijnen gesteund. Ze hebben gemerkt dat een erkenning niets oplevert, integendeel, het geweld van de bezetting is doorgegaan, het stelen van land, het standrechtelijk doden van tegenstanders, het in beslag nemen van de ondergrondse watervoorraden, het bombarderen van bevolkingscentra. De Palestijnen beschouwen Hamas als hun laatste hoop, omdat ze weten dat als ze hun recht op een levensvatbare staat opgeven ze alles verliezen. Dat zou het definitieve einde zijn van hun hoop en aspiraties, waarvoor ze zoveel jaren intens geleden hebben. Bovendien, wat moet Hamas precies erkennen? Waar liggen de grenzen van Israel? Zestig jaar na de oprichting van de staat weigert ‘‘de joodse natie” nog steeds aan te geven waar haar grenzen liggen. Daar komt nog bij dat Israel in de praktijk het bestaansrecht van een levensvatbare Palestijnse staat niet accepteert. Waarom moet Hamas dan wel Israel erkennen?
Helaas leven we niet in een wereld die bestuurd wordt door logica en gezond verstand. Ik begrijp de redenen, alle wrok en frustratie achter de zelfmoordaanvallen. Ook ik keur het Israelische geweld ten zeerste af. Tegelijkertijd ben ik van mening dat de zelfmoordstrategie verwerpelijk is en de Palestijnen niet helpt. Dus zowel vanuit een humanitair als pragmatisch standpunt vind ik dat de Palestijnen zich niet moeten laten meeslepen naar hetzelfde gewelddadige niveau van de Israëli’s, ze moeten zich niet laten dwingen dezelfde wrede praktijken toe te passen. Wij zijn de slachtoffers, wij hebben zoveel van ons land verloren, wij hebben zoveel mensen verloren door het Israëlisch terrorisme en niet andersom. Dat geeft de Palestijnen weliswaar het recht om zich te verdedigen, maar we moeten uiterst voorzichtig zijn met de middelen. Door het aanvaarden van de zelfmoordactie worden nagenoeg dezelfde terreurmiddelen ingezet als de Israëli’s gebruiken en verliezen wij zo niet alleen onze menselijkheid maar ook ons moreel gelijk. Bovendien helpt het ons niet in politiek opzicht. Een aanslag reageert even de woede en frustratie af binnen de Palestijnse gemeenschap waar elke familie wel iemand heeft verloren, maar hij levert geen enkel politiek voordeel op. Integendeel, door die aanvallen hebben de Palestijnen veel verloren, want zelfs de mensen die vanouds met de Palestijnen sympathiseerden, wenden zich af. Niemand houdt van terreur. Op die manier werd de afgelopen vijftien jaar de aandacht afgeleid van de legitimiteit van de Palestijnse strijd en beperkt tot slechts één vraag: hoe kan het Palestijns geweld worden gestopt? Israël greep deze aanvallen onmiddellijk aan om onderhandelingen op te schorten, alsof die zelfmoordacties de wezenlijke oorzaak van het conflict zijn en niet de militaire bezetting, de voortgaande diefstal van Palestijns land en de weigering van Israël om het recht op terugkeer te erkennen van de miljoenen Palestijnen wier families in 1948 of 1967 met geweld werden verdreven. De zelfmoordaanvallen waren niet de oorzaak van het probleem, maar het gevolg ervan. Maar juist de oorzaken van dit conflict verdwenen achter de horizon door de grote media-aandacht voor de joods Israëlische slachtoffers van de zelfmoordaanslagen. Ondertussen was voor de Palestijnse slachtoffers van de Israëlische terreur in de westerse media nagenoeg geen enkele aandacht.
Het door de VS en Europa tegelijkertijd financieren van de bezetting en het opleggen van sancties gericht tegen mensen die onder die bezetting leven, is niets anders dan een schandalige hypocrisie. Het is waar wat u zegt dat het staken van de zelfmoordacties de Palestijnen geen enkel politiek voordeel zal opleveren. De VS en Europa blijven Israël door dik en dun steunen, maar ook als de Palestijnen ermee doorgaan leveren ze niets op. In beide gevallen verliezen ze, maar als ze ermee stoppen dan behouden ze in elk geval hun menselijkheid en hun moreel gelijk. Als Palestijn voel ik me buitengewoon droevig als ik zie dat een zelfmoordaanslag wordt toegejuicht, droevig voor de Palestijnen en woedend over de bezetting die ons over de rand duwt en onze menselijkheid vernietigt. Wanneer je tevreden bent over de dood van burgers in een bus dan betekent het dat je onder een extreme druk leeft die jouw normaal menselijke gevoel heeft verstoord. Dat is wat de al 40 jaar durende bezetting met de Palestijnen doet, het vernietigt ons psychisch, onze menselijke aard. En hetzelfde geldt voor een Israëlische soldaat van 18, 19 jaar oud. Als die opdracht krijgt om een Palestijnse woning binnen te dringen waarbij regelmatig gewone burgers worden vermoord, onder wie kinderen, dan wordt zo’n soldaat een monster. Die monsters keren naar huis terug en moeten met een belast geweten zien verder te leven. Ook de Israëlische samenleving is geïnfecteerd geraakt door dit geweld en is moreel failliet als gevolg van het geweld van de bezetting. Zoiets is onvermijdelijk.
Misschien staan we aan de vooravond van een rampzalig scenario. Tot nu toe luistert de militaire vleugel naar het politieke leiderschap van Hamas. Maar niet alles is meer onder controle door de enorme druk van de onderdrukking en door de westerse militaire, politieke en financiële steun aan Israel en Fatah. Hoe lang weten de Hamas politici de gewapende vleugel in de hand te houden? In de Gaza Strook staat de situatie op het punt van exploderen. Het gevaar is dat als Hamas zijn jonge aanhangers verliest, Al Qaida-achtige organisaties hen zullen opvangen. Die opereren in hele losse, moeilijk te controleren verbanden. We hebben hier te maken met jonge mensen die gevoed worden door het besef dat er geen vreedzame oplossing mogelijk is, dat wil zeggen: een oplossing gebaseerd op het internationaal recht of op rationele politieke gronden. Sommige van die misschien nog kleine cellen zijn al gevormd in de Gaza Strook en dat is een rampzalige ontwikkeling, want die zullen zowel Israëli’s als Palestijnen tot doelwit nemen, zoals bijvoorbeeld in Irak te zien is. Dus als Israël en het Westen geen contacten wensen met de democratisch gekozen grootste partij die de wil heeft uitgesproken om op politiek niveau te onderhandelen, dan speelt men de radicale elementen, die zich van Hamas afsplitsen, in de kaart.
Natuurlijk kan men zaken doen met Hamas, het is uiteindelijk een pragmatische nationalistische politieke organisatie. Keer op keer laten Hamas-woordvoerders weten dat de organisatie voor een twee staten oplossing is. De Palestijnen zijn nooit het probleem geweest voor een ware vrede. De PLO heeft zich herhaaldelijk uitgesproken voor een Palestijnse staat op de Westbank en de Gaza Strook, op de 22 procent van de 47 procent die de Palestijnen van de VN hadden gekregen. De resterende 25 procent, meer dan de helft van het land dat hen was toegewezen, hebben ze opgegeven. En ook Hamas is voor vrede. Het zijn de Israëli’s die nooit echt naar vrede hebben gestreefd, ze willen grote delen van de Westbank niet opgeven, ze blijven het internationaal recht en talloze VN-resoluties schenden. En zolang het Westen het Israëlisch radicalisme blijft steunen kunnen de zionisten doorgaan met het blokkeren van een rechtvaardige vrede. Onder de Israëlische elite bestaat een grote angst, niet voor oorlog maar voor vrede, en wel omdat vrede een bedreiging is voor de interne samenhang en de onderlinge machtsverhoudingen. Als er geen collectieve reden meer is om permanent gemobiliseerd te blijven, dan betekent dit een grote bedreiging van de oorlogsmentaliteit die nu een grote samenhang schept. Op hun beurt zullen dan de financiële en militaire belangen van de heersende klasse in Israël ernstig worden aangetast. Bovendien zal het opgeven van de bezette gebieden een economische schadepost zijn voor al die partijen die nu miljarden verdienen aan de bouw van nederzettingen, het leasen van gestolen land, het aanleggen van wegen en de hele infrastructuur van de bezetting. En dan laten we de miljardensteun aan militair materieel van vooral de VS nog buiten beschouwing. Zodra er vrede is, zal ook die steun aan Israel op losse schroeven komen.
De voornaamste bijdrage aan een oplossing zal vanuit het Westen moeten komen. De Verenigde Staten en Europa zullen Israël onder druk moeten zetten, zullen het land moeten dwingen om de VN-resoluties uit te voeren. Die VN-resoluties zijn door het Westen opgesteld om nota bene de veiligheid van Israëlische te garanderen. Waarom zouden Irak of de Balkan wel VN-resoluties moeten uitvoeren om te voorkomen dat niet alleen hun regimes maar ook hun infrastructuur wordt vernietigd, en Israël niet? Waarom laat het Westen Israel doen wat het wil? Het Westen zou erop moeten toezien dat zijn eigen resoluties worden uitgevoerd en dat het internationaal recht wordt gerespecteerd. Zo niet, dan ondergraven ze het hele bouwwerk van recht waaraan ze zelf zo lang hebben gewerkt. Deze resoluties brengen Israël op geen enkele manier in gevaar, integendeel, ze beschermen juist Israël. Zolang het Westen niets onderneemt holt ‘t het internationaal recht uit en ondergraaft het de positie van de Palestijnen die een op recht gebaseerde oplossing zoeken.
De PLO is sinds de Oslo-Akkoorden er niet in geslaagd om de talloze beloften te verwezenlijken. Deze Akkoorden beloofden de Palestijnen een eigen onafhankelijke staat. Dat is niet gebeurd. Deze Akkoorden beloofden dat het recht op terugkeer voor Palestijnse vluchtelingen zou worden bediscussieerd. Dat is niet gebeurd. Deze Akkoorden beloofden dat er een einde zou komen aan de uitbreiding van de joodse nederzettingen. Dat is niet gebeurd. En zo zijn er talloze beloften nooit ingelost. Intussen bleef de uiteindelijke macht in handen van de Israëli’s die erin slaagden de Palestijnse elite te corrumperen, waardoor de nationale vastberadenheid om op te komen voor onze rechten, ondermijnd werd. Die corruptie van de Palestijnse Autoriteit werd zo groot dat het de hele structuur aantastte van de Palestijnse samenleving die nog steeds onder een bezetting leefde en leeft. Uit Palestijns onderzoek bleek dat tenminste 40 procent van de westerse ontwikkelingsgelden in de zakken verdween van de eigen de PLO-elite. En die corruptie gaat onder de huidige president Mahmoud Abbas ongestoord verder. Ondertussen was en is Hamas druk bezig met haar maatschappelijk netwerk, die niet gecorrumpeerd is. Hun activiteiten binnen de Palestijnse gemeenschap worden alom geprezen, van links tot rechts. Ik ken seculiere mensen uit Bethlehem die voor Hamas zijn gaan werken omdat ze doodziek werden van de corrupte leiderschap van Fatah en de PLO. Tegelijkertijd beloofde Hamas dat het vasthield aan de belofte van een eigen onafhankelijke staat op de Westbank en de Gaza Strook. Een belofte die de Palestijnse Autoriteit bezig was te verkwanselen. Omdat Hamas in haar streven geloofwaardiger leek dan de PLO stemde de meerderheid op hen.
Voor mij als seculiere Palestijn is de negatieve kant van Hamas haar buitengewoon conservatieve religieuze standpunten. De organisatie kent twee componenten. De ene is religieus, de erfenis van de Moslim Broederschap, en de ander is politiek, nationalistisch. Soms functioneren die onderdelen in harmonie met elkaar, soms bestaat daartussen frictie. Hun maatschappelijke agenda is, vooral in de Gaza Strook, buitengewoon reactionair. Sommige Hamasleden en zelfs enkele leiders hebben in de jaren zeventig in Saoedi-Arabië gestudeerd en zijn onder de invloed gekomen van de uiterst conservatieve gedachtewereld van de wahhabieten en salafieten. En dit importeerden ze naar de Gaza Strook, waar het volstrekt nieuw was. De Palestijnse gemeenschap was namelijk traditioneel vrijzinnig en ruimdenkend, vooral in kuststeden als Jaffa, Gaza, Haifa. Dat waren van nature kosmopolitische centra. Maar door de armoede, de bezetting, de opsluiting, de algehele uitzichtloosheid en de invloed van Hamas op religieus en maatschappelijk gebied dreef de hele samenleving naar rechts. Dit is een zeer verontrustend proces, dat tegen de historische ontwikkeling van de Palestijnse samenleving indruist. De kloof tussen het seculiere en religieuze deel van de Palestijnen wordt steeds zichtbaarder en Hamas speelt de belangrijkste rol daarin door haar sociale agenda en door het promoten van bepaalde maatschappelijke waarden. Na de verkiezingen in 2006 ontstond er een felle strijd om de macht. Hamas won die verkiezingen en zoals gebruikelijk is in een democratie zou de regering het geweldsmonopolie moeten hebben. Maar dat was geenszins het geval. Het ministerie van Binnenlandse Zaken en de veiligheidsdiensten werden onder beheer gebracht van president Abbas. Dat was natuurlijk bizar, want zo bezat de regering geen gewapende macht. Ze konden zelfs niet de verkeerspolitie op straat opdrachten geven, want ook die viel nu onder de heerschappij van de president. De veiligheidsdiensten, voor het merendeel op de hand van Fatah, weigerden vervolgens hun dagelijks werk te doen in een poging de wettige regering in een lastig parket te brengen. De gedachte was dat door de ontstane chaos de regering ten val kon worden gebracht. En het enige dat de Hamas-ministers zouden kunnen doen, was afwachten en toekijken hoe hun eigen val werd ingeleid. Ondertussen werden de veiligheidsdiensten in Gaza ook nog eens zwaar bewapend om op het juiste moment de militair sterkere vleugel van Hamas de genadeslag te kunnen toebrengen. Hamas en haar regering zouden lijdzaam dat moment moeten afwachten, althans, dat was de geplande scenario. De Amerikanen bewapende hun Fatah tegenstanders en zelfs de Israëli’s stonden toe dat wapens vanuit de Westbank over Israëlisch grondgebied Gaza werden binnengesmokkeld. Zoals gezegd werd kennelijk verwacht dat de Hamas-aanhang keurig zou wachten tot men werd afgeslacht. Die gedachte was gebaseerd op het feit dat tijdens het PLO-bewind Hamas meermaals hardhandig was aangepakt en de organisatie dit gelaten over zich heen had laten komen. Hamas wilde koste wat het kost geen burgeroorlog. Het veroorzaken van zo’n burgeroorlog zou haar reputatie geen goed doen en dus reageerde men niet. De corrupte PLO-elite, die hun belangen bedreigd zagen, ging ervan uit dat ook ditmaal Hamas de klap zou incasseren. Maar nee dus, door ervaring wijs geworden veranderde de organisatie ineens haar politiek en liet zien dat ze de gang van zaken niet langer meer accepteerde. Ze reageerde zoals elk wettig gezag in een democratie reageert zodra hij buiten spel dreigt te worden gezet door illegaal opererende milities, die ook nog eens door de vijand werden bewapend. In tegenstelling tot wat de westerse media beweerden was er namelijk sprake van een machtsgreep van Fatah, de gewapende arm van president Mahmoud Abbas, die werd gesteund door Israël en het Westen om de democratisch gekozen regering ten val te brengen. Er bleef Hamas dan ook geen andere optie over dan het uitschakelen van Fatah in de Gaza Strook.
De enige zinnige oplossing voor zowel Hamas als Fatah was de regering van nationale eenheid, een consensus waarbij beide partijen onder hetzelfde dak naar een oplossing konden zoeken van hun meningsverschillen en een politiek programma konden opstellen dat iedereen zou kunnen onderschrijven. Maar bepaalde elementen binnen Fatah, niet Fatah als geheel, maar een kleine factie, die gesteund en aangemoedigd werd door de Amerikaanse regering die Hamas niet aan de macht wil, heeft deze breuk geforceerd. Deze mensen dachten dat als ze Washington onvoorwaardelijk achter zich hadden ze dan Hamas konden verslaan. Ze hebben zich daar vreselijk op verkeken. De greep naar de alleenheerschappij mislukte. Toen ik vlak voor deze krachtmeting in Gaza was, zei één van de Hamas leiders me dat ze de Gaza Strook binnen 24 uur in handen zouden kunnen krijgen, maar dat ze daarvan afzagen omdat ze geen Palestijns bloed wilden verspillen. Ten tweede hoopten ze dat rationele mensen binnen Fatah zouden beseffen dat een onderlinge confrontatie een zeer gevaarlijke weg is. Via hun inlichtingennetwerk wist Hamas wat er binnen de gelederen van Fatah gebeurde. Ze zijn geïnfiltreerd en wisten dus precies wat hun plannen waren. Bovendien waren ze en zijn ze nog steeds voor samenwerking al was het maar omdat geen van de beide partijen de ander kan elimineren. Tenslotte wil Hamas absoluut voorkomen dat de Gaza Strook door Israel wordt uigeroepen tot de Palestijnse staat. Israel zou dan dit ministaatje onmiddellijk erkennen, om zodoende tegelijkertijd de Westbank te claimen.
In mijn contacten met westerse media merk ik dat er veel verwarring is. Men spreekt van een staatsgreep van Hamas. Maar de vraag is dan: een staatsgreep tegen wie? Hamas is namelijk democratisch gekozen en heeft een wettige regering gevormd. Is hier sprake van een militaire staatsgreep tegen de democratisch gekozen regering? Nee. Hamas is de wettige regering en volgens het nationaal en internationaal recht bezit een wettig gekozen regering het monopolie op het geweld, dat is een van de meest wezenlijke kenmerken van een staat. Hamas deed hetzelfde als de Nederlandse regering zou doen zodra ze geconfronteerd wordt met gewapende groepen die haar met geweld ten val willen brengen. Dus is hier geen sprake van een staatsgreep van Hamas, ze kan moeilijk een staatsgreep tegen zichzelf plegen, nietwaar? De vraag is dan ook: welke belangen denken de westerse media met hun propaganda te dienen?’
Het Amerikaanse tijdschrift Vanity Fair bericht in het april 2008 nummer dat de redactie vertrouwelijke documenten in handen had gekregen die aantonen dat de Amerikaanse regering in 2007 een Palestijnse burgeroorlog probeerde uit te lokken. Het initiatief was goedgekeurd door president Bush en werd uitgevoerd door minister van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice en de plaatsvervangend Nationale Veiligheids Adviseur Elliot Abrams, de pro-Israel lobbyist, neoconservatief en vuile klusjesman, die in de jaren tachtig was veroordeeld wegens het illegaal achterhouden van informatie voor het onderzoek van het Congres naar het Iran Contragate schandaal. “Maar het geheime plan mislukte, met als resultaat een verdere tegenslag voor de Amerikaanse buitenlandse politiek onder Bush. In plaats van zijn vijanden ten val te brengen, provoceerden de door de Verenigde Staten gesteunde Fatah strijders Hamas om de alleenheerschappij in Gaza te grijpen.” Elliot Abrahams, die in een joods gezin in New York is geboren en Hebreeuws verstaat, stelde in het geheim alles in het werk om Hamas ten val te brengen en wist zo een mogelijk vrede effectief te verhinderen. Zijn sabotagepogingen leidden ertoe dat de directeur van de invloedrijke Raad voor Buitenlandse Betrekkingen, Henry Siegman, liet weten: “Elke keer dat ook maar de geringste hint werd gegeven dat de Verenigde Staten zich tenslotte bezig zou houden met een serieus politiek proces, ontmoette in het geheim Elliot Abrams in Europa of ergens anders de diplomatieke vertegenwoordigers van Olmert om hen gerust te stellen dat een dergelijk gevaar niet bestaat.” En ook nu maakte het beleid van Bush vrede onmogelijk. Washington bewapende en trainde een Fatah elitekorps onder bevel van Mohammed Dahlan, een man die in korte tijd van straatarme Palestijnse vluchteling uit een kamp in Gaza multimiljonair wist te worden, die op zijn rondreizen in vijfsterren hotels verblijft en voor een operatie naar Berlijn vliegt, terwijl ondertussen ruim 70 procent van de bevolking in de Gaza Strook van minder dan 2 dollar per dag moet zien te overleven. Dahlan’s militie wordt alom gevreesd vanwege het door de knieën en voeten schieten van politieke tegenstanders, het verkrachten met een colafles van mannen en het martelen van gevangenen met gloeiend hete staven, terwijl ze gedwongen worden: “Lang leve Mohammed Dahlan” te scanderen, zoals op videobeelden te zien is. “Onze man,” zo liet president Bush publiekelijk weten na hem drie keer te hebben ontmoet. Achter gesloten deuren prees hij Dahlan als “een goede solide leider.” Volgens David Wurmser die in juli 2007 opstapte als belangrijkste Midden Oosten adviseur van vice-president Dick Cheney voert de regering Bush “een smerige oorlog in een poging een corrupt dictatorschap [geleid door Abbas] de overwinning te bezorgen.” Wurmer wijst erop dat “wat er gebeurde niet zozeer een coup van Hamas was, maar een couppoging van Fatah die onmogelijk werd gemaakt voordat die kon plaatsvinden… Er bestaat een verbijsterend verschil tussen de oproep van de president voor democratie in het Midden Oosten en zijn politiek. Het is direct in tegenspraak ermee.” Dahlan werkt nauw samen met de FBI en de CIA en onderhield een warme relatie met de toenmalige CIA-directeur George Tenet. “Hij is simpelweg een groot en eerlijk mens. Ik heb nog steeds van tijd tot tijd contact met hem,” aldus de militieleider van Fatah dat symbool staat voor “corruptie en ondoelmatigheid.” In opdracht van de Amerikanen is hij inmiddels tot veiligheidsadviseur van president Abbas benoemd, een aanstelling die zelfs de Israelische minister van Binnenlandse Veiligheid, Avi Dichter, opmerkelijk vond: “Ik dacht bij mezelf: de president van de Verenigde Staten maakt hier een wonderlijke beoordeling.” Maar vanuit het perspectief van de Bush regering was het geenszins wonderlijk aangezien de Amerikaanse buitenlandse politiek maar al te vaak berust op een gebrek aan realiteitszin. Al sinds de Monroe Doctrine uit het begin van de negentiende eeuw is het belangrijkste uitgangspunt van de Amerikaanse buitenlandse politiek dat Washington het recht heeft om intern in te grijpen in de binnenlandse aangelegenheden van andere landen zodra dit de belangen van de VS lijkt te dienen. Daarbij is het Amerikaanse belang doorslaggevend en niet de realiteit in een bepaalde regio. Kortom, de door de VS betaalde Mahmoud Abbas en zijn veiligheidsadviseur Dahlan hadden van minister Rice opdracht gekregen om de democratisch gekozen Hamas regering uit de macht te zetten door het afkondigen van “een noodtoestand en het vormen van een nood regering… Als u volgens deze lijnen handelt, zullen we u zowel materieel als politiek steunen. Wij zullen er zijn om u te ondersteunen,” aldus een uitgelekt memo van het Amerikaanse ministerie van Buitenlandse Zaken. Een functionaris van het minister van Buitenlandse Zaken liet de onderzoeksjournalist van Vanity Fair weten dat “degenen die moesten toezien op de uitvoering van de politiek zeiden: ‘Doe alles wat nodig is. We moeten Fatah helpen Hamas militair te verslaan, en alleen Mohammed Dahlan heeft de doortraptheid en de macht om dit te doen.”’ Dat het onduidelijke is of Abbas als president het constitutionele recht heeft om een gekozen regering van een tegenpartij naar huis te sturen, interesseerde de Amerikanen volstrekt niet. Het enige dat van Abbas werd verwacht was dat hij het Amerikaanse initiatief zou presenteren als dat van hemzelf, hetgeen gebeurde. Maar omdat de coupplannen uitlekten via een Jordaanse krant was Hamas op de hoogte. Eerder al had de officiële regering ontdekt dat zwaar bewapende Fatah militieleden met geavanceerde telescoopgeweren en nieuwe uniformen vanuit Egypte de Gaza Strook waren binnengekomen. In de eerste zes maanden hadden de Fatah milities ongeveer 250 Hamas leden vermoord, zonder dat het wettige gezag dat in handen was van Hamas hiertegen effectief kon optreden. Om te voorkomen dat de zwaar bewapende en getrainde Fatah milities een staatsgreep pleegden wisten militieleden van Hamas hen militair te verslaan. Opmerkelijk was dat een deel van de gewapende Fatahleden niet meededen aan de staatsgreep van hun partij. Khalid Jaberi, commandant van de Al Aqsa Martelaren Brigades van Fatah verklaarde hierover: “De Dahlan groep wordt gefinancierd door de Amerikanen en gelooft in onderhandelingen met Israel als een strategische keuze. Dahlan probeerde alles in Fatah te beheersen, maar er zijn kaders die veel beter werk kunnen verrichten. Dahlan behandelde ons dictatoriaal. Er bestond geen algemeen besluit van Fatah om een confrontatie aan te gaan met Hamas.” Desondanks presenteerden de westerse commerciële massamedia in navolging van de politici de gebeurtenissen als een machtgreep van Hamas tegen de gehele Fatah organisatie, een omkering van de werkelijkheid. Mede daardoor kreeg Mahmoud Abbas, wiens partij zwaar had verloren tijdens de democratische verkiezingen, de alleenheerschappij in handen, werd Hamas verder geboycot en ligt vrede verder weg dan ooit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten