Ik viel er midden in: het 'verslag' van Gerri Eickhof in het NOS-Journaal van acht uur. En inderdaad, een 'aanfluiting.' Eickhof schilderde de demonstranten af als eens stelletje chaoten, lui die niet wisten wat ze nu werkelijk wilden, de een riep dit, de ander dat en aan het slot meldde Eickhof nog dat de demonstranten tegen het Marokkaanse regime een terrasje in de zon konden pikken als afsluiting van een gezellig dagje uit. We kregen als bewijs beelden van een terrasje te zien. Het was een dagje uit geweest voor de Marokkaantjes, zo kreeg de Hollandse kijker de indruk.
Mijn verzoek is deze hansworst onmiddellijk terug te roepen en van ons belastinggeld een echte journalist te sturen naar historische gebeurtenissen waarvan deze provinciaal niets begrijpt.
'Eickhof begon zijn carrière in de journalistiek toen hij op de radio een oproep hoorde van Migrantentelevisie Amsterdam dat mensen zocht die een cursus als programmamaker wilden volgen. Nadat hij de cursus volbracht mocht hij een jaar stagelopen bij het actualiteitenprogramma Kenmerk van de IKON. Na deze stage stuurde Eickhof een open sollicitatie aan het NOS Journaal, redactie buitenland,' zo lees ik. Het zegt voldoende over het niveau van de Nederlandse televisie journalistiek. 'Vaag impressionisme' van een ongeinformeerde amateur die in de grote mensenwereld verzeild is geraakt. Gerri Go Home!
Dit schreef de auteur Bas Heijne in de NRC van dit weekeinde:
'Het is de ziekte die Holland heet. Het is een ziekte waar steeds meer mensen, dat is de paradox, zich wel bij voelen. De onvrede is geen aansporing om de boel beter te maken. De onvrede is tot een excuus geworden om blijmoedig infantiel te kunnen zijn. De constante nadruk op Holland en het Hollandse, op het kleine en het nabije, het invoelbare en het overzichtelijke, heeft de grote, echte wereld tot een lastige bijkomstigheid gemaakt.
Dat heeft gevolgen. De verslaggeving van de opstand in Tunesië en Egypte door de publieke omroep was een aanfluiting. In plaats van nieuwsgaring en beschouwing was er uitzending na uitzending enkel vaag impressionisme. Steeds dezelfde charmante student mocht in steeds dezelfde woorden zijn blijdschap verkondigen. Steeds dezelfde arabisten lieten zich gaan in vrije improvisaties. Ontelbare malen werd de opstand, waarbij bijna vierhonderd doden vielen, vergeleken met een voetbalwedstrijd. Iedere serieuze duiding ontbrak. Erger – het besef dat er zoiets als serieuze duiding bestaat, leek te ontbreken. Het is ook lastig beschouwen wanneer je je eigen kleine belevingswereld tot de maat van alle dingen hebt verklaard.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten