Nazmiye Oral 22

Naar aanleiding van de aandacht die ik besteed aan de gedachtenwereld van de Volkskrant-columniste Nazmiye Oral gaf een goede vriend van me de volgende reactie:

 Anoniem heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Nazmiye Oral 9" achtergelaten: 

Nazmiye Oral,

'Maar hoe goed een integratie beleid ook is, het kan pas echt wortel schieten als er een bodem is. Die bodem bestaat uit een bewustzijn dat nu ontbreekt.'

U maakt uw gedachten wereldkundig. Als lezers meedenken, werkt men met z'n allen aan dit bewustzijn
(onderdeel van het doorgaande mondiale bewustzijn waarin we slechts incarneren en weer excarneren tenslotte).

Doordat u vervolgens stil valt, krijgt uw betoog iets van het gesputter van een tiener die zich het ouderlijk nest uitwerkt.


'Misschien kunnen de mannen van het manifest een tournee door Nederland maken.'
Anderen moeten het werk maar doen?
U 'durft' alleen mee te denken... tegen betaling?

Stan schreef in z'n eerste reaktie:
'Mevrouw Nazmiye Oral, zou u een reactie hierop willen geven? Het onderwerp is belangrijk genoeg.'
Fascinered vond ik zijn negen reakties tot nog toe. Door zijn eigen observaties en citaten. Hij denkt openlijk na over uw betoog en dat is fascinerend omdat de lezer onvermijdelijk meedenkt.
Toch laat u zijn uitnodiging links liggen. Die 'durf' heeft toch niets te maken met Stan's bevlogen persoonlijkheid of zo?

Iemand vergeleek 'persoonlijkheid' eens met een telefoontoestel:
hoe kun je stil vallen bij het zien van de kleur van het toestel,
je communiceert toch met wat er gezegd wordt...?

Ton
PS: Jammer dat het boek van Philip Slater in boekhandels niet meer te krijgen is; het is mij althans nog niet gelukt.
Mag ik dat ene citaat hier herhalen, al kun je het begrip 'American culture' onderhand verbreden.

'I would like to suggest three human desires that are deeply and uniquely frustrated by American culture:

1. The desire for community -- the wish to live in trust, cooperation, and friendship with those around one.
2. The desire for engagement -- the wish to come directly to grips with one's social and physical environment.
3. The desire for dependence -- the wish to share responsibility for the control of one's impulses and the direction of one's life...' 

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2011/02/nazmiye-oral-9.html

Tot zover de reactie van Ton, iemand die al vele decennialang elk jaar enige tijd door Azie reist. Welnu, de vraag waarom Nazmiye Oral niet reageert is tamelijk eenvoudig te beantwoorden. Nederland is een te klein land om een echte discussie met anderen aan te gaan. Iedereen hier is verschwestert und verschwägert, iedereen kent elkaar op de apenrots. Iedere beweging veroorzaakt onrust. Bovendien heeft iedereen hier een vastgestelde prijs die angstvallig beschermd moet worden. Er bestaat geen wezenlijk verschil tussen Hengelo waar ze geboren werd en Amsterdam waar ze 'optreedt'. Nazmiye Oral in haar kleine theaterwereldje weet dat net zo goed als elke ambtenaar op welk ministerie dan ook. Je speelt het spel mee, of je wordt buitenspel gezet, zo verordonneert de kruideniersmentaliteit in de polder. Hier onder die lage donkere luchten wordt elke dissident net zo gemarginaliseerd als in elk benepen cultuurtje. Hoe graag Oral ook in discussie zou willen gaan, ze weet dat ze er in de sociale hierarchie niet beter op zal worden. Ze heeft een bepaald product waarvan de kwaliteit niet ter discussie mag staan. Ze mag toneel spelen, de schijn wekken, maar daar ligt dan ook onmiddellijk de grens. Let eens op wat ze hier beweert:

Nazmiye Oral over het belang van elkaar 'echt zien'

woensdag, 19 augustus 2009

"Het illustreert wat ik mis. Het werkelijk ‘zien’ van elkaar. Ik koos voor deze film, omdat het me gaat om het belang van beelden die in een algemene, dagelijkse context niet bestaan. In het filmpje zit mijn zusje in een fantasie-context waar ze meer zichzelf kan zijn dan in de realiteit. Want zodra ze haar kostuum uittrekt zit ze, zonder daar zelf voor te kiezen, gevangen in een andere context: die van ‘het Turkse meisje’ of die van ‘de allochtoon’.

http://www.human.nl/blog-32499-nazmiye-oral-over-het-belang-van-elkaar-echt-zien

Nazmiye Oral moet het hebben van de rol van slachtoffer, van de vrouw die iets 'mist' in het leven, het leven waarin haar 'zusje' niet 'werkelijk gezien' wordt. Het gaat om deze zin:

zodra ze haar kostuum uittrekt zit ze, zonder daar zelf voor te kiezen, gevangen in een andere context: die van ‘het Turkse meisje’ of die van ‘de allochtoon.’

Het is deze klaagtoon die haar positie en haar aanzien bepaalt. Nederlanders zijn gek op 'slachtoffers,' want die hoeven ze niet serieus te nemen. Het slachtoffer heeft altijd gelijk, en zo verkrijgt het zijn/haar macht. Vandaar dat zoveel Nederlanders zich als slachtoffer presenteren. Wat Oral niet begrijpt is dat ieder mens 'zonder daar zelf voor te kiezen, gevangen zit in' een of 'andere context'. Dat is nu juist het tragische element van het menselijk bestaan, zoals de grote tragedieschrijvers hun publiek duidelijk maakten. Het zijn alleen de volgelingen van een of andere verlossingsleer die dit niet beseffen. Nazmiye Oral meent werkelijk dat de mens 'in alle vrijheid' kan leven, gebonden aan niets. Dit is een gevaarlijke levenshouding omdat het onvermijdelijk leidt tot rancune, tot het aanwijzen van daders, tot het jezelf slechts kunnen zien als 'slachtoffer,' met als gevolg dat je nooit verantwoordelijkheid hoeft te nemen.

Het was Alberto Moravia die in Il Conformista dit mechanisme zo helder heeft bloot gelegd. De fascistische hoofdrolspeler beschuldigt aan het eind van het boek een man die hij als jongmens kende en hem zijn 'onschuld' zou hebben ontnomen door hem met homoseksualiteit te confronteren. Door die onverwachte ontmoeting voelde hij zich geschonden, zag hij zichzelf als slachtoffer en meende daarom  niet verantwoordelijk te zijn geweest voor het feit dat hijzelf voor de viriele mannelijkheid van het fascisme had gekozen. Kortom. 'zonder daar zelf voor te kiezen,' zat hij al die tijd 'gevangen in een andere context,' een 'context' die hem tot een fascistische dader had gemaakt.

De andere man legt hem tenslotte uit dat ieder mens zijn 'onschuld' verliest, dat het verlies aan onschuld domweg een onlosmakelijk onderdeel is van het menselijk bestaan. En pas op dat moment realiseert het zogeheten slachtoffer zich dat hij zichzelf als afwijkend van de anderen zal moeten leren accepteren, als net zo'n eenzaam individu als ieder ander, en dat hij dus verantwoording dient te nemen voor zijn eigen handelen. Hij beseft dat hij al die tijd geen slachtoffer was, maar wel anderen tot slachtoffer heeft gemaakt. Het 'zusje' van Nazmiye Oral zal 'zodra ze haar kostuum uittrekt' altijd en overal 'zonder daar zelf voor te kiezen, gevangen' blijven zitten 'in een andere context: die van ''het Turkse meisje'' of die van ''de allochtoon.''' Dat is helemaal niets bijzonders.


We zitten allemaal gevangen, maar dat ervaart men pas op het moment dat we elkaar 'werkelijk zien.' Ondertussen kan Oral mij en Ton en alle anderen die afwijken niet 'zien,' met als gevolg dat ze zwijgt als het graf.

http://opinie.volkskrant.nl/artikel/show/id/7686/Gevangen%20in%20de%20klauwen%20van%20bange%20ouders//