Arnon Grunberg

Het is een schrijver die in Nederland de werkelijkheid durft te beschrijven en niet de journalisten. Arnon Grunberg noteert op de voorpagina van de Volkskrant in zijn Voetnoot:


Decennia zwegen wij over martelingen in Egyptische politiecellen, corruptie en vervalste verkiezingsuitslagen. Mubarak was een dictator, maar wel onze dictator. Zoals de behandeling van vrouwen in Afghanistan (nu en dan) onze aandacht opeist, maar vrouwen in Saoedi-Arabie genegeerd kunnen worden. Het Saoedische koningshuis mag er andere normen op nahouden dan wij, het blijft een bevriend koningshuis. De politiek van de EU en Amerikanen ten aanzien van de Arabische wereld kan worden samengevat als: zwaar gedoseerd engagement. Mensenrechten waren alleen een probleem als de dictator in kwestie uit de gratie viel. Hurghada was zon, zee en strand...


En juist daardoor ziet men nu hoe slecht de Nederlandse journalisten en opiniemakers, als bijvoorbeeld Paul Brill van dezelfde Volkskrant, doorhebben wat er onvermijdelijk zat aan te komen, zoals ik op mijn weblog al jaren beschrijf. De Nederlandse journalistiek is veel te ideologisch georienteerd om de werkelijkheid te kunnen beschrijven. Net zo min als de Nederlandse pers de val van de Muur voorzag, of de ineenstorting van de Sovjet Unie, of de opkomst van Pim Fortuyn en het ressentiment, zo voorzag men de huidige opstand in de Arabische wereld. Praatjesmakers en onbenullen beheersen hier de massamedia. In de angelsaksische wereld kan men nog altijd een tegenstem of een kritisch verslag vernemen, hier niet. Hier moeten we het doen met een auteur als Arnon Grunberg die beschrijft wat iedereen ziet en weet, en mijn collega's blijven verzwijgen.