Nazmiye Oral door het oog van een cameralens.
Twee karaktervolle afbeeldingen gemaakt door Anneke Kuyper van twee verschillende vrouwen die beiden waardigheid uitstralen. Mijn vraag: is waardigheid te leren, zoals je leert rekenen bijvoorbeeld?
Kijkt u eens goed naar die twee gezichten. Zijn dit vrouwen zonder identiteit? Zijn dit vrouwen van wie de vleugels zijn afgeknipt? Zijn dit vrouwen die niet geleefd hebben? Zijn dit mensen die 'angst' hebben 'voor verlies van identiteit. Angst om te verdwijnen'? zoals Nazmiye over de naar Europa uitgeweken Turkse ouders schrijft. Zijn dit vrouwen die niet alleen konden bestaan en dus niet in staat waren een eigen leven op te bouwen? Of zoals Oral stelt niet naar hun eigen waarheid leefden 'en dat is wat telt' in de wereld van het grote ik versus het kleine wij? Wat is zo verwerpelijk 'als je bent opgevoed vanuit een wij-identiteit waaraan alles ondergeschikt is en zelfs het eigen ik in dienst staat van het wij'?
De veronderstelling van de totale vrijheid, waar berust die precies op? Zijn de westerlingen vrij die de hele dag door op elk niveau van alle kanten bestookt worden met reclame en propaganda voor een bepaald mens- en wereldbeeld? Zijn consumenten vrij die geen product kopen maar een bepaalde levensstijl, een image waarnaar ze hun eigen imago moeten kneden? Zijn gefotoshopte westerse vrouwen werkelijk vrijer dan die Griekse vissersvrouw of die Turkse boerenvrouw? En zo ja, in welk opzicht precies? Kunnen vrouwen als Nazmiye Oral werkelijk een keuze maken in een systeem waarvan de ideologie door de vooraanstaande bankier Paul Mazer als volgt werd samengevat:
We must shift America from a 'needs' to a 'desires' culture, people must be trained to desire, to want new things even before the old has been completely consumed . We must shape a new mentality in America, man's desires must overshadow his needs.
Het spreekt voor zich dat de massamedia, de pers, hierin een centrale rol kreeg toebedeeld. Ook Opzij is een commercieel blad dat winst moet maken om te kunnen overleven en zich dus moet aanpassen aan de dwang van de markt. Oral ongewild geretoucheerd op cover Opzij
Een paar jaar geleden zag ik Century of Self, de schitterende documentaire die Adam Curtis voor de Britse televisie maakte en waarin hij over de grondlegger van de public-relations industrie, de invloedrijke Amerikaan Edward Bernays, zegt dat hij de industrielen demonstreerde:
how they could make people want things they did not need by linking mass produced goods to their unconscious desires. Out of this would come a new political idea of how to control the masses. By satisfying people's inner selfish desires one made them happy and thus docile. It was the start of the all-consuming self, which has come to dominate the world today.
Edward Herman en Noam Chomsky concluderen in Manufacturing Consent het volgende:
Given the imperatives of corporate organisation and the workings of the various filters, conformity to the needs and interests of privileged sectors is essential to succes. In the media, as in other major institutions, those who do not display the requisite values and perspectives will be regarded as "irresponsible," "ideological," or otherwise aberrant, and will fall by the wayside.
Uit de gezichten van de vrouwen die door Anneke Kuyper werden afgebeeld spreekt lijden, beide vrouwen hebben een zwaar leven geleid, maar er spreekt ook een onvoorstelbare kracht uit, een vitaliteit die men niet zo vaak meer ziet bij moderne mensen, en bovenal, er spreekt waardigheid uit, iets dat de consument niet kent, omdat je waardigheid niet kunt kopen. Eer is geen bestaande werkelijkheid meer in het moderne leven.
Moeten we deze beide vrouwen van Anneke Kuyper nu zien als representanten van een onvrije cultuur, van een systeem dat alleen kan overleven door 'het vernietigende effect van afknippen van vleugels'?
Aan het slot van Edward Albee's toneelstuk The American Dream zegt de grootmoeder nadat iedereen gekregen heeft wat hij/zij meende te zoeken:
Well, I guess that just about wraps it up. I mean, for better or for worse, this is a comedy, and I don't think we'd better go any further. No definitely not. So, let's leave things as they are right now... while everybody's happy... while everybody's got what he wants... or everybody's got what he thinks he wants. Good night, dears.
Doek dicht, applaus, die lange eenzame weg terug naar huis en morgen weer die eeuwige herhaling van zetten, op kantoor of in een fabriek, en wel omdat wij 'in alle vrijheid' ons 'eigen pad bepalen,' or think we do.
Doek dicht, applaus, die lange eenzame weg terug naar huis en morgen weer die eeuwige herhaling van zetten, op kantoor of in een fabriek, en wel omdat wij 'in alle vrijheid' ons 'eigen pad bepalen,' or think we do.
4 opmerkingen:
Onderdeel van de serie De weg naar het Avondland ging over shlomo sand
http://programmas.canvas.be/de-weg-naar-het-avondland/achtergrondinfo-shlomo-sand/#more-113921
Dit stond in de nieuwsbrief die ik vandaag kreeg van vrouwen in het zwart
Wil eindigen met een heel interessant gesprek, dat een Ned. Journalist van Nieuwsuur had met een paar Egyptische Nederlanders; altijd heel aimabel en hoffelijk hadden ze uitgelegd dat de Broederschap al decennia geleden het geweld had afgezworen, een normale politieke partij was geworden, dat ze ongeveer 20 à 30 % van de bevolking vertegenwoordigen.
Toen de journalist voor de zoveelste maal de angst er weer in wilde pompen: ‘maar als er democratie komt en dan komen misschien de Moslim Broeders…’ zegt opeens een van hen heel to the point:
”Nou en, wat gaat dat U aan? Stel dat zij de macht krijgen. Is dat jullie zaak? Dat is democratie en dan moeten jullie niet zitten te ouwehoeren over welke partij. Een tweede Iran zegt U? Dat hebben jullie gecreëerd, ik bedoel niet u persoonlijk; het gaat niet alleen over Mubarak, maar over alle dictators in het Midden Oosten. Als het Westen die regiems blijft steunen, wordt het nog veel erger dan Iran. Die hypocrisie van het Westen… maar ik ben bang dat die hypocrisie een soort van kanker is, die niet te genezen is. Helaas.”
Daar kunnen ze het mee doen, de VS, EU en bondgenoten.
Corrie
Stan,
Ik denk dat het te leren is. Maar ook, of beter vooral, niet te koop is. Je kan het uiteraard niet leren in de zin zoals dat op een school of een training of cursus gebeurt. Het is ook een keuze en daarvoor (blijven) staan. En keuzes maken moet men ook leren.
Tenslotte kan je het ook nog verliezen (of afleren zo je wilt), maar dat is ws wel dom want men zou dan in middels beter moeten weten, en is eeuwig zonde.
gr. Arnoud
Repressive Tolerance (full text) by Herbert Marcuse (1965)
Daar moet ik aan denken, als het gaat om het moderne 'de vrijheid om te zijn wie je bent' idee. Je mag zijn wie je bent - als je je maar onderwerpt aan het systeem. Dat geldt op micro-niveau (individueel) en macro-niveau ('vrijheid en democratie' voor iedereen).
Het individualisme is zó uit de hand gelopen dat we nu niet meer goed weten wie we zijn, dat maakt ons onzeker en angstig. Dus gaan we op zoek naar onze identiteit, wie zijn we, maar nog belangrijker: bij wie horen we, aan wie kunnen we onszelf toetsen. Want onze identiteit moeten we altijd toetsen aan de Ander.
Het systeem van repressieve tolerantie vaart er wel bij: onze identiteit kunnen we de laatste halve eeuw namelijk kopen. Repressieve tolerantie betekent niet, als in een dictatuur, het onderdrukken en bestrijden van dissidente geluiden, maar het corrumperen en incorporeren van deze geluiden, en er uiteindelijk van profiteren. Dat gebeurt op politiek niveau, zie 'socialistische' partijen, maar ook op cultureel niveau. Kijk bijvoorbeeld naar de jongerenculturen van Punk en rap-muziek. Wat begon als een creatief en artistiek tegengeluid tegen de sociale orde, als culturele 'underground' bewegingen, werd in rap tempo geïncorporeerd, gecorrumpeerd en geëxploiteerd.
En zo is dat ook met het feminisme gegaan, getuige Opzij. Het is inmiddels een gecorrumpeerd instituut dat vrouwen naar voren schuift als Heleen Mees en Ayaan Hirsi Ali. Op twee verschillende vlakken propageren zij hetzelfde: onderwerping en repressie, onder het mom van bevrijding. Repressieve tolerantie.
Zie ook deze cover van Dämmer Magazine, over GroenLinks en Afghanistan.
Sold out:
"De trainingsmissie in Kunduz staat niet in de letter, maar wel in de geest van het verkiezingsprogramma van GroenLinks. Dat zei fractievoorzitter Jolande Sap zaterdag op een partijcongres in Utrecht."
http://www.trouw.nl/nieuws/nederland/article3410869.ece
Een reactie posten