Nazmiye Oral schreef in haar Volkskrant-column:
Na de aanslag op de Twin Towers veranderde het klimaat en zou je kunnen stellen dat moslimjongeren zich gevangen voelen in een clichébeeld waar ze maar niet los van komen.
Maar laten we eerlijk zijn: het integreren in Nederland is vele decennia subtiel ontmoedigd door angstige ouders.
Iets in mij zegt dat er een fundamenteel element in deze voorstelling van zaken over het hoofd wordt gezien, omdat het onzichtbaar lijkt. Lijkt, met nadruk. Naast het gewone dagelijkse leven voltrekt zich ook een geheim leven, een leven in stilte van ieders bewustzijn waarin wij ons eenzaam voortbewegen en toch een onderdeel vormen van een groter geheel. De Amerikaanse auteur Edgar Doctorow heeft dit iets ooit eens helder in enkele zinnen blootgelegd.
Edgar Lawrence Doctorow (New York City, 6 januari 1931) is vooral bekend als schrijver van maatschappijkritische, historische romans. Hij werd bekend met The Book of Daniel in 1971 en met Ragtime. Sinds 2006 bekleedt hij de Glucksman leerstoel van de Amerikaanse letteren van de Universiteit van New York. Zijn werk verschijnt wereldwijd in dertig talen... Doctorow is opgegroeid in The Bronx (New York City), als zoon van tweede-generatie Amerikanen van Russisch-Joodse afkomst.
Ric Burns begint zijn prachtige achtdelige filmdocumenaire New York met de volgende uitspraak van Doctorow:
If you imagine an ordinary moment at an intersection of New York City and there is a pause, or a traffic light, and some people stopped and others are in motion. If you would put that into a freeze-frame and hold everything for a second you realize that there is a universe there of totally disperate intentions. Everybody going about his or her business in the silence of their own mind, with everybody else and the street and the time of day and the architecture and the quality of the light and the nature of the weather as the background or field for the individual consciousness and the drama it is making itself at that moment. If you think about it, that is what is happening in the city, and that somehow the city can embrace and accept and accommodate all those disperate intentions at one single time, not only at that corner but at thousands of corners.
Ieder lid van de gemeenschap is in een metropool opgenomen in een nooit eindigende symfonie van actie en interactie. Maar Nederland heeft geen metropool. Nederland is een grote provincie waarin opmerkelijk genoeg de provincialen qua invloed en aanwezigheid almaar manifester aanwezig zijn. Nazmiye Oral, let vooral eens op het feit dat een onevenredig hoog aantal rancuneuzen uit Limburg en andere afgelegen provincies afkomstig is. De op een minderwaardigheidscomplex gebaseerde haat van de PVV tegen de grachtengordel, tegen de cultuur, tegen de stad of dat wat er voor doorgaat, is tekenend voor de sfeer in het land achter de dijken. Hier kan op het moment dat de globalisering werkelijk alles aan zich heeft onderworpen er geen ruimte meer bestaan '[to] embrace and accept and accomodate all those disperate intentions at one single time.'
Waarin moeten Turkse jongeren in Nederland integreren? In welke symfonie spelen ze een rol?
Waarin moeten Turkse jongeren in Nederland integreren? In welke symfonie spelen ze een rol?
1 opmerking:
Nazmiye Oral,
'Maar hoe goed een integratie beleid ook is, het kan pas echt wortel schieten als er een bodem is. Die bodem bestaat uit een bewustzijn dat nu ontbreekt.'
U maakt uw gedachten wereldkundig. Als lezers meedenken, werkt men met z'n allen aan dit bewustzijn
(onderdeel van het doorgaande mondiale bewustzijn waarin we slechts incarneren en weer excarneren tenslotte).
Doordat u vervolgens stil valt, krijgt uw betoog iets van het gesputter van een tiener die zich het ouderlijk nest uitwerkt.
'Misschien kunnen de mannen van het manifest een tournee door Nederland maken.'
Anderen moeten het werk maar doen?
U 'durft' alleen mee te denken... tegen betaling?
Stan schreef in z'n eerste reaktie:
'Mevrouw Nazmiye Oral, zou u een reactie hierop willen geven? Het onderwerp is belangrijk genoeg.'
Fascinered vond ik zijn negen reakties tot nog toe. Door zijn eigen observaties en citaten. Hij denkt openlijk na over uw betoog en dat is fascinerend omdat de lezer onvermijdelijk meedenkt.
Toch laat u zijn uitnodiging links liggen. Die 'durf' heeft toch niets te maken met Stan's bevlogen persoonlijkheid of zo?
Iemand vergeleek 'persoonlijkheid' eens met een telefoontoestel:
hoe kun je stil vallen bij het zien van de kleur van het toestel,
je communiceert toch met wat er gezegd wordt...?
Ton
PS: Jammer dat het boek van Philip Slater in boekhandels niet meer te krijgen is; het is mij althans nog niet gelukt.
Mag ik dat ene citaat hier herhalen, al kun je het begrip 'American culture' onderhand verbreden.
'I would like to suggest three human desires that are deeply and uniquely frustrated by American culture:
1. The desire for community -- the wish to live in trust, cooperation, and friendship with those around one.
2. The desire for engagement -- the wish to come directly to grips with one's social and physical environment.
3. The desire for dependence -- the wish to share responsibility for the control of one's impulses and the direction of one's life...'
Een reactie posten