Leora Rosner. Confused. 5

Sonja wees me er nog eens op hoe belangrijk de holocaust is als politiek wapen van de zionisten:

"Noting that anti-semite's desire to expel Jews from their nations would aid the Zionist cause."

The Diaries of Theodore Herzl as edited and translated by Marvin Lowenthal (Dial Press, New York, 1956)

En inderdaad:

The anti-Semites will become our most loyal friends; the anti-Semitic nations will become our allies.

Sourced, The Diaries of Theodore Herzl (1956)
Noting that anti-semite’s desire to expel Jews from their nations would aid the Zionist cause.
Other Theodor Herzl Quotes
In Paris… I achieved a freer attitude toward anti-Semitism, which I now began to understand historically and to pardon.

http://www.quotesstar.com/quotes/t/the-anti-semites-will-become-our-250617.html

Feit is dat het zionisme niet zonder het antisemitisme kan bestaan, het is zijn reden van bestaan. Het christelijk antisemitisme is de basis van het bestaan van de staat Israel. Tegelijkertijd heeft dit geleid tot de zionistische terreur waarbij steeds meer Palestijnse burgers worden vermoord en verwond en steeds meer land van hen gestolen wordt. Om die terreur te rechtvaardigen misbruikt het zionisme het antisemitische argument. Daarmee chanteert men de hele niet-joodse wereld. Over dit onderwerp sprak ik uitgebreid met de joods-Israëlische hoogleraar Idith Zertal. Ze doceerde geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem en is algemeen bekend door haar publicaties. Ze was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceert momenteel aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen.

In haar opzienbarende studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood laat de historica zien hoe ‘het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is -- gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.’ Ze zet helder uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke politiek, in feite ten koste van de ware slachtoffers zelf. ‘Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde – door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit – zo’n kwart miljoen Holocaustoverlevenden die naar Israël waren gemigreerd.’

Tegen mij vertelde Edith Zertal:

Terwijl we militair en technologisch sterk zijn, zijn we tegelijkertijd psychologisch zwak. Er zit een diepe neurose in de Israëlische psyche, een neurose die in stand wordt gehouden en gevoed door de Israëlische politiek, want het is opportuun om gezien te worden als slachtoffer. Dat geldt ook voor het huidige geweld tegen de Palestijnen, waarbij wij absoluut niet de slachtoffers zijn. Ik ben een historica en geen futuroloog, maar als u mij vraagt wat de oplossing is nu het slachtofferschap een deel van de Israëlische identiteit is geworden, dan denk ik dat het sleutelwoord onderwijs moet zijn, democratische scholing van de burgers. Helaas gaat het Israëlische onderwijs de verkeerde kant op, het wordt gebruikt om het nationalisme te bevorderen en om het slachtofferschap te voeden. Onze jeugd wordt naar Auschwitz gestuurd om betere soldaten te worden en aan Auschwitz en het conflict met de Palestijnen ontlenen we onze nationale identiteit. Die twee zaken, Auschwitz en het Conflict, zijn samengevoegd tot één mythische realiteit, die ver van de werkelijkheid afstaat. Het voortdurende conflict conditioneert de Israëlische visie op de Holocaust en op zijn beurt voedt de Holocaust het conflict, waardoor beide fenomenen één zijn geworden. Bovendien zijn beide op een bepaalde wijze ahistorisch en surrealistisch geworden. Israël wordt overspoeld door herdenkingsceremonies, maar die zijn paradoxaal genoeg een aspect geworden van geheugenverlies. Ze gaan namelijk niet om het herinneren, maar om het bewerkstelligen van een politiek effect. De herinneringen aan de Holocaust die de Israëli’s ingeprent krijgen, zijn niet die van de overlevenden zelf. De overlevenden van de Holocaust werd decennialang het stilzwijgen opgelegd. De herinnering aan de Holocaust werd in Israël geconstrueerd door degenen die hem niet hadden meegemaakt, door de oude zionistische garde, die voorafgaand aan de Holocaust in Palestina was gearriveerd. De herinnering aan de Holocaust is een politieke constructie. Ik doceer aan de universiteit over de Holocaust en merk hoe weinig jonge Israëli’s erover weten. Er zijn té veel lessen in de Holocaust en er is té weinig kennis erover. Het probleem is dat de Israëli’s zichzelf leren definiëren als slachtoffers. En het lijkt alsof we zodoende carte blanche hebben gekregen, als ultieme slachtoffers voelt men zich gerechtigd alles te doen wat men wil omdat men denkt nog steeds in een Holocaustsituatie te verkeren...

Historisch gesproken was er, denk ik, misschien geen andere oplossing mogelijk voor de Joodse kwestie, vooral niet na de Holocaust. Het tragische is alleen dat om één catastrofe te stoppen we een andere catastrofe hebben veroorzaakt, dat is het hele verhaal in een notendop. Israël was een poging om het Joodse probleem op te lossen, en op een bepaalde manier heeft het dat ook gedaan, niet helemaal, niet op perfecte wijze, maar het schiep een vaderland. De ontzettend hoge prijs ervoor werd betaald door de Palestijnen. Het ontstaan van Israël betekende echt een ramp voor hen. Welnu, we kunnen de geschiedenis niet terugdraaien, we kunnen het verleden niet veranderen, we zijn gedwongen met het verleden te leven, maar dat ontslaat ons niet van de morele en politieke verplichting om de Palestijnse catastrofe te erkennen. Israël is volgens mij verplicht niet alleen om dit te erkennen, maar ook om de Palestijnen te helpen het leed te verzachten. En door zo’n genezingsproces zullen we de buitengewoon ernstige problemen van de Joden in Israël oplossen. Iran vormt geen bedreiging voor Israël, de ware bedreiging is ons onvermogen een oplossing te vinden voor het conflict met onze directe buren. Dat bepaalt alles in Israël, onze hele samenleving, ons morele karakter, onze politiek, onze democratie. Een democratie met naast de deur een totalitaire militaire bezetting werkt niet. De democratie wordt van binnenuit verzwolgen als gevolg van het feit dat het al zo lang een militaire bezetter is. Israël heeft slechts twintig jaar geen bezetting gekend, al twee derde van zijn bestaan is het een militaire bezetter. De prijs daarvoor is gigantisch, op elk gebied. Willen we onszelf genezen, willen we psychische rust vinden, waardoor we ons leven kunnen normaliseren, dan moet de Israëlische samenleving de bezetting stoppen, het conflict met de Palestijnen oplossen en de verstoorde relaties met de andere Arabische staten verbeteren. Dat is in ons eigen belang, het is niet alleen goed voor de Palestijnen in bezet gebied, maar ook voor ons. We zullen ons leven moeten normaliseren, dat komt ook de Palestijnse Israëli’s ten goede, die nu als tweederangsburgers worden behandeld. Zij hebben niet dezelfde positie, hetzelfde aanzien en dezelfde rechten als de eerste de beste Jood die gisteren in Israël aankwam, terwijl de Palestijnen hier al eeuwen wonen. Dit is een fundamenteel probleem dat Israël nooit heeft opgelost. En dat komt weer door het conflict met de Palestijnen en met de Arabische wereld, en natuurlijk allereerst door de zionistische overtuiging dat Israël een exclusief joodse staat dient te zijn. Wij hebben geen duidelijk afgebakend land waarin we ons beschermt kunnen voelen. De moderne, seculiere zionistische onderneming zag er vanaf het begin ondubbelzinnig van af om zijn territoriale grenzen te bepalen. De zionistische beweging als vertegenwoordiger van de Joodse nationale aspiraties heeft het debat over het vraagstuk van de staatsgrenzen al die tijd ontweken. In geen enkele fase heeft de staat Israël zijn eigen grenzen afgebakend, noch heeft het iets gedaan om deze grenzen aan te geven en internationale erkenning ervoor te winnen. Israëls bewuste politiek van territoriale onduidelijkheid, bleek ook uit de herhaalde schendingen van de grenzen zowel door de staat als door radicale groeperingen met de openlijke of verhulde steun van de staat. Maar duidelijke grenzen op elk levensgebied zijn essentieel om een gezond bestaan te kunnen leiden. De mens moet zijn grenzen weten en Israël kent geen grenzen en gedraagt zich ook als zodanig; alsof er geen limiet bestaat. De manier waarop wij met het conflict omgaan, de wijze waarop wij de Palestijnen behandelen, is alsof we geen grenzen hebben. En die mentaliteit komt voort uit een combinatie van omstandigheden, de totale hulpeloosheid tijdens de Holocaust én het gevoerde politieke beleid, dat geen fysieke, emotionele en psychologische grenzen kent. De nazi-holocaust en de Israëlische macht zijn centrale factoren geworden in het consolideren van de Israëlische identiteit en in het versterken van de sociale cohesie in en de solidariteit met Israël. De Holocaust is op een directe en metaforische manier volledig in het dagelijkse leven van de Israëli’s verweven. Overal wordt de Holocaust erbij gehaald, overal wordt ernaar verwezen, het is een uiterst geladen gegeven waarvan de betekenis boven zichzelf uitstijgt, het is onderdeel van een ideologie geworden die macht verschaft. Op die manier is er een beschadigd beeld ontstaan van wat politiek en democratie behoren te zijn. Al vóór de stichting van de staat heeft Hannah Arendt hier expliciet voor gewaarschuwd.

Tot zover de Joods-Israelische geleerde Edith Zertal, de rest van dit interview kunt u in mijn boek De oneindige oorlog lezen. Haar uiteenzetting verklaart de houding van zionisten als Leora Rosner, die zwijgt wanneer meer dan 300 Palestijnse kinderen door Israel worden vermoord, maar die de extremist Netanyahu toejuicht met deze woorden:

BRAVO!!!!!! It needed to be said. That British academicians find it necessary to boycot Israeli academicians is rediculous. Intelliigence is one of Israels greatest assets. Here in the Netherlands people are oh so prone to supporting the Palestinian cause no matter what. They refuse to admonish Palestinian terrorism and are always ready to put the blame in Israels lap. Israel has shared enormous amounts of know how in all fields with the rest of the world. What, in fact, have the Palestinians shared? Zilch...oh wait a minute, I forgot....they shared Yassar Arafat and his methods of terrorism. It's time the world woke up!

BRAVO, met vet gedrukte hoofdletters en 6 uitroeptekens nadat Netanyahu een Britse academische boycot van Israel had vergeleken met vooroorlogs antisemitisme. Bij gebrek aan argumenten wordt het aloude argument van antisemitisme eindeloos van stal gehaald zodra onder andere intellectuelen niet langer meer de Israelische terreur tegen de Palestijnen wensen te accepteren. Niets mag in de ogen van zionistische extremisten hun 'Joodse staat' aan banden leggen. Zouden daarentegen meer dan 300 joodse kinderen zijn vermoord door Palestijnen dan zou Leora Rosner -- zelf moeder van een kind -- tot het einde der tijden hier aandacht voor vragen. Het toont andermaal hoe verziekt het gecultiveerde slachtofferschap is. Het leidt onvermijdelijk tot racisme en fascisme. De vraag is nu: hoe leggen we dit de Rosners in de wereld uit? Of kan dat niet?