zaterdag 5 juni 2010
Halve of misleidende informatie over Israel
Zoals in het artikel “Wereldwijde veroordeling van het optreden van Israel” van 1 juni 2010 gemeld sloot NRC (op zijn website) zich - tot het moment van publiceren van dat artikel - niet aan bij de wereldwijde veroordeling. Het kwam niet verder dan het artikel “Irrationele enteractie”. Waarin de krant stelt dat er “eigenlijk geen enkel land ter wereld [is] dat de Israëlische actie niet heeft veroordeeld”, zonder zelf ook een veroordeling uit te spreken. En het woordje “eigenlijk” is er toch te veel aan. Een land dat de actie niet heeft veroordeeld is immers … Nederland! Zie de verklaring van demissionair buitenlandminister Verhagen. Ook de opmerking “... Amerika heeft in de Veiligheidsraad een resolutie gesteund waarin een echt onafhankelijk onderzoek wordt geëist” roept vraagtekens op. Amerika laat zo’n onderzoek immers over aan Israel. De verdachte die zijn eigen (eventuele) misdaden mag onderzoeken. Dat NRC zo’n opmerking plaatst zonder enige kanttekening geeft te denken. En ook tot vandaag krijgt NRC geen veroordeling over de lippen. Al waar het nog mee afkomt is de publicatie van de verklaring de VN Veiligheidsraad over “de Israëlische aanval op het pro-Palestijnse hulpkonvooi voor Gaza”. Opnieuw zonder een standpunt van de krant. Waar kwaliteitskranten Trouw, Volkskrant, De Morgen en De Standaard in redactionele artikelen onmiddellijk de Israëlische actie veroordelen volstaat NRC met achtergrondinformatie en een lauw commentaarstuk waarin het spreekt over “fouten” van Israel en betreurenswaardige imagoschade voor het land.
Wel publiceert NRC 1 juni 2010 het artikel “De ratio verzwolgen” van columniste Elsbeth Etty, dat stevige kritiek uit op het optreden van Israel. Blind geweld en bloedvergieten door Israëlische commando’s op volle zee, zo luidt het. De regering Netanyahu reageert met grof en ontoelaatbaar geweld op een zelf gecreëerde uitdaging: verlies van eer en prestige, en daarmee een gevoelige symbolische politieke nederlaag als de actievoerders erin zouden slagen de blokkade te breken. Indien het waar is dat de opvarenden alleen passief verzet boden is dit een internationale misdaad, die de toekomst van Israel zelf raakt, aldus Etty. Tot daar straffe taal, maar daarna komen de “mitsen en maren”. Want de columniste komt niet verder dan “Netanyahu en de zijnen heeft de inwoners van Gaza hulp ontzegd”. Welnu, in Gaza zit men niet op "hulp" van de gijzelnemer te wachten, maar op open grenzen om de wederopbouw aan te pakken. Etty krijgt geen veroordeling over haar lippen voor de onwettige blokkade, de bloedige oorlog begin 2009 en de boycot van het Goldstone-rapport. Vertwijfeld vraagt de NRC columniste zich af of Israel zich dat allemaal kan veroorloven zonder zijn eigen bestaansgrond in het geding te brengen. Zij verdedigt het recht van Israel op “veiligheid en zelfverdediging” en stelt dat het land zich mag en moet verdedigen tegen terroristen. Wie die "terroristen" dan wel zijn vermeldt zij niet.
Ook elders gaan media met een grote boog om de echte problematiek heen. Dat bracht de Amerikaanse emeritus professor Jerome Slater ertoe om de “onverantwoordelijkheid van de New York Times (NYT) publiekelijk aan de kaak te stellen". Slater verwijst naar een redactioneel artikel in de NYT waarin de krant Hamas omschrijft als “een organisatie die uit is op de vernietiging van Israel”. Voor de professor op het eerste gezicht een onschuldige passage, tenzij je toevallig de werkelijkheid kent. 
En, zo doceert de professor, die werkelijkheid is dat de Israëlische economische wurggreep extra werd aangeschroefd na de machtsovername van Hamas juni 2007, maar al begon in februari 2006, als antwoord op de overwinning van Hamas na vrije verkiezingen. Bovendien nam Hamas een aantal geheime en openlijke initiatieven gericht op de regering Bush en op Israel, waarbij het duidelijk maakte een politieke oplossing te willen voor het conflict Israel-Palestina. Die initiatieven werden niet alleen genegeerd of smalend afgedaan als “trucjes”, uit vertrouwelijke documenten weten we nu dat de regering Bush na deze verkiezingen een interne Palestijnse coup tegen Hamas aanmoedigde (David Rose, “The Gaza Bombshell,” Vanity Fair, april 2008). Een zaak die verborgen bleef voor de Amerikaanse bevolking, maar zonder enige twijfel niet voor Hamas. Mogelijk is de volledige machtsovername precies het antwoord op dat coup plan.
De NYT verzwijgt dus het overvloedig bewijsmateriaal waaruit blijkt dat Hamas stap voor stap afstand heeft genomen van zijn Handvest - waarin het inderdaad zegt de vernietiging van Israel na te streven - en is opgeschoven naar een pragmatischer, de facto aanvaarding van een twee-staten oplossing gebaseerd op het Israel van voor de 1967 oorlog. Daarmee volgt Hamas in feite precies de door de PLO van Yasir Arafat uitgestippelde weg, die geleidelijk afstand nam van zijn oorspronkelijk radicalisme en onverzoenlijkheid, en opschoof naar aanvaarding van een twee-staten oplossing, maar pas nadat Israel bereid was te onderhandelen, officieel afstand deed van de in zijn Handvest opgenomen oproep tot de vernietiging van Israel.
Slater vat de houding van de NYT als volgt samen: de krant is ofwel bezig met ernstige en opzettelijke misleiding, ofwel onvergeeflijk onwetend over de werkelijke gang van zaken. En dat is absoluut niets nieuws voor de NYT, dat in zijn berichtgeving en commentaar-stukken over het Israel-Palestina conflict regelmatig misdaden tegen waarheidsgetrouwe journalistiek pleegt. Gaat NRC ook die kant op?
Ook elders gaan media met een grote boog om de echte problematiek heen. Dat bracht de Amerikaanse emeritus professor Jerome Slater ertoe om de “onverantwoordelijkheid van de New York Times (NYT) publiekelijk aan de kaak te stellen". Slater verwijst naar een redactioneel artikel in de NYT waarin de krant Hamas omschrijft als “een organisatie die uit is op de vernietiging van Israel”. Voor de professor op het eerste gezicht een onschuldige passage, tenzij je toevallig de werkelijkheid kent. En, zo doceert de professor, die werkelijkheid is dat de Israëlische economische wurggreep extra werd aangeschroefd na de machtsovername van Hamas juni 2007, maar al begon in februari 2006, als antwoord op de overwinning van Hamas na vrije verkiezingen. Bovendien nam Hamas een aantal geheime en openlijke initiatieven gericht op de regering Bush en op Israel, waarbij het duidelijk maakte een politieke oplossing te willen voor het conflict Israel-Palestina. Die initiatieven werden niet alleen genegeerd of smalend afgedaan als “trucjes”, uit vertrouwelijke documenten weten we nu dat de regering Bush na deze verkiezingen een interne Palestijnse coup tegen Hamas aanmoedigde (David Rose, “The Gaza Bombshell,” Vanity Fair, april 2008). Een zaak die verborgen bleef voor de Amerikaanse bevolking, maar zonder enige twijfel niet voor Hamas. Mogelijk is de volledige machtsovername precies het antwoord op dat coup plan.Slater vat de houding van de NYT als volgt samen: de krant is ofwel bezig met ernstige en opzettelijke misleiding, ofwel onvergeeflijk onwetend over de werkelijke gang van zaken. En dat is absoluut niets nieuws voor de NYT, dat in zijn berichtgeving en commentaar-stukken over het Israel-Palestina conflict regelmatig misdaden tegen waarheidsgetrouwe journalistiek pleegt. Gaat NRC ook die kant op?
