Leora Rosner. Confused. 11

Leora Rosner: slachtofferist, poseur.

Het probleem met mensen als Leora Rosner is treffend verwoord door de dichter W.H,. Auden toen hij erop wees dat onze cultuur het slachtofferschap en de verlossing koestert als fetisjen.

Die neurose is in het geval van Rosner verklaarbaar. Twee millennia van christelijk antisemitisme dat uitmondde in de nazi-holocaust kan op mensen een onuitwisbaar stempel drukken. Welke identiteit blijft erover nadat de machtigen alles eraan gedaan hebben om niet alleen je identiteit te vernietigen, maar ook je aanwezigheid op aarde? Wat is er anders nog dan 'een geinfantiliseerde klaagcultuur waarin Big Daddy altijd schuldig is en waarin het uitbreiden van rechten maar doorgaat zonder dat de andere helft van het burgerschap -- het gehouden zijn aan plichten en verantwoordelijkheid -- aandacht krijgt,' zoals Robert Hughes het gecultiveerde slachtofferschap beschrijft in zijn bekende werk De Klaagcultuur. Het heilloze slachtofferisme 'is een regressieve manier om de stress van de bedrijfscultuur het hoofd te bieden.' Of de stress die de vruchteloze herinnering aan de holocaust oplevert, zo kan men daar zonder overdrijven aan toevoegen. Het gevolg is een pathologisch egocentrisme. 'Trap niet op mij, ik ben kwetsbaar. De nadruk ligt op het subjectieve: op wat we over dingen voelen, en niet op wat we denken of kunnen weten.'

Of zoals Auden dichtte:

Rechtvaardigheid zal als hoogste menselijke deugd worden verdrongen door Medelijden, en de angst voor vergelding zal geheel verdwijnen.

Het is een perfecte beschrijving van het zionistisch slachtofferisme dat een vrijbrief is geworden om te moorden en te roven, terwijl de daders zich ondertussen presenteren als slachtoffers die medelijden behoeven. En elke kritiek wordt afgedaan als antisemitisme. Deze houding heeft de Rosners in de wereld autistisch gemaakt, ze zijn onbereikbaar in hun zelfgenoegzaamheid. Ze rechtvaardigen in woord en daad de terreur die in hun naam wordt gepleegd. Op zoek naar verlossing van de pijn van het bestaan hebben ze de identiteit van het slachtoffer aangenomen. Bij gebrek aan inzicht en zelfrespect is het de enige manier voor kleine mensjes om macht te verwerven, om hun wil op te leggen aan hun omgeving. Niet voor niets schreef de joods-Russische dichter Joseph Brodsky vlak voor zijn dood in zijn laatste essaybundel On Grief and Reason:

Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen.

Maar de slachtofferist is zo gekrenkt dat hij geen waardigheid meer kent. Het gecultiveerde slachtofferschap kent alleen zichzelf, is blind voor de buitenwereld, de ander is onzichtbaar. De ander moet lijden om de slachtofferist verlossing te brengen. En zo volgt men 'demonen en demagogen.' Op die manier zijn de Palestijnen op de Westbank en Gaza gevangenen geworden in hun eigen land. Misschien wel de grootste misdaad die de zionisten hebben gepleegd is het vervreemden van zowel de joden van hun eigen cultuur en geschiedenis als de Palestijnen van hun eigen land en hun eigen levenswijze. Zoals Julia Blackburn schrijft:

When all the individual members of a community are estranged from their roles and obligations within the social structure, they need to find some other outlet for their hopes and aspirations. The community itself can no longer provide them with a sense of belonging, a sense of moral right.

Maar tot wie of wat kunnen de Palestijnen, de echte slachtoffers, zich keren? Niet tot de westerse politici die met hun praatjes over democratie en mensenrechten de terreur van de 'Joodse staat' blijven steunen, en zeker niet tot de zionisten die hen het liefst zouden willen deporteren en het leven van de Palestijnse burgers zo gruwelijk mogelijk maken in de hoop dat deze sluipende etnische zuivering het gewenste resultaat zal opleveren. En ondertussen blijven de joodse slachtofferisten als dreinende kinderen, nooit zullen ze volwassen worden en wel omdat ze dan zichzelf in de ogen moeten zien. Dat vereist een krachtsinspanning, en dat willen ze niet, ze wentelen zich liever in hun larmoyant slachtofferisme. Uiteindelijk is het een vorm van mentale luiheid. Vandaar dat er een denderende stilte volgt wanneer men deze poseurs aanspreekt op hun persoonlijke verantwoordelijkheid.