Het door westerse politici gestimuleerde zionistisch slachtofferisme heeft ertoe geleid dat we nu geconfronteerd worden met een schurkenstaat die zich door niets anders meer laat leiden dan het eigen extremisme. Dat kan alleen maar in een groot bloedbad eindigen. Ondertussen is de joodse lobby blind voor dit gevaar en koestert het alleen het eigen slachtofferisme. Mensen als Leora Rosner weigeren hun eigen verantwoordelijkheid onder ogen te zien. Hun identiteit als slachtoffer, gebaseerd op irreële angst, verdedigen ze tegen alles dat die identiteit bedreigt. Kritiek op Israel wordt zo gezien als een vorm van rabbiaat antisemitisme, de nazi-holocaust blijven ze in strijd met de werkelijkheid zien als uniek en zo gebruiken ze het leed van anderen als een wapen om hun eigen gelijk te forceren. Ondertussen is hun houding immoreel geworden en in strijd met de diepste uitgangspunten van het judaime, dus in strijd met datgene wat ze claimen te verdedigen. Door het kwalificeren van de tegenstander als antisemiet proberen ze de discussie te domineren, met morele chantage zijn er jarenlang in geslaagd terreur te rechtvaardigen. 'BRAVO!!!!!!' Netanyahu. En iedereen die weigert hun 'slachtofferschap' klakkeloos te accepteren klagen ze aan. J'Accuse! Met priemende vinger. Maar we moeten 1 ding niet vergeten: het betreft hier weliswaar een uiterst invloedrijk groepje, maar het blijft een minderheid, zelfs onder joodse burgers in het Westen en Joodse geleerden in Israel.
Ik ben een historica en geen futuroloog, maar als u mij vraagt wat de oplossing is nu het slachtofferschap een deel van de Israëlische identiteit is geworden, dan denk ik dat het sleutelwoord onderwijs moet zijn, democratische scholing van de burgers. Helaas gaat het Israëlische onderwijs de verkeerde kant op, het wordt gebruikt om het nationalisme te bevorderen en om het slachtofferschap te voeden. Onze jeugd wordt naar Auschwitz gestuurd om betere soldaten te worden en aan Auschwitz en het conflict met de Palestijnen ontlenen we onze nationale identiteit. Die twee zaken, Auschwitz en het Conflict, zijn samengevoegd tot één mythische realiteit, die ver van de werkelijkheid afstaat. Het voortdurende conflict conditioneert de Israëlische visie op de Holocaust en op zijn beurt voedt de Holocaust het conflict, waardoor beide fenomenen één zijn geworden. Bovendien zijn beide op een bepaalde wijze ahistorisch en surrealistisch geworden. Israël wordt overspoeld door herdenkingsceremonies, maar die zijn paradoxaal genoeg een aspect geworden van geheugenverlies. Ze gaan namelijk niet om het herinneren, maar om het bewerkstelligen van een politiek effect. De herinneringen aan de Holocaust die de Israëli’s ingeprent krijgen, zijn niet die van de overlevenden zelf. De overlevenden van de Holocaust werd decennialang het stilzwijgen opgelegd. De herinnering aan de Holocaust werd in Israël geconstrueerd door degenen die hem niet hadden meegemaakt, door de oude zionistische garde, die voorafgaand aan de Holocaust in Palestina was gearriveerd. De herinnering aan de Holocaust is een politieke constructie. Ik doceer aan de universiteit over de Holocaust en merk hoe weinig jonge Israëli’s erover weten. Er zijn té veel lessen in de Holocaust en er is té weinig kennis erover. Het probleem is dat de Israëli’s zichzelf leren definiëren als slachtoffers. En het lijkt alsof we zodoende carte blanche hebben gekregen, als ultieme slachtoffers voelt men zich gerechtigd alles te doen wat men wil omdat men denkt nog steeds in een Holocaustsituatie te verkeren.
Citaat van de filosoof Slavoj Žižek uit zijn essaybundel Violence:
Het probleem op dit moment is dat de staat Israël, hoewel het ''permanent zegeviert’’, nog steeds steunt op het beeld van joden als slachtoffers om zowel zijn machtspolitiek te legitimeren, als om zijn critici te hekelen als verhulde Holocaustsympathisanten.
Besef wat je doet, Leora Eosner.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten