Leora Rosner. Confused. 20

Leora Rosner,

Gisteren gaf je mij tot tweemaal toe de opdracht 'alle blogs over mij' te 'verwijderen en wel binnen een termijn van een week vanaf bovengenoemde dagtekening.' Zonder enige argumentatie en met een dreigende ondertoon gaf je mij een bevel op een al even ongenuanceerde wijze als de eerste de beste Israelische soldaat doet met een Palestijnse burger, zoals ik zelf meermaals heb kunnen constateren.

In tegenstelling tot jouw onbeargumenteerd bevel zal ik mijn besluit om je opdracht te negeren toelichten. We leven per slot van rekening niet in Israel maar in Nederland waar vrijheid van meningsuiting geldt voor iedereen, dus voor zowel joden als moslims, christenen als atheisten. Er zijn twee redenen waarom ik mijn blogs over jou laat staan.

1. Je weigert argumenten te geven die je eis toelichten. Dat kan natuurlijk niet, want voordat je het weet staat jan en alleman voor de deur om van alles en nog wat te eisen. Ik ken als journalist, die politiek en sociaal relevante onderwerpen beschrijf vanuit een eigen rationele en morele opvatting, een eigen verantwoordelijkheid. Dat brengt me bij de tweede reden:

2. Jouw uitspraken ten aanzien van Israel heb je in het openbaar gedaan en dus reageer ook ik en plein publique. Wanneer jij mij publiekelijk laat weten dat vanwege mijn kritiek op de joodse lobby in de VS ik 'gewoon enger bezig [bent] dan welke Wilders dan ook,' en je suggereert dat ik een antisemiet ben die bereid is om mee te doen aan jodenvervolging, dan heb je van een prive-opvatting een publieke zaak gemaakt. Daarom is het mijn taak als journalist om deze achterbakse criminalisering publiekelijk te bestrijden.

Rosner, de zaak is deze: jij stelt je op als een slachtofferist die overal antisemieten ontwaart. Fundamentele kritiek op Israel duldt je niet, zoals ik in enkele stukjes heb aangegeven. Je steunt zelfs een extremist als Netanyahu wanneer deze een Britse academische boycot van Israel afschildert als antisemitisme. En het vermoorden van meer dan 300 Palestijnse kinderen door Israelische troepen lijk je een acceptabele strategie te vinden wanneer je stelt dat je 'met stomheid geslagen' was toen een journalist van Het Parool je erop wees 'that Israels attack on Gaza was a terrorist act.'

Je gedraagt je in deze als een slachtofferist, die door zijn eigen gekoesterde trauma geen kritiek kan velen. Zodra er kritiek is op de staat Israel, dan zet jij de nazi-holocaust in als wapen. Israel als 'Joodse staat' kan in jouw ogen alleen maar slachtoffer zijn en nooit dader. Deze stoornis, want het is een psychische stoornis, is tot op zekere hoogte verklaarbaar door de gruwelijke geschiedenis van christelijk antisemitisme. Maar verklaarbaar betekent niet dat het moreel nog langer geaccepteerd kan worden. Dit weiger je in te zien, in tegenstelling tot talloze Joods-Israelische geleerden en westerse joden die dit autisme haarscherp hebben geanalyseerd. Een van de ervaringsdeskundigen is de joods-Israëlische hoogleraar Idith Zertal, die geschiedenis en cultuur aan de Hebreeuwse Universiteit van Jeruzalem doceerde en internationaal bekend is door haar publicaties. Ze was als hoogleraar verbonden aan zowel de Universiteit van Chicago als aan de École des Hautes Études en Sciences Sociales in Parijs, en doceert momenteel ook aan het Institut für Jüdische Studien van de Universiteit van Bazel. Haar boeken zijn naast het Hebreeuws in het Engels, Frans, Duits en Spaans verschenen. In haar studie Israël’s Holocaust and the Politics of Nationhood laat deze historica zien hoe

het proces van het heilig verklaren van de Holocaust – dat op zichzelf al een vorm van devaluatie is -- gekoppeld aan het concept van de heiligheid van het land… een vaderland heeft veranderd in een tempel en een eeuwig altaar.’ Ze zet helder uiteen op welke manier de herinnering aan de Holocaust een ideologisch wapen werd voor een verwerpelijke politiek, in feite ten koste van de ware slachtoffers zelf. ‘Terwijl de Israëlische samenleving de herinnering aan de Holocaust nationaliseerde – door leiders en woordvoerders die ‘daar’ niet geweest waren – en organiseerde… in een geritualiseerde, didactische herinnering, die een nationale les uitdraagt in overeenstemming met haar visie, sloot ze de directe boodschappers van deze herinnering uit – zo’n kwart miljoen Holocaustoverlevenden die naar Israël waren gemigreerd.'

Tegen mij zei Zertal:

De mens moet zijn grenzen weten en Israël kent geen grenzen en gedraagt zich ook als zodanig; alsof er geen limiet bestaat. De manier waarop wij met het conflict omgaan, de wijze waarop wij de Palestijnen behandelen, is alsof we geen grenzen hebben. En die mentaliteit komt voort uit een combinatie van omstandigheden, de totale hulpeloosheid tijdens de Holocaust én het gevoerde politieke beleid, dat geen fysieke, emotionele en psychologische grenzen kent. De nazi-holocaust en de Israëlische macht zijn centrale factoren geworden in het consolideren van de Israëlische identiteit en in het versterken van de sociale cohesie in en de solidariteit met Israël. De Holocaust is op een directe en metaforische manier volledig in het dagelijkse leven van de Israëli’s verweven. Overal wordt de Holocaust erbij gehaald, overal wordt ernaar verwezen, het is een uiterst geladen gegeven waarvan de betekenis boven zichzelf uitstijgt, het is onderdeel van een ideologie geworden die macht verschaft. Op die manier is er een beschadigd beeld ontstaan van wat politiek en democratie behoren te zijn. Al vóór de stichting van de staat heeft Hannah Arendt hier expliciet voor gewaarschuwd. Ze verafschuwde de zionistische oorlogszuchtigheid, het triomfalisme, het volgens haar suïcidale messianisme en het gebrek aan dissidente stemmen. Hadden de zionisten, de grondleggers van de staat, maar naar haar geluisterd, dan was het hoogstwaarschijnlijk anders geweest. Zij heeft alles voorzien, het is verbazingwekkend om in haar beroemde essays, als Het zionisme bij nader inzien, te lezen hoe nauwkeurig ze in de jaren veertig voorspelde wat Israël zou worden. Ze analyseert op een buitengewoon exacte en relevante manier hoe Israël zich tot een militaristische, nationalistische staat zou ontwikkelen. Maar ze werd verketterd en in de ban gedaan en dat werd alleen maar erger na het verschijnen van haar boek over het Eichmannproces en de banaliteit van het kwaad. Ze werd door het zionistische leiderschap gemarginaliseerd, en door hen nooit beschouwd als iemand die belangrijke dingen zei, waarnaar geluisterd moest worden. Integendeel, ze was kritisch, en dat werd niet geaccepteerd. Deze reactie illustreert ook de relatie van Israël met de diaspora. Israël verwacht van de joodse diaspora alleen maar geld en blinde steun.

Deze waarheid kun jij niet accepteren omdat je je identiteit ontleend aan het gecultiveerde slachtofferschap. En dat zionistisch slachtofferisme is de afgelopen 6 decennia beloond op politiek, militair en economisch gebied. Op die manier hoefden de meeste Joden in Israel en de joodse lobby in het Westen hun eigen verantwoordelijkheid niet te nemen, ze waren immers altijd alleen maar slachtoffer. Door het weigeren verantwoordelijjkheid te nemen voor de eigen daden veranderde Israel in een schurkenstaat en de joodse lobby in een sectarische belangengroep die terrorisme steunt. En zo schiep de slachtofferistische identiteit een onzuivere loyaliteit met Israel, zoals onder andere blijkt uit jouw toejuiching van Netanyahu:

BRAVO!!!!!! It needed to be said. That British academicians find it necessary to boycot Israeli academicians is rediculous.

Opmerkelijk is dat je niet loyaal bent met de millennia oude joodse traditie van menselijkheid en moraliteit, maar loyaal met het zionistisch regiem. En dat blijkt ook uit je reactie op mij. In de psychologie is het een bekend fenomeen: zodra men het slachtofferschap van een slachtofferist niet accepteert dan klaagt degene die lijdt aan het gecultiveerde slachtofferschap onmiddellijk degene aan die weigert de slachtofferistische identiteit te accepteren. De slachtofferist kan namelijk zijn/haar eigen verantwoordelijkheid nooit accepteren, tenzij hij of zij zijn stoornis onder ogen ziet. Dit alles, Leora, is jouw probleem. Ik ken je al vele jaren, en ik heb in het verleden je nooit lastig gevallen met mijn visie, maar nu jij in het openbaar een prive-probleem als wapen gebruikte tegen mij is het mijn taak als journalist om hierop te reageren. Al was het maar uit naam van de miljoenen Palestijnen die al zo lang onder het zionistich geweld gebukt gaan. Het grootste probleem van het slachtofferisme is dat het uiteindelijk het geweten vernietigt, zoals we uit de gescheidenis weten. Alleen via het geweten kan het gecultiveerde slachtofferschap bestreden worden. Kinderen mogen niet vermoord worden, door geen enkele ideologie, door geen enkele staat, door geen enkel geloof. It needed to be said.

Meer hierover later.