Daphne Meijer 14

Daphne Meijer: het excuus dat het slachtofferschap biedt om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.

De zionistische journaliste/auteur Daphne Meijer schrijft in een email aan mij:

Ik zou graag willen lezen hoe WO2, als dat het is, nog altijd doorettert.

Een van de belangrijkste naoorlogse auteurs, de joodse Hongaar Imre Kertesz geeft dit als antwoord:

Het is inmiddels duidelijk: het overleven is geen persoonlijk probleem van de overlevenden, de lange, donkere schaduw van de Holocaust ligt over de hele beschaving waarin hij is gebeurd, en die beschaving moet verder leven met het gewicht en de gevolgen van het gebeurde.

Daarmee bedoelt hij niet 'de zelfverheerlijking van het slachtoffer' die hij als overlevende van Auschwitz met klem afwijst.

Ik denk onveranderd dat de Holocaust een trauma van de Europese beschaving is en dat het voor die civilisatie een vitale kwestie zal zijn of dit trauma in de Europese samenlevingen zal voortbestaan als cultuur of als neurose, als scheppende of als destructieve kracht.

Dat geldt voor zowel de niet-joden, als de joden. Auschwitz en Hiroshima hebben een definitief einde gemaakt aan de naieve veronderstelling van de Verlichting dat mensen door meer kennis fatsoenlijker worden, dat er niet alleen een technische vooruitgang zou zijn maar daarmee ook een morele. En die doctrine moest de existentiele leegte vullen die was ontstaan nadat de God van het monotheisme dood was verklaard. Nu de Verlichtingsideologie onwaar blijkt te zijn valt de belangrijkste filosofische leer weg en daarvoor is niets anders in de plaats gekomen dan een materialistisch hedonisme, en de aanbidding van het heden. Met pappen en nat houden proberen onze politieke, economische en technologische autoriteiten dit model overeind te houden, maar een echt antwoord op het probleem dat onder andere Kertesz opwerpt is het niet. Deze ervaringsdeskundige bij uitstek, die eerst het nazidom, vervolgens het communisme en tenslotte het rauwe kapitalisme over zich kreeg schrijft:

Collaberatie als nationale bestaansvorm... Wat moeten we nu geloven? Wat is de werkelijkheid, en waar moeten we ons aan houden? 'Ach, wat hebben wij gemaakt van het woord! In sommige monden voldoet het niet eens meer voor leugens, het is dieper gezonken dan dat, het is weggezakt in betekenisloosheid,' schrijft Denis de Rougemont in zijn boek La part du diable. Maar het ressentiment, die troebele drab van driften die onder de woorden borrelt, is echt. Het wordt enerzijds gevoed door angst en bestaansonzekerheid: veel intellectuelen, die hier jaren- en decennialang op hun eigen manier om de vrijheid hebben gevochten (of om datgene wat ze voor vrijheid aanzagen), merkten plotseling dat de grond onder hun voeten werd weggetrokken. In werkelijkheid stortte slechts het waardensysteem in waarin zij een vaste plek hadden. De snelheid waarmee dat gebeurde leek op een vrij val en dat schokte hen. Tegen de tijd dat ze bijkwamen van de dreun van die val en uit de stofwolken van de puinhopen te voorschijn kwamen, sprak de wereld om hen heen inmiddels de taal van beurzen, banken en mafia's.
De Verbannen taal. 2004.

Als overlevende van Auschwitz schrijft hij:

Er is een Holocaustconformisme ontstaan, een Holocaustsentimentalisme, een Holocaustcanon, een Holocausttaboesysteem samen met de daarbijbehorende talige wereld, er zijn Holocaustproducten ontstaan voor Holocaustconsumptie... kitsch is ook als Auschwitz uitsluitend tot een zaak van Duitsers en joden wordt gedegradeerd, een soort van fatale onverenigbaarheid van twee collectiviteiten; als men ervan afziet om de politiek en de psychologie van de moderne totalitarismen in kaart te brengen, als Auschwitz beperkt wordt tot de direct betrokkenen en niet als een wereldgebeurtenis wordt opgevat. Verder beschouw ik alles als kitsch wat kitsch is.

Nogmaals de vraag van de zionistische journaliste/auteur Daphne Meijer:

Ik zou graag willen lezen hoe WO2, als dat het is, nog altijd doorettert.

Deze vraag kan alleen serieus beantwoord worden als zij op verschillende niveaus wordt behandeld. De Zweedse hoogleraar en auteur Sven Lindqvist schrijft in zijn boek Exterminate all the Brutes, dat

Auschwitz de moderne industriële toepassing [was] van een uitroeiingspolitiek waarop de Europese overheersing van de wereld […] lang heeft gesteund.

De titel van zijn boek verwijst naar de zin uit Joseph Conrads Hart der Duisternis, ‘verdelg al het gespuis’. Lindqvist vraagt zich af waarom de westerse protagonist

Kurtz zijn rapport over de beschavingstaak van de blanke man in Afrika met deze woorden eindigt?

Hij schrijft dan:

Ik las Conrad als een profetische auteur die alle gruwelijkheden die in het verschiet lagen, voorzien had. Hannah Arendt wist beter. Zij zag dat Conrad over de genocides van zijn eigen tijd schreef. In haar eigen boek The Origens of Totalitarianism (1951), toonde ze hoe imperialisme racisme noodzakelijk maakte als het enig mogelijke excuus voor zijn daden […] Haar these dat nazisme en communisme van dezelfde stam komen is algemeen bekend. Maar velen vergeten dat zij ook de “verschrikkelijke slachtpartijen” en het “barbaarse moorden” van Europese imperialisten verantwoordelijk hield voor “de zegevierende introductie van dergelijke pacificatiemiddelen in de alledaagse, respectabele buitenlandse politiek”, daarmee totalitarisme en zijn genocides producerend.

Lindqvist ontdekt gaandeweg dat de

Europese vernietiging van de “inferieure rassen” van vier continenten de grond voorbereidde voor Hitlers vernietiging van zes miljoen joden in Europa […] Het Europese expansionisme, vergezeld als het was door een schaamteloze verdediging van het uitroeien, schiep manieren van denken en politieke precedenten die de weg baanden voor nieuwe wandaden, die uiteindelijk culmineerden in de gruwelijkste van alle: de Holocaust […] En toen hetgeen was gebeurd in het hart der duisternis werd herhaald in het hart van Europa, herkende niemand het. Niemand wilde toegeven wat iedereen wist. Overal in de wereld waar kennis wordt onderdrukt, kennis die als ze bekend zou worden gemaakt ons beeld van de wereld aan gruzelementen zou slaan en ons zou dwingen om onszelf ter discussie te stellen – daar wordt overal het Hart der Duisternis opgevoerd. U weet   dat al. Net als ik. Het is geen kennis die ons ontbreekt. Wat gemist wordt is de moed om te begrijpen wat we weten en daaruit conclusies te trekken.

In zijn boek A History of Bombing beantwoordt Sven Lindqvist de volgende vraag:

Wat is toegestaan in oorlogen tegen wilden en barbaren? Antwoord: alles.

Ook in laatstgenoemde boek toont hij aan dat de barbarij eerst op gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd voordat de westerlingen het op hun eigen blanke bevolkingen gingen toepassen. Het eerste bombardement op een ongewapende burgerbevolking vond dan ook niet plaats in 1937 op het Spaanse Guernica, maar 12 jaar eerder al op de Marokkaanse stad Chechaouen, niet door Duitse nazipiloten, maar door Amerikaanse democratische piloten, die in dienst van de Fransen deze onverdedigde stad vernietigden, waarbij volgens Walter Harris, toenmalig correspondent van de Londense Times,

weerloze vrouwen en kinderen afgeslacht werden en vele anderen verminkt en blind raakten.

Het is vanuit deze wetenschap dat de joods-Amerikaanse hoogleraar Norman Finkelstein tegen mij zei:

Ik ben van mening dat er te veel Holocaustmusea zijn, in feite zijn er te veel Holocaustherdenkingen. Het wordt tijd dat de uiterlijke manifestaties ervan verminderen, bescheidenheid dwingt ons de Holocaust in proportie te brengen met het lijden van de rest van de mensheid. De morele dimensie ervan moet verder reiken dan alleen: 'nooit meer voor de joden'. Het moet zijn: 'nooit meer voor ieder mens op aarde'.

Met andere woorden: de nazi-holocaust was niet uniek maar een onvermijdelijk uitvloeisel van het technologische geweld dat al een eeuw eerder zijn eerste slachtoffers had gemaakt, in een tijd toen de overgrote meerderheid van het christelijke Westen dit doodnormaal vond zolang het maar buiten de Europese grenzen gebeurde. Niet voor niets wijst de zwarte humanist en dichter Aimee Cesaire op het volgende:

the colonizer, who in order to ease his conscience gets into the habit of seeing the other man as an animal, accustoms himself to treating him like an animal, and tends objectively to transform himself into an animal... They thought they were only slaughtering Indians, or Hindus, or South Sea Islanders, or Africans. They have in fact overthrown, one after another, the ramparts behind which European civilization could have developed freely.

Wat eerst op de gekleurde volkeren werd uitgeprobeerd werd tenslotte ook op de eigen mensen toegepast. Niets nieuws onder de zon. De nazi-holocaust was er 1 in een lange serie genocides die al eeuwenlang door het Westen werd uitgevoerd, van de uitroeiing van de Indianen tot aan vier eeuwen later de massamoord in Congo waarbij naar schatting meer dan 10 miljoen zwarten door Belgie als koloniale macht om zeep werden gebracht. In plaats van dat de zionisten beseffen dat zij niet het alleenrecht bezitten op het slachtofferschap cultiveren ze hun slachtofferisme, terwijl de overgrote meerderheid van hen ondertussen de terreur tegen de Palestijnse bevolking zonder enige terughoudendheid blijven steunen. Want waar het hier om gaat is niet het slachtofferschap an sich, maar de macht die dit slachtofferisme oplevert.

Al bijna twee decennia geleden waarschuwde de juriste Heikelien Verrijn Stuart voor het gegeven dat het cultiveren van het slachtofferschap uiteindelijk is een modern fascisme zou eindigen. Ze schreef dat: ’slachtofferisten via erkenning of genoegdoening uit [zijn] op macht. Een macht die zij menen te hebben verdiend door een onschuld, die is geconstrueerd door hun slachtofferschap.’ Ze bestreed vooral 'het excuus dat het slachtofferschap bood om zich niet verantwoordelijk te hoeven voelen.’ Een paar jaar later wees de Duitse filosoof Peter Sloterdijk erop dat: ‘Verantwoordelijkheid steeds lager [wordt] ingeschat, terwijl het slachtofferschap steeds hoger wordt gewaardeerd. Het is een ontwikkeling die buitengewoon gevaarlijk is voor onze samenleving. Deze slachtofferistische manier van denken is de belangrijkste vorm van ressentiment geworden… Het slachtofferisme, het verleidelijke gevoel slachtoffer te zijn, kan men overal om ons heen waarnemen, en is een extreem morele kracht geworden.’ Het fundamentele probleem is dat de slachtofferist er voetstoots van uitgaat dat hij (of zij) nooit zelf handelt, dus per definitie meent altijd onschuldig te zijn. Juist naar die onschuld is het slachtoffer op zoek. Het gevoel onschuldig te zijn vormt de kern van zijn identiteit. Vandaar dat hij niet anders kan dan zich fanatiek vastklampen aan zijn slachtofferrol. Schuldig is altijd de ander. Hij kent geen relativering, geen nuance, geen scepsis, geen ironie, geen satire. Hij kent alleen zijn eigen alles overstemmende weeklacht. Als een wereldvreemd kind weigert de slachtofferist de onvermijdelijke schaduwkant van het moderne bestaan te accepteren: de vervreemding, het isolement, de eenzaamheid, de anonimiteit, de melancholie en de talloze negatieve manifestaties die onlosmakelijk daaraan verbonden zijn, met de angst voor de misdaad als fixatiepunt. Hij is te vol van zichzelf en bezit te weinig verbeeldingskracht om een innerlijk proces op gang te brengen waarover Albert Camus schreef: ‘De eerste stap van een geest die vervuld is van vervreemding is het besef dat hij dat gevoel van vervreemding deelt met alle mensen en dat de mensheid als geheel lijdt onder deze distantie ten opzichte van zichzelf en de wereld,’ hetgeen bij een betrokken individu leidt tot een ’solidariteit van de ketenen’ die ieder mens aan de ander bindt. De slachtoffferist evenwel is alleen solidair met zichzelf, omdat hij weigert zijn slachtofferschap op te geven. In een razendsnel veranderende wereld en temidden van de multiculturele verwarring zoekt de slachtofferist een houvast dat hij niet kan vinden in zijn rol van consument. Die vult de existentiële leegte niet; hoeveel hij ook verteert, de honger blijft.

Nogmaals, het gaat de slachtofferist om de macht, louter en alleen om de macht, de aandacht die zijn onverzadigbare ziel opeist. Een schitterend voorbeeld hiervan gaf volkomen onbewust de joodse auteur Leon de Winter toen hij onlangs in de Telegraaf het volgende schreef naar aanleiding van het bloedbad in internationale wateren waarbij een Israelisch doodseskader negen vredesactivisten standrechtelijk vermoordde:

Laat ik het verschijnsel tot slot nog eens op een andere manier beschrijven: waaruit bestaat het verlangen van de nuttige idioot om zich moreel superieur tegenover Joden op te stellen? Een stil anti-Joods wantrouwen heeft een deel van de burgerij en progressieve krachten altijd beheerst – velen benijdden en haatten de Joden vanwege hun bijzondere status als Ultiem Slachtoffer na de Holocaust. Maar nu mag de nuttige idioot de Jood volkomen minachten en haten. Doordat het lot van de Palestijnen als het Ergste-DatDe-Wereld-Kent is gedefinieerd, heeft de nuttige idioot de morele superioriteit verworven om de Jood te veroordelen. Dit is het verleidelijke van het Palestijnse drama voor de idioot en de antisemiet – de kans om de Jood van zijn slachtoffertroon te stoten.

Duidelijker kan men het niet verwoorden, het gaat Leon de Winter, de vlees geworden slachtofferist, om de poging 'de Jood van zijn slachtoffertroon te stoten.' En dit is nu precies waar het om draait: het gecultiveerde slachtofferisme plaatst het slachtoffer op een 'troon'. En alles dat op een 'troon' zit is onschendbaar, en is boven de wet verheven. Het slachtofferschap heeft de slachtofferist onaantastbaar gemaakt, heeft hem de aura van heiligheid verschaft. Daar zit hij, Het Slachtoffer, boven het gewoel van de wereld, en hij wentelt zich in de macht die het slachtofferisme hem heeft gegeven. Hij is onaanspreekbaar geworden in zijn ontastbaarheid. Wie op de 'troon' zit is de koning en die heeft alle macht. En absolute macht van de slachtofferist 'corrupts absolutely.' Vandaar dat zodra het om zogeheten 'antisemitisme' gaat het CIDI onmiddellijk overal opduikt. Hoewel het CIDI, het Centrum is voor Informatie en Documentatie over Israel, zoals de afkorting duidelijk maakt, maakt het zich onmiddellijk spreekbuis van alle joden ter wereld en zeker van Nederland, want het 'antisemitisme' is al meer dan een halve eeuw een politiek wapen geworden, en nog de enige manier om de terreur van Israel te verdoezelen, en de aandacht te verleggen. En hoe zwakker de argumenten zijn van de joodse lobby die Israel blind steunt, des te hysterischer zijn haar reacties op al dan niet vermeend antisemitisme.

Een voorbeeld daarvan, slechts 1 voorbeeld, er zijn er talloze, is de volgende op niets gebaseerde beschuldiging van Daphne Meijer:

One pundit (Stan van Houcke) wrote on his blog that rabbi Van de Kamp – the rabbi in the television news item that got the Hitler salute – had the harassment coming to him, because he had at previous occasions refused to distance himself from Israeli military policy in the occupied Palestinian West Bank.

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/06/daphne-meijer-7.html

Nadat ik haar met mijn teksten had geconfronteerd reageerde Meijer onmiddellijk als volgt:

Het spijt me dat ik je standpunt over rabbijn van de Kamp verkeerd heb weergegeven.

Dit is een voorbeeld van de werkwijze van de pro-Israel lobby functioneert. Zodra men geen rationele argumenten meer heeft, wordt getracht de integriteit van de tegenstander aan te tasten door hem af te schilderen als een antisemiet. Op Daphne Meijer's vraag:

Ik zou graag willen lezen hoe WO2, als dat het is, nog altijd doorettert

is het antwoord voor de hand liggend. Het trauma van de Tweede Wereldoorlog 'ettert' onder andere 'door' in haar houding tegenover critici van 'de Joodse staat'. Kennelijk is de oud-redactrice van het Nieuw Israelitisch Weekblad niet in staat haar slachtofferistische identiteit op te geven. Waarom dat zo is later meer.