Daphne Meijer 13

Daphne Meijer: blind joods noodlot.

De zionistische journaliste Daphne Meijer schrijft:

Ik ken veel linkse joden. Sterker nog, ik ben er zelf ook een. Wij maken ons druk over de toestand in de wereld, en schuwen de zelfkritiek niet. Behalve als het over het concept van het ‘uitverkoren zijn’ gaat.
http://www.reliflex.nl/article.aspx?ArticleId=364

Over deze leer van het particularisme schreef de Joods-Israelische auteur Abraham Jehoshua in zijn essaybundel Naar Een Normaal Joods Bestaan:

Diep in het wezen van onze identiteit ligt de eis dat wij anders, afwijkend, uniek en bijzonder zullen zijn; dat wij ons van alle andere volkeren moeten onderscheiden… Een volk dat ánders is, héél anders. De idee om 'als andere volkeren' te zijn, klinkt de Jood zonder meer negatief in de oren… En toch, ook al lijkt de wens om uitverkoren te zijn en verschillend van de medemens in het individuele vlak dwaas of zelfs krankzinnig, is het merkwaardig te zien hoe wij in het nationale vlak deze opvatting of roeping als bijna vanzelfsprekend accepteren. Ik schrik vaak wanneer ik orthodoxe joden, maar ook wel niet-gelovigen, hoor zeggen: 'Wij mogen niet als andere volken zijn; als Israël een staat zou worden als alle andere, dan verliest hij zijn recht van bestaan.' Niets schijnt beledigender voor een Jood, en voor sommige Israëli’s, dan een volk te moeten zijn als alle andere… 

Is het principieel mogelijk anders te zijn, afgezien van de al bestaande verschillen tussen allerlei volken? Het is inderdaad mogelijk om anders te zijn, maar binnen relatieve grenzen – het verschil is nooit absoluut. En in dit relatieve verschil delen alle volken. En toch wordt aan het Joodse volk op ondubbelzinnige wijze de eis gesteld dat het verschillend, ánders zal zijn dan andere volken. Stapels interpretaties zijn al over dit onderwerp geschreven. Het Joodse volk zuchtte onder de last van deze innerlijke opdracht, die het niet kon vervullen binnen het raam van het normale soevereine bestaan in zijn land, eenvoudig omdat hij onuitvoerbaar was. De enige manier om deze opdracht uit te voeren, was in ballingschap te gaan. Zolang het volk zich in de gola bevindt, onderscheidt het zich inderdaad fundamenteel van de rest van de volken… De gola schept het verschil tussen ons en de andere volken. Aangezien we fundamenteel onmachtig zijn onszelf anders te maken, brengen we een 'technische' scheiding aan, als we een dergelijke uitdrukking in deze context kunnen gebruiken. En deze technische afscheiding schept een essentie die, ook al bevalt ze ons niet en bezorgt ze ons geestelijk en lichamelijk leed, een neurotische oplossing biedt voor een onuitvoerbare opdracht. Zijn eenzame bestaan onder vreemde volken, ook al lijkt de Jood in ieder opzicht op het volk te midden waarvan hij leeft, al spreekt hij zijn taal en deelt hij zijn leven – dit bestaan en het Jood-zijn op zich onderscheiden hem, en geven hem het prettige en bevredigende gevoel ánders te zijn… Een uitverkoren volk, een voorbeeldige maatschappij – het zijn lege frasen.

En tegenover mij zei dezelfde Jehoshua in 1990:

Dat ánders willen zijn dan alle andere volkeren is op de een of andere manier een noodzakelijke component van onze identiteit. We zijn zo gevormd, zo staat het in de Thora en in alle teksten die voor ons het belangrijkst zijn, die permanent aangehaald worden, die de codes van de joden vormen. Het feit dat men anders moet zijn dan alle andere volkeren is buitengewoon belangrijk voor alle joden, niet alleen de religieuzen. Natuurlijk wil ieder volk wel een beetje anders zijn, maar hier is sprake van een obsessie. En die obsessie is allesomvattend. De joden zijn ervan overtuigd dat als ze niet héél anders zouden zijn dan alle andere volkeren, zij hun identiteit zouden verliezen. En zoals ik geschreven heb is het anders-zijn een onmogelijke opdracht. Dat idee komt voort uit de Bijbel, al in Numeri staat: 'Zie een volk dat alleen woont, en onder de natiën zich niet rekent.' Die opdracht is het logische gevolg van het feit dat het nationaal gevoel onder de joodse stammen in het begin zwak was. De Joden waren al een volk voordat ze een land bezaten, voordat ze een gemeenschappelijke taal hadden, voordat ze een nationale structuur hadden. Dus moesten ze zich op een andere manier onderscheiden van andere volkeren, die wél een grondgebied en een gemeenschappelijke taal en nationale instellingen bezaten. Als u het Oude Testament niet leest als een openbaring maar als een sociologisch verslag dan ontdekt u dat de Joden een Egyptische stam waren die zich van de rest onderscheidde niet door het hebben van een eigen taal en een eigen land, maar door exclusiviteit te claimen. Op die wijze werd een eigen identiteit gevormd. Het eerste van de tien geboden begint met: ‘Ik ben Jaweh uw God, die u uit Egypte heeft geleid, het slavenhuis.’ Daar begint de scheiding, de gedachte een uitverkoren volk te zijn. Ik bedoel: hoe zou het volk zich op een andere manier hebben kunnen onderscheiden? Hoe zouden deze rondzwervende stammen zonder een gemeenschappelijke taal en zonder een eigen grondgebied een gemeenschappelijke identiteit hebben kunnen ontwikkelen? Alleen door de opdracht om anders te zijn dan alle andere volkeren konden ze een eigen gemeenschappelijke identiteit opbouwen. 

De vraag was destijds: hoe overtuig je een groep mensen zonder een gemeenschappelijke taal en een eigen land om alles achter te laten en 40 jaar lang door een woestijn op zoek te gaan naar een of ander beloofd land, als je hen er niet allereerst van overtuigt dat ze allemaal héél bijzonder zijn, volstrekt anders dan al die anderen. En hoe werden ze overtuigd? Door hun profeten, die van God hadden vernomen dat de Joden een uitverkoren volk waren met een unieke missie. Een volk dat zelfs van de Allerhoogste het goddelijk recht had gekregen om andere volkeren te doden en te verdrijven uit een gebied dat door hun leiders '’het beloofde land” werd genoemd. Kortom, dat anders willen zijn, dat het bestaansrecht van de joden legitimeert, ligt diep verankerd in het joodse bewustzijn. Zelfs het wereldse zionisme gebruikte voortdurend de gedachte van het anders zijn door te stellen dat wij naar Palestina zijn gekomen om “het licht onder de naties” te worden, zoals in het Bijbelboek Jesaja staat en door Theodor Herzl bijna drie millennia later klakkeloos werd overgenomen. En nog steeds hoor je de meest doortrapte, de meest corrupte politici verklaren: 'Israël kan niet als andere naties zijn. Wij moeten anders zijn, beter zijn,' en ondertussen sturen ze wapens naar wrede dictators in Midden-Amerika en naar het Apartheidsregime in Zuid-Afrika. Het is een hypocrisie die desastreus is voor mijn land, want, zoals ik tien jaar geleden heb benadrukt, op die manier raken we volstrekt geïsoleerd en roepen we onheil over onszelf af. Wij zijn gewend geraakt om een beschuldigende vinger naar de wereld op te heffen en zijn daardoor niet vatbaar voor oprechte kritiek. Er is in Israël een toenemend gebrek aan realiteitszin: wij hebben altijd gelijk en de rest van de wereld heeft altijd ongelijk en niet anders. Wat er met ons gebeurt, zien we niet als een logisch gevolg van eigen handelen, maar als het resultaat van een blind joods noodlot. Wij zijn slechts het slachtoffer van een werkelijkheid die wij zelf niet maken. Zolang we blijven geloven dat we exclusief zijn, anders dan alle andere volkeren, een uniek slag mensen dat permanent in conflict met de wereld moet leven, heeft Israël geen toekomst. De gedachte dat wij anders zijn dan alle anderen, kenmerkend voor de joden in de diaspora, moet uit de ziel van de Joods-Israëli’s. Hier heeft het een contraproductieve functie. Hier hoeven we niet anders te zijn dan de andere volkeren, als Israëli’s moeten we ons juist gedragen als andere volkeren, moeten we ons houden aan de internationale spelregels en aan het recht. Als Israëli’s zijn wij net als alle andere volkeren, hier kunnen we onszelf zijn, er is geen reden om anders te willen zijn, we zijn al anders, net zoals de Nederlander anders is dan de Belg, we hebben de golamentaliteit niet meer nodig om te zijn wie we zijn, het leidt alleen maar tot zware geestelijke uitputting, die we nu dan ook in Israël zien,

aldus Abraham Jehoshua, een van de meest vooraanstaande schrijvers van Israel. Het gevoel wezenlijk anders te zijn dan de rest van de bijna 7 miljard leden tellende wereldgemeenschap is in werkelijkheid een psychische stoornis die uitgaat van een 'blind joods noodlot.' En dat laatste is tevens de kern van het wereldse zionisme. Dat kan zich alleen rechtvaardigen door het bestaan van antisemitisme. Het is namelijk het christelijke antisemitisme dat na de holocaust heeft geleid tot het ontstaan van 'de Joodse staat' Israel, waar de vervolgde joden op aarde zich in een eigen -- inmiddels -- ommuurde getto kunnen afscheiden van de rest van de mensheid , en waar ze zich niets van de internationale gemeenschap hoeven aan te trekken maar waar ze pas echt 'exclusief' kunnen zijn, 'anders dan alle andere volkeren, een uniek slag mensen dat permanent in conflict met de wereld moet leven.' 

Welnu, Daphne Meijer schrijft dit:

Ik ken veel linkse joden. Sterker nog, ik ben er zelf ook een. Wij maken ons druk over de toestand in de wereld, en schuwen de zelfkritiek niet. Behalve als het over het concept van het ‘uitverkoren zijn’ gaat. Er is sprake van een enorme illogica: aan de ene kant herinneren joden zich het elke dag, onder andere in het Alenoe-gebed, waarin de zinsnede staat: “Wij danken U dat U ons niet gemaakt hebt als de andere volkeren.” En soortgelijke teksten in andere gebeden: “... dat U ons uitgekozen hebt boven anderen.”
‘Uitgekozen boven anderen’ slaat, met name wanneer je niet (langer) in een transcendente scheppende kracht gelooft, nergens op. En volgens onze huidige normen die stellen dat all men are created equal is hier sprake van racisme. Dit racisme wordt echter vrijwel nooit aan de orde gesteld. 

http://www.reliflex.nl/article.aspx?ArticleId=364

Dat laatste kan ook niet anders, want het hele concept van een exclusief 'Joodse staat' is juist gebaseerd op een racistische opvatting. Hier ontstaat het ware probleem voor joodse zionistische Europeanen die zich definieren als 'links'en 'progressief'. Hoewel ze zich als 'verlichte burgers' niet langer meer kunnen beroepen op het religieuze particularisme, zijn ze gedwongen een andere rechtvaardiging te zoeken voor het bestaan van 'het beloofde land'. En die rechtvaardiging is inmiddels het slachtofferisme, het gecultiveerde slachtofferschap. Belangrijk is te beseffen dat zonder het christelijke antisemitisme Israel niet had bestaan, en zonder het slachtofferisme Israel al lang zijn terreur had moeten staken. Met andere woorden: hoe meer antisemitisme en slachtofferisme des te sterker staat de zionistische rechtvaardiging van 'rechts' en van 'links'. Nadat ik over dit joods slachtofferisme had geschreven kreeg ik van Daphne Meijer op 9 mei jongstleden de volgende reactie: 

Beste Stan,

een interessante thread over Rosa en Ron, die ik zelf zijdelings ken. Mijn standpunten zijn niet de hunne, en vice versa. Ik ben een van die linkse Joden die zij zo verfoeien - hoewel zij mij op het persoonlijke niveau waarschijnlijk wel aardig vinden, net zoals ik hen eigenlijk best sympathiek vind. Hoewel ik in hun ogen en volgens hun definities dus aan zelfantisemitisme doe. Prima verder. Dit is altijd het ingewikkelde in zulke kleine gezelschappen als de actieve kern van de Joodse gemeenschap.

Er is veel behartenswaardigs in wat je schrijft over het Joods slachtofferisme. Ik zou je echter willen uitnodigen om een tegengeluid te zoeken. Waarom zijn de Joden in Nederland na 65 jaar nog steeds zo fucked-up? Waarom is het zo onmogelijk om de consensus te doorbreken? Waarom wordt iemand als Hajo Meyer zo uitgekotst? Is er een psycholoog, psychiater die hierover iets zinnigs heeft gezegd, niet op het filosofische niveau dat je tot dusver hebt besproken, maar met de ervaringen opgedaan in de psychologie/neurologie/  psychiatrie? Ik zou graag willen lezen hoe WO2, als dat het is, nog altijd doorettert. WO2 is een enormiteit die met name in Nederland iets radicaal heeft geschonden in de psyche van de overlevenden en hun kinderen. Of het tegenovergestelde: misschien is dat helemaal niet zo en spreken de cijfers mijn gevoel juist tegen. Het slachtofferisme is niet iets waar je vrijwillig voor kiest omdat het zo'n gezellig wereldbeeld om je heen schept. Met andere woorden misschien: nu wil ik een antithetische bijdrage in de thread lezen, zodat iedereen ook weer een stap verder komt.
Iets anders. Soms zijn je bijdragen heel lang. Bestaat er een technische truc om ze in stukjes op te rollen, zodat een geinteresseerde lezer kan doorklikken?

http://stanvanhoucke.blogspot.com/2010/05/ron-en-rosa-van-der-wieken-10.html

Duidelijk is dat er een snaar is geraakt bij Daphne Meijer. Ze beseft dat het slachtofferisme een negatief fenomeen is dat uiteindelijk tot immoraliteit leidt. Maar tegelijkertijd kan ze de rechtvaardiging om het slachtofferschap te cultiveren niet laten varen omdat er dan geen enkele rechtvaardiging meer is voor de Israelische terreur tegen de Palestijnse burgerbevolking. Bovendien komt dan de eigen identiteit in de knel die juist gebaseerd is op het gecultiveerd slachtofferschap.  En dus blijft ze als het ware wanhopig op zoek naar een rechtvaardiging van het slachtofferisme door mij dit te schrijven: 


Het slachtofferisme is niet iets waar je vrijwillig voor kiest omdat het zo'n gezellig wereldbeeld om je heen schept. Met andere woorden misschien: nu wil ik een antithetische bijdrage in de thread lezen, zodat iedereen ook weer een stap verder komt. 

Een betere omschrijving van het gecultiveerde slachtofferschap is nauwelijks denkbaar wanneer Daphne Meijer schrijft: 

Het slachofferisme is niet iets waar je vrijwillig voor kiest.

Meijer kan niet accepteren dat de slachtofferist wel degelijk voor het slachtofferisme kiest. Uit haar reactie wordt duidelijk hoe deterministisch  haar mens- en wereldbeeld is. Zij heeft nooit gekozen, de wereld koos voor haar, haar bestaan op aarde voltrekt zich binnen de grenzen van wat Jehoshua noemt een 'blind joods noodlot.'

Het was de in asiel levende joods-Russische dichter Joseph Brodsky, slachtoffer van het totalitarisme, die vlak voor zijn dood in zijn laatste essaybundel On Grief and Reason adviseerde:

Probeer ten koste van alles te vermijden dat je jezelf de status van slachtoffer toestaat… probeer te onthouden dat menselijke waardigheid een absoluut begrip is… Bedenk tenminste, als dat andere je te hoogdravend in de oren klinkt, dat je door jezelf als slachtoffer te beschouwen alleen maar het vacuüm vergroot dat door gebrek aan persoonlijke verantwoordelijkheid ontstaat en dat demonen en demagogen zo graag opvullen. 

Maar die waarheid kan Daphne Meijer niet accepteren om de eenvoudige reden dat het slachtofferisme de kern van haar identiteit vormt. Meer over Daphne Meijer later. Alvast belangrijk in dit kader is professor Peter Beinart's reactie te lezen op de kritiek die de joodse lobby in de VS onmiddellijk uitte op Beinart's verhelderend artikel in The New York Review of Books waarin hij stelt dat de jonge generatie joden in de VS Israel niet meer nodig heeft om haar eigen identiteit te kunnen bepalen. Beinart schrijft in antwoord op Abraham H. Foxman, de National Director van de invloedrijke Anti-Defamation League: 


In 2008, in a poll cited by Yediot Ahronot, 40 percent of Jewish Israelis did not believe that Arab Israelis should be allowed to vote. Among Jewish Israeli high school students surveyed this March, the figure was 56 percent... The ADL was founded 'to stop the defamation of the Jewish people and to secure justice and fair treatment to all.' What I have always admired about that statement is its suggestion that to truly defend Jewish dignity, one must also defend the dignity of other vulnerable groups. 


En dat laatste wordt steeds problematischer voor zionisten die liever niet in Israel leven, maar wel hun identiteit ontlenen aan 'de Joodse staat'. 


When it comes to Israel, the ADL too often ignores the interconnectedness of Jewish and non-Jewish dignity. After all, the same sort of settler fanatics whop burn Palestinians olive groves also assasinated an Israeli prime minister... And the same Israeli government that demonizes Israeli Arabs also demonizes Israeli human rights groups. To be ourselves, we must also be for others.


Het is een waarheid waarop het CIDI, een Nederlandse organisatie, en de zogeheten linkse zionisten hun strategie zouden moeten baseren of ze zullen moeten toegeven dat ze direct of indirect de terreur van hun 'Joodse staat' steunen.