Juurd Eijsvoogel van de NRC 6

Wat tevens opvalt aan de woorden van NRC-columnist Juurd Eijsvoogel is de toon van vanzelfsprekendheid.

Nederland vertrekt, juist nu vrijwel alle NAVO-bondgenoten en partners hun inspanningen nog wat opvoeren. Juist nu Obama de weerstand van zijn eigen achterban getrotseerd heeft en 30.000 man extra stuurt. Juist nu een laatste poging wordt gedaan het tij in de oorlog te keren en de reputatie van de NAVO te redden...

Zie: http://weblogs.nrc.nl/eijsvoogel/2010/02/26/hoe-balkenende-het-in-washington-verbruid-heeft/

Kennelijk heeft het Westen na vijf eeuwen koloniaal geweld het morele recht om in Afghanistan eens flink tekeer te gaan om 'het tij... te keren'. Waar berust dit geloof op? Niet op moreel gezag, 1 blik in de geschiedenisboeken en we weten genoeg. De favoriete historicus van Bush en Cheney, de Amerikaanse neoconservatief Victor Davis Hanson, vatte in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory kort maar krachtig samen waarom wij vijf eeuwen lang wonnen, te weten: het Westen kon harder meppen, was meedogenlozer in zijn streven naar hegemonie, wij bezaten 'the most lethal practice of arms conceivable. Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about -- but insist that our deadly manner of war serves, rather thans buries, our civilization.'

Dus als Eijsvoogel schrijft dat 'nu een laatste poging wordt gedaan het tij in de oorlog te keren en de reputatie van de NAVO te redden', dan betekent dit in concreto 'the most lethal practice of arms conceivable,' met andere woorden: oorlogsmisdaden onder het eufemisme 'collateral damage'. Zolang die bijkomende schade ons in het veilige Nederland niet treft is er voor hem niets aan de hand, maar zodra wij geconfronteerd worden met de consequenties van onze eigen terreur, zoals op 11 september 2001, dan is de reflex dat wij een onverdraaglijke aanslag op de beschaving ondergaan. En zo verkopen onze opiniemakers het westers terrorisme aan het grote publiek, met absurde argumenten als het 'redden' van 'de reputatie van de NAVO.' Let op: 'reputatie'. Van Dale: 'reputatie. (goede) naam, faam.' Wat betekent goede naam wanneer we het over een militair bondgenootschap hebben? Simpel, net als in het geval van de SS of welke dodelijke organisatie dan ook: 'our deadly manner of war', waarbij degenen die het dodelijkst zijn het gelijk aan hun kant hebben omdat ze gewonnen hebben. Maar dit feit verbergt de NRC-columnist achter de eufemistische formulering 'het tij... keren'.

Waar berust trouwens Juurd's gedachte op dat geweld kinderen dan wel volkeren gehoorzaam maakt? Dat hoe harder men mept des te meer het slachtoffer overtuigd raakt van het gelijk van de beul? Berust dit op de overtuiging dat 'in de grote wereld' alleen 'resultaten' tellen, zoals hijzelf stelt? Overigens verzwijgt hij daarbij het feit dat de macht steeds harder zal moeten optreden om gehoorzaamheid af te dwingen. En tegen welke prijs? Elias Canetti schrijft in Massa & Macht daarover: 'De ontvanger van bevelen die het het hardst te verduren hebben, zijn kinderen... Dat ze alles met niet minder gestrengheid later aan hun eigen kinderen doorgeven is even natuurlijk als bijten en spreken... Elk kind, ook het middelmatigste, vergeet en vergeeft geen enkel der bevelen waarmee het mishandeld werd.' En aangezien we allen kinderen zijn geweest geldt dit voor iedereen. De gedachte dat we te maken hebben met 'een laatste poging' is een ernstige misvatting. Per definitie bestaat er bij geweld geen 'laatste poging'. Geweld schept geweld.

Eijsvoogel verzwijgt ook een ander feit. Victor Davis Hanson wees in 2001 op het volgende:

'Let us remember as well that the more Western the world becomes, the more likely that all its wars will be ever more Western in nature and thus ever more deadly. We may well be all Westerners in the millennium to come, and that could be a very dangerous thing indeed. Culture is not a mere construct, but when it comes to war, a very deadly reality that often determines whether thousands of mostly innocent young men and women live or die.'

Waarbij gesteld moet worden dat 'duizenden' in feite honderdduizenden zijn geworden, en in de toekomst miljoenen onschuldige doden zullen zijn, inclusief kinderen. Kennelijk is dit bloedoffer voor Eijsvoogel een acceptabele prijs om 'de goede naam en faam' van 'de NAVO te redden.' En dit schrijft de columnist van een krant die zichzelf prijst als 'de slijpsteen voor de geest'. Het probleem met mensen als de NRC-columnist is dat ze zelf nooit een oorlog van nabij hebben meegemaakt en dus consequentieloos de grootst mogelijke afschuwelijke nonsens kunnen opschrijven. Nooit heeft hij een hoge snelheidskogel door het lichaam van een kind zien gaan, nooit heeft hij een granaat zien inslaan, nooit heeft hij de angst van oorlogsterreur meegemaakt, nooit heeft hij een vrouw op straat zien liggen met uitpuilende darmen, en toch schrijft hij over oorlog vanuit zijn eigen veilige en comfortabele omgeving. Misschien is wel het grootste probleem van dit slag mensen het gebrek aan verbeeldingskracht. Voor hun provinciale kijk op de wereld geldt in de eerste en laatste plaats 'hoe-balkenende-het-in-washington-verbruid-heeft.' Verder kijken lukt niet.