Max Pam schrijft in zijn column van vorige week donderdag in de Volkskrant: 'Het lijkt mij zelfs onweerlegbaar dat het christendom een voedingsbodem heeft gelegd voor een virulent antisemitisme dat uiteindelijk heeft geleid tot de Holocaust.' En zo is het, alleen een dwaas ontkent dit. Maar ik zou hier het volgende aan willen toevoegen, niet alleen heeft het christendom 'een voedingsbodem gelegd voor een virulent antisemitisme', maar tevens heeft het 'christendom een voedingsbodem gelegd voor een viruelent filosemitisme.' In de woorden van de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan:
‘het moderne antisemitisme in Europa is het filosemitisme. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn.'
Die ontwikkeling van antisemitisme naar filosemitisme is onvermijdelijk geweest, want de 20 eeuwen lang zorgvuldig gekweekte en gekoesterde haat tegen de ander, de vreemdeling, de afwijkende kon na 1945 natuurlijk niet van de ene op de andere dag verdwijnen. Die wordt nu geprojecteerd op de Arabier, de islamiet, zoals we onder andere ook aan de Bolkesteinen kunnen zien.
Opmerkelijk is hun variant van de Holocaustontkenning. Door de 'lange, donkere schaduw' te ontkennen die de 'vernietiging van de eigen joden over Europa wierp', proberen ze bewust onder 'zelfkritiek, zelfrelativering en schuldbesef' uit te komen en zijn ze tegelijkertijd druk doende het kwaad in de ander te projecteren, net zoals voorheen de antisemiet het kwaad in de jood projecteerde. En terwijl de Bolkesteinen de autonomie van het individu prijzen en zeggen na te streven, proberen ze de persoonlijke verantwoordelijkheid te vernietigen, en benadrukken ze daardoor hoe weinig autonoom ze zijn. Het is Kertesz die schrijft dat 'een van de belangrijkste kenmerken van de geschiedenis van de twintigste eeuw [is] dat zij de persoon en de persoonlijkheid volkomen wegvaagt... Niemand trekt grenzen, want de democratie zelf is zo vluchtig geworden, zo "verdemocratiseerd", dat alles binnen haar kaders past, terwijl ze op de geringste teken van een crisis met de symptomen van massahysterie en politieke waanzin reageert, als een patient die aan ouderdomsparanoia lijdt en niet meer in staat is om ook maar op de eenvoudigste vragen van zijn omgeving rationele antwoorden te geven.'
Een betere omschrijving van wat er in het huidige Nederland gebeurt, is er niet. Vandaar dat u deze woorden ook nooit door de polderpers geciteerd zult zien.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten