'Niet de islam maar de westerse cultuur [is] superieur,' schrijft een zekere Amanda Kluveld, die zelf iets met Indonesie heeft, in de Volkskrant.
De NOS bericht 60 jaar na dato over de heldhaftige Hollanders:
Hij keek even en schoot hem dood'
Nederlandse op patrouille in Indonesië Foto: Instituut Militaire Geschiedenis Door verslaggever Pauline Broekema
"Wat is Indië prachtig!", juicht marinier Lex in een brief aan thuis, in Haarlem. Hij is juist gearriveerd met het troepentransportschip de Zuiderkruis. Op 5 februari 1949 meldt hij vanuit Sabang dat hij genoten heeft van pisangs, klappers, mango's ananassen. Enkele dagen later kan hij in Batavia eindelijk weer eens behoorlijk baden, een borrel drinken en "daverend" eten. "Ik voelde me weer zo volkomen mens worden."
De dienstjaren in Indonesië zullen Lex de Savornin Lohman beelden bezorgen die hij nooit meer van zijn netvlies krijgt.
Jullie weten niets
Op 1 maart 1949 vanuit Surabaya: "Ik zit weer eens op wacht. Nu bij de brug, tegen sabotage, controle op wapens en smokkelarij. Het is hier zo mooi met het uitzicht op de bergen en al dit groen en al die mensen met fruit en geen haast en blote voeten. En dan zijn er nog jongens die dit volk haten, hoe meer ze ze zien."
Klachten heeft hij niet. "Behalve over de voorlichting in Holland. Jullie weten niet van de toestanden, van Indië, van ons."
Hij ziet bittere armoede. Kinderen die aan hun lot worden overgelaten. Twee jongetjes die bij de kazerne rondhangen. "Geen ouders, geen thuis, zorgen voor zichzelf. Weten niet hoe oud ze zijn. Ik denk 6 of 7."
Bajonet
De jonge marinier herinnert zich de bezetting weer, dan tenslotte nog maar vier jaar geleden. "Er is hier veel dat aan de Moffen doet denken", schrijft hij. De avondklok. Machtswellust. Hij beschrijft een pesterij. Bij een brug controleren ze burgers op wapens. Een collega prikt met zijn bajonet in zakken rijst.
"Dat zakken vernielen is stomweg baldadigheid." Ook zijn er jongens die onder dreiging van hun wapen een betjakrijder dwingen 's avonds laat nog een rit te maken. Of vrouwen beledigen door ze op straat uit te lachen. "En dat", schrijft de jonge soldaat, "zijn de kleinigheden maar."
Meer over dit onderwerp:
- Verboden foto's uit Nederlands-Indië
- 'Emotioneel was hij kapot'
- Kinderen Indië-veteranen lijden onder oorlog
Toen zagen ze een oude man uit zijn huisje komen. In de ochtendschemering rekte hij zich uit. "Pang, mijn collega schoot hem neer. Terwijl er volgens mij geen sprake van was dat het een vluchtende man was. Daarna eindeloos wachten, tot we het signaal kregen dat we verder moesten. Daarop liep mijn collega naar de neergeschoten man, keek even, en schoot hem dood. Kwam terug. 'Ik heb hem maar een genadeschot gegeven, mijn vorige kogel had hem in zijn nek geraakt.' Of het om een zieke hond ging. Onschuldige, slaperige oude man. Ik wist daar totaal geen raad mee."
Vrij jachtgebied
Spaarde hij eerder zijn moeder, een maand later schreef hij haar wel over excessen. Zijn peloton beveiligde een spoorlijn bij Djombang. Die werd regelmatig vernield door opstandelingen.
"Opdracht van de luitenant in een toespraak: deze spoorweg moet ten koste van alles klaar. Hij kost massa's Hollands kapitaal. Eén vernielde spoorbiels mag tien huizen en tien mensen kosten, Vrij jachtgebied."
In de rug geschoten
Die opdracht werd nageleefd. Zij het niet zo strikt. Maar er vielen doden. Boeren, die niets met de vernieling van de spoorlijn te maken hadden. Ook werden arrestanten gemaakt die bij de verhoren werden geschopt of met een stok geslagen.
Met opzet werd dan het hoofd geraakt. Een dubbele vernedering. Omdat volgens de Indonesiërs de ziel in het hoofd huist. Er waren arrestanten die het er niet levend afbrachten. "Sommigen zijn weggestuurd na afloop en toen in de rug geschoten. Walgelijk."
http://nos.nl/artikel/125255-hij-keek-even-en-schoot-hem-dood.html
Geen opmerkingen:
Een reactie posten