De Volkskrant 94

De Volkskrant-versie van de werkelijkheid. Op deze manier probeert de krant de geschiedenis te herschrijven, zoals de Stalinisten dit deden in de Sovjet Unie.

Beste collega's van de Volkskrant,

Verschillende mensen maakten me attent op het fotografisch jaaroverzicht van het Volkskrant Magazine dat een dag voor Kerst verscheen. En inderdaad, dat overzicht is de moeite waard te analyseren. Na de obligate foto van een gelukkige Obama en zijn vrouw in gezelschap van de onvermijdelijke 'veiligheidsmensen', en wat andere human interest afbeeldingen zien we een over twee pagina's afgedrukte foto met als onderschrift: 'Gazastad. Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israel geschoten met raketten. De explosies die volgen zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie. De strijd tussen de Israeli's en de Palestijnen, sinds 27 december 2008 weer hevig opgelaaid, gaat onverdroten door. Het Rode Kruis stelt dat de Israelische troepen humanitaire hulp saboteren. De organisatie heeft grote moeite om met zijn ambulances de gewonden te bereiken, waardoor er nog meer slachtoffers vallen.'

Ik heb die zin enkele malen gelezen, want ik begreep hem niet. 'Vanuit Libanon wordt op het noorden van Israel geschoten met raketten. De explosies die volgen zetten de nachtelijke hemel tot in de wijde omtrek in lichterlaaie.' Als jullie even met mij meekijken naar de bovenste foto dan zien jullie hoe een regen van fosfor over een bebouwde kom neerdaalt bovenop Gazastad, waar een onbewapende burgerbevolking zich verschuilt in een van de meest dichtbevolkte stukjes aarde. Collega's, kennelijk moet ik jullie uitleggen dat dit een oorlogsmisdaad is, zoals deskundige juristen jullie kunnen uitleggen. Daarover met geen woord in het fotobijschrift. Waarom niet? Het is algemeen bekend dat zowel het VN-onderzoek als het onderzoek van talloze onafhankelijke mensenrechtenorganisaties hebben vastgesteld dat de Israelische strijdkrachten op grote schaal oorlogsmisdaden hebben gepleegd. Sterker nog: de Israelische autoriteiten zelf hebben dit toegegeven.

Zo formuleerde generaal Eisenkott de zogeheten Dahiye Doctrine van het Israelische leger als volgt: 'What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force at the heart of the enemy's weak spot (civilians) and cause great damage and destruction. From our standpoint, these are not civilian villages (towns or cities), they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan. And it has been approved.' En het doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.' En ook de toenmalige Israelische premier Olmert dreigde met 'buitensporig geweld'. De lezer vindt hier niets van terug in jullie jaaroverzicht. Integendeel, de tekst suggereert dat het bloedbad, want dat was het, begonnen is met raketbeschietingen vanuit Libanon, wat apert onjuist is. En ook de suggestie dat de oorzaak van het grote aantal slachtoffers, onder wie meer dan 300 Palestijnse kinderen, het gevolg was van het 'saboteren' van 'humanitaire hulp' is een moedwillige vertekening van de werkelijkheid. Collectieve bestraffing, eveneens een oorlogsmisdaad, was juist de bedoeling van de extremisten onder de zionistische autoriteiten is Israel. Al deze feiten verzwijgen jullie. Waarom? Is dat de taak van een onafhankelijke journalist?

Nog gekker wordt het wanneer we de bladzijde omslaan en zien hoe de daders van de oorlogsmisdaden door de Volkskrant als slachtoffers worden afgebeeld. De tekst onder de foto die over twee pagina's is afgedrukt, luidt als volgt: Rouw. Israelische soldaten rouwen op 7 januari bij het graf van een kameraad. Sergeant Alex Mashavisky kwam om bij een gevecht in de Gazastrook. Ondanks herhaalde oproepen van de internationale gemeenschap tot een staakt-het-vuren gaan de gevechten tussen Israel enerzijds en de Palestijnse strijders van Hamas en de Islamitische Jihad anderzijds onverminderd door. De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.'

Wat valt op aan dit bijschrift? Allereerst dat een slachtpartij waarbij meer dan 1400 Palestijnen worden gedood, de meerderheid van hen burgers, tegenover 'slechts' 10 Israelische militairen en 3 Israelische burgers, afgeschilderd wordt als 'gevechten'. Dit is geen strijd, geen oorlog, dit is een bloedbad, een afstraffing, terreur. Verder valt op dat het Joodse militair een naam heeft, terwijl de meer dan 1400 Palestijnse slachtoffers voor de Volkskrant naamloos zijn. Niet alleen dat, de Palestijnse slachtoffers, een veelvoud van de Joodse slachtoffers, zijn in tegenstelling tot de daders van de oorlogsmisdrijven onzichtbaar. Op de foto van Gazastad, een grote stad notabene, zien we geen enkel mens, Op de foto van de Joodse militairen staan alleen maar mensen, de omgeving is even onzichtbaar als de ware slachtoffers. Ik stel met nadruk 'de ware slachtoffers', aangezien een dode militair iemand is die tijdens zijn werk is gesneuveld, een bedrijfsongeval als het ware, terwijl een dood kind dat slachtoffer is van 'buitensporig geweld' een 'echt slachtoffer' is. Maar dat kind krijgt van jullie geen enkele aandacht. De Joden 'rouwen', de Palestijnen kennelijk niet. Althans, hun leed is onvoldoende relevant om in beeld te brengen. En dat is een bewuste keuze van jullie geweest.

Dan dit: 'De Israeliers zijn de Gazastrook binnengevallen om schuilplaatsen van Palestijnse strijders en hun wapens op te sporen en te vernietigen.' Dat is de officiele Israelische propaganda, waar je als journalist doorheen moet prikken, propaganda moet je niet klakkeloos doorgeven. In werkelijkheid ging het om een collectieve bestraffing, zoals de Israelische autoriteiten zelf ook hebben verklaard. Tijdens een recente wake op de Dam ter herinnering aan het bloedbad in Gaza betitelde de 85-jarige Hajo Meijer, overlevende van Auschwitz, de Israelische oorlogsmisdaden als 'staatsterreur'. Hij wees erop dat er een ononderbroken lijn loopt van Guernica, Warschau, Rotterdam naar Gaza. 'In alle gevallen werd getracht de bevolking op de knieen te dwingen door staatsterreur.' Ook Meijer citeerde in dit verband de Israelische generaal Eisenkott die de zogeheten Dahiye Doctrine van het Israelische leger als volgt formuleerde: 'What happened in the Dahiya quarter of Beirut in 2006 will happen in every village from which Israel is fired on. We will apply disproportionate force at the heart of the enemy's weak spot (civilians) and cause great damage and destruction. From our standpoint, these are not civilian villages (towns or cities), they are military bases. This is not a recommendation. This is a plan. And it has been approved.' En het doel ervan is volgens de Israelische generaal b.d. Giora Eiland om 'the national infrastructure' te vernietigen 'and (inflicting) intense suffering among the population.'

Collega's van de Volkskrant, vanwaar nu al deze propaganda van jullie? Ik denk dat het te maken heeft met een variant van het aloude antisemitisme. Een maand geleden verklaarde de joods-Israelische filmmaker Eyal Sivan daarover het volgende tegenover mij:

‘het moderne antisemitisme in Europa is het filosemitisme. De jood is heilig verklaard. We zien een liefde voor joden, louter en alleen omdat ze joden zijn. Voor de filosemiet blijft een jood de ander, de buitenstaander, net als voor de antisemiet. Als we het over Israel hebben dan hebben we het in feite over Europa, over het Europese onvermogen om met de ander te leven, over de continuïteit van het Europese antisemitisme dat zich nu tegen de Arabier richt, daarbij aangemoedigd door de zionistische propaganda. Opvallend is dat nu de joden in Europa worden geaccepteerd, zij grotendeels uit Europa zijn verdwenen. Het is als het ware alsof de wandelende jood eindelijk naar huis is gegaan, een gedachte die je zowel bij christenen als zionisten aantreft. Het Europees racisme heeft geleid tot de geboorte van Israel en het filosemitisme komt tevens voort uit het Europees besef gefaald te hebben in de geschiedenis. Maar waar het in feite allemaal om draait is niet de liefde voor de jood, maar de liefde voor het slachtoffer. Die geeft de filosemiet, dus niet het slachtoffer, maar de filosemiet zelf het gevoel een goed mens te zijn.

Meer over de haat voor de ander, de buitenstaander, de oude ziekte van Europa, in een volgend stuk.