maandag 28 december 2009

Louise O. Fresco 17



Professor Louise O. Fresco is gepromoveerd op het onderwerp: cassaveproductie in Afrika. Over de 'aardappel' van de Derde Wereld weet ze zoveel dat ze cum laude afstudeerde. Mevrouw Fresco is nu hoogleraar aan de UVA in de grondslagen van duurzame ontwikkeling in internationaal perspectief, een onderwerp waar ze als commissaris van zowel de Rabobank als Unilever alle kanten mee op kan. In de hoedanigheid van commissaris met financiele belangen noteerde ze op 8 oktober 2009 de volgende onwetenschappelijke bewering in haar column in de NRC:

Kopenhagen: een Topje in een evolutionair proces... Kopenhagen moet niet overschat noch onderschat worden. Het is niet meer dan een topje in een langdurig menselijk leerproces dat doorgaat in zijn eigen trage ritme [...] Ik ben noch pessimistisch noch optimistisch. Een zwakke slotverklaring is geen catastrofe [...] Klimaat is uitgegroeid tot de toetssteen van alles wat moreel correct is, een pars pro toto voor veel ongenoegen.

Met andere woorden: het loopt zo'n vaart allemaal niet, de natuur is een speeltje van moralisten geworden. Het neoliberalisme kan met enkele simpele aanpassingen gewoon doorgaan. Klopt die suggestie ook? Nee, waar het hier om gaat is het laatste universeel beleden taboe, het dogma van de economische groei, die op geen enkele manier door de spreekbuizen van het neoliberalisme fundamenteel ter discussie kan worden gesteld, net zomin als tijdens de Middeleeuwen het bestaan van God publiekelijk betwijfeld kon worden. Het dogma van de groei heeft zich inmiddels ontwikkeld tot de psychopatische logica van 'corporate capitalism' waarbij alles in de wereld, de mens zowel als de natuur, ondergeschikt moet worden gemaakt aan het maximaliseren van de winsten. Hoe absurd dit geloof is geworden, blijkt uit het feit dat 'it is in fact illegal for corporations to prioritise the welfare of people and planet above private profits.' Men zou denken dat in een open democratische samenleving een dergelijk feit intensief bediscussieerd wordt. Nee dus, dit feit staat buiten elke discussie, net zoals men wel over minimumlonen kan praten maar absoluut niet over de maximale hoogte van de winsten. Hetgeen de volgende vraag oproept: 'how can this simple fact of entrenched corporate immorality not be front and centre of any discussion of the industrial destruction of global life-support systems?' En zo zijn we weer bij het begin. Het antwoord is namelijk simpel: dit soort zaken mogen niet publiekelijk bediscussieerd worden omdat het domweg een taboe is. En dus zorgen de commerciele massamedia als de NRC ervoor dat wel mensen als commissaris Fresco een column krijgen en degenen die dit systeem fundamenteel ter discussie stellen niet. Punt uit. Dat is ook de reden waarom een professor die veel weet van de Derde Wereldaardappel zich in de NRC ineens over het klimaat of de oorlog in Afghanistan kan uitlaten, zaken waar ze volstrekt onvoldoende van weet maar die wel van belang zijn voor een ongestoorde voortgang van het economische systeem waar zij een aanzienlijk financieel belang in heeft.

De Britse volksvertegenwoordiger Colin Challen formuleerde het in 2006 zo tegenover de Independent: Our economic model is not so different in the cold light of day to that of the Third Reich -- which knew it could only expand by grabbing what is needed from its neighbours. Genocide followed. Now there is a case to answer that genocide is once again an apt description of how we are pursuing business as usual, wilfully ignoring the consequences for the poorest people in the world.

Groei betekent expansionisme en dat betekent weer een permanente staat van oorlog met de mens en de natuur. Dat is geen bewering, maar een feit voor iedereen die bereid is zijn ogen open te houden en economische ideologieen ter discussie te stellen. In de film Avatar wordt dit alles verwoestende systeem nog eens samengevat met de constatering dat als wij iets willen hebben dat anderen bezitten, we hen tot vijand bombarderen. En zo is het. Mevrouw Fresco speelt in dat proces de rol van propagandiste. Believe it, or not.

Geen opmerkingen:

Peter Flik en Chuck Berry-Promised Land

mijn unieke collega Peter Flik, die de vrijzinnig protestantse radio omroep de VPRO maakte is niet meer. ik koester duizenden herinneringen ...