Charlotte Mutsaers wint P.C. Hooftprijs 2010
Gepubliceerd: 14 december 2009 11:44 | Gewijzigd: 14 december 2009 14:27
Door onze redacteur Pieter Steinz
Amsterdam, 14 dec. Schilder-schrijver Charlotte Mutsaers krijgt de P.C. Hooftprijs 2009 voor proza... De aan de Rietveld Academie opgeleide schilderes maakte in 1983 haar literaire debuut met een bundel moderne emblemata, schilderijen bij verzen als ‘zelfs een haas van chocola/poept wel eens vanillevla’... Fictie is volgens Mutsaers ‘een streven naar zelfinzicht’, en zo legt de ik-figuur in De markiezin (1988) in een naar alle kanten uitwaaierend tweegesprek met een vriendin de verhouding met haar ouders bloot. In de even experimenteel gestileerde en gecomponeerde roman Rachels rokje (1994) wordt de jeugd beschreven van het romantische meisje Rachel Stottermaus dat worstelt met de liefde voor een leraar én voor haar vader die op een kwade kerstavond werd doodgeschoten omdat hij ‘fout’ was in de oorlog. Zware kost, maar opgediend met de springerige monterheid die een zelfverklaarde ‘Lichte Schrijver’ als Mutsaers bewonderenswaardig maakt.
De voorzitster van de jury was Janet Luis. Wie? Janet Luis. Janet Luis? Wie is dat?
Janet Luis (1957) studeerde Nederlandse taal- en letterkunde. Ze is sinds 1978 literatuurmedewerker van NRC Handelsblad. Ze recenseert voornamelijk Nederlandstalige romans en verhalen. Ook heeft ze een boekenrubriek in Opzij.
Oh, zit het zo in elkaar. Ons kent ons.
Janet Luis?
Dan is het niet pluis.
10 opmerkingen:
Misschien ben ik een mikpunt van spot
ze lachen maar - mijn pants zijn hot.
Mijn distichon is misschien iets te esoterisch voor niet-Nieuwmarktbuurtbewoners v/m.
De laureate was jarenlang herkenbaar aan boze blik, onafscheidelijke hotpants (ze had ze waarschijnlijk grootschalig ingekocht in '71, want tot voor kort was dat kledingstuk toch net zo verdwenen als het plotseling was verschenen) en een hondje aan de lijn. Wist ik veel dat deze verschijning in het straatbeeld een Groot Schrijfster was die alles weet van poepende hazen.
Mijn cyperse poes
poept appelmoes
zeg ik altijd maar
(een gedicht dat je zelf moet uitleggen, vreselijk).
Ik had dit jaar wat moeite om sinterklaasgedichten te schrijven. Mijn man zei: maak je niet druk, als het maar rijmt en grappig is, zoals: daar zit de sint niet mee, retteketet, holladijee. En jawel, daarnaa lukte het als vanzelf!
Kunst was altijd al het speeltje van de bourgeoisie. Marx schreef daar zo'n 150 jaar terug al vermakelijke teksten over.
Succes, Ben
ben
dat is absoluut niet waar. integendeel zelfs. ga naar musee du quay branly en je kunt daar dagenlang rondlopen en zien waarom je geen gelijk hebt.
stan
Jullie hebben beiden gelijk.
De heersende mening is die van de heersende klasse, en die bepaalt wie er in de prijzen valt.
De heersende klasse bepaalt ook dat de kunst "van het volk" onder etnologie valt, en geen "kunst" is. Hoeperdeepoep zat op de stoep is dus ordinair, een vanillevla poepende haas is kunst. Zeven kikkertjes in een boerensloot is volks, de Moldau is Klassiek (toch waren de kikkertjes eerder!).
adr
ook dat is onjuist. er is niet zo iets als lage en hoge kunst. dat toont nu juist dat parijse museum aan. wanneer je over de afdeling oceanie loopt, dan ontdek je al snel dat de kunst van de papoea's uitermate complex is, veel complexer dan bijvoorbeeld veel hedendaagse westerse kunst.
stan
Er zijn vele soorten kunst in Nederland, 'salonkunst' is er één van (=goedgekeurd door de staat, vroeger door de rijke elite). Daar hoort Mutsaers bij. Vroeger kocht de rijke elite nog kunst, toen ontstonden de Salons. Nu doen ze dat niet meer, hooguit op een art fair met slechte kunst.
Ik heb altijd het idee gehad dat de Artoteek ('kunstuitleen') niet is uitgevonden om 'arme' mensen ook een kunstwerk te gunnen, maar om bedrijven aan veel goedkope kwaliteitskunst te helpen.
Er is geen hoge of lage kunst, er zijn wel machthebbers die bepalen waarom bijvoorbeeld Jan de Hartog nooit in de prijzen is gevallen en Charlotte Mutsaers wel. Waarom de zeven kikkertjes (oftewel het Cecilialied) alleen vanuit een oogpunt van etnologie interessant zijn en Smetana componist heet. En dan is Smetana nog uit een tijd waarin deze schatplichtigheid erkend werd.
Het gaat dan ook niet om de complexheid maar om wie bepaalt wat er toe doet. Mijn onopgemaakte bed is een onopgemakt bed, dat van Tracy Emin is kunst. Als ik opsom met wie ik naar bed ben geweest ben ik een viespeuk en een zeur (ook als ik het als roman presenteer), en geen twijfel mogelijk - dat zou ik dan ook zijn, van dezelfde Emin heet het ook weer kunst.
Sinds enige tijd is met name de kunst van de oorspronkelijke Australiërs ontdekt door de Smaakmakende Gemeente - het is goed dat er oorspronkelijken van zouden kunnen leven, het zou wel kunnen betekenen dat hiermee de weg naar de bron van deze kunst wordt afgesneden.
dat is waar adr,
opmerkelijk is dat de bourgeois kunst onvermijdelijk in zichzelf verstrikt raakt en niet zonder de authenticiteit van zogenaamde primitieve kunst kan, zoals je zelf opmerkt. en datzelfde geldt voor de jonge generaties. telkens weer vindt de creativiteit nieuwe vormen. godzijdank.
Een reactie posten