Robert van de Roer en Peter Vermaas 5

Een vraag: zouden de NRC-journalisten Robert van de Roer en Peter Vermaas de Nederlandse topdiplomaat Peter van Walsum hebben geportretteerd als 'het beste dat Nederland in huis heeft' en 'het visitekaartje in het buitenland' wanneer de toenmalige voorzitter van het sanctiecomite mede verantwoordelijk was geweest voor de dood van tenminste 500.000 Joodse kinderen onder de vijf jaar in Israel?

Het antwoord is natuurlijk: Nee. Waarom doen beide journalisten dit dan wel in het geval van de tenminste 500.000 Arabische kinderen onder de vijf jaar in Irak die om het leven kwamen door een beleid waarvoor Peter van Walsum twee jaar lang als voorzitter van het sanctiecomite mede verantwoordelijk was? Is het leven van Joodse kinderen in Israel voor hen belangrijker dan het leven van Arabische kinderen in Irak?

Het antwoord is: Ja. Waarom is dat zo? De oorzaak is de vooronderstelling dat de Arabieren onze vijanden zijn en de Joden in Israel niet. Het is een vorm van zelfbedrog waarover David Edwards en David Cromwell van Media Lens in hun studie Newspeak in the 21st century het volgende schrijven:

When a shoal of fish instantly changes direction, it looks for all the world as though the movement was synchronised by some guiding hand. Journalists -- all trained and selected for obedience by media all seeking to maximise profits within state-capitalist society -- tend to respond to the same events in the same way. This can look like an orchestrated response, but many journalists clearly believe everything they are saying and clearly have no awareness that they are conforming to the needs of power... In 2002-2003, many journalists concluded that war was necessary to tackle an Iraqi threat that did not exist. And yet, to our knowledge, in 2009, not a single journalist proposed military action in response to Israel's staggering, very visible crimes against the besieged civilian population of Gaza. It is clear that, in all these cases, journalists allowed the British and American governments to define the parameters of 'reasonable', 'rational', 'required' action.

De NRC, de krant waarvoor Robert van de Roer en Peter Vermaas werken, is hiervan een schoolvoorbeeld. Op het moment dat in januari van dit jaar het vermoorden van vele honderden Palestijnse burgers in volle gang was, gaf de NRC de Israelische hoogleraar Martin Levi van Crevelt zes kolommen breed de ruimte om zijn fascistische gedachtegoed te verspreiden. Zo zette deze ultrazionist onder andere het volgende trots uiteen over de voor alle partijen rampzalige Israelische inval in Libanon in 2006: 'Anders dan meestal wordt aangenomen, hebben de Israëliërs dat conflict op hun sloffen gewonnen. Juist omdát ze disproportioneel reageerden op de gevangenneming van twee van hun soldaten en de dood van zes anderen, is Hezbollah’s wil om aan te vallen gebroken.' Disproportioneel geweld werd vervolgens in Gaza opnieuw ingezet tegen ditmaal de Palestijnse burgerbevolking, omdat zo beargumenteerde Van Creveld: 'het laatste wat de Israeliers willen is de steegjes van Gaza, Rafah en Khan Yunis bestormen.' En dus beschoten tanks en gevechtshelicopters en oorlogsschepen vanaf veilige afstand alles wat ze maar konden raken, met als gevolg dat eenderde van het aantal doden kind is, en meer dan de helft burger. Allemaal het resultaat van het feit dat de Israelische soldaten te laf waren om de vijand te 'bestormen'. Het 'disproportioneel' geweld is, zoals bekend, een oorlogsmisdaad. Maar dat feit was in de extremistische gedachtewereld van Van Creveld een te verwaarlozen detail. Kinderen, vrouwen, bejaarden lopen in deze criminele Israelische strategie nu eenmaal 'de kans een zeer hoge prijs te betalen. Mais c'est la guerre.' Dat stond er echt letterlijk. En de NRC-redactie keek er niet van op, beschouwde dit zelfs als een legitiem argument. Want het ging immers om Arabische dode kinderen in Gaza, en niet om dode Joodse kinderen in Israel.

Acht dagen voordat Van Creveld zijn enthousiasme voor het schenden van het internationaal recht in de NRC kon verspreiden, weigerde dezelfde NRC-redactie een artikel te plaatsen van Nederlandse juristen, waarin deze deskundigen gedocumenteerd wezen op het feit dat Israel bezig was met het plegen van oorlogsmisdaden. Geweigerd, met als argument dat een artikel over oorlogsmisdaden ‘weinig nieuwe gezichtspunten bevat... Met vriendelijke groet, Anna Visser, redacteur Opinie NRC/H.' Dankzij het Nederlands Juristen Blad en vervolgens internet, kwam deze informatie over de Israelische oorlogsmisdaden naderhand toch bij een breder publiek terecht, met als gevolg dat de schrijfster ervan door de ambtelijke top van het ministerie van Buitenlandse Zaken werd gevraagd om de juridische aspecten nog eens te komen toelichten, omdat het kennelijk nog niet tot het ministerie was doorgedrongen dat oorlogsmisdaden niet door de Nederlandse regering consequentieloos gesteund konden worden. Deze politiek van het avondblad dat zichzelf kwalificeert als een 'kwaliteitskrant' is geen aberratie, maar kenmerkend voor de wijze waarop de vrije pers in het Westen bericht. Het is uiteindelijk misdadig, vooral ook nu we dankzij de internationale mensenrechtenorganisaties en de VN-rapportage weten hoe grootschalig de Israelische oorlogsmisdaden zijn geweest.

Wordt hierover bij de NRC dan niet gediscussieerd? Als we afgaan op de beweringen van Robert van de Roer is de houding van de NRC-redactie niet toevallig. Integendeel, leest u met me mee: 'Robert van de Roer legt uit dat er zoveel gebeurt in de wereld dat iedere redactie moet kiezen. Op de buitenlandredactie van het NRC (10 mensen en 25 correspondenten) is hierover vaak een discussie. Daarbij wordt het criterium gehanteerd wat het nieuwsfeit betekent voor het land/de regio/de macropolitieke verhoudingen. Op basis daarvan wordt gekozen en in praktijk worden er vaak compromissen gesloten. Er wordt bij het maken van keuzes volop gediscussieerd over motivering en 'soortelijk gewicht' van het nieuws. http://www.villamedia.nl/villadewereld/verslag.shtm

Het was dus een duidelijke keuze geweest om Van Crevelt propaganda te laten bedrijven en de Nederlandse juristen de mond te snoeren. En dit geldt niet alleen voor de NRC. De commerciele westerse pers weet wat het mag en moet berichten en wat het niet mag en moet. En dit betekent in het geval Van Walsum dat Nederlands hoogste diplomaat moest worden geportretteerd als 'het beste dat Nederland in huis heeft' en 'het visitekaartje in het buitenland', en niet als een autoriteit die twee jaar lang mede-verantwoordelijk was geweest voor een beleid dat door twee betrokken vooraanstaande VN-medewerkers als 'genocidaal' was betiteld.

Meer hierover later.