Arie Elshout van de Volkskrant 6

Sonja heeft een nieuwe reactie op uw bericht "Arie Elshout van de Volkskrant 5" achtergelaten:

Mooie column van Bas Heijne over o.a. de journalistiek in Nederland m.b.t. Irak en het gedweep met Obama.

"Er is in de Nederlandse journalistiek de afgelopen jaren een bizar fenomeen ontstaan, dat ik maar de perverse drogreden zal noemen. Wat overduidelijk is, kan nooit waar zijn – en dus wringt men zich in bochten om er iets anders van te maken. Een kind kan zien dat de militaire acties van Israël in Gaza dom en dubieus zijn, maar hier krijg je eindeloos te horen hoe verschrikkelijk Hamas is en bewust kleine kinderen neerzet op de plek waar de Israëlische raketten neerkomen. En de hoofdschuldige heet Harry van Bommel."

Over Arie Elshout:
"Het is ook pijnlijk ironisch: in het geval van de oorlog in Irak zag de domste demonstrant op de Dam het beter dan bijvoorbeeld de tragische Arie Elshout, buitenlandcommentator bij de Volkskrant – een man die nu week in, week uit wanhopig anderen probeert te laten opdraaien voor zijn eigen denkfouten."

Let ook op hoe Paul Brill in de reacties Elshout komt verdedigen, zonder, natuurlijk, in te gaan op de strekking van Heijne's column.

Tot zover de verwijzing van Sonja. Bas Heijne heeft gelijk. Het probleem met opiniemakers als Arie Elshout is dat ze geen journalisten zijn, maar ideologen. Ze kijken door een gekleurde bril naar de wereld en zijn daardoor niet in staat om de nuances van de werkelijkheid te zien. Ze hebben in een pikdonkere nacht een zonnebril op en zien dan ook niets. En omdat ze zichzelf blind hebben gemaakt houden ze zich angstvallig vast aan een starre voorstelling van de werkelijkheid. De realiteit benaderen ze met schema's, eendimensionale modellen die een drastische versimpeling zijn van het dagelijkse leven. Net als de vroegere communistische opiniemakers lijden de huidige kapitalistische opiniemakers aan deze bewustzijnsvernauwing. Vandaar dat Arie Elshout niet kon beseffen dat de inval in Irak zou eindigen in chaos. Ik kon dit wel omdat ik bleef kijken wat er aan de hand was. Begin 2003, voorafgaand aan de inval, beschreef ik de werkelijke redenen van de inval en het rampzalig gevolg ervan, zoals u hier kunt lezen:

http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie.html

En:

http://home.planet.nl/~houck006/oorlogomolie2.html

Maar geen van de door mij aangevoerde bronnen en feiten werd door Arie Elshout gebruikt. Hij volgde de lijn van de -- in zijn woorden -- 'hooggeplaatsten'. En aangezien die 'hooggeplaatst' zijn moeten die in het ideologische denkraam van Elshout wel gelijk hebben, ze zijn immers niet voor niets 'hooggeplaatst'. Maar hier doet zich nu het probleem voor. Ik zal dit duidelijk proberen te maken aan de hand van het volgende voorbeeld:

Noam Chomsky verklaarde eens tegenover de BBC-journalist Andrew Marr:

'There's a filtering system that starts in kindergarten and goes all the way through and -- it doensn't work a hundred per cent, but it's pretty effective -- it selects for obedience and subordination.'

Marr: 'So, stroppy people (dwarsliggers) won't make it to positions of influence.'

Chomsky: 'There'll be "behaviour problems" or... if you read applications to a graduate school, you see that people will tell you "he doesn't get along too well with his colleagues" -- you know how to interpret those things.'

Marr: 'How can you know that I'm self-censoring? How can you know that journalists are...'

Chomsky: 'I don't say you're self-censoring - I'm sure you believe everything you're saying; but what I'm saying is, if you believed something different, you wouldn't be sitting where you're sitting.'

En dit laatste is nu precies waar het om draait. Niet ik die gelijk had met mijn analyse van het probleem Irak ben adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant, maar Arie Elshout die er volledig naast zat. Informatie van mensen zoals ik moet gemarginaliseerd blijven omdat die kennis domweg niet past binnen de consensus die de commerciele pers nauwlettend bewaakt. Ik 'ben ervan overtuigd dat' Arie Elshout 'alles gelooft wat hij beweert.' Als hij niet in zijn ideologische kijk op de wereld geloofde maar 'in iets anders,' dan zou hij geen adjunct-hoofdredacteur van de Volkskrant zijn geworden. Om zichzelf een postuur te geven moet hij wel geloven dat er in de commerciele journalistiek een 'muur [staat] tussen feit en commentaar.' Als hij niet in dit waanbeeld zou geloven zou hij niet in de Volkskrant kunnen beweren dat hij 'onafhankelijke journalistiek' bedrijft.

Het werkelijke probleem is dat elke samenleving als van nature streeft naar conformisme en dat dit conformisme onvermijdelijk leidt tot verstarring. Rigiditeit is het begin van de ineenstorting zoals we in onze tijd hebben kunnen zien aan de val van de Sovjet Unie. Zodra dissidenten te lang gemarginaliseerd zijn en alleen de conformisten bepalen wat de werkelijkheid is, gaat het fout. C

ensorship by omission heeft tot gevolg dat allerlei vitale informatie voor de samenleving verzwegen blijft.

Dat is precies wat er op dit moment met de westerse wereld gebeurd, de oude vormen zijn overleefd en de nieuwe krijgen geen serieuze kans. Zolang ideologen als Arie Elshout de woordvoerders blijven van de macht zullen we alleen een eindeloze herhaling van uiterst stupide zetten zien. Alleen door frictie is ontwikkeling mogelijk. Het enige positieve is dat Elshout voor verstandige mensen toch een functie kan hebben. Zodra hij weer eens een gepassioneerd voorstander van iets is weten we dat er iets fundamenteel fout zit, en vice versa.