Arie Elshout van de Volkskrant 7

Gisteren verscheen in de Volkskrant een brief van een lezer waarin een interessante vraag wordt opgeworpen, een vraag die een bijzonder licht werpt op de gelijktijdige bewering van Arie Elshout dat erbij de goede commerciele massamedia sprake is van een

muur tussen feit en commentaar

En dat de mensheid moet

bidden dat er een paar enclaves blijven met niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt, die tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons... Laat opinies en feiten hun eigen werk doen.

Deze verder niet door hem onderbouwde bewering is interessant tegen de achtergrond van de betreffende brief:

Oorlogsverleden
Gert Dijkstra, Utrecht − 08/11/10, 00:00
Het boek Een geschiedenis van Congo heeft de Libris Geschiedenis Prijs gewonnen en is genomineerd voor de AKO literatuurprijs. Bijna 25 duizend exemplaren van dit Belgisch-Congolese boek zijn in Nederland verkocht (van de 50 duizend). Hoe kan het dat we in Nederland zo weinig lezen over ons verleden in Indonesië? De Belgen lijken beter in staat het eigen oorlogsverleden onder ogen te zien. In Nederland stoppen we dat ver weg. Mijn kinderen leren er niets over op school. In de Nederlandse boekwinkel is er niets over te vinden.

Mijn oom heeft geweigerd om de bevrijding van Indonesië te bevechten. Hij heeft daarvoor vier jaar als 'deserteur' in gevangenkampen gezeten, samen met moordenaars, NSB'ers en SS'ers. Als enigen kregen de Indonesië weigeraars in Nederland geen amnestie, geen gratie. Moordenaars, NSB'ers en SS'ers kregen dat wel. Pas in 2005 betuigde de Nederlandse regering diepe spijt over de gewelddadige wijze van het optreden van het Nederlandse leger tijdens de oorlog in 1947-50. Maar minister Verhagen antwoordde op 16 januari 2008 op Kamervragen dat eerherstel van dienstweigeraars niet aan de orde is.

Belangrijker dan het uitdelen van prijzen aan boeken als Een geschiedenis van Congo is dat het auteurs mag inspireren ook ons oorlogsverleden een eerlijke plek te geven.

Ik herhaal even de vraag van Gert Dijkstra:

Hoe kan het dat we in Nederland zo weinig lezen over ons verleden in Indonesië?

Dat is een uitstekende vraag zeker gezien het feit dat de Volkskrant-opiniemaker Elshout op dezelfde dag druk doende was te

bidden dat er een paar enclaves blijven met niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt, die tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons... Laat opinies en feiten hun eigen werk doen.

Kortom, waarom zwijgt onze Arie over 'ons verleden in Indonesie'? Ik noem met enige nadruk onze Arie, aangezien hij al jarenlang een enthousiast pleitbezorger is voor allerlei westerse gewelddadige interventies in het buitenland die doorgaans in bloedbaden eindigen. Bovendien bezit Elshout een MO-diploma geschiedenis en werd hij volgens de Volkskrant

na het behalen van zijn onderwijsakte in februari 1977 leraar geschiedenis. Na tweeëneenhalf jaar stapte hij over naar de journalistiek door redacteur Buitenland te worden bij het Algemeen Nederlands Persbureau.

Daar komt nog eens bij dat Elshout probeert, opnieuw volgens de Volkskrant zelf,

nieuwsfeiten in een breder verband te plaatsen, zowel geografisch als historisch. Als het even kan probeert hij een brug te slaan naar de geschiedenis. Het is de rode draad die zijn studie en jaren als leraar verbindt met zijn loopbaan als journalist.
http://opinie.volkskrant.nl/author/show/id/37/Arie_Elshout

Et voila, maar toch zult u bij Elshout geen kritische beschouwing aantreffen over de Nederlandse terreur in onder andere 'Ons voormalige Indie,' en blijven de lezers van de Volkskrant zodra het om onze eigen terreur gaat verstoken van een 'niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt, die tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons,' waarbij aangetekend dat Arie tevens 'de opinies en feiten hun eigen werk [laat] doen.'

Hoe komt dat nu allemaal? Uit eigen ervaring in de journalistiek weet ik dat de overgrote meerderheid van de Nederlandse journalisten het poldermodel aanhangen, dat wil zeggen, niemand durft onrust te zaaien, ons kent ons, en er is weinig tot geen bewegingsruimte op de apenrots. U krabt mijn rug en ik krab de uwe. Het is een klein land en Nederland is vooral ook een kruideniersland, iedereen verkoopt iets aan de ander. Naast de vele voordelen verwordt het poldermodel maar al te snel tot intellectuele corruptie, waarbij we onwelgevallige informatie zoveel mogelijk toedekken, negeren, verzwijgen, wat leidt tot censorship by omission. Vandaar dat de hoogdravende woorden van Elshout niet meer zijn dan grootspraak. Wanneer ik zo zijn meningen lees (en hij grossiert in meningen, het is immers zijn vak om meningen te verspreiden) dan merk ik al snel dat zijn meningen nooit afwijken van de benauwende journalistieke consensus. 'Ontmaskeren, zonder aanziens des persoons' doet hij zeker niet. Integendeel, wat opvalt is dat hij altijd, maar dan ook altijd de kant kiest van de 'hooggeplaatsten,' zoals Arie hen zo fraai betiteld. En zodra hij probeert 'een brug te slaan naar de geschiedenis,' dan blijkt ogenblikkelijk zijn schrikbarend gebrek aan kennis en inzicht. Daarover later meer.