Arie Elshout van de Volkskrant 4

Hoe onafhankelijk is Arie Elshout zelf? Behoort hij tot de 'niet-onderhorige journalistiek; een journalistiek die niet bevestigt maar ontregelt'? Is Arie een journalist die 'opinies en feiten hun eigen werk [laat] doen,' iemand die -- in zijn jargon -- 'hooggeplaatsten... tegenspreekt en ontmaskert, zonder aanzien des persoons'? Ik twijfel zeer, leest u dit eens:



BUSH-APOLOGEET ARIE ELSHOUT: 'IRAKEZEN VERKNALDEN HET OOK ZELF' (COLUMN DE VOLKSKRANT)

2 woensdag 24 december 2008 13:10

door J. Jan Willem van Waning

'Onze' adjunct-hoofdredacteur Arie Elshout heeft het duidelijk moeilijk met het proberen goed te praten van zijn steunen - en gaandeweg vergoeilijken - van het (heilloze) beleid van Bush cs. In zijn laatst gepubliceerde column begint hij met een spottende uithaal richting critici van de invasie van Irak, om te eindigen met het 'met kracht retourneren' van 'de schoenen' naar de Irakese bevolking "die toch echt zelf kozen voor geweld in plaats van bevrijding". Het had hem gesierd als hij, i.p.v. voornamelijk kritiek te hebben op de uitvoering van de oorlog, ook volmondig had erkend dat de beslissing om tot de aanval over te gaan, faliekant fout was. Als reactie op Elshouts stuk reproduceerde ik een artikel van, helaas overleden, Bart Tromp - tevens als hommage aan deze uitstekende en veelzijdige hoogleraar, die wij ook als columnist, zeer missen. Irakezen verknalden het ook zelf (column Arie Elshout in de Volkskrant van 22.12.08) (Ondertussen blijft het me intrigeren waarom Elshout altijd zo'n Bush-meeloper is (geweest?). Zijn beschouwingen anders dan over het Amerikaanse beleid onder Bush cs en 'het' conflict in het Midden-Oosten, lees ik meestal met waardering). De heer Elshout heeft wel eens eerder schoenen (terug)gegooid; toen niet naar de IRAKEZEN maar naar de CRITICI van de invasie van Irak: 'De meelopers van Bush en Blair kunnen niet langer ontkennen dat de oorlog in Irak op een fiasco is uitgelopen. Zelfs Arie Elshout niet (Forum, 8 januari 2007). Maar hij voegt zich moeiteloos in een patroon dat zich in de Amerikaanse media aftekent. Waar men zich druk over zou moeten maken, zijn niet de leugens van Bush en Blair, niet de verbijsterende mengeling van arrogantie, ignorantie, incompetentie en immoraliteit van de Amerikaanse regering, niet de goedgelovigheid en het tekortschieten van het merendeel van de media. Nee, het echte probleem vormen de critici die gelijk hebben gekregen toen ze van tevoren uiteenzetten dat deze oorlog moreel niet deugde, op valse voorwendselen werd begonnen en tot mislukken was gedoemd. In zijn beschouwing noemt Arie Elshout het dus 'weinig geruststellend dat tegenover het falen van Bush het gebrek aan serieuze alternatieven bij zijn critici staat'. Wat hem betreft is dit 'een niet minder verschrikkelijke leegte' dan de 'Iraakse horreurs'. Dit laatste heb ik een aantal keren opnieuw moeten lezen. Maar het staat er werkelijk: volgens Arie Elshout is het feit dat een aantal mensen niet de artikelen hebben geschreven die hij had willen lezen van dezelfde orde als de chaos, de tienduizenden doden, honderdduizenden gewonden en miljoenen verdrevenen waartoe de oorlog in Irak tot nu toe heeft geleid. Wie kennelijk zo alle gevoel voor verhoudingen is kwijtgeraakt, vraagt eigenlijk erom zijn vraag te laten herformuleren: waarom hadden de critici van Hitlers aanval op Polen in 1939 geen serieus alternatief? Demagogie? Ook Hitler begon zijn war of choice onder valse voorwendsels, Duitse verdediging tegen een Poolse aanval. ('Jetzt schiessen wir zürück!'). Elshout maakt er nu van dat het om een heel mooi ideaal ging, dat het de bedoeling was van Irak 'een democratisch bruggenhoofd te maken'. Nee, meneer Elshout, dat was helemaal niet de bedoeling. Bush en Blair beweerden vóór de oorlog dat Saddam Hussein 'massavernietigingswapens' bezat die een onmiddellijke dreiging waren voor de VS en het Verenigd Koninkrijk. Dat was het argument voor de oorlog, samen met de steun van Saddam Hussein voor Osama bin Laden (ook een leugen). Alleen op deze gronden stemden de Amerikaanse en Britse volksvertegenwoordiging in met een aanvalsoorlog in strijd met de internationale rechtsorde, overigens zonder ook maar één bewijsstuk te zien of te vragen. In dit opzicht toonde de regeringsmeerderheid in de Nederlandse Tweede Kamer zich later overigens geen haar beter. Over de 'massavernietigingswapens' die hij nu verzwijgt, toonde Elshout zich onlangs nog buitengewoon goedgelovig. Bush en Blair konden niet gelogen hebben, 'want het is niet aannemelijk dat ze zo dom zijn'. Dus geloofde hij wat ze zeiden. Dat is pas journalistiek! Ik ben zo'n criticus die zijn gelijk achteraf niet hoeft te halen, omdat ik het vóór de oorlog al had. In januari 20003 voorspelde ik dat een Amerikaanse bezetting van Irak op een fiasco zou uitlopen. Vóór de oorlog wees ik er ook op dat de VN-inspecties tot de slotsom hadden geleid dat Irak niet beschikte over echte, nucleaire, massavernietigingswapens, en niet geprobeerd had of in staat was geweest de door de eerdere VN-inspecteurs ontmantelde productiecapaciteit te herstellen. Dat gegeven is toen, ook in deze krant, grotendeels genegeerd. Vanzelfsprekend is het onzinnig van critici te eisen dat zij een 'serieus alternatief bieden voor de oorlog van Bush en Blair, omdat zij de redenen voor die oorlog juist als ondeugdelijk afwezen. Het enige 'serieuze alternatief' voor een stommiteit is immers: doe het niet. Maar ik wil Elshout wel tegemoetkomen door hem eraan te herinneren dat veel van die critici op de volgende zaken hebben gewezen: Een eerste 'alternatief' was vanzelfsprekend door te gaan met de achtervolging van Osama bin Laden en zijn medestanders in Afghanistan, en het volop steunen van een nieuw regime daar. In plaats daarvan werden de Amerikaanse eenheden teruggetrokken en de hulp aan het nieuwe regime geminimaliseerd. Dankzij de oorlog in Irak kregen de Taliban en Bin Laden een tweede kans. Daarom zitten ook wij nu in Afghanistan. Het tweede 'alternatief' was voortzetting geweest van het succesvolle containment-regime, dat voor een fractie van de kosten van de oorlog het bewind van Saddam Hussein tot steeds verdergaande machteloosheid veroordeelde. Het derde 'alternatief' was het voltooien van de wapeninspecties door de VN. Deze hadden in enkele maanden tot hetzelfde resultaat geleid als waar de VS twee jaar later achter kwamen: Saddam Hussein had geen 'massavernietigingswapens'. Het is niet onwaarschijnlijk dat dit tot zijn ondergang had geleid. De suggestie dat hij erover beschikte was immers bedoeld om zijn positie jegens Iran en de eigen bevolking te handhaven. Het vierde 'alternatief' was een krachtige Amerikaanse bemoeienis met het Israëlisch-Palestijnse conflict geweest, in plaats van aan Israël een vrijkaart te geven. Een regeling van dit conflict is een noodzakelijke, zij het niet een voldoende voorwaarde voor een verbeterde situatie in het Midden-Oosten. Het vijfde 'alternatief' had eruit bestaan de nasleep van '9/11' niet te definiëren als 'oorlog tegen het terrorisme', maar als een langdurige en systematisch volgehouden politieactie tegen misdadigers. Tenslotte dit. De aanval op de critici van de oorlog gaat gepaard met de suggestie dat ze het bewind van Saddam vergoelijkten. Dat is een leugen. Saddam regeerde een kwart eeuw Irak op beestachtige wijze. Elk jaar vergde zijn regime duizenden slachtoffers, vooral in de jaren tachtig toen hij een oorlog tegen Iran begon. Niemand, ook niet de buitenlandredacteuren van de Volkskrant, bepleitten toen of later een oorlog tegen Saddam vanwege zijn ondemocratisch bewind en zijn massale schending van de rechten van mensen. Integendeel: Donald Rumsfeld schudde namens de Amerikaanse regering de hand van Saddam, en toen oppositionele Labourparlementariërs in 1988 een motie indienden ter veroordeling van de gifgasaanval van Saddam Hussein in Halabja, weigerde Lagerhuislid Tony Blair die te ondertekenen. Na de Eerste Golfoorlog riep president Bush sr. de sjiieten op in opstand te komen tegen Saddam, maar ontzegde hen vervolgens elke steun. Er vielen 300 duizend slachtoffers. Wie de oorlog tegen Irak wil goedpraten met het 'Saddam slachthuis'-argument, moet allereerst zijn pijlen richten op degenen die hem zolang bij zijn moordpartijen steunden, niet op hun critici.' Einde citaat. Bron: (de helaas overleden) Prof. dr Bart Tromp: Wie tegen oorlog in Irak was, was niet vóór Saddam ( Bart Tromp in de Volkskrant van 16 jan. 2007 )
http://www.vkblog.nl/bericht/237867/Bush-apologeet_Arie_Elshout%3A_%5C'Irakezen_verknalden_het_ook_zelf%5C'_(Column_de_Volkskrant)

Mijn vraag nu: wie ' ontmaskert,' Arie 'zonder aanzien des persoons'? Zichzelf, dat zeker! Maar welke 'hooggeplaatsten'?