Martin Simek 3

‘Blijf je verbazen’ is het advies dat de luisteraars aan het eind van het radioprogramma 'Simek ’s Nachts' krijgen te horen. Toen hij zelf in het NPS-programma ‘Kunststof’ werd geinterviewd, gaf hij als devies: ‘Wel richten, niet schieten ofwel met doppertjes naar ’n olifant gooien.’ Maar tijdens het vraaggesprek met Mohammed Jabri hield hij zich aan geen van beide, en hielp hij eigenhandig zijn zorgvuldig opgebouwde imago in 1 klap om zeep door tegen zijn gast te zeggen: ‘‘Ik vind het jammer dat ik niet in Marokko ben, want dan zou ik je op je bek slaan.’ Vorig jaar zond de RVU ‘een Multimediale achtdelige serie van Martin Simek’ uit ‘waarin topsporters die deelnemen aan de Olympische Spelen centraal staan. Deze kampioenen richten hun leven in rondom hun sport. Wat beweegt hen? Simek doorgrondt op zijn eigen bekende wijze de drijfveren van solistische winnaars en probeert een brug te slaan tussen onze wereld en die van topsporters,' aldus de RVU-website. Martin Simek zelf lichtte zijn drijfveer om deze programma’s te maken als volgt toe: “De RVU is geen sportomroep maar een educatieve omroep. En toch wil ik een programma met sporters maken.Waarom? We leven in een sterk competitieve maatschappij. Het huidige maatschappelijke leven is dan ook niet toevalligerwijs doorspekt met sporttermen. Mensen zijn ‘winners’ of ‘losers’. Op iedere werkplek komen we ‘spelbrekers’ tegen die een vijand zijn van de ‘teamgeest’, die weer zo hard nodig is om te "scoren,"' aldus Simek. En dat is denk ik het hele verhaal van de man die als tennis speler nooit de top behaalde. Hij wil scoren en een winnaar zijn, ten koste van alles en iedereen en zijn gasten spelen daarbij een secundaire rol. Maar dat kan hij natuurlijk nooit publiekelijk zeggen, dus speelt hij de rol van invoelende, sympathieke, emotionele buitenstaander, zodat zijn machismo niet opvalt. Er is nog iets. Simek kwam naar Nederland ten tijde van de Koude Oorlog, toen ieder balletdanseresje, schrijver, sporter uit het Oostblok met open armen werd ontvangen als held van het vrije woord. Het maakte niet uit wie het was, totaan de grootste Karpatenkop was hier welkom omdat hij of zij als bewijs werd gezien dat ‘The West is the Best.’ Daarvan maakte Simek handig gebruik. Met zijn gecultiveerde brabbeltaaltje dat sommigen vertederend vinden en anderen grappig speelt hij de sympathieke buitenstaander die er toch helemaal bijhoort. Maar Mohammed Jabri is van Marokkaanse afkomst. En Marokkanen zijn niet populair, een deel van het Nederlandse volk kan hen missen als kiespijn. Ze werden getolereeerd zolang ze onzichtbare gastarbeiders bleven. Maar die situatie is drastisch veranderd nu hun kinderen ineens zichtbaar zijn geworden doordat ze geschoold zijn en concurreren op een krimpende arbeidsmarkt. In tegenstelling tot Simek wil de vloeiend Nederlands sprekende Jabri niet behagen om erbij te horen. Hij wil provoceren, uit trots vecht hij tegen de hypocrisie van de Nederlandse samenleving. Uit het interview met Jabri bleek hoe stereotiep Simek over deze groep Nederlanders denkt. Hij ziet ze als achterlijk en liet dat ook horen in de uitzending. Hij ziet ze als “spelbrekers” die ‘een vijand zijn van de “teamgeest” die weer zo hard nodig is’ voor Simek om te “scoren.” En doordat Jabri te intelligent voor hem bleek om te kunnen scoren, begon hij te schieten met grof geschut. Want voor Simek gaat elk interview in wezen over hemzelf, het moet hem bevestigen in wie hij is. Lukt dat niet dan voelt hij dat als een vernietigende aanslag op zijn persoonlijkheid. En dat is voor hem onverdraaglijk. Het hele gesprek was een botsing tussen twee wereldbeelden, die van de man die de strijd aangaat en zo respect wil afdwingen en die van de man die koste wat kost wil behagen om geaccepteerd te worden. En toen Mohammed Jabri tenslotte Simek's rol ter discussie stelde, ontplofte de interviewer. Blijf je verbazen! Simek heeft helemaal gelijk.