De Propaganda van Trouw

Edwin Koopman is een journalist met een missie. En zijn missie is de wereld waarschuwen voor het socialisme in Latijns Amerika. Zo schreef hij onder andere een boek over de repressie van het Castro-regime. Afgelopen donderdag schreef hij een artikel in Trouw onder de kop: 'Hugo Chávez, de nieuwe Castro.' Het begint als volgt: 'Een paar jaar geleden was hij nog gewoon de president van de Venezolaanse armen. Nu is hij de held van links in heel Latijns-Amerika: Hugo Chávez. Zapatistas, Sandinistas en vele andere Latijns-Amerikaanse tegenbewegingen bejubelen zijn luidruchtig gepresenteerde hulp aan het volk, en zijn ondiplomatieke taal tegen de Verenigde Staten. De Venezolaanse hoofdstad Caracas is het vrolijke trefpunt geworden van sympathisanten van de nieuwe revolutionair van links… Hier begon met Chávez’ verkiezing in 1998 de zogeheten Bolivariaanse revolutie, genoemd naar Simon Bolívar, die in de negentiende eeuw de Spanjaarden eruit gooide. Sindsdien vormt Chávez Venezuela stap voor stap om tot een socialistische staat, met een staatsgeleide economie, militairen op vrijwel alle sleutelposities, maar met een redelijke inachtneming van de democratische regels. „Als Christus nu zou leven, zou hij socialist zijn”, herhaalt Chávez regelmatig… Op presidentiële toppen steelt Chávez de show met nieuwe ideeën voor regionale samenwerking. Toverwoord is ''integratie'', naar socialistisch model wel te verstaan.' En dat laatste is voor Edwin Koopman een uitermate verdacht verschijnsel in een land waar de corrupte oligarchie bijna 80 procent van de rijkdommen bezit. Het is niet zozeer wat deze correspondent schrijft, maar vooral wat hij weglaat. Hij is slim genoeg om zijn mening niet al te duidelijk te ventileren, maar toch verraadt hij zich keer op keer in de details, in de toevoegingen 'wel te verstaan,' de kwalificaties, de tendentieuze adjectieven, die her en der door de tekst gestrooid zijn. Hij kan Chavez niet betichten een dictator te zijn, in tegenstelling tot veel van de door de VS gesteunde stromannen en daarom schrijft Koopman 'met een redelijke inachtneming van de democratische regels.' Wat hij met redelijk bedoelt laat hij in het midden, het gaat hierbij om de suggestie niet om het feit. Daarom voegt hij er ook niet aan toe dat in 2002 de tegenstanders van Chavez 'de democratische regels' geenszins in acht nemen en een door de CIA gesteunde militaire coup organiseerden. Die staatsgreep mislukte doordat de miljoenen armen in het land onmiddellijk de straat opgingen om het herstel van de democratie te eisen. Een coup die 41 doden en honderden gewonden veroorzaakte. Deze aanslag op de democratie laat Edwin Koopman onvermeld, want het ondermijnt zijn betoog. En dat betoog gaat als volgt verder: 'Chávez komt met regionale oliemaatschappijen, een Latijns-Amerikaanse televisiezender, een gemeenschappelijk ruimtevaartbeleid, militaire samenwerking en een Latijns-Amerikaanse centrale bank, om „niet langer afhankelijk te zijn van westerse banken”… Maar Chávez investeert niet alleen in de betrekkingen met andere landen. Ook met revolutionaire bewegingen heeft hij uitstekende banden aangeknoopt. Voor de bonte beweging van Latijns-Amerikaanse andersglobalisten, landloze boeren, studenten, Indianen en iedereen die is teleurgesteld in de markteconomie en de traditionele politieke partijen, is Chávez de verlosser. „Zij zien hem als de continuering van de historische tegenbewegingen in Latijns-Amerika, in de traditie van het socialisme van Salvador Allende in Chili, Torrijos in Panama, de Sandinisten in Nicaragua”, zegt Romero,' een hoogleraar internationale betrekkingen. En dat laatste zint de Nederlandse correpondent niet. Er kan maar 1 verlosser zijn en die heet Jezus Christus, en stierf voor de Trouwlezers aan het kruis op Golgotha. En dus moet - nu we op dit punt zijn aanbeland - de politieke integriteit van Chavez worden aangetast. Dat doet Koopman aldus: '"We weten dat hij nauwe banden heeft met de guerrillagroepen in Colombia'', aldus Mario Carratú, jarenlang de hoogste officier van de Venezolaanse marine. ''We kennen ook de band tussen Fidel Castro, de Colombiaanse guerrillagroepering Farc en Hugo Chávez. Er is geen twijfel mogelijk dat er militaire hulp in geld en wapens gaat naar radicale groepen'', zegt Carratú. Hij doelt op de werkloze ''piqueteros'' in Argentinië, indianenorganisaties in Ecuador, de Beweging van Landlozen in Brazilië en de cocaboeren in Bolivia. Bezorgd wijst Carratú op de recente bestelling door Venezuela van 100000 kalasjnikovs in Rusland, „veel meer dan er Venezolaanse strijdkrachten zijn.'' Wie is deze bezorgde informant dat hij als betrouwbare bron kan dienen voor vergaande beschuldigingen? Vice-admiraal Mario Ivan Carratu was jarenlang militair attache in Washington, werd beschuldigd op de achtergrond een rol te hebben gespeeld bij de mislukte staatsgreep en was vertrouweling van de afgezette Venezulaanse president Carlos Andres Perez, die naderhand wegens corruptie tot twee jaar huisarrest werd veroordeeld. Maar dat meldt onze Nederlandse correspondent allemaal niet. Verder dan een handjevol verdachtmakingen aan het adres van Chavez komt hij niet en dat beseft Koopman ook. Daarom komt hij pas aan het eind met zijn piece de resistance die speciaal voor de onwetende lezers van de christelijke krant vet worden afgedrukt: 'Venezuela wil leren van islamitische djihad. Van de Iraakse opstandelingen denkt de Venezolaanse defensieleiding veel te kunnen leren. De ’ophanden zijnde invasie door de Verenigde Staten’ van het linkse Venezuela wordt tot op het hoogste niveau serieus genomen. Eerder dit jaar bestelden de Venezolaanse strijdkrachten 30000 exemplaren van het boek ’De periferische oorlog en de Revolutionaire Islam. Oorsprong, regels en ethiek van de asymmetrische oorlog’. Dit 256 pagina’s dikke werk van de Spaanse politicoloog Jorge Verstrynge beschrijft, analyseert en verheerlijkt de guerrillatactieken die momenteel worden toegepast door islamitische strijders tegen de Amerikanen in het Midden-Oosten, als de ultieme strijdmethode tegen een overmachtige vijand. De speciale uitgave voor het Venezolaanse leger – met tien bij zes centimeter een waar broekzakformaat – is sinds kort verplichte literatuur voor alle Venezolaanse officieren, opdat ze weten wat te doen als de Amerikanen komen.' Gezien het feit dat de VS sinds het begin van de Monroeleer al eeuwenlang gewelddadig ingrijpt in Latijns Amerika zodra het denkt dat zijn belangen worden bedreigd, is het niet verbazend dat Chavez zich alvast voorbereid op terreur van Washington. Maar deze historische feiten heeft de correspondent nu juist bewust verzwegen. In plaats daarvan probeert hij te suggereren dat er een verband bestaat tussen de terreur van het islamitisch fundamentalisme en een democratisch gekozen Latijns Amerikaanse politicus. http://www.trouw.nl/deverdieping/overigeartikelen/article84641.ece/Hugo+Ch%E1vez%2C+de+nieuwe+Castro Zoals gezegd: Edwin Koopman is een journalist met een missie. Maar hij vergeet 1 ding. Voordat de moordenaars aan de slag kunnen, moeten eerst de geesten rijp gemaakt worden. Zonder propaganda is een moderne oorlog, het hedendaags terrorisme, niet mogelijk. Dat zagen we in Nazi-Duitsland en recentelijk nog in de Verenigde Staten, waar de grote kranten nu publiekelijk toegeven dat ze door de Bush-bende gebruikt zijn voor een oorlog in Irak. Een oorlog om olie, dezelfde vitale grondstof waarover Venezuela ruimschoots beschikt. En daar draait het uiteindelijk ook allemaal om. Maar ook hierover zwijgt onze correpondent. Ideologen trekken zich niets van de feiten aan. Zij dienen niet de mens maar de macht.