Het was onvermijdelijk, uiteindelijk moest hij een keer door de mand vallen. Ongewild heeft Martin Simek in het interview met Mohammed Jabri zichzelf genadeloos geportretteerd. Maar waarom juist nu en niet in een ander interview? Ik denk omdat het ditmaal om een Nederlander van Marokkaanse afkomst ging, die zich kritisch ten opzichte van Nederland opstelt. Simek bleek zijn verholen ressentimenten niet te beheersen. Hij dacht zonder gevaar zijn afkeer te kunnen manifesteren, afkeer van iemand uit een groep buitenstaanders die geen kampioenen zijn, te weten Nederlanders van Marokkaanse afkomst. Tijdens het hele interview toonde Simek overduidelijk niet werkelijk in zijn gast geinteresseerd te zijn. Mohammed Jabri was de rol toebedeeld van een Marokkaan uit een bekompen, primitieve cultuur. Zo moeten de interviewer en zijn redactie vooraf over hem gesproken hebben, als we tenminste afgaan op de toon en inhoud van de vragen die Mohammed Jabri kreeg. Meteen al in het begin: ‘Je begint haar te verliezen, he? Je vader is kaal? Ik heb expres gevraagd: heb je ooit op deze muziek gevrijd met je vriendin, omdat jij schr… nou ja niet dat je schrok, maar je hield je een beetje in. In Marokko zou dit waarschijnlijk geheel misplaatst zijn, zo’n vraag he?’ En: ‘Heeft je moeder ooit je vader geslagen?’ En meer vragen van dit niveau. Tegen het einde van het vraaggesprek constateerde Jabri terecht dat ‘jij veertig minuten lang vrij slappe vragen hebt gesteld.’ Ondanks alle moeite van de interviewer weigerde de geinterviewde de rol van een achterlijke Marokkaan te spelen. Dit tot grote woede van Simek, die tien minuten voor het einde zijn gast in krom Nederlands toesnauwde: ‘Ik vind het jammer dat ik niet in Marokko ben, want dan zou ik je op je bek slaan.’ Om de stereotypering nog eens voor de luisteraar te onderstrepen, voegde hij eraan toe: ‘In Nederland doen we dat niet.’ We dus. Wij, in het beschaafde Nederland slaan elkaar niet ‘op je bek,’ in tegenstelling tot zij in het primitieve Marokko. Kenmerkend aan de racist is dat hij de groep aanspreekt voor de daad van 1 individu. Opmerkelijk genoeg was het nu juist Simek die zijn gast met lichamelijk geweld bedreigde. Zijn gast liet zich evenwel niet provoceren. Daarmee lieten beiden, ieder op zijn eigen wijze, nog eens zien dat de stereotypering van de Marokkaan niet klopte. En trouwens ook niet die van de Tjech, denk ik, en ook niet die van de Nederlander. Die bedreiging typeert alleen de hufter, die als hij zijn zin niet krijgt met geweld dreigt. Even ranzig was de impliciete suggestie achter Simek's opmerking over Nederlandse gevangenissen met een meerderheid aan kleurlingen. Simek, je psychologiseert graag. Leg ons nu eens uit welke pyschologische kronkel racisme voedt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten