De Mainstream Pers 19

U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is.

Bill O'Reilly. Amerikaanse televisiemaker.

Perception management is a term originated by the US military. The US Department of Defense (DOD) gives this definition:

Actions to convey and/or deny selected information and indicators to foreign audiences to influence their emotions, motives, and objective reasoning.

http://en.wikipedia.org/wiki/Perception_management

Perception is a way of seeing, understanding or interpreting… To stakeholders, perception is their reality… We suggest that… work to address the perception gap – i.e. the gap that exists between stakeholder perceptions and the company’s ideal perceptions of itself. Hence, perceptions have to be managed to ensure that a sound reputation of the organisation is nurtured.

http://www.perceptionmanagement.com.my/faq.htm

Een illustrerend voorbeeld van ‘perception management’ is het werk van de westerse opiniemakers van de ‘vrije pers.’ Afgelopen vrijdag 13 september opende nrc.next op de voorpagina met de tekst:

Waarom, hoe en met welk effect Vladimir Poetin het Amerikaanse volk toesprak.

De krant gaat ervan uit dat de lezer geen  flauw benul heeft van het ‘waarom, hoe en met welk effect,’ en daarom van de commerciele massamedia moet vernemen wat de ‘niet verlichte autocraat,’ die alleen maar ‘het laatste woord [wil] hebben bij een interventie in Syrie,’ eigenlijk bedoelt. De twee kwalificaties zijn van respectievelijk Paul Brill en Hubert Smeets, beiden opiniemakers van beroep. Op de voorpagina is de 'duiding' belangrijker dan de feitelijke uiteenzetting van de Russische president. Opvallend is dat op pagina vier en vijf naast de vertaling van Poetin’s verklaring twee meningen zijn geplaatst, de eerste is van Lars Duursma, een nog niet tot het legioen van bekende Nederlanders toegetreden ‘directeur van Debatrix en overtuigexpert.’ Aaangezien we hier te maken hebben met een nog niet officieel Nederlands begrip neem ik aan dat een ‘overtuigexpert’ een eufemisme is voor een propagandist, of in elk geval iemand is die veel over propaganda weet, aangezien Duursma zich afficheert als ‘coach van CEO’s, wereldkampioen debatteren (2006). Tweets over speeches, presentaties, retorica, framing, media& politiek.’ Kortom, deze Rotterdammer kan gezien worden als een onmisbare schakel in het betere ‘perception management,’  die vanuit zijn grote deskundigheid exact weet vanuit welke historische, geopolitieke, culturele en economische context de Russische president spreekt, en welke ‘framing’ en wellicht zelfs ‘tweets’ daarbij komen kijken. Per slot van rekening is Duursma gepokt en gemazeld in het commerciele ‘marketing, branding en packaging,’ die van doorslaggevend belang zijn voor het zo glad mogelijk laten verlopen van de consumptiemaatschappij. En eerlijk is eerlijk, Duursma is zijn gewicht in goud waard voor nrc.next, want hij schrijft bijvoorbeeld in de kantlijn bij punt 7 in de inmiddels zo populaire popiejopie stijl:

Ken je dat gevoel: dat je een vervelende mail ontvangt die weliswaar gericht is aan jou, maar waarvan je sterk het gevoel krijgt dat de meelezers in cc de eigenlijke doelgroep vormen? Als het werkelijk de intentie was geweest om het Amerikaanse volk te overtuigen, dan had hij dit stuk wel weggelaten. Bij het overtuigen werkt een compliment aan je doelgroep immers veel beter dan een grove belediging (en zo vatten Amerikanen dit op.) Niet-Amerikanen daarentegen zullen smullen van deze passage.

Over welke passage heeft de  ‘overtuigexpert’ van  nrc.next het nu precies? Ik gebruik de Engelse tekst aangezien de Nederlandse vertaling in nrc.next soms tamelijk gebrekkig is. Maar voor een goed begrip alleerst de context waarin president Poetin zijn kritiek op president Obama formuleert:

It is alarming that military intervention in internal conflicts in foreign countries has become commonplace for the United States. Is it in America’s long-term interest? I doubt it. Millions around the world increasingly see America not as a model of democracy but as relying solely on brute force, cobbling coalitions together under the slogan “you’re either with us or against us.”

But force has proved ineffective and pointless. Afghanistan is reeling, and no one can say what will happen after international forces withdraw. Libya is divided into tribes and clans. In Iraq the civil war continues, with dozens killed each day. In the United States, many draw an analogy between Iraq and Syria, and ask why their government would want to repeat recent mistakes.

No matter how targeted the strikes or how sophisticated the weapons, civilian casualties are inevitable, including the elderly and children, whom the strikes are meant to protect.

The world reacts by asking: if you cannot count on international law, then you must find other ways to ensure your security. Thus a growing number of countries seek to acquire weapons of mass destruction. This is logical: if you have the bomb, no one will touch you. We are left with talk of the need to strengthen nonproliferation, when in reality this is being eroded.

We must stop using the language of force and return to the path of civilized diplomatic and political settlement.

A new opportunity to avoid military action has emerged in the past few days. The United States, Russia and all members of the international community must take advantage of the Syrian government’s willingness to place its chemical arsenal under international control for subsequent destruction. Judging by the statements of President Obama, the United States sees this as an alternative to military action.

I welcome the president’s interest in continuing the dialogue with Russia on Syria. We must work together to keep this hope alive, as we agreed to at the Group of 8 meeting in Lough Erne in Northern Ireland in June, and steer the discussion back toward negotiations.

If we can avoid force against Syria, this will improve the atmosphere in international affairs and strengthen mutual trust. It will be our shared success and open the door to cooperation on other critical issues.

En dan nu Poetin’s kritiek:

My working and personal relationship with President Obama is marked by growing trust. I appreciate this. I carefully studied his address to the nation on Tuesday. And I would rather disagree with a case he made on American exceptionalism, stating that the United States’ policy is “what makes America different. It’s what makes us exceptional.” It is extremely dangerous to encourage people to see themselves as exceptional, whatever the motivation. There are big countries and small countries, rich and poor, those with long democratic traditions and those still finding their way to democracy. Their policies differ, too. We are all different, but when we ask for the Lord’s blessings, we must not forget that God created us equal.

http://www.nytimes.com/2013/09/12/opinion/putin-plea-for-caution-from-russia-on-syria.html?pagewanted=all&_r=0

Hoe deze beschrijving van de werkelijkheid door ‘Amerikanen’ kan worden ‘opgevat’ als ‘een grove belediging’ verduidelijkt ‘overtuigexpert’ Lars Duursma niet, en daarom blijft zijn bewering weinig ‘overtuigend,’ zo weinig zelfs dat zijn opinie absurd overkomt, zeker als men weet dat tenminste 70 procent van de ‘Amerikanen’ tegen nieuw massaal geweld van Washington is. De conclusie dient te zijn dat Duursma niet weet wat er op de achtergrond allemaal meespeelt. Hij ziet over het hoofd dat Poetin zich richt tot die ‘Amerikanen’ die de New York Times lezen, dus tot een geschoold publiek, niet tot de meer dan 40 procent van de Amerikaanse kiesgerechtigden die al een halve eeuw lang niet meer stemt bij de presidentsverkiezingen. Die burgers weten al lang dat ze buiten spel staan, en dat ze geen enkele invloed hebben op zowel het binnenlandse als buitenlandse politiek van de elite in Washington. Welnu, onder de ontwikkelde Amerikanen is al geruime tijd een interessante discussie gaande over het zogeheten ‘exceptionalisme’ van de VS, de opvatting dat de VS zich dingen kan permitteren omdat het moreel en technologisch beter is dan alle andere landen en dat het daaraan een  recht kan ontlenen om te doen wat het goed lijkt. Een toenemende aantal ‘Amerikanen’ is hier tegen, maar dat weet Duursma  kennelijk niet, met als gevolg dat zijn meningen even zinvol zijn die van een doorsnee onwetende. Hij zou de Critical Essays. The Rhetoric of American Exceptionalism moeten lezen, of The Myth Of American Exceptionalism om te kunnen beseffen hoe onnozel zijn opmerkingen zijn. Ik kom hier later op terug. Tot zover Duursma.

Veel opvallender nog is het feit dat hier een ‘overtuigexpert’ wordt ingehuurd door de mainstream pers. Zoiets gebeurt niet wanneer Obama weer eens zijn falend beleid probeert te verdoezelen. Waarom dan in dit geval wel? Welnu, het inzetten van een dergelijke 'duider' verraadt het feit dat zelfs de commerciele massamedia nu doorhebben dat onze neoliberale ‘democratie’ ernstige problemen heeft om zich te legitimeren, en daardoor steeds moeilijker de 'noodzaak' van massaal geweld kan verkopen aan het grote publiek. Daarom moet de Kwade de proporties van een Hitler krijgen. Keer op keer moet met zoveel mogelijk nadruk de vijand worden gestigmatiseerd. Het verzet tegen de grootschalige terreur in Vietnam kwam langzaam op gang, daarentegen gingen vier decennia later miljoenen demonstranten de straat op toen de VS, in strijd met het internationaal recht, een agressieoorlog tegen Irak begon, terwijl het voorgenomen geweld tegen Syrie nu vooralsnog moet worden afgeblazen omdat de bevolking van de westerse landen na alle chaos in Libie, Irak en Afghanistan genoeg heeft van de enorme geldverspilling om het militair industrieel complex draaiende te houden. De massamedia slagen er niet meer in de bevolking volgzaam te houden. Hun propaganda werkt niet meer even effectief als vroeger. Het probleem is namelijk het volgende: bij de disciplinering van de massa speelt in de postmoderne tijd geen enkel metafysisch element meer een rol, de macht kan niet langer meer een beroep doen op de autoriteit van een of ander opperwezen, zoals de macht dit duizenden jaren lang heeft gedaan. Vandaag de dag ontleent de macht in het Westen haar rechtvaardiging direct aan het consumptiemodel, de cultuur van het onverzadigbare consumeren en produceren. Maar door de aanhoudende economische crisis, die op gang werd gebracht door de kredietcrisis, worden steeds meer burgers de dupe van het door en door corrupte neoliberalisme en neemt het vertrouwen almaar af in het systeem en de macht die dit systeem koste wat kost in stand probeert te houden.  Ook in Nederland, waar het dagblad Trouw onlangs op de voorpagina opende met het bericht:

‘Boos volk wil nu een sterke leider.’

Nederland, zo vindt de Nederlandse kiezer, heeft behoefte aan een sterke leider. Iemand die zonder al te veel democratisch geneuzel besluiten neemt. Dat zegt meer dan zestig procent van de Nederlanders, ondervraagd in een representatieve steekproef.

De wens leeft vooral onder ouderen. Bijna driekwart van de vrouwen boven de vijftig hoopt op een krachtige aanvoerder die de zaken eens even snel op orde komt stellen. Maar ook twee derde van de oudere mannen antwoordde 'mee eens' op de vraag of ze het tijd vonden worden voor 'een sterke leider die meteen over alles kan beslissen'.

Trouw deed met de Vrije Universiteit onderzoek naar de emotionele staat van de Nederlandse kiezer. Is, zoals vaak wordt gezegd, de Nederlander bang? Vreest hij voor baan, pensioen, klimaat en rampspoed? Bepaalt dat zijn stemgedrag? De uitkomst was verassend. De kiezer is niet zozeer bang, hij is vooral boos. Drie keer zo vaak zeiden respondenten Ja! op de vraag: 'voelt u boosheid bij de Nederlandse politiek?' als op vragen naar hun eventuele angsten.

Bij een groot deel van het volk is die boosheid zo groot, dat de geênqueteerden hun gevoel omschrijven als 'walging'

http://www.trouw.nl/tr/nl/4500/Politiek/article/detail/3508686/2013/09/12/Boos-volk-wil-nu-een-sterke-leider.dhtml

Ondertussen blijkt tevens dat het publiek zeer weinig vertrouwen heeft in politici en hun spreekbuis, de ‘vrije pers.’ Zo werd vorig jaar bekend dat

70 procent van de Nederlanders journalisten weinig tot niet betrouwbaar [vindt]. Ze scoren daarmee nauwelijks beter dan geestelijken, die decennialang hebben verzwegen dat er onder kerkelijke hoede kinderen werden misbruikt. Journalisten scoren ook slechter dan ambtenaren, waarvan ‘maar’ 67 procent zegt dat je ze eigenlijk niet kunt vertrouwen.

http://www.thepostonline.nl/column/niets-zo-onbetrouwbaar-als-de-nederlandse-journalist/

Niet alleen de legitimiteit van de politiek staat ter discussie, maar ook die van de commerciele massamedia, die steeds meer gewantrouwd worden. En aangezien ‘all propaganda ends up as a means by which the prevailing powers manipulate the masses,’ aldus Jacques Ellul, kan de conclusie worden getrokken dat de propaganda  van de massamedia steeds minder doeltreffend is, misschien zelfs bankroet. De kern van propaganda is namelijk ‘provoking action without prior thought,’ maar wanneer ook de getroffen middenklasse gaat nadenken over het nut van nog meer geweld dan heeft de mainstream pers zijn taak, de ‘perception mangement,’ verzaakt, want zoals Bill O’Reilly terecht opmerkte ‘U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is.’ Zodra grote groepen mensen de connectie maakt tussen enerzijds de miljarden verspilling aan oorlogsvoering ten gunste van een economische elite en anderzijds de daarvoor noodzakelijke bezuinigingen op onderwijs, gezondheidszorg, volkshuisvesting etc. ten koste gaat van de bevolking, dan is alleen een wereldoorlog nog in staat om het groeiende verzet in te tomen of een andere kant op te dirigeren. Maar dat beseffen onze vlot geklede ‘overtuigexpert’ en onze polder mainstream media niet. Meer daarover morgen. Dan zien we hoe mainstream opiniemakers als Hubert Smeets, Paul Brill, Geert Mak en H.J.A. Hofland achter de feiten blijven aanrennen, onbewust van het feit dat hun Koude Oorlogsretoriek van Goed versus Kwaad op dit moment totaal verouderd is. Zoals de voormalige New York Times journalist en Pulitzer Prize winnaar, Chris Hedges, afgelopen maandag schreef: 

The myth of war, as each generation discovers over the corpses of its young and the looting of its national treasury by war profiteers, is a lie. War is no longer able to divert Americans from the economic and political decay that is rapidly turning the nation into a corporate oligarchy, a nation where “the consent of the governed” is a cruel joke. War cannot hide what we have become. War has made us a nation that openly tortures and holds people indefinitely in our archipelago of offshore penal colonies. War has unleashed death squads—known as special operations forces—to assassinate our enemies around the globe, even American citizens. War has seen us terrorize whole populations, including populations with which we are not officially at war, with armed drones that circle night and day above mud-walled villages in Pakistan, Yemen and Somalia as well as Iraq and Afghanistan. War has shredded, in the name of national security, our most basic civil liberties. War has turned us into the most spied-upon, monitored, eavesdropped and photographed population in human history. War has seen our most courageous dissidents and whistle-blowers—those who warned us of the crimes of war and empire, from Chelsea (formerly Bradley) Manning to Edward Snowden—become persecuted political prisoners or the hunted. War has made a few very rich, as it always does, as our schools, libraries and firehouses are closed in the name of fiscal austerity, basic social service programs for children and the elderly are shut down, cities such as Detroit declare bankruptcy, and chronic underemployment and unemployment hover at 15 percent, perhaps 20. No one knows the truth anymore about America. The vast Potemkin village we have become, the monstrous lie that is America, includes the willful manipulation of financial and official statistics from Wall Street and Washington.

We are slowly awakening, after years on a drunken bender, to the awful pain of sobriety and the unpleasant glare of daylight. We are being forced to face grim truths about ourselves and the war machine. We have understood that we cannot impart our ‘virtues’ through violence, that all talk of human rights, once you employ the industrial weapons of the modern battlefield, is absurd.

http://www.truthdig.com/report/item/the_dead_rhetoric_of_war_20130916/ 

Obama repeated the continuing revolution theme in his inaugural address. 'What makes us exceptional,' he intoned, is 'our allegiance to an idea, articulated in a declaration made more than two centuries ago ...' He then promised 'a never-ending journey, to bridge the meaning of those words with the realities of our time.' Never-ending military aggression in the Middle East and elsewhere, in other words. More specifically, 'We will support democracy from Asia to Africa; from the Americas to the Middle East, because our interests and our conscience compel us to act on behalf of those who long for freedom'

With the help of Lincoln’s rhetoric of continuing revolution, the American government has transformed itself from 'humanitarians with a guillotine' to 'humanitarians with weapons of mass murder and destruction.'

http://mises.org/daily/6419/American-Exceptionalism-From-Gettysburg-to-Damascus

Obama: 'the realities of our time.' Irakese kinderen gedood bij een Amerikaans bombardement.