De Mainstream Pers 15
Ik eindigde gisteren met de woorden met betrekking tot de Nederlandse mainstream journalistiek dat na de ineenstorting van de Sovjet Unie:
Het Kwaad er ineens niet meer [was], tot grote schrik van de zelfgenoegzame gezeten orde in het Westen en haar spreekbuizen in de commerciele massamedia. Zonder het vlees geworden Kwaad moesten ze ineens helemaal alleen verder, hun manicheistisch wereldbeeld was onderuit geschopt door de werkelijkheid. Hoe nu verder?
Decennialang waren ook de zogeheten ‘progressieve’ polder journalisten meegedreven met de consumptiecultuur en geloofden ze dat het kapitalisme met wat redelijk alternatieve sociaaldemocratische maatregelen een menselijk gezicht kon krijgen. En omdat Nederland een klein land is, en in het kleine journalistieke mainstraim milieu iedereen iedereen kent, durft niemand die status wil verwerven een dissidente visie erop na te houden. De peergroup bepaalt de grenzen van de consensus over wat waar en niet waar is en wie belangrijk is en wie niet. Het corrumperende poldermodel werkt natuurlijk ook in de journalistiek, iedere journalist weet wat wel en vooral ook wat niet geaccepteerd wordt. De vervreemding die eigen is aan een hoog technologische maatschappij, en zeker een neoliberale, doet de rest, ieder op zich en god voor ons allen. Het tegenwoordig weer in zwang geraakte begrip oikos, het oud Griekse begrip gezin, huis, familie, komt in de massamaatschappij centraal te staan, de gemeenschap is niet meer het belangrijkste, alles draait om het individu. Het opmerkelijke is evenwel dat hoe meer het individualisme wordt gepredikt, des te conformistischer de massamens zich begint te gedragen, dezelfde mode, dezelfde gebruiken, dezelfde lol, dezelfde smaak, zoals op televisie te zien is, en vooral ook dezelfde opvattingen. Alles zo massaal mogelijk. Dit proces gaat al decennialang ongestoord door, zonder dat de consequenties ervan serieus door de commerciele massamedia ter discussie werden gesteld. Toen de Muur viel, en de Sovjet Unie van de ene op de andere dag wegviel als het Grote Kwaad, waren onze eens zo ‘progressieve’ journalisten plotseling hun orientatiepunt kwijt en werd hun verwarring al snel zichtbaar. Al die jaren hadden ze de wereld via een ideologische bril bekeken en nu moesten ze ineens op eigen houtje verder. Het probleem was dat ze niet meer zelfstandig konden denken na al die jaren keurig in de pas te hebben gelopen. De enige conclusie die ze wisten te verzinnen was dat het kapitalisme in zijn neoliberale vorm wel het einde van de geschiedenis moest betekenen, zoals de Amerikaanse ideoloog Francis Fukuyama in zijn invloedrijke The End of History and the Last Man beweerde. Twee miljoen jaar menselijke evolutie had toegewerkt naar de creatie van de mens als onverzadigbare consument, en dat was het.
Henk Hofland: 'het vredestichtende Westen.'
Omdat onze progressieve journalisten al jarenlang niet meer werkelijk hadden nagedacht over het bestaande consumptiemodel omarmden ze opgelucht de absurde bewering van Fukuyama. Er zou een nieuwe wereldorde ontstaan, onder aanvoering van de VS, zoals Bush senior als eerste politicus verwoordde. Washington zou fungeren als de ‘ordebewaker en politieagent’ van de hele wereld, om de kwalificaties van Geert Mak nog eens aan te halen. ‘Het vredestichtende Westen,’ de woorden zijn van H.J.A. Hofland, zou overal op aarde erop toezien dat het recht zou zegevieren, en mocht het wel eens een tikje uit de hand lopen, dan nog was dat geen ramp want zelfs Bush junior was ‘zeker niet zo’n enorme ramp als men aan het eind van zijn regeerperiode dacht,’ aldus de andere mainstream-opiniemaker, Paul Brill. De Amerikaanse strijdkrachten konden in no time op elk werelddeel met een maximum aan geweld worden ingezet, en als, in de ogen van NRC’s ‘duider’ Hubert Smeets, 'een vertragingstactiek wordt gevreesd,' dan kan, mag, nee moet de Amerikaanse president met één goed gerichte aanval de Gordiaanse knoop doorhakken middels ‘een corrigerende tik,’ zoals collega Brill het massale geweld noemt. Niet in staat een alternatief te bedenken voor het failliete neoliberalisme vielen onze eens zo linkse dan wel progressieve journalisten terug op de oude beproefde ideologie van het geweld, dat zo treffend is verwoord door de gezaghebbende neoconservatieve Amerikaanse historicus Victor Davis Hanson aantoont in zijn boek Why The West Has Won. Nine Landmark Battles in the Brutal History of Western Victory. Kort maar krachtig samengevat concludeert Hanson dat de blanke cristenen vijf eeuwen lang wonnen vanwege het simpele feit dat het Westen meer geweld konden genereren, meedogenlozer was in zijn streven naar hegemonie, want wij bezaten
the most lethal practice of arms conceivable. Let us hope that we at last understand this legacy. It is a weighty and sometimes ominous heritage that we must neither deny nor feel ashamed about -- but insist that our deadly manner of war serves, rather than buries, our civilization.
We moeten dus trots zijn dat wij, blanke westerlingen, eeuwenlang het grofste geweld hebben kunnen inzetten om overal op aarde ‘humanitair’ te kunnen ingrijpen, zoals in, om wat recentere voorbeelden te geven, Vietnam, Irak, Afghanistan, Libie en andere landen die het Westen in het kader van ‘responsibility to protect’ in chaos heeft achtergelaten. Hierbij moeten onze ‘verlichte’ opiniemakers wel permanent verzwijgen dat in de buitenlandse politiek van elk land, de hele geschiedenis door, markten en grondstoffen de belangrijkste criteria zijn geweest om zo veel mogelijk geweld in te zetten. Maar bij gebrek aan denk-training kan de macht hun spreekbuizen van de ‘vrije pers’ alles laten beweren, Het is één van de belangrijkste kenmerken van het totalitarisme. Ik gebruik dit begrip met nadruk.
In april 2011 berichtten de media dat de Chinese regering had verboden om films over reizen in de tijd en een alternatieve geschiedenis op tv en in bioscopen te vertonen, omdat 'een gefingeerde vlucht in een andere werkelijkheid als te gevaarlijk [wordt] beschouwd.' Voor elk systeem kan er namelijk maar één werkelijkheid absoluut zijn, dat geldt zowel daar als hier. Slavoj Zizek merkt in dit verband op:
Wij in het Westen hebben zo'n expliciet verbod niet nodig: zoals de rangschikking van wat als mogelijk en wat als onmogelijk wordt beschouwd laat zien, oefent de ideologie voldoende macht uit om te voorkomen dat alternatieve historische verhalen ook maar een greintje serieus worden genomen.
Geert Mak: 'Het is beter voor Nederland en de internationale gemeenschap dat Obama de verkiezingen wint.'
De westerse mainstream opiniemaker kan zich niet voorstellen dat een ander economische werkelijkheid mogelijk is, een systeem dat niet door milieuvernietiging het voortbestaan van de mensheid ernstig bedreigd. Dat feit toont aan hoe totalitair. ons systeem is. Onze perceptie is belangrijker geworden dan de realiteit. De voorstelling van zaken is werkelijker dan de werkelijkheid geworden.
'U weet dat in showbusiness, politiek en al het andere perceptie de werkelijkheid is.'
Bill O'Reilly. Amerikaanse opiniemaker.
Een centrale rol hierin speelt de taal:
Orwell realized that the totalitarian state would redefine the purposes of language. The purpose of Newspeak, is to wage psychological warfare to manage the political perceptions of the populace. He wrote,
The purpose of Newspeak was to eliminate the possibility of thought crime . . .to make all other modes of thought impossible. It was intended that when Newspeak had been adopted . . . a heretical thought should be literally unthinkable, at least so far as thought is dependent on words.
For Orwell, the Machiavellian political abuse of language had distorted society into an increasingly malevolent form of tyranny. He wrote,
Political language is designed to make lies sound truthful and murder respectable.
Of zoals George Orwell in zijn roman 1984 schreef:
Oorlog is vrede, vrijheid is slavernij, onwetendheid is kracht.
De Amerikaanse geleerde Sheldon Wolin laat gedocumenteerd zien hoe het anticommunisme decennialang als een ‘mimesis’ functioneerde ‘the character of the enemy supplied the norm for the power demands that the democratic defender of the free world chose to impose on itself.'
Niet alleen heeft de imitatie van de werkwijze van de vijand geleid tot de noodzaak om de wereld te zien in termen van absoluut Goed en absoluut Kwaad, maar het leidde ook tot een totalitair systeem waarin ‘democratische’ mainstream journalisten niet meer in staat zijn buiten de officiele consensus te denken. Meer daarover later.
Sheldon Wolin: ‘the character of the enemy supplied the norm for the power demands that the democratic defender of the free world chose to impose on itself.'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten