Vrijdag 20 september 2013 constateerde Juurd Eijsvoogel,
volgens zijn twitter account ‘foreign affairs columnist’ van de NRC met verbazing dat ‘Nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als
in Nederland’ aldus ‘blijkt
ieder jaar weer uit een internationale opiniepeling.’ De mainstream opiniemaker voegt hieraan toe dat het hier ‘een
raadselachtig fenomeen’ betreft, ‘die
kennelijke verknochtheid aan het militaire bondgenootschap.’
Ik beschouw Eijsvoogel’s verbazing over dit in zijn ogen ‘raadselachtig
fenomeen,’ hoogst opmerkelijk, to say the least. Om dit toe te lichten enkele feiten. Drie jaar geleden, in januari 2010, stelde hij in zijn krant
onder de kop 'Het pijnlijke gebrek aan politieke
oorlogservaring' naar aanleiding van het verschijnen van het vernietigende rapport van
de Commissie Davids over de besluitvorming rond de deelname aan de illegale
oorlog tegen Irak, het volgende:
hoe
verwijtbaar is de onervarenheid van Balkenende, die in die woelige tijd opeens
het op drift geraakte land moest regeren? Wij, de kiezers, dragen ook een deel
van de verantwoordelijkheid – al worden we daar door de commissie-Davids niet
op afgerekend...
Slachtoffertjes van wat Juurd Eijsvoogel 'een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring' noemt.
Maar niet alleen een gebrek aan politieke en bestuurlijk ervaring brak
Nederland op in de kwestie-Irak. Er was ook – overigens net als in de Amerikaanse
politiek – een groot gebrek aan wat je politieke, intellectuele of doorleefde
oorlogservaring kan noemen: het besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en
teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan
en hoe beperkt de mogelijkheden zijn om met militaire middelen politieke doelen
te bereiken.
Het rapport van de commissie-Davids gaat daar niet over, maar laat en
passant wel het gemak zien waarmee, in de politiek en in het publieke debat,
over oorlog werd gesproken. Dat velen geen idee hadden waarover ze spraken
bleek de afgelopen zeven jaar in Irak. De grote vraag blijft of we op dit punt
hebben bijgeleerd.
Nu moet de lezer tevens weten dat dezelfde NRC op 20 maart 2003, de dag dat de agressieoorlog (volgens het
internationaal recht) begon, in een redactioneel commentaar zijn lezers het
volgende advies voorschotelde:
Nu
de oorlog is begonnen, moeten president Bush en premier Blair worden gesteund.
Die steun kan niet blijven steken in verbale vrijblijvendheid. Dat betekent dus
politieke steun - en als het moet ook militaire.
Mede dankzij Nederlandse militaire steun is er nu sprake van een aanzienlijke toename van misgeboortes in Irak en ook onder de kinderen van Amerikaanse militairen die in Irak hebben gediend.
Militaire steun van Nederland dus, terwijl de NRC het volgende kon weten:
The US Has Been Bombing Iraq Since 1991 Without Stopping--Until Now
November 14, 2011 |
In 1991, the United States unleashed a bombing campaign of staggering proportions against Iraq: 120,000 sorties were launched and 265,000 bombs dropped. From then on, the missions never stopped.
Dit shock and awe-geweld is desastreus geeindigd, zoals algemeen bekend is. 'In February 2003, the U.S. would, again, conduct a blistering “shock and awe” campaign and, by mid-April, Iraq had been subjected to 41,000 sorties and 27,000 bombs dropped. The U.S. air war would continue on as, year after year, U.S. planes attacked targets, killing enemy fighters and civilians alike.'
Desondanks is de NRC
weer in oorlogsstemming. Toen onlangs het
Amerikaanse geweld tegen Syrie vooralsnog niet doorging omdat de regering Obama met beide
handen het voorstel van president Poetin aangreep, reageerde de krant
verbolgen met
Poetin stunt met
opiniestuk in NYT - lees hier duiding bij zijn brief › 10.28 Een nieuwe
stunt in de diplomatieke soap rond het Russische wapencontroleplan voor Syrië.
Poetin richt zich rechtstreeks tot het Amerikaanse volk in een opiniestuk
geschreven in The New York Times. Lees hier duiding bij de brief van
Poetin… LEES VERDER›
Verarmd uranium wapens om regime change te forceren.
De
twee ‘duiders’
van de NRC, onder wie een commerciele zogeheten
‘overtuigexpert’
die CEO’s traint, probeerden de drijfveren van de Russische president in een kwaad daglicht te stellen. Tot nu toe tevergeefs, want het diplomatieke initiatief won
het van het geweld, tegen de zin in van de NRC-reactie
die net als de rest van de mainstream polderpers voor een 'regime change' in
Syrie is, omdat de Assad, zo suggereert Hubert Smeets, verantwoordelijk is
voor de ‘gifgasaanval.’ Weer is sprake van wat Eijsvoogel betitelt als ‘een groot gebrek aan
wat je politieke, intellectuele of doorleefde oorlogservaring kan noemen: het
besef van wat een oorlog eigenlijk behelst en teweegbrengt, hoe onvoorspelbaar
oorlogen zijn, hoe gruwelijk het kan misgaan en hoe beperkt de mogelijkheden
zijn om met militaire middelen politieke doelen te bereiken.’
Maar omdat de schijn van rechtshandhaving en rechtvaardigheid overeind
moet blijven en er bij de NRC een brandende behoefte bestaat om 'goed' te lijken, blijft de krant
permanent het regime Assad aanwijzen als het grote kwaad in Syrie, en maakt de
krant opnieuw propaganda voor de Amerikaanse militaire steun aan de ‘rebellen’ en de dreiging van het
Witte Huis met de inzet van grootscheeps geweld, waar de burgerbevolking opnieuw
de grootste slachtoffer van zal blijken te zijn, net als in Vietnam, Irak,
Afghanistan en Libie, om slechts enkele voorbeelden te geven.
Kortom, hoewel ‘Nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als
in Nederland,’ geldt tevens dat ‘Nergens in
Europa,’ de mainstream pers zo pro-Amerikaanse
is ‘als in Nederland.’ Dat verklaart ook de pro-NAVO
propaganda van de polderpers. Laat ik een voorbeeld geven dat dicht bij huis
ligt. Maandag 1 maart 2010 schreef ik op deze weblog het volgende:
Afgelopen vrijdag beweerde Juurd Eijsvoogel, correspondent
internationale betrekkingen van de NRC, in zijn column:
'Nederland vertrekt, juist nu vrijwel alle NAVO-bondgenoten en partners
hun inspanningen nog wat opvoeren. Juist nu Obama de weerstand van zijn eigen
achterban getrotseerd heeft en 30.000 man extra stuurt. Juist nu een laatste
poging wordt gedaan het tij in de oorlog te keren en de reputatie van de NAVO
te redden...
Al dan niet toevallig hekelde Robert Gates, de Amerikaanse minister van
Defensie, deze week het antimilitarisme van Europa. De Europese afkeer van
militair ingrijpen zou de vrede en veiligheid in de wereld in de weg staan, zei
hij zonder Nederland te noemen. De meeste Europese landen zijn volgens Gates
doorgeslagen in hun angst voor oorlog en in hun weigering genoeg geld uit te trekken voor hun defensiebegroting.'
De eerste vraag is: wat is genoeg geld? Het Congres en Het Witte Huis
trekken bijna de helft van de beschikbare federale begroting uit voor iets dat
officieel 'National Security' heet en nog is dat niet voldoende om Irak en Afghanistan te 'pacificeren', zoals het geweld tegen de
burgerbevolking in Vietnam destijds zo eufemistisch heette. Vietnam is
bovendien een illustratie van het feit dat een hoog technologische wereldmacht
het militair verloor van een gemotiveerde boerenbevolking. Hier zijn we bij de
tweede vraag: op grond waarvan denken Eijsvoogel en andere ideologen dat het
Westen de gewelddadige conflicten in Afghanistan en Irak kan winnen? Een
imperium en zijn vazallen moeten zich op een bepaald moment realiseren waar de
grenzen van hun macht liggen. Doen ze dat niet dan zullen ze daarvoor een hoge
prijs moeten betalen, zoals de Romeinen in het jaar 9 ontdekten toen Germaanse
stammen drie Romeinse legioenen tot op de laatste man uitroeiden en de Romeinen
tot aan de val van het rijk vier eeuwen later het niet meer in hun hoofd
haalden de Rijn over te steken. De grenzen van het Westen liggen niet in
Uruzgan. De NAVO is officieel niet opgericht om te proberen de Derde Wereld in
het gareel te meppen.
De politiek gemotiveerde westerse intelligentsia, opgegroeid met de
waan van de dag, en niet ontvankelijke voor historische lessen, is helaas niet
in staat in te zien dat het rauwe kolonialisme dat vijf eeuwen geleden begon
met de bloedbaden van de zo bewonderde Columbus na de Tweede Wereldoorlog
definitief aan zijn einde kwam. Vietnam maakte dit nog eens duidelijk voor
stijfkoppige domoren. Door onder andere de adembenemende technologische
verniewingen die geen landsgrenzen kennen en de onvoorstelbare
bevolkingsexplosie waarbij de wereldbevolking in ruim een eeuw verzesvoudigde, voor
het grootste deel in de Derde Wereld, kan het Westen zelfs niet meer met
grootscheeps geweld de arme wereld eronder houden. De vraag is wanneer de
spreekbuizen van de westerse macht, journalisten als Juurd Eijsvoogel dit gaan
beseffen. Of is de invloed van de economische macht die de kranten en tv bezit
zo groot dat het de Juurd's in de wereld niet mogelijk maakt om de
werkelijkheid te beschrijven?
Juurd, 'het tij in de oorlog te
keren'? Wanneer? Hoe? En dan? Collega Eijsvoogel, waarom
weiger je te beseffen dat dit niet gaat gebeuren? Laat het me weten. Alleen
door uitwisseling van feiten en serieuze gedachten kan een samenleving leren
van haar eigen fouten en krijgt de parlementaire democratie inhoud. Nu bedrijf
je alleen maar propaganda voor een overleefde ideologie.
Je schrijft: 'De meeste Europese landen
zijn volgens Gates doorgeslagen in hun angst voor oorlog en in hun weigering
genoeg geld uit te trekken voor hun defensiebegroting.'
Dit is de opvatting zoals die verwoord werd in 2003 door neoconservatieven als
Robert Kagan in zijn boek Of
Paradise and Power. America and Europe in the New World Order, toen de westerse opiniemakers nog dachten dat de illegale inval in Irak
een groot succes was. De enige serieuze conclusie die je uit dit soort
geschriften kunt trekken is dat uiteindelijk alles aan hybris ten onder gaat.
Na de val van de Muur loopt ook het Amerikaanse rijk ten einde. Zowel
de Russen als de Amerikanen hebben zich arm bewapend. Het zich wereldwijd
uitstrekkende imperium is te duur geworden. Er is sprake van imperial overstretch,
zoals de Britse historicus Paul Kennedy dit fenomeen al meer dan 20 jaar
geleden alsvolgt omschreef in The
Rise and Fall of the Great Powers: 'De Verenigde Staten lopen nu het risico van wat ''imperial overstretch''
genoemd zou kunnen worden, een bij geschiedschrijvers van opkomst en verval van
grootmachten o zo vertrouwd begrip: anders gezegd, beslissers in Washington
moeten het nare maar blijvende feit onder ogen zien, dat het totaal aan
Amerikaanse belangen en verplichtingen, verspreid over de hele wereld,
tegenwoordig veel te groot is voor het land om ze allemaal tegelijk te kunnen
verdedigen.'
17
jaar geleden interviewde ik de Britse historicus Paul Kennedy die mij geduldig
uitlegde wat hij bedoelde met zijn waarschuwing dat
‘the nation overextends itself geographically and strategically: if, even
at a less imperial level, it chooses to devote a large proportion of its total
income to "protection," leaving less for "productive
investment," it is likely to find its economic output slowing down, with
dire implications for its long-term capacity to maintain both its citizens'
consumption demands and its international position. Already this is happening
in the case of the USSR, the United States, and Britain.’
Dit alles schreef ik drie jaar geleden, ik
heb hierop nooit een reactie van collega Juurd Eijsvoogel gekregen. Meer over onze mainstream
opiniemaker kunt u hier lezen:
Kort
samenvattend: Eijsvoogel mag zich dan wel verbazen over een in zijn ogen ‘raadselachtig fenomeen,’ maar
als hij even zou nadenken en alleen maar zijn eigen werk zou nalezen, dan zal
hij al snel ontdekken dat dankzij de propaganda van de Nederlandse mainstream ‘nergens in Europa de NAVO zo populair [is] als in Nederland.’
Ik overdrijf niet wanneer ik nadrukkelijk stel dat nergens in Europa de
mainstream pers zo gezagsgetrouw en onnozel is als in Nederland. Meer daarover
later. Juurd Eijsvoogel, nu jij en ik en alle anderen weten dat 'het tij in de oorlog' niet gekeerd kon worden, zoals ik al stelde, is mijn vraag aan jou: hoe komt het toch dat mainstream journalisten zich zo gemakkelijk de spreekbuis laten maken van militaire en geopolitieke belangen van Washington? Laat het me weten.
Obama: 'For nearly seven decades, the United States has been the anchor of global security.'
Het is me een raadsel waarom Juurd Eijsvoogel in z’n stukken zo kritiekloos is over de claims van president Obama. Deze roept van alles en Eijsvoogel gaat daar grotendeels in mee zonder ze in de kern te toetsen. Hij zet alleen wat kanttekeningen dat het campagnetaal is. Zijn kritiekloze stuk ‘Ovatie in VN voor Obama’s vrije woord’ van 26 september doet me afvragen op welke planeet Eijsvoogel en de hoofdredactie van de NRC leven. Dat was meer een hagiografie dan kritische journalistiek. Als lezer kan ik daar niks mee.
Ovatie in VN voor Obama's vrije woord
Juurd Eijsvoogel
artikel | Woensdag 26-09-2012 | Sectie: Buitenland | Pagina: NH_NL01_010 | Juurd EijsvoogelHet gebeurt niet vaak bij de VN dat redes zo ademloos worden beluisterd als die van president Obama gisteren. Hij schetste een Amerika dat de wereld niet de rug toekeert ...
Hoewel Iran van het Westen geen nucleair wapen mag ontwikkelen beschikken de Amerikanen en de Israeli's over zowel nucleaire wapens, chrmische wapens en biologische wapens. Hier ziet u een Israelische militair een verarmd uranium projectiel naar een Israelische tank vervoeren, waarmee in 2006 ook de Libanese bevolking bestookt werd.
According to Dahr Jamail,
http://www.a-w-i-p.com/index.php/2010/03/24/depleted-uranium-a-war-crime-within-a-wa"The U.S. and British militaries used more than 1,700 tons of depleted uranium in Iraq in the 2003 invasion (Jane's Defence News, 4/2/04)-on top of 320 tons used in the 1991 Gulf War (Inter Press Service, 3/25/03). Literally every local person I've ever spoken with in Iraq during my nine months of reporting there knows someone who either suffers from or has died of cancer.
Ghazi reported that in Fallujah, which bore the brunt of two massive U.S. military operations in 2004, as many as 25 percent of newborn infants have serious physical abnormalities. Cancer rates in Babil, an area south of Baghdad, have risen from 500 cases in 2004 to more than 9,000 in 2009. Dr. Jawad al-Ali, the director of the Oncology Center in Basra, told Al Jazeera English (10/12/09) that there were 1,885 cases of cancer in all of 2005; between 1,250 and 1,500 patients visit his center every month now. — 'The New 'Forgotten' War' By Dahr Jamail, 15 March, 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten