Movies That Matter 6

Libanees slachtoffertje van een Israelisch bombardement. En de Nederlandse politiek zwijgt.

De goed bedoelende jonge medewerkers van Movies That Matter beseffen niet dat het uitnodigen van iemand die zich presenteert als een ‘Syrian-American rapper’ geen serieus beeld geeft van wat er daadwerkelijk op de grond gebeurt in Syrie, en welke rol de NAVO en de westerse geopolitieke belangen hierbij spelen. Bovendien: wat heeft onze al 5 eeuwen durende bemoeizucht met de rest van de wereld tot nu toe opgeleverd? En is onze cultuur werkelijk een alternatief voor Arabische landen en de rest van de wereld? In zijn essaybundel De Ander schreef Ryszard Kapuściński over de door hem bewonderde Emmanuel Lévinas dat deze joods Franse filosoof ons erop wees dat de massamens  wordt ‘gekenmerkt door anonimiteit, gebrek aan sociale binding, onverschilligheid jegens de Ander’ en dus lijdt aan ‘culturele ontworteling’ en daarom zowel weerloos is voor het kwaad als tegelijkertijd er ontvankelijk voor is ‘met alle gevolgen van dien,’ zoals alle westerse bloedbaden van de afgelopen eeuw hebben aangetoond. ‘Lévinas blijft voortdurend op zoek naar een weg die tot de Ander leidt; hij wil ons bevrijden van de ketenen van het egoisme, ons bevrijden van de onverschilligheid, ons hoeden voor de verleiding ons te separeren, ons af te zonderen en in onszelf op te sluiten.’ De tijd van het eurocentrisme heeft ondermeer geleid tot genocide in de Derde Wereld en binnen Europa. Wij hebben de andere volkeren in moreel en cultureel opzicht niets te bieden zolang we denken dat we door het uitnodigen van een ‘Syrian-American rapper’ daadwerkelijk een andere manier van denken mogelijk maken. Movies That Matter zou juist dit moeten tonen. Kapuściński:

Gedurende vijf eeuwen heeft Europa de wereld gedomineerd. Niet alleen op het politieke en economische, maar ook op het culturele vlak… Van onze kant waren deze betrekkingen onveranderlijk heerszuchtig, apodictisch en paternalistisch van aard…

Europa, nog steeds gesloten en versteend in zijn eurocentrisme, lijkt niet te merken, of wil liever niet merken – dat verscheidene buiten-Europese beschavingen op onze planeet aan belang winnen, dat ze dynamischer en levendiger worden, beschavingen die steeds nadrukkelijker en vastberadener hun plaats aan de wereldtafel opeisen. Het is een moment van grote uitdaging voor Europa. Europa moet voor zichzelf een nieuwe plek aan die tafel zien te vinden; het zal nooit meer aan die tafel aanschuiven op grond van het principe van exclusiviteit – door niemand bedreigd en almachtig zoals vroeger.

En dan bedoelt Kapuściński tevens de VS, de uit de Europese cultuur onstane imperiale mogendheid die overal ter wereld met massaal geweld haar belangen veilig stelt. Het is een gotspe dat in het kader van ‘Syrie’ Movies That Matter onder andere

‘Sophie Roborgh, van the Hague Centre for Strategic Studies,’ uitnodigde om daarover een ‘talkshow’ te leiden, een autoriteit dus die voor het Nederlandse ministerie van Buitenlandse Zaken heeft gewerkt en onderdeel is van het Atlantisch gerichte establishment dat nu in strijd met het internationaal recht de chaos in Irak, Libie, Afghanistan, Syrie en misschien straks Iran alleen maar vergroot. Een gotspe, er is geen ander woord voor, dat ook de ‘Nederlands parlementariër Désirée Bonis die eerder Nederlands ambassadeur was in Damascus,’ voor de 'talkshow' was uitgenodigd, een sociaal democrate van de PVDA, een partij die geen fundamentele kritiek laat horen op het feit dat Israel de facto lid van de NAVO is geworden, een schurkenstaat waarvan de met kernraketten uitgeruste marine tegenwoordig met de NAVO oefent, terwijl de ‘Joodse staat’ niet stopt met het schenden van het internationaal recht door onder andere steeds meer land van de Palestijnse bevolking te stelen en door het gevangen houden, mishandelen en zelfs doodschieten van Palestijnse kinderen. Wat denkt Movies That Matter op deze wijze bij te dragen aan de geloofwaardigheid van de zogeheten westerse waarden? Door de huidige machtsstructuur in de wereld is er sprake van

een groeiende ongelijkheid in de wereld, en met name een stijgend bewustzijn van deze ongelijkheid,

zo schreef Kapuściński in 2006 terecht. Ik kom hierop terug.

Onder: Désirée Bonis. Het Nederlands establishment gebruikt de mensenrechten als politiek wapen. Het nucleaire Israel wordt gesteund met nauwere banden met de EU en de NAVO, terwijl Iran gestraft wordt met een boycot zonder dat bewezen is dat het land een nucleair wapenprogramma heeft. En hierboven een slachtoffertje van de door mevrouw Bonis en het Nederlandse kabinet zelfs militair gesteunde staat Israel.