Nederlands Autisme 2

De vlasblonde NRC-redactrice Sheila Kamerman schreef in haar krant van het afgelopen weekeinde dat

niet crimineel betekent niet automatisch geintegreerd… De Turkse staat dringt diep door in de Turkse gemeenschap en bemoeit zich overal mee… Verzuiling: Klein Turkije in Nederland. Is dat erg?

Die vraag is opmerkelijk. Allereerst wordt deze vraag nooit gesteld aan joodse Nederlanders die zich emotioneel sterk betrokken voelen bij de ‘Joodse staat.’ Alleen al het bestaan van het CIDI, een volgens Haaretz ‘pro-zionistische lobbygroep,’ is een illustratie van de ‘verzuiling. Klein Israel in Nederland,’ de lange arm van het zionistisch regime in de polder. Maar nooit zullen de mainstream-media de vraag durven stellen of ‘dat erg [is]?’ Het wordt als normaal beschouwd, zelfs als iets positiefs. Waarom terwijl in het geval van de Turks Nederlandse minderheid de vraag wordt opgeworpen of het 'erg' is dat ze ‘geen autochtone Nederlanders… worden’? Ik stel deze vraag omdat het artikel in de NRC is geschreven nadat recentelijk de Turkse gemeenschap in Nederland in het nieuws was gekomen door al dan niet vermeend ‘antisemitisme,’ en het feit dat de Turkse premier zich over Nederland had uitgelaten, waardoor na al die jaren voor de NRC nu pas de vraag relevant werd:

Hoe gáát het eigenlijk met de Turkse Nederlanders?

Wel, de eerste Turkse Nederlander die daarover aan het woord komt in de NRC is Zihni Ozdil, docent en promovendus maatschappijgeschiedenis aan de Erasmus Universiteit Rotterdam en die ‘vindt de Turkse Nederlanders te veel gericht op Turkije en op elkaar.’ Maar hij ‘vindt’ nog meer.

Integratie vindt hij, gaat om meedoen met de Nederlandse samenleving en boven je etniciteit uitstijgen.

Ook een dergelijke uitlating zal men niet snel aantreffen zodra het in de vaderlandse commerciele massamedia voor de zoveelste maal gaat over ‘joodse Nederlanders.’ Wat maakt de ‘joodse Nederlanders’ anders dan de ‘Turkse Nederlanders’? En dan de vraag of ‘integratie’  inderdaad betekent ‘boven je etniciteit uitstijgen’? ‘Integratie’ heeft met op zijn minst twee partijen te maken en is daarom een kwestie van geven en nemen.  Dus is de vraag tevens: waarom stijgen de autochtonen niet boven hun 'etniciteit' uit? Wie moet van wie leren en wat? Ik bedoel dit:

Alleen al het feit dat in Nederland het doodnormaal is dat de bevolking wordt opgedeeld in groepen autochtonen en allochtonen, is een zaak van benauwend provincialisme. Zeker een blank, christelijk volk dat rijk is geworden dankzij het kolonialisme, waarbij de Hollanders werkelijk op geen enkele manier integreerden in de samenlevingen waar ze met geweld waren binnendrongen, zou een toontje lager moeten zingen. Bij ons is er geen ruimte voor de ander. De ander moet assimileren, die moet worden zoals wij. Het gaat hier niet om integratie, maar om het vernietigen van alles dat anders is in de ander. Diezelfde drang heeft geleid tot de vernietiging van een groot deel van de joden in Europa. In de Arabische wereld en onder het bewind van Ottomaanse sultans hoefden de verschillende bevolkingsgroepen niet boven hun ‘etniciteit’ uit te stijgen. Waarom zou dat moeten? De staat is niet onze identiteit en het autochtone deel van de bevolking ook niet. Wat is dit voor een curieuze opvatting  in een cultuur waar het individualisme permanent wordt verheerlijkt.

‘Boven je etniciteit uitstijgen.’ Hoe kan dat in een land waarin ‘etniciteit’ het centrale dogma is en de wereld is opgedeeld in autochtonen en allochtonen? Een land waarin Rob Vreeken, journalist van een van de grote dagbladen, zonder enig tegengas het volgende kan schrijven over het standrechtelijk door het hoofd schieten van negen Turkse burgers door een Israelisch doodseskader:

Niemand hoeft in de baan van zo’n kogel te gaan staan, dat is ook een stukje eigen verantwoordelijkheid. Bovendien: de wereld telt op het moment 6.824.900.000 inwoners. Dat betekent dat 6.824.899.991 mensen niet door Israëlisch vuur zijn omgekomen. Maar de media melden altijd wat er fout gaat, nooit wat goed gaat. Als er een Israëlische lobby had bestaan, hadden ze die cijfers benadrukt. Maar wat zegt het CIDI op zijn website? ‘CIDI betreurt dat er doden zijn gevallen en hoopt dat gedegen onderzoek de ware toedracht van dit zinloos bloedvergieten aan het licht zal brengen.’ Slappe hap. Zo win je nooit een oorlog.

Gezien de wijze waarop de ‘autochtone’ massamedia aan ‘integratie’ doen, is het niet verwonderlijk dat dat ‘Turken zich hier minder thuis [voelen]’ en ‘ze naar Turkije [blijven] lonken.’ Wie zou zich gelukkig voelen in een land waar een autochtoon als Vreeken ook ‘allochtonen’ uit Arabische landen als volgt kan afschilderen:

Moeten we ons... zorgen maken om de Syrische agressie? Welnee, vooralsnog is het Israël dat Syrië heeft aangevallen, niet andersom. Hun enige reactie na die Israëlische actie bestond eruit dat ze braaf de rommel zijn gaan opruimen. Vergeet niet dat de Syriërs Arabieren zijn: een hoop poeha om de mannelijke eer te redden, maar als het erop aankomt springen ze kermend op hun kameel – hun ware geheime wapen.

Deze haat en minachting die vroeger op joden werden geprojecteerd kan vandaag de dag onweersproken worden geuit in de Volkskrant. Het stigmatiseren is nooit verdwenen uit het  beschaafde Westen van Auschwitz en Hiroshima, en al die andere slachtpartijen na 1945. ‘Integratie’ is een verwarrend begrip, voor zowel de zelfbenoemde ‘autochtoon,’ als voor degene die tot ‘allochtoon’ is gebombardeerd. Als allochtoon verdom ik het om een autochtoon als Rob Vreeken te worden. Ik zal nooit Turkse Nederlanders bekritiseren voor het feit dat ze sommige van hun eigen culturele gebruiken weigeren weg te gooien. Waarom verwachten mijn mainstreamcollega’s dit, van de al dan niet geblondeerde Sheila Kamerman tot de al even blonde Rob Vreeken met zijn bloemkooloren? Moeten de 'allochtonen' hun eigen cultuur verruilen voor de grofheid van de huidige Nederlandse cultuur? Waarom? Leg het me uit.

In zijn essaybundel De Ander schrijft wijlen Ryszard Kapuscinski:

Wanneer we dus 'wij' zeiden, meenden we het te hebben over alle mensen, terwijl het in feite alleen maar over onszelf, de Europeanen, ging. Nu echter treden we onherroepelijk het tijdperk binnen waarin een eenduidige vergelijking 'wij=Europeanen', als synoniem voor alle wereldburgers, in twijfel wordt getrokken, gezien de historische veranderingen die zich voltrekken.

Als gevolg van deze veranderingen werden immers nogal wat andere, tot dan toe gedomineerde en gemarginaliseerde culturen wakker geschud. Ze leefden op en begonnen een gelijkwaardige plaats op te eisen aan de mondiale ronde tafel.  Ze zijn ambitieus en dynamisch en beschikken over een sterk ontwikkeld gevoel voor eigenwaarde.