Twan Huys en Ken Carson 6

Wat maakt Twan Huys in de ogen van de polder media toch 'zo goed,' terwijl hij als televisiepresentator echt kritische vragen niet durft te stellen aan zogeheten 'grote namen' ? Zijn masker. Hoe komt het dat veel mensen niet in staat zijn te zien wie en wat er achter het masker schuilgaat? Ik denk dat de reden ondermeer het gegeven is dat er in Nederland geen permanente structurele mediakritiek bestaat. Hier geldt: ons kent ons, en het belangrijkste dogma van het poldermodel is dat aangezien wij allen door dezelfde nauwe deuropening moeten wij elkaar sparen. Uiteindelijk eindigt dit natuurlijk in een corrupte levenshouding en zeker in een corrupte journalistiek, zoals ik de afgelopen jaren aan de hand van concrete voorbeelden heb proberen aan te tonen. Het succes van mijn kritiek wordt telkens weer bewezen door het feit dat mijn kritiek geen enkel succes heeft. Dat wil zeggen: nooit reageren de door mij bekritiseerde collega's in het openbaar op specifieke en gedocumenteerde kritiek. Alleen binnen de eigen stevig ommuurde vesting willen ze er wel geërgerd met hun naaste medewerkers over spreken. Des te steviger men in het zadel zit des te ergerlijker wordt elke vorm van kritiek ervaren. Als iedereen roept dat deze of gene 'zo goed' is, wordt iedere afwijkende stem slechts als uiterst hinderlijk ervaren en als volkomen onterecht, dat spreekt voor zich, zo zijn de totalitaire wetten van de massamaatschappij. Ik gebruik bewust en met enige nadruk het begrip totalitair. 


Neem bijvoorbeeld het geval Twan Huys die tegenover Madeleine Albright zweeg over haar rechtvaardiging van de moord op een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar. Die terreur was in zijn ogen niet relevant genoeg om er aandacht aan te besteden. Het toont aan dat de televisiejournalist Twan Huys in een democratische rechtstaat zijn mond stijf dichthoudt en de andere kant opkijkt zodra het zijn carrière uitkomt. De vraag is dus gelegitimeerd wat Huys zal doen zodra het er werkelijk op aankomt dicht bij huis. Als hij op nu al zwijgt dan is het niet ver gezocht om aan te nemen dat Twan Huys dan, net als miljoenen andere opportunisten, zal collaboreren met de powers that be. Huys is een levende illustratie van het moderne menstype zoals dat zo treffend geportretteerd is door zowel Hannah Arendt als Harry Mulisch, toen beiden in de jaren zestig over Eichmann schreven. Let wel, Eichmann was geen rabiate jodenhater zoals bijvoorbeeld Heydrich dit was. Hij was naar alle waarschijnlijkheid zelfs geen overtuigde nazi. Toen hem tijdens zijn proces in Jeruzalem gevraagd werd of hij Hitler's Mein Kampf had gelezen antwoordde Eichmann dat hij het had door gebladerd, maar dus niet bestudeerd had. Wij hebben hier niet te maken met een afwijking van de soort, maar met een moderne massamens die zich niet verantwoordelijk voelt voor zijn daden. Hij handelt niet bewust maar via impulsen, niet moreel, maar amoreel, hij voert gedachteloos zijn programma uit. Hij kan even'goed' als slecht zijn, iemand die zwijgt wanneer het hem uitkomt en spreekt wanneer hij er beter van kan worden. Hij is een conformist, iemand die men overal, van hoog tot laag, in de moderne bureaucratie van het publieke leven aantreft. Hij is in staat om lief te hebben maar ook om op bevel op grote schaal te moorden, of daarover te zwijgen. 'De Banaliteit van het Kwaad,' noemde Hannah Arendt het. En Harry Mulisch schreef in 1961 in zijn onovertroffen boek De Zaak 40/6:

'Eichmann is definitief geschiedenis geworden. Waar praat ik nog over? Mensen bedreigen mensen met een vernietiging, waarnaast de jodenmoord een bagatel zal worden, een herinnering uit de goede oude tijd. En geen Amerikaan of Rus die, komt het bevel, zal weigeren de bommen in het zachte vlees van hele volkeren te werpen -- zo min als Eichmann weigerde. Wat hebben wij eigenlijk over Eichmann te beweren? Wij, die zelfs de ongeborenen bedreigen: en die oorlog tegen ons nageslacht is al (sinds Hiroshima) zestien jaar aan de gang! Maar zoiets heet geen 'oorlog' meer, dat heet een vervloeking. Hier vervloekt de mens zichzelf, zijn eigen kindskinderen, hieruit spreekt een haat zo fundamenteel, dat wij wel moeten vrezen, de mens nog altijd overschat te hebben.'

Abel Herzberg merkte over deze moderne massamens op: 

'Is hij slecht, die doodgewone man? Welnee. Is hij goed? Ook niet. Hij is geen van beide en beide tegelijk. Hij is een beetje wreed tegen een vlieg en sentimenteel tegen een muis. En nu hebben ze hem gezegd, dat hij sterk is en dat kracht is: als je niet bang bent voor bloed en nu is hij niet bang. Dat wil zeggen, hij is vreselijk bang en juist daarom slaat hij er maar op los. Hij heeft angst voor zijn angst en dat noemt hij moed… Uit Amor Fati: Scharfuehrer X is niets. Hij is leeg. Men heeft hem idealisme toegedacht. Hij bezit dat niet. Men heeft hem opvattingen toegeschreven. Hij mist ze. Men heeft in hem tenminste vaderlandsliefde of nationaal enthousiasme willen ontdekken. Hij heeft er geen zweem van. Hij heeft een maag, een hart, longen, darmen, nieren en hij stelt er bijzondere prijs op, deze behoorlijk te doen functioneren. Dientengevolge zijn natje en zijn droogje hem heilig. Voor het overige is hij een ding. Leeg.'

En in in het interview met mij zei Herzberg in 1984 over het nazi-tijdperk: 

‘Orde, zeg je? Is dat dan geen orde? Jij spreekt over het geweten en vraagt je af hoe dit of dat allemaal kon. Ik zeg: hoe komt het dat nog steeds een doodgewone soldaat zijn poten opheft, stijl de lucht in, met zijn allen, voorwaarts, mars! Hup, hup, hup! Wat is zo'n mens op dat moment. Denkt men dat er geen orde is? Natuurlijk is er een orde, en hoe! Zo iemand heeft alleen dat opgezogen wat hij van hoger hand krijgt. Hij denkt niet meer uit zichzelf. Het is hem te moeilijk, het bezwaart hem, hij begrijpt het niet. Hij heeft een vijand nodig die hij kan haten en daar leeft hij zich helemaal op uit. Dat is zijn leven, dat is de reden van zijn bestaan, dat is zijn ideaal. Zo was het en zo is het. Het is toch een schandaal, nietwaar, het is toch eenvoudig een menselijk schandaal dat na alles wat er is gebeurd wij nu bang moeten zijn voor een Derde Wereldoorlog, en wat voor een oorlog! ... Het is niet zo eenvoudig om een mens te zijn. Maar de mens kan wel degelijk zijn eigen bestialiteit bedwingen, door opvoeding, door wijsheid, door zelfbeheersing, door te weten dat je niet zo'n voortreffelijke meneer bent als je denkt dat je bent. Je kunt fatsoenlijk zijn. De mensheid kan de Derde Wereldoorlog voorkomen. Daar hebben ze het vermogen toe. En als ze die oorlog niet voorkomen dan zijn ze het niet waard om geen oorlog te krijgen.' 

http://www.stanvanhoucke.net/deoneindigeoorlog/interviews/herzberg2.html

Kortom, het verzwijgen van een massamoord zoals Twan Huys deed is een van de vormen waarin de banaliteit van het kwaad zich openbaart. En zo komen we terug bij Hannah Arendt:

'Her thesis is that the great evils in history generally, and the Holocaust in particular, were not executed by fanatics or sociopaths, but by ordinary people who accepted the premises of their state and therefore participated with the view that their actions were normal.

Explaining this phenomenon, Edward S. Herman has emphasized the importance of "normalizing the unthinkable." According to him, "doing terrible things in an organized and systematic way rests on 'normalization.' This is the process whereby ugly, degrading, murderous, and unspeakable acts become routine and are accepted as 'the way things are done.'"

http://en.wikipedia.org/wiki/Banality_of_evil

Het gruwelijke is nu dat deze houding door de commerciële massamedia 'zo goed' wordt geacht. Het conformisme van een televisiejournalist als Twan Huys mag dan wel gevaarlijk zijn, maar het prijzen van deze spreekbuizen van de macht is zo mogelijk nog gevaarlijker en wel omdat er ontelbaar velen zoals hij overal ter wereld actief zijn. Al die doe-mensen die zo door de huidige generatie televisiejournalisten worden bewonderd vanwege hun, ik citeer 'ongeremde daadkracht.'  Zonder een fundamentele mediakritiek hebben deze journalisten geen enkele maatstaf om de kwaliteit van hun werk te meten en denken ze al snel dat ze werkelijk 'zo goed' zijn.