Twan Huys en Ken Carson 5

Eva Jinek, beoogde medepresentatrice van Nieuwsuur, samen met Twan Huys. Naast Jinek haar vriend Bram Moszcowicz en Linda de Mol, de laatste twee behorend tot de categorie van wat Huys 'grote namen' noemt en die dus in zijn televisieprogramma NOVA College Tour hebben opgetreden. Zo werkt dat.

De Volkskrant-journaliste Anna van den Breemer schrijft in haar krant over de televisiejournalist Twan Huys onder de kop 'Wat maakt Twan Huys zo goed?' onmiddellijk het antwoord op:

'Hij krijgt iedereen voor de camera. Is altijd op de hoogte van het nieuws. Wint prijzen met zijn werk.'


http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2694/Internet-Media/article/detail/3042506/2011/11/19/Wat-maakt-Twan-Huys-zo-goed.dhtml


Let op de criteria: 'iedereen voor de camera' krijgen, weet altijd wat 'het nieuws' is en 'wint prijzen met zijn werk,' aldus de bij de glossy tijdschriften Glamour en Cosmopolitan geschoolde Van den Breemer over de -- volgens het inmiddels al even glossy magazine Opzij -- 'meest aantrekkelijke man van Nederland.'


De Volkskrant-lezer verneemt vervolgens:


'Vanuit Limburg Amsterdam veroveren en daarna de rest van de wereld. Dat was zo'n beetje Twans plan.' Oud-collega en goede vriend Jan Mom weet nog hoe Twan Huys in de jaren tachtig binnenkwam bij het lokale STAD radio Amsterdam, waar in het begin de draak werd gestoken met zijn Limburgse accent. 'Sommige stagiaires beginnen rustig aan. Hij niet. Hij wilde grote namen in het radioprogramma. Hij ging gewoon bellen en soms lukte het nog ook.'

Succesverhalen, hoe mensen ergens zijn gekomen, hebben hem altijd gefascineerd, zegt Mom. Het was de ongeremde daadkracht van Amerikanen die Twan Huys (47) aantrok in New York, waar hij voor NOVA jarenlang correspondent was. En het zijn ook ambitieuze mensen die hij persoonlijk bewondert, die hij per se in zijn programma College Tour wil hebben.'


Een nog vernietigender, maar volkomen juiste typering van Twan Huys is nauwelijks denkbaar. Ook ik weet uit directe waarneming dat Huys alleen gedreven wordt door brandende ambitie. 'Hij wil grote namen,' en als we afgaan op zijn eigen woorden zijn dit mensen als Linda de Mol, Matthijs van Nieuwkerk, John de Mol, Joop van den Ende, Bram Moszcowicz, Wouter Bos en nog een handjevol andere bekende Nederlanders uit de politiek en met name het amusementswereldje, allen 'ambitieuze mensen die hij persoonlijk bewondert.'


Twan Huys is een kind van deze tijd, niet geïnteresseerd in grote sociale en politieke ontwikkelingen, maar in datgene wat 'human interest' wordt genoemd, zoals opnieuw pijnlijk duidelijk werd toen hij Madeleine Albright de enige echt relevante vraag niet durfde te stellen, namelijk waarom zij de dood van een half miljoen Irakese kinderen onder de vijf jaar publiekelijk had gerechtvaardigd. De morele consequenties van daden interesseren Huys niet, alleen de 'ongeremde daadkracht' van al die 'ambitieuze mensen' interesseren hem. Daarbij geldt als belangrijkste regel dat hij als televisiejournalist nooit iets zal vragen dat zijn carrière in gevaar brengt. Huys is voortdurend op zoek naar 'grote namen,' niet om zich aan te spiegelen maar omdat de roem van 'grote namen' op kleine mensen afstraalt en hem of haar als vanzelf beroemd maakt. Vandaar dat hij de grote Amerikaanse onderzoeksjournalist Seymour Hersh noemt als zijn held, terwijl hij nooit zal doen wat Hersh doet, namelijk het aan de kaak stellen van de terreur van onze eigen machthebbers. Maar door de naam van Hersh te noemen doet Huys alsof hij de normen en waarden onderschrijft van deze 'grote naam' in de journalistiek in de hoop op die manier door te kunnen gaan voor de Nederlandse Sy Hersh. http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2012/06/twan-huys-en-ken-carson-4.html


Huys bewondert de 'ongeremde daadkracht van Amerikanen,' van autoriteiten als bijvoorbeeld Madeleine Albright. Nooit, maar dan ook nooit zal hij doen wat een werkelijk 'grote naam' in de journalistiek deed, te weten John Pilger. 

Vier jaar nadat Albright op de Amerikaanse televisie had verklaard dat de dood van een half miljoen Irakese kinderen 'de prijs waard' was geweest, confronteerde een walgende Pilger de Amerikaanse onderminister van buitenlandse zaken James Rubin met haar uitspraak. Rubin verklaarde daarop dat Pilger te 'idealistisch' was. 'Bij het uitvoeren van politiek beleid moet men een keuze maken tussen twee kwaden… en helaas zijn de gevolgen van de sancties groter dan we gehoopt hadden,' aldus Rubin. Hij adviseerde Pilger niet zo naïef te zijn omdat er nu eenmaal een 'echte wereld' bestaat waar 'werkelijke keuzes moeten worden gemaakt.' En in juist die 'echte wereld' van al die 'ambitieuze mensen die' Twan Huys 'persoonlijk bewondert' om hun 'ongeremde daadkracht' functioneert hij als geen ander. Het vermoorden van een half miljoen kinderen speelt in die wereld geen enkele rol van betekenis. Alleen 'grote namen' zijn voor hem belangrijk, wat die 'grote namen' voor misdaden op hun geweten hebben is een te triviaal feit om hen mee lastig te vallen. En zodra Twan Huys geconfronteerd wordt met bijvoorbeeld kunstenaars dan staat hij met zijn mond vol tanden omdat zij in de belevingswereld van Huys geen 'grote namen' hebben. Nadat in 2008 de dichter Hans Verhagen de P.C. Hooft-prijs voor poëzie ontving schreef NRC tv-recensent Hans Beerekamp: 

'Krampachtig probeer ik betekenis te geven aan wat ik hoor en zie, maar dat is lastig want ik dut steeds weg. Zo moet Twan Huys zich voelen als Hans Verhagen in Nova een gedicht leest. Twan hoort de woorden maar heeft geen idee waar het over gaat.' http://stanvanhoucke.blogspot.nl/2008/12/twan-huys-van-nova.html

Tegenover de Volkskrant verklaarde Carel Kuyl, hoofdredacteur van Nieuwsuur over Twan Huys:

 'Zijn ambitie kan ook zijn valkuil zijn.'  Maar daarin vergist deze Kuyl zich, de enige ambitie van Huys is het feit dat zijn hoofd telkens weer op de buis verschijnt. Want laten we eerlijk zijn: Twan Huys is een middelmatige journalist die door Kuyl cum suis niet gekozen is vanwege zijn kwaliteit maar vanwege zijn  uiterlijk, zijn 'duidelijke kaaklijn' is zijn belangrijkste verkooppunt,  net zoals bij die andere beoogde presentatrice van Nieuwuur de al even middelmatige Eva Jinek, het uiterlijk doorslaggevend was. 

'Aanvankelijk zou Jinek samen met Twan Huys het actualiteitenprogramma Nieuwsuur gaan presenteren.^[6] In mei 2010 besloot zij echter van de baan af te zien, nadat de redactie van het programma had aangeven, dat zij twijfelde aan haar journalistieke onafhankelijkheid in verband met haar relatie met advocaat Bram Moszkowicz.^[7][1] De van RTL4 overgekomen Mariëlle Tweebeeke nam haar plaats in.'

Het is uiterlijk vertoon, het zijn niet de journalistieke kwaliteiten die in Hilversum doorslaggevend zijn, maar het barbiepoppengehalte van televisiejournalisten als Jinek en Huys. Nu de inhoud in de televisiejournalistiek er steeds minder toe doet wordt de verpakking steeds belangrijker. 

'In maart 2009 lekte via een weblog een filmpje uit waarop onder meer te zien was hoe Jinek voorafgaande aan een journaaluitzending haar decolleté schikte.^[3] Het filmpje kreeg brede media-aandacht en heeft, ook volgens Jinek zelf, bijgedragen aan haar bekendheid bij het grote publiek.^[4][5] In oktober 2009 was zij een van de genomineerden voor de Talent Award van het Gouden Televizier-Ring Gala.'

http://nl.wikipedia.org/wiki/Eva_Jinek
http://www.youtube.com/watch?v=8FIcjQUIv_k


In dit kleine polderwereldje vol 'grote namen'  roemt men elkaar, zonder enige gene en relativering. Men stapt maar al te graag voor elkaar's camera en vindt elkaar o 'zo goed.' Maar wat zegt de kwalificatie 'goed' nog wanneer bijvoorbeeld Eva Jinek, die in de Maserati van haar door Twan Huys bewonderde vriend Moszcowicz rondrijdt, beweert dat in Nederland 150.000 euro een middeninkomen is, terwijl dit in werkelijkheid eenderde van dit bedrag is. In die virtuele werkelijkheid krijgen Jinek en Huys 'iedereen voor de camera.' Ze zijn 'altijd op de hoogte van het nieuws.' en winnen prijzen met hun werk. Waarbij 'het nieuws' de informatie is die autoriteiten en hun spreekbuizen de bevolking mededelen en wat door hen niet geschikt wordt geacht om te weten is natuurlijk geen 'nieuws.'  En zo is de cirkel weer rond. Vandaar ook dat u telkens dezelfde hoofden ziet die telkens weer hetzelfde verkondigen. En deze dames en heren geven elkaar prijzen om u duidelijk te maken hoe 'goed' ze zijn. 

Volgende keer meer over het hedendaags nihilisme.