En deze jongeman schrijft nu over het conflict tussen Palestijnse en joodse israeli's voor de NRC die zich afficheert als een 'kwaliteitskrant.'
HANS KLIS - 'VERZAMELD WERK'
Column: Konijntjes en schaamteloos voyeuristische vrouwen
Woensdagochtend half negen. De bus zit vol met nieuwsgierige passagiers. Schaamteloos staren ze naar de mand die ik op schoot heb. Konijntjes op weg naar de dierenarts.
Al deze aandacht deed me terugdenken aan een gruwelijke gebeurtenis niet zo heel lang geleden.
Een paar dagen voor deze voyeuristische busreis ging ik samen met Evelien naar de film 'Confessions of a Shopaholic'. Aangezien 'The devil wears Prada' zeker geen tegenvaller was, liet ik me dankbaar verleiden.
Een paar dagen voor deze voyeuristische busreis ging ik samen met Evelien naar de film 'Confessions of a Shopaholic'. Aangezien 'The devil wears Prada' zeker geen tegenvaller was, liet ik me dankbaar verleiden.
We gingen samen de zaal in. Hand in hand.
Hoewel niet eens een derde van de stoelen bezet was, zat het er bomvol met vrouwen. Alleen maar vrouwen. Een paar keken er om, ik lachte vriendelijk en ze draaiden zich om naar het scherm. We gingen zitten. Nog een rij vrouwen draaide zich om en keek onze richting op. Schaapachtig begon ik te lachen. Ze keken naar mij. Waarom keken ze naar mij? Grote witte tanden lachten terug. Meer blikken volgden. Langzaam begon ik zenuwachtig te worden. Gelukkig kneep Evelien zachtjes in mijn hand. Ik kneep terug.
Plots kwam er een stoere, eenzame man de zaal in lopen. Mijn hart sprong op. Stoer ging hij voor de vrouwen zitten met de steelse blikken. Bijna vilein vielen ze hem aan. ,,Wat doet hij hier?'', hoorde ik ze krassen ,,Vindt hij chicklits ook zo leuk?. Hij excuseerde zich, hij was de verkeerde zaal in lopen.
Shit.
Gelukkig gingen de lichten uit. Het gestaar was voorbij. Tot de pauze, want toen de lichten weer aangingen was ik weer een kermisattractie. Gelukkig kon ik wegkruipen tegen Evelien.
Tegen het einde van de film had de hoofdpersoon de man van haar dromen gestrikt, haar ideale baan en was ze volledig uit de schulden. Een happy ending. De vrouwen slaakten een synchrone zucht.
Met die hoofdpersoon kwam alles dus gewoon goed, met de konijntjes trouwens ook. Maar met mij? Ik word nog steeds wakker met zweet op mijn voorhoofd en een zeurderige vrouwenstem in mijn achterhoofd: ,,Vind jij chicklits ook zo leuk?''
Deze column verscheen 4 april 2009 in het Leidsch Dagblad voor het katern 'Jong in the City'
1 opmerking:
Door een antwoord van een NRC journalist heb ik een idee gekregen in hoe de NRC tegenwoordig opereert.
Ik vroeg ooit aan een NRC-journalist (ik dacht dat dat Pim van den Dool was @pimvandendool) waarom hij betwistbare zaken als feiten bracht zonder bronvermelding. Zijn antwoord kwam ongeveer neer op: 'ik moet elke dag honderd nieuwsberichten verwerken, hoe kan ik daar tijd voor hebben'. Welnu, als je bijvoorbeeld kijkt naar het aantal artikelen Pim van den Dool per dag 'verwerkt', dan kan dat kloppen.
De nieuwsindustrie. De NRC heeft een aantal journalisten in dienst die wel eens een artikel schrijven. De rest bestaat uit redacteuren, veelal jonge mensen, en/of studenten en stagiares (lekker goedkoop), die de nieuwsberichten van de grote persbureaus en buitenlandse kranten 'verwerken'. Die schrijven ze over, maar net iets anders (en/of korter), en zetten er vervolgens hun naam bij. In wezen grootschalig plagiaat, maar goed, dat is nu niet het onderwerp.
Hetzelfde doet de krant met haar correspondenten: die schrijven bijna zelf niet meer, maar worden door de redactie (neem ik aan) gebeld voor commentaar. Dat verklaart het nieuwe fenomeen in de NRC: het citeert haar correspondenten in berichten die door de redacteuren worden 'geschreven'. Een voorbeeld zie je hier. Resultaat: nieuwsworst gelardeerd met een NRC-tintje.
Ook worden er tegenwoordig veel twitterberichten van politici in de berichten gezet - dat scheelt weer een telefoontje.
Hans Klis doet bij de NRC hetzelfde als Van den Dool. Hij zal de terminologie van de "Arabieren in Israël" blind hebben vertaald uit eenzelfde berichten in Haaretz, Ynetnews, Times of Israel, die allemaal spreken over de "Arabs in Israël" bij het besproken onderwerp.
Waarom jonge journalisten zich hiervoor lenen? Puur uit ambitie denk ik. Staat goed op hun cv: "Redacteur NRC". In ieder geval niet de ambitie om een goede journalist te worden. Maar in wezen zijn zij gewoon goedkope nieuwsworstendraaiers.
Een reactie posten